ตอนที่11 ระวังปากระวังคำ

          ขบวนรถแล่นช้าๆ ไปตามทางภูเขาซึ่งทั้งแคบและลื่นเพราะเป็นหินปนกรวด อีกทั้งตลอดเส้นทางยังเปียกชื้นเนื่องจากน้ำละลายจากหิมะบนภูเขา รถจึงแล่นด้วยความเร็วไม่เกินยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง ทัศนียภาพสองข้างทางสวยงามตามธรรมชาติ ด้านหนึ่งเป็นขุนเขา ส่วนอีกด้านเป็นทุ่งนาสลับทุ่งหญ้า ดอกหญ้าสีม่วง สีเหลือง สีคราม และสีขาวบานสะพรั่งเต็มท้องทุ่งสุดลูกหูลูกตา ฝูงจามรีและฝูงแกะยืนและเล็มใบหญ้า

          รถแล่นผ่านทุ่งหญ้า ถัดไปเป็นทิวเขาสลับซับซ้อน หุบเหว โตรกธารที่ไหลรวมกันเป็นสระกว้าง มีขนาดใหญ่บ้างเล็กบ้าง หาดทรายริมสระกว้างบ้างแคบบ้าง ถัดจากหาดทรายมีหญ้าขึ้นปกคลุมเป็นแห่งๆ แต่ไม่มีต้นไม้ใหญ่พอจะให้ร่มเงา

          ยิ่งสายแดดยิ่งร้อนแรงจนผู้โดยสารหลายคนในรถต้องรีบคว้าแว่นกันแดดมาสวมรวมทั้งเณรคัง ธีราหันไปเห็นเข้าก็อดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้

          วิษณุมองตามแล้วพูดจาเหน็บแนมทันที “ฮึ! อย่างกับบ้านนอกเข้ากรุง”

          “พี่ณุ จะพูดจะจาอะไรระวังปากระวังคำหน่อยได้ไหม?” หญิงสาวกระซิบเบาๆ พอได้ยินกันสองคน เพราะวิษณุนั่งอยู่ข้างๆเธอ

          ทว่าวิษณุกลับตอบกลับ “ก็พี่ไม่ชอบขี้หน้าพวกพระพวกเณรนี่ เป็นพระเป็นเณรน่าจะอยู่วัด สวดมนต์ภาวนา นี่อะไรกลับวิ่งตะลอนๆ ตามเขามาหวังค้นหาสมบัติ”

          เอ่ยถึงท้ายประโยควิษณุหยุดพูดกึก อยากกัดลิ้นตัวเองที่พูดโพล่งออกไป เหลียวมองคนในรถเพื่อจับสังเกตสีหน้าของแต่ละคน โดยเฉพาะจามิลก็เห็นพระหนุ่มยังมีทีท่าสงบ

          ทว่ารินเซนกลับแสดงสีหน้าฉงนก่อนเอ่ยถาม “สมบัติอะไรคะ?”

          หลิงซึ่งนั่งคู่กับรินเซนอยู่บนเก้าอี้แถวที่สองแสร้งยิ้มแล้วชิงตอบ “อ๋อ คุณวิษณุเค้ารักงานศิลปะ รักวัตถุโบราณน่ะ กันเดนซึ่งว่ากันว่าเป็นนครในตำนานก็คงจะมีของพวกนี้เยอะแยะ”

          “อ้อ” รินเซนพยักหน้ารับรู้แล้วถามต่อ “คุณธีราก็รักพวกวัตถุโบราณเหมือนกันหรือคะ?”

          “ไม่จ้ะ ฉันไม่สนใจข้าวของอะไรพรรค์นั้น ที่ฉันสนใจก็คือข่าวคราวของคุณพ่อฉัน” ธีราตอบตามตรง

          “แต่คุณวิษณุยังเข้าใจไขว้เขวเกี่ยวกับกันเดน” รินเซนเอ่ยต่อ “กันเดนสำหรับพระสงฆ์คีรีมันแล้วมีคุณค่าและความหมายมากกว่าวัตถุโบราณเป็นไหนๆ”

          “หมายความว่าอะไร?” วิษณุถามไปอย่างนั้นเอง

          “ผู้ที่จะไปถึงกันเดนต้องประกอบด้วยบุญวาสนา พระสงฆ์ที่ไปถึงกันเดนได้จะต้องเป็นผู้สำเร็จ” รินเซนตอบ

          “ผู้สำเร็จน่าจะหมายถึงผู้ที่ตัดกิเลสทางโลกได้แล้ว ตัดรัก โลภ โกรธ หลง จนหมดสิ้น แต่ฉันไม่เห็นใครคนใดในขบวนของพวกเราเข้าข่ายสักนิด” วิษณุไม่วายพูดประชด

          รินเซนนิ่งอึ้ง

          คังหันไปถามจามิลที่นั่งอยู่เก้าอี้แถวหลังสุดคู่กับตนด้วยภาษาคีรีมัน “ศิษย์พี่ เขาพูดอะไรกันครับ?”

          ทว่าจามิลกลับนิ่งเฉย

          คังจึงหันไปถามเป้าหมายใหม่ “นี่ รินเซน เขาพูดอะไรกันน่ะ?”

          รินเซนอึดอัดใจที่โต้ตอบไม่ได้ จึงเล่าทุกอย่างให้เณรน้อยฟังตั้งแต่ต้นจนจบ

          คังพูดโพล่งขึ้น “ผมนี่แหละจะเป็นผู้สำเร็จ”

          “เจ้าโล้นเล็ก มันพูดเอะอะอะไร?” วิษณุถามขึ้นลอยๆ

          ธีราได้ยินคำเรียกขานเณรน้อยจากปากญาติผู้พี่ก็แสดงสีหน้าไม่พอใจ ครั้นจะเอ่ยปากห้ามปราม หลิงก็รีบพูดขัดขึ้นอย่างพยายามกลั้นเสียงหัวเราะ “เณรว่าตนเองจะเป็นผู้สำเร็จ”

          วิษณุหัวเราะร่วน แสดงออกอย่างชัดเจนว่าหัวเราะเยาะอีกฝ่ายว่าพูดจาเหลวไหล หลิงพลอยผสมโรงหัวเราะร่วนไปด้วยอีกคน

          “เขาหัวเราะอะไรกัน?” คังถามรินเซน

          “เขาหัวเราะที่เณรพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ก็เรื่องเณรจะเป็นผู้สำเร็จน่ะ” รินเซนอธิบายอย่างอึดอัดใจ

          “เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว” คังเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ผมว่าผมจะเป็นผู้สำเร็จเมื่อไปถึงกันเดน ไม่ใช่ว่าผมเป็นผู้สำเร็จแล้ว”

          รินเซนแปลข้อความที่เณรน้อยพูดเป็นภาษาไทย

          วิษณุยักไหล่พลางถาม “แล้วมันต่างกันตรงไหน?”

          รินเซนแปลเป็นภาษาคีรีมันให้เณรน้อยฟัง

          “ต่างกันมากมายมหาศาล” เณรคังพูดด้วยทีท่าราวกับเป็นผู้ใหญ่ผู้อธิบายเรื่องราวต่างๆ ให้เด็กฟัง “ผู้สำเร็จแล้วไม่จำเป็นต้องแสวงหากันเดน ทุกที่ทางล้วนเป็นกันเดนสำหรับผู้สำเร็จแล้ว ส่วนพระสงฆ์และเณรที่ยังไม่สำเร็จแต่จะแสวงหาความสำเร็จต่างหากจึงออกแสวงหากันเดน”

          รินเซนรีบแปลคำต่อคำ

          วิษณุกลับมีทีท่าไม่สนใจจึงไม่ใคร่ครวญถ้อยคำของอีกฝ่ายด้วยดูถูกว่าเป็นคำพูดของเด็ก จึงหัวเราะเยาะแล้วถามหยั่งเชิง “งั้นเณรก็คงรู้สิว่ากันเดนเป็นยังไง?”

          หลิงอยากพูดแหย่เณรคังจึงเป็นคนแปลคำถามเอง

          “กันเดนเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ที่ซึ่งมีแสงทิพย์ส่องสว่างตลอดเวลา ผู้ใดเข้าไปถึงกันเดนได้และได้รับแสงทิพย์ แสงทิพย์จะชำระล้างจิตใจให้ละจากกิเลสตัณหาทั้งปวง ทำให้คนๆ นั้นสำเร็จ แต่ถ้าเป็นคนที่มีกิเลสตัณหาหนาหนักจนเกินจะชำระ คนๆ นั้นก็จะหากันเดนไม่พบ” เณรคังเอ่ยราวกับเป็นพระเถระผู้ใหญ่

          รินเซนนึกหมั่นไส้วิษณุจึงแปลทุกถ้อยกระทงความอย่างไม่ตกหล่น

          “หมายความว่าคณะเดียวกัน แต่ก็ยังมีคนไปถึงและไปไม่ถึงอย่างนั้นเหรอเณร?” วิษณุถามกลั้วเสียงหัวเราะ

          หลิงพลอยหัวเราะขบขันพลางแปลเป็นภาษาคีรีมัน

          “ใช่แล้ว คนจิตใจดีงามเท่านั้นที่จะเข้าสู่กันเดนได้ คนจิตใจไม่ดีจะหาทางเข้ากันเดนไม่พบ” เณรน้อยตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ

          รินเซนแปลเป็นภาษาไทยทันที

     กลายเป็นว่าหลิงแปลคำพูดของวิษณุเป็นภาษาคีรีมัน ส่วนรินเซนแปลคำพูดของเณรคังเป็นภาษาไทย

          “นั่นน่ะมันแค่ตำนาน” วิษณุพูดอย่างไม่ใส่ใจ “แต่คนสมัยใหม่ทำให้ตำนานร้องไห้มานักต่อนักแล้ว สุสานฟาโรห์มีคำสาปคนโบราณผนึกเอาไว้นับพันๆ ปีก็ถูกคนสมัยใหม่ขุดกระจุยไปเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว”

          หลิงแปลเป็นภาษาคีรีมัน

          เณรคังมีสีหน้างุนงงพลางถามรินเซน “ฟาโรห์คือใคร?”

          รินเซนไม่รู้จักเช่นกันจึงเอ่ยถามธีรา “คุณธีราคะ ฟาโรห์คือใคร? อยู่ที่ไหน?”

          วิษณุได้ยินก็เลยหัวเราะดังลั่น ไม่ออมเสียง

          ธีราเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับนิสัยของลูกพี่ลูกน้องก่อนตอบรินเซน “ฟาโรห์เป็นพระราชาของประเทศอียิปต์ในสมัยโบราณ ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันตกไกลโพ้น ไม่ต้องไปสนใจหรอก”

          “ธีราพูดผิดแล้ว” วิษณุพูดขัด “เณรคัง รินเซน กับคนที่มีหูตาคับแคบควรสนใจโลกภายนอกบ้างถึงจะถูก ไม่ใช่รู้อะไรแคบๆ แค่วัดแค่คีรีมันแล้วหลงเข้าใจว่าตนเองทรงภูมิรู้มากมาย”

          ธีรารู้ทันทีว่าวิษณุพูดจาเหน็บแนมจามิล

          “พี่ณุ พวกเรากำลังมุ่งหน้าไปกันเดน คนรู้จักอียิปต์ดีไม่มีทางช่วยพวกเราได้หรอกนะ ที่พวกเราต้องการคือคนที่รู้จักคีรีมันและรู้จักกันเดนดีต่างหาก” ธีราพูดน้ำเสียงจริงจัง

          วิษณุรู้สึกเสียหน้าที่ถูกขัดคอจึงเอ่ยอย่างพาลๆ “อ้อ ลืมไปว่าพระรูปนี้รู้จักกันเดนดี”

          จามิลจึงเอ่ยปากบ้าง “ผมไม่กล้าพูดเต็มปากเต็มคำว่าผมรู้จักกันเดนดี กันเดนเป็นนครในตำนาน เล่าขานกันต่อๆมาว่าผู้คนทุกคนในกันเดนล้วนเป็นคนมีศีลธรรมและบำเพ็ญภาวนาจนสำเร็จทำให้เกิดแสงทิพย์ส่องสว่างไปทั่วนคร นครกันเดนจึงเคลื่อนย้ายจากดินแดนธรรมดาเข้าสู่แดนอารยะที่ซึ่งผู้ไปถึงต้องเป็นผู้มีศีลธรรม มีบุญวาสนา และเมื่อคนธรรมดาสามารถเข้าสู่กันเดนแสงทิพย์จะอาบร่างคนๆ นั้นและแทรกซึมเข้าสู่จิตใจทำให้กลายเป็นผู้สำเร็จ”

          พระหนุ่มหยุดพูดเล็กน้อยก่อนเอ่ยต่อ

  “ท่านอาจารย์ทำนายว่าเณรคังเป็นผู้มีวาสนาจะไปถึงกันเดน ผมจึงอนุญาตให้ติดสอยห้อยตามไปด้วยเพื่อจะเป็นประโยชน์ทั้งต่อตัวเณรเองและต่อการเดินทาง”

          “ตลกน่า เด็กตัวกะเปี๊ยกจะเป็นประโยชน์อะไรได้ คำทำนายอะไรนั่นก็ดูไม่น่าเชื่อถือ” วิษณุพูดขัดขึ้น

          “ผมไม่แปลกใจที่คุณไม่เชื่อ” จามิลกล่าวเสียงเรียบ “คนเราเปรียบได้กับบัวสี่เหล่า ความศรัทธาต้องเกิดจากใจ เหมือนภาษิตที่ว่า ดอกไม้บานเองโดยธรรมชาติจะส่งกลิ่นหอม แต่ถ้าคนไปพยายามแกะให้บานกลับจะส่งกลิ่นเหม็นเขียว”

          “นี่แกหลอกด่าฉันเรอะ?” วิษณุโวยวายลั่น

          “พี่ณุ คุณจามิลเปรียบเทียบสุภาษิตให้ฟังเท่านั้น พี่ณุอย่าพูดโวยวายได้ไหม?” ธีราพูดเสียงแข็ง

          วิษณุจำใจสงบปากสงบคำ แต่ภายในใจกลับแค้นเคืองราวไฟสุม

          ขบวนรถวิ่งโขยกเขยกไปตามถนนที่แสนทุรกันดาร จะแวะพักก็เฉพาะช่วงกินอาหารตามหมู่บ้านรายทางและพักนอนตอนกลางคืน จนกระทั่งเข้าเย็นวันที่สี่

          “พวกเราจะพักค้างคืนที่นี่เป็นหมู่บ้านสุดท้ายแล้วครับ ต่อจากนี้ไปพวกเราต้องเดินเท้าเอา” จามิลเอ่ยบอกทุกคน