ตอนที่7 ค่อยๆ พูดจากัน

วิษณุยืนคอยอย่างกระวนกระวายใจในตรอกแคบๆ และสกปรกซึ่งอยู่หลังโรงแรมที่พักที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน ครู่หนึ่งก็ปรากฏเงาร่างเพรียวของหญิงคนหนึ่งเดินลัดเลาะมาหาด้วยความระมัดระวังเหมือนกลัวใครจะเห็นเข้า หญิงผู้ใช้หมวกที่เป็นส่วนหนึ่งของปกเสื้อคลุมศีรษะและบดบังใบหน้าจนเกือบมิดเดินเข้ามาใกล้

          “หลิง ทำไมช้านักล่ะ?” วิษณุเอ่ยถามทันที

          หลิงดึงหมวกคลุมศีรษะลง เปิดเผยให้เห็นดวงหน้าเรียวและดวงตาที่กลิ้งกลอกไปมาไม่หยุดนิ่งพลางตอบ “ก็คุณเองไม่ใช่เหรอที่ไม่ต้องการเปิดเผยการพบปะของพวกเรา?”

          “นั่นก็ใช่ แต่ผมรักคุณจริงๆ นะ” พร้อมกับคำพูดวิษณุรวบร่างเพรียวมาไว้ในอ้อดกอดแล้วระดมจูบดวงหน้าเรียวถี่ยิบ

          ล่ามสาวชาวจีนต้องยกมือดันดวงหน้าชายหนุ่มให้ออกห่างก่อนเอ่ยปาก “ฉันไม่เชื่อคุณหรอก คุณธีราออกจะสวยขนาดนั้น”

          วิษณุแบะปาก “หึ! สวย สวยเหมือนประติมากรรมหินอ่อนที่จิตรกรเอกของโลกบรรจงแกะสลัก เย็นชืด แข็งทื่อ แตะต้องไม่ได้ อยู่ใกล้แล้วอัดอั้นใจแทบจะระเบิด ไม่เหมือนคุณ คุณมีเลือดมีเนื้อ นุ่มนวลและอบอุ่น เป็นสุดปรารถนาของผม”

          “แหม ปากหวาน แต่ตอนนี้คุณปล่อยฉันก่อนเถอะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” หลิงเบี่ยงตัวเล็กน้อย

          วิษณุคลายอ้อมแขนอย่างง่ายดายก่อนถามกลับ “ทำไมเรื่องถึงพลาดอย่างนี้ล่ะหลิง?”

          หลิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ฉันพยายามแล้วนะ หาพรานกระจอกๆ คนหนึ่งมาปลอมตัวเป็นพรานใหญ่เพื่อหลอกเอาเงินคุณธีรา พอคุณธีรารู้ตัวว่าถูกหลอกจะได้รีบกลับเมืองไทยไปแต่งงานกับคุณไงล่ะ” พร้อมกับคำพูดหลิงมีสีหน้ามึนตึง

          วิษณุโอบกอดร่างเพรียวอีกคราพลางกระซิบถาม “หึงเหรอ?”

          “เฮอะ” หลิงทำเสียงในลำคอแทนคำตอบ พร้อมกับดวงตาแดงเรื่อเหมือนจะร้องไห้

          “ผมต้องแต่งงานกับธีราเพื่อทรัพย์สมบัติอันมหาศาลของเธอ” วิษณุกระซิบต่อ

          “แล้วคุณก็จะรักเธอจริงๆ เพราะหลังแต่งงานเธอจะกลายเป็นสิ่งแตะต้องได้ ความสวยของเธอทำให้ผู้ชายหลงรักได้อย่างง่ายดาย” หลิงพูดด้วยทีท่าแง่งอน

          วิษณุหัวเราะพลางพูด “คุณคิดมากไปแล้ว ถึงผมจะเกิดรักธีราขึ้นมาอีกคนก็ไม่เห็นจะแปลก แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะเลิกรักคุณ”

          “หมายความว่าฉันจะต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ อย่างนี้ตลอดไป” หลิงพูดน้ำเสียงไม่พอใจ พร้อมกับสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย

          “แล้วไม่ดีตรงไหน?” วิษณุย้อนถาม

          “มัน…มันเท่ากับว่าฉันเป็นเมียน้อย” หลิงตอบอย่างอัดอั้นตันใจ

          “ผู้หญิงสมัยนี้อยากจะเป็นเมียน้อยกันทั้งนั้น” วิษณุเอ่ยพลางเลิกเรียวคิ้วเข้มขึ้นเล็กน้อย “เป็นเมียหลวงน่ะต้องเป็นคู่ทุกข์คู่ยาก แต่เป็นเมียน้อยน่ะเป็นคู่สุขคู่ชื่น”

          “ฉันไม่เข้าใจ” หลิงส่ายหน้า

          “ก็ตัวอย่างง่ายๆ ธีราเป็นเมียหลวง มีเงินทองมากมาย ผมก็เอาเงินทองของธีรามาบำรุงบำเรอคุณที่เป็นเมียน้อยยังไงล่ะ” วิษณุพูดยิ้มๆ

          “ฮึ! ให้มันจริงเถอะ” หลิงทำท่าไม่ค่อยเชื่อถือนัก

          วิษณุคร้านจะพูดเกลี้ยกล่อมต่อจึงเสเปลี่ยนเรื่อง “ทำไมคุณถึงถอนตัวไม่ไปกันเดนด้วย?”

          “ฉันคิดจะสร้างความลำบากให้คุณธีรา เธอจะได้ล้มเลิกการไปกันเดนเสีย” หลิงตอบ

          “ดูท่าจะยาก” วิษณุพูดอย่างเข้าใจอุปนิสัยใจคอของญาติผู้น้องดี “แม่คนนี้ลองตัดสินใจจะทำอะไรแล้ว อะไรก็ห้ามไม่อยู่ ยิ่งคุณไม่ไปก็ยิ่งเปิดโอกาสให้ไอ้พระบ้าจามิลได้ใกล้ชิดธีรามากยิ่งขึ้น”

          “หมายความว่าคุณต้องการให้ฉันไปด้วยหรือ?” หลิงเอ่ยเป็นเชิงถาม

          “ถูกต้อง ไม่เพียงแต่เพื่อกีดกันไม่ให้ไอ้พระบ้าเข้าใกล้ธีราเท่านั้น แต่เพื่อตัวของผมด้วย” เอ่ยถึงตรงนี้วิษณุทำตาซึ้งพลางก้มลงจะจูบอีกฝ่าย

          ตึ้ก! ตึ้ก! ตึ้ก!

          เสียงฝีเท้าดังแว่ว หลิงยกมือยันอกชายหนุ่มพร้อมกับพูดปรามเบาๆ “อย่า”

          วิษณุคลายอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว ทั้งสองมองไปยังต้นเสียงก็เห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งแบกกระสอบใส่ข้าวของพะรุงพะรังเดินเข้ามาในตรอก หนุ่มสาวทั้งสองจึงเบี่ยงตัวหลบทางให้ แต่กว่าจะเดินสวนผ่านไปได้ก็ทุลักทุเลพอสมควร

          “เหม็นฉิบ!” วิษณุสบถเสียงไม่ค่อยนักแต่เป็นภาษาไทย คนที่ถูกว่ากระทบจึงไม่รู้ตัว

          พอคนนอกเดินลับตาไป หลิงเอ่ยขึ้นเหมือนประชด “คนบนที่ราบสูงไม่ค่อยอาบน้ำเพราะอากาศหนาวจัดก็ต้องตัวเหม็นเป็นธรรมดา จะให้เนื้อตัวหอมเหมือนคุณธีราได้ยังไง?”

          “โธ่ หลิงก็หอมนะ หอมมากด้วย” วิษณุโอบกอดล่ามสาวอีกครั้ง แถมระดมจูบบนซอกคอ

          หลิงจำใจผลักไสพลางว่า “อย่าค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า ตรงนี้ดูประเจิดประเจ้อ”

          วิษณุไม่ยอมคลายอ้อมแขน กระซิบถาม “แล้วที่ไหนละที่ไม่ประเจิดประเจ้อ? ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะ”

          “คุณปล่อยฉันก่อนสิ ฉันจะพาไป” หลิงเอ่ยเสียงสั่นพร่า เกิดความต้องการไม่แพ้กัน

          วิษณุจึงคลายอ้อมแขนพลางชักชวน “ไปสิ”

          หลิงดึงหมวกขึ้นคลุมศีรษะและปิดบังดวงหน้าก่อนจะเดินนำ วิษณุเดินตามติด เพลิงราคะกระพือโหมในใจสองชายหญิง

          “เธออย่าทำอย่างนี้สิ” ธีรามองร่างอรชรที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าอย่างลำบากใจ

          “ถ้าคุณไม่ให้ฉันไปด้วย ฉันจะคุกเข่าอยู่อย่างนี้ไม่ไปไหน” รินเซนพูดอย่างเด็ดเดี่ยว

          “ฉันบอกแล้วไงว่าฉันตัดสินใจเองไม่ได้” ธีราเอ่ยเสียงอ่อน “ฉันต้องบอกคุณจามิลก่อน”

          “ถ้าคุณยืนกราน จามิลก็ต้องยอม” รินเซนกล่าวน้ำเสียงหนักแน่น

          หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจ “ก็ได้ ฉันจะให้เธอไปด้วย”

          “ขอบคุณค่ะ” รินเซนพูดสีหน้ายินดี แต่ยังไม่ลุกขึ้นจากการคุกเข่า

          ธีราจึงต้องบอก “เธอลุกขึ้นเถอะ มีอะไรค่อยๆ พูดจากัน”

          “ค่ะ” รินเซนรับคำก่อนลุกขึ้นยืน “ฉันเป็นลูกหาบก็ได้ หุงหาอาหารก็ได้ ถ้าคุณเดินจนเมื่อยขาฉันจะบีบนวดให้”

          ธีราหัวเราะร่วนพลางว่า “ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก เธอไม่ต้องเป็นลูกหาบ ส่วนเรื่องหุงหาอาหารพวกเราอาจจะต้องช่วยๆกันทำ”

          “แล้วฉันมีหน้าที่อะไรบ้าง?” รินเซนถามเพื่อความแน่ใจว่าจะได้เดินทางร่วมคณะไปด้วย

          “อืม” ธีราครุ่นคิดก่อนเอ่ย “คุณหลิงที่เป็นล่ามเธอขอไม่ไปด้วย งั้นรินเซนทำหน้าที่แทนคุณหลิงก็แล้วกัน”

          รินเซนยิ้มแฉ่งจนเห็นลักยิ้มสองข้างแก้ม แก้มนวลผ่องแดงระเรื่อด้วยเลือดฝาด เพราะนี่หมายถึงฐานะของตนในคณะเดินทางมั่นคงแล้ว