เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่1. กันเดนเป็นเพียงดินแดนในตำนาน
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-07 12:49:48ภิกษุชราผู้มีคิ้วเคราขาวโพลน ร่างซูบผอม ครองจีวรสีแดง เอ่ยเสียงเบาด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนเหลือบสายตาแจ่มใสที่ดูขัดกับวัยมองหญิงสาวตรงหน้า หญิงสาวผู้มาจากดินแดนอื่น
หญิงสาวผู้มีดวงหน้างดงามราวพระโพธิสัตว์ ห่อหุ้มเรือนร่างงามไว้ภายใต้เสื้อขนสัตว์ราคาแพง นั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะกลมที่พื้นตรงหน้า เธอสบตาภิกษุชราแน่วนิ่ง
ท่านยิ้มน้อยๆ อย่างเมตตาการุณย์แล้วกล่าวต่อ “กันเดนเป็นเพียงดินแดนในตำนาน เล่าขานสืบต่อๆ กันมาว่า คนที่ไปถึงจะไม่ได้กลับ ส่วนคนที่กลับมาได้ก็คือคนที่ไปไม่ถึง”
“ท่านจะบอกดิฉันว่ามันไม่มีอยู่จริงหรือคะ?” หญิงสาวถาม เรียวคิ้วงามเลิกขึ้นเล็กน้อย
“จริงหรือเท็จอาตมาตอบไม่ได้ แต่สิ่งที่อาตมารู้ก็คือนานนับพันปีแล้วที่มีคนออกค้นหาดินแดนแห่งนี้ ทว่าส่วนใหญ่ไปแล้วไม่มีใครกลับมา” ภิกษุชราเอ่ยช้าๆ
“ส่วนใหญ่ไม่กลับมา ก็หมายความว่ามีส่วนน้อยที่ได้กลับมา” หญิงสาวถาม พยายามจับช่องโหว่ในคำพูดของท่าน
ท่านยิ้มพลางเอ่ย “ส่วนน้อยที่กลับมามักจะเป็นซากศพ นอกจาก…” อาการอ้ำอึ้งยิ่งเรียกความสนใจของหญิงสาวมากขึ้น
“นอกจากอะไรคะ?”
ท่านถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเล่าช้าๆ “เมื่อสิบปีก่อนลูกหาบคนหนึ่งของคณะดอกเตอร์ธีระรอดชีวิตกลับมา”
“ลูกหาบของคุณพ่อ” หญิงสาวพูดพึมพำพลางยิ้มอย่างมีความหวัง “เวลานี้เขาอยู่ที่ไหนคะ?”
“เวลานี้เขาอยู่กับครอบครัวของเขา” ท่านตอบไม่เต็มเสียงนัก
“ขอดิฉันไปพบเขาหน่อยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างกระตือรือร้น
ท่านนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “เขากลับมาอย่างคนเสียสติ จนเดี๋ยวนี้ก็ยังพูดจาอะไรไม่รู้เรื่อง ทางวัดจึงจัดให้เขาและครอบครัวอาศัยทำกินอยู่ในที่ของวัด”
“ถึงจะพูดจาไม่รู้เรื่องดิฉันก็อยากพบค่ะ” หญิงสาวยืนกราน
“เจ้าน่ะดื้อเหมือนพ่อ” ท่านเอ่ยยิ้มๆ ก่อนออกปากอนุญาต “ก็ได้ เดี๋ยวจะให้คนพาไปพบ”
จากนั้นท่านก็เอ่ยเสียงดังด้วยภาษาที่หญิงสาวฟังไม่รู้เรื่อง เพียงอึดใจเดียวเณรน้อยอายุราวสิบขวบก็เข้ามาโค้งคารวะ
ท่านสั่งเณรน้อยด้วยภาษาท้องถิ่นก่อนหันมาเอ่ยกับหญิงสาว “ตามเณรคังไป”
“ค่ะ” หญิงสาวรับคำและลุกขึ้นจากเบาะที่นั่ง
เณรน้อยพยักหน้าทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสตามประสาเด็ก สายตาที่มองเธอปกปิดความอยากรู้อยากเห็นไว้ไม่มิด
หญิงสาวเดินตามอีกฝ่ายลัดเลาะไปตามแนวระเบียงหิน จนกระทั่งถึงหน้าห้องห้องหนึ่งซึ่งก่อด้วยหิน แต่มีประตูและหน้าต่างเป็นไม้
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เณรน้อยเคาะประตูพลางพูดรัวเร็ว หญิงสาวเริ่มหนักใจ เธอฟังภาษาท้องถิ่นไม่ออก คนที่นี่ก็น้อยคนนักที่จะพูดภาษาอังกฤษได้ ลูกหาบของคุณพ่อและครอบครัวก็คงพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แล้วที่นี้เธอจะสื่อสารกับพวกเขาได้อย่างไร
แอ๊ด!
ประตูไม้เปิดออก ผู้ที่ปรากฏตัวเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่า ดวงหน้าคมคาย ผิวคล้ำแต่เนียน และศีรษะโกนจนเกลี้ยงเกลา เขาสวมเพียงกางเกงขายาวขัดกับสภาพอากาศหนาวจัดของที่นี่
พอประตูเปิดแล้วเห็นว่ามีหญิงสาวมากับเณรน้อยด้วย เขาก็มีทีท่าตกใจรีบปิดประตูดังปัง
หญิงสาวหันไปมองเณรน้อย ก็เห็นเณรน้อยหัวเราะคิกคักชอบอกชอบใจ จึงอดนึกขันไม่ได้ที่เด็กตัวแค่นี้แกล้งผู้ใหญ่เสียจนหน้าแตกยับเยิน
ครู่ต่อมาประตูไม้เปิดออกอีกครั้ง ชายหนุ่มที่เห็นเมื่อครู่กลายเป็นพระหนุ่มครองจีวรสีแดงเรียบร้อย ใบหน้าหันไปมองเณรน้อยอย่างเอาเรื่อง เณรน้อยทำคอย่นรีบพูดเป็นต่อยหอย
หญิงสาวได้แต่ยืนฟังอย่างอึดอัดใจ นี่เธอจะส่งภาษาใบ้กับสองหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ให้เข้าใจได้ไหมเนี่ย แล้วปัญหาหนักใจก็เริ่มคลี่คลายเมื่อพระหนุ่มหันมามองเธอด้วยสายตาเป็นมิตรพร้อมกับพูดเป็นภาษาไทย
“สวัสดีครับ ผมชื่อจามิล”
“คุณ เอ๊ย! ท่าน” หญิงสาวเอ่ยอย่างตื่นเต้น “พูดภาษาไทยได้ด้วยหรือคะ?”
“ครับ ผมเรียนมาจากดอกเตอร์ธีระ คุณพ่อของคุณ” จามิลตอบ
“ท่านรู้จักคุณพ่อของดิฉัน” หญิงสาวถาม ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น
“ครับ” เขารับคำก่อนพูดทักท้วง “อย่าเรียกผมว่าท่านเลยครับ เรียกชื่อผมก็ได้”
“ไม่ได้หรอกค่ะ คนไทยถือ”
“อ้อ” เขาพยักหน้ารับรู้ “งั้นเรียกผมว่าคุณก็ได้ ไม่ต้องเรียกว่าท่านหรอกครับ เพราะฟังดูยิ่งใหญ่เกินไป”
“ค่ะ” หญิงสาวรับคำ
“งั้นคุณ…” คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย
หญิงสาวนึกได้ว่า เขาคงจะถามชื่อ จึงตอบว่า “ฉันชื่อธีรา”
“อ้อ” เขาพยักหน้ารับรู้พลางหันไปทางเณรน้อย “คังบอกว่าท่านอาจารย์ให้ผมพาคุณไปพบอู๋”
“อู๋คือลูกหาบของคุณพ่อใช่ไหมคะ?” หญิงสาวถามเพื่อความแน่ใจ
“ครับ เขาเป็นคนเดียวที่รอดชีวิตกลับมาในครั้งนั้น แต่…” จามิลนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยต่อ “เดี๋ยวคุณไปดูด้วยตาตัวเองดีกว่า เชิญครับ”
เขาปิดประตูห้องก่อนจะเดินกึ่งนำทางกึ่งเคียงข้างหญิงสาวไปตามแนวระเบียงหินของวัด หญิงสาวเดินตามพลางมองอาณาบริเวณวัดซึ่งกว้างใหญ่มากแล้วอดถามไม่ได้ “อยู่ไกลไหมคะ?”
“ไม่ไกลครับ เดินประเดี๋ยวเดียวก็ถึง” เขาตอบ
หญิงสาวยิ้มเล็กน้อย เดินตามไปเงียบๆ โดยมีเณรคังเดินตามมาไม่ห่าง
ทว่าเอาเข้าจริงประเดี๋ยวเดียวของพระหนุ่มหนึ่งชั่วโมงเศษแล้วก็ยังไม่ถึง แถมเส้นทางยังลดเลี้ยวเคี้ยวคดซอกซอนไปตามไหล่เขา หินก้อนใหญ่ที่วางเป็นทางเดินบางช่วงก็ลื่นเสียจนต้องเดินอย่างระมัดระวัง แม้จะระวังตัวที่สุดแล้ว ธีราก็ยังก้าวพลาดลื่นไถลลงไปทั้งตัว “ว้าย!”
จามิลหันมาคว้าเอวหญิงสาวไว้ทันแล้วประคองให้เธอนั่งลงข้างทาง “ระวังนะครับ”
เมื่อหญิงสาวนั่งลงเรียบร้อยเขาก็ถามว่า “คุณเจ็บตรงไหนบ้างครับ?”
“ฉันรู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่ข้อเท้าซ้ายค่ะ”
เขาเอื้อมมือหมายจับข้อเท้าของหญิงสาว
แต่ธีราอุทานลั่นอย่างนึกขึ้นได้ “เดี๋ยวค่ะ!”
“อะไรหรือครับ?” เขาถามอย่างงงๆ
“คุณเป็นพระ ถูกเนื้อต้องตัวผู้หญิงไม่ได้” หญิงสาวตอบด้วยเสียงที่เบาลงในระดับปกติ
จามิลวางสีหน้าไม่ถูก
บทที่เกี่ยวข้อง
แดนอารยะ ตอนที่2.เจตนาบริสุทธิ์
เณรคังเดินเข้ามาเมียงมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็กเลยถูกจามิลดุเอา เณรน้อยทำคอย่น ถอยห่างออกไปนิดหนึ่ง ทำให้จามิลคล่องตัวขึ้น เขาบอกธีราด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ผมเป็นพระก็จริง แต่พระสงฆ์ที่คีรีมันมีกฎวินัยไม่เหมือนกับพระสงฆ์ที่บ้านเมืองของคุณ ที่คีรีมีนนี่พระสงฆ์แตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงได้ หากมีเจตนาบริสุทธิ์หรือเพื่อให้ความช่วยเหลือ” “หรือคะ” หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ “คล้าย ๆ กับพระสงฆ์ทิเบตบางนิกายเลย” “ผมขอดูข้อเท้าของคุณหน่อย” จามิลเอ่ยพร้อมกับจับข้อเท้าหญิงสาว ธีราไม่ขัดขืน มองดูเขาถอดรองเท้าบูทสั้นของเธอออกอย่างเบามือด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบ พอเขาลองขยับข้อเท้าของเธอ หญิงสาวก็ร้องเบา ๆ “อู๊ย เจ็บ” เขาปล่อยมือข้างที่จับเท้าให้ขยับ แต่มือซ้ายที่ประคองข้อเท้าไว้ไม่ได้ปล่อย “คุณลองขยับเท้าเองดูสิครับ” หญิงสาวทำตาม ผลคือเธอขยับเท้าเองได้ “แต่ยังรู้สึกเสียวแปลบ ๆ อยู่เลยค่ะ” เธอบอกอาการ จามิลจึงใช้นิ้วมือคลึงข้อเท้า “อดทนหน่อยนะคุณธีรา ถ้าไม่รีบนวดตั้งแต่ตอนนี้มันจะอักเสบไปอีกนาน” หญิงสาวพยักหน้า พยายามไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-07แดนอารยะ ตอนที่3. จามิล
ธีราพยายามถามอู๋ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ แต่ชายชรายังคงนั่งเหม่อลอยไม่แสดงปฏิกิริยาใดใด หญิงสาวถามอยู่พักหนึ่งแล้วก็หันไปขอร้องจามิลว่า “คุณช่วยถามเป็นภาษาคีรีมันให้หน่อยสิคะ” “ได้ครับ” จามิลตอบ แล้วหันไปส่งภาษาท้องถิ่นกับชายชราผู้ยังคงนิ่งเฉยเหมือนคนไร้วิญญาณ เขาพูดภาษาคีรีมันอยู่พักหนึ่ง แต่อู๋ยังคงไม่มีปฏิกิริยาใด “พอทีเถอะ!” รินเซนพูดขัดขึ้น หันมาจ้องธีราเขม็งพลางเอ่ย “คุณกลับไปเถอะ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมาถามพ่อของฉัน คุณก็เห็นแล้วนี่ว่าพ่อตอบอะไรไม่ได้ทั้งนั้น” ธีราพยักหน้ารับรู้ก่อนถอนหายใจเบาๆ จามิลส่งภาษาคีรีมันกับรินเซน “ผมขอยืมจามรีหน่อยนะ” “คุณจะเอาไปให้ผู้หญิงไทยขี่ใช่ไหม?” รินเซนถามด้วยภาษาเดียวกัน “ใช่” จามิลตอบ “ถ้าอย่างนั้นฉันไม่ให้” รินเซนพูดด้วยทีท่าแง่งอน คังมองคนนั้นทีมองคนนี้ทีแล้วพูดแทรก “งั้นศิษย์พี่จามิลก็ต้องแบกผู้หญิงสวยๆ กลับที่พัก” “ทำไมต้องแบกด้วย?” รินเซนถามเสียงห้วน “ขาเธอเจ็บ” จามิลตอบ “ก็ให้เธอค่อยๆ เดินกลับไปเองสิ” รินเซนพ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-07แดนอารยะ ตอนที่4. หมายความว่า...
“คุณช่วยบอกเขาด้วยว่าฉันขอจ่ายครึ่งหนึ่ง หลังจากที่เขาพาฉันไปถึงกันเดนและกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว ฉันถึงจะจ่ายส่วนที่เหลือให้ทั้งหมด” ธีราบอกล่ามสาวชาวจีนอายุราวสามสิบปี รูปร่างผอมเพรียว สวมเสื้อโค้ตสีน้ำตาล ให้แปลเป็นภาษาคีรีมันบอกกับชายซึ่งรับอาสาเป็นพรานนำทาง ล่ามสาวหันไปเจรจากับพรานนำทางตัวเล็กแกร็น หน้าเสี้ยม ดวงตาหยี ไว้เรียวหนวดเหนือริมฝีปากหนา พอรู้ว่าจะได้รับค่าจ้างก่อนเพียงครึ่งเดียว เขาก็เอะอะโวยวายเสียงดังลั่น จนคนที่นั่งรับประทานอาหารเช้าในห้องอาหารของโรงแรมพากันหันมามองมาเป็นตาเดียว ล่ามสาวรีบแปลเป็นภาษาไทย “หลงบอกว่าถ้าคุณจ่ายไม่ครบ เขาจะไม่นำทางให้” คำเตือนของจามิลดูท่าจะเป็นจริง ธีราเม้มริมฝีปากก่อนยื่นคำขาด “ถ้าเขาไม่ตกลง ก็ให้คืนเงินมัดจำล่วงหน้ามา” ล่ามสาวหันไปเจรจากับหลงอีกรอบก่อนหันมาบอกธีราว่า “เงินนั่นหลงบอกว่าถือเป็นค่าเสียเวลาของเขา” “หมายความว่าเขาไม่ยอมคืนเงินหรือ?” ธีราเอ่ยถาม “ค่ะ” ล่ามสาวรับคำ “สวัสดีครับ” เสียงทุ้มเอ่ยทักทายจากปากทางเข้าห้องอาหารของโรงแรม ธีราหันไปมอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-07แดนอารยะ ตอนที่5.หวั่นไหว
“เจ้าจะไปกันเดนรึ?” ภิกษุชราซึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะกลมบนตั่งเตี้ยถามจามิลที่คุกเข่าตรงหน้า “ครับ” พระหนุ่มรับคำสั้นๆ “เพราะเหตุไร?” ภิกษุชราเอ่ยถามช้าๆ จามิลนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนตอบอย่างไตร่ตรองแล้วว่า “ผมเป็นพระสงฆ์ย่อมใฝ่ฝันถึงกันเดน ซึ่งเป็นดินแดนแห่งการหลุดพ้นจากกิเลสทั้งปวงครับท่านอาจารย์” ท่านอาจารย์หลับตาลงครู่หนึ่งก่อนลืมตา “ในชีวิตของอาจารย์มีคนจากไปเพื่อค้นหากันเดนสองรุ่นแล้ว รุ่นแรกคืออาจารย์อากับพระสงฆ์หนุ่มๆ ในยุคนั้นรวมสิบรูป ออกเดินทางจากวัดนี้ไป ตอนนั้นอาจารย์อายุแค่แปดขวบ ยังออกไปโบกไม้โบกมือส่งอาจารย์อาถึงประตูวัด นับจากนั้นอาจารย์ก็ไม่ได้เห็นพระทั้งสิบรูปนั้นอีกเลย” ท่านหยุดพูดครู่หนึ่งเหมือนระลึกเหตุการณ์ในอดีต “ส่วนรุ่นที่สองก็คือดอกเตอร์ธีระและคณะ พวกเขาไปกันเกือบสามสิบชีวิต ไปแล้วก็ไม่กลับ จนกระทั่งปีต่อมาจึงมีคนไปพบอู๋นอนสลบอยู่ริมลำธาร อู๋เป็นคนเดียวที่กลับมาได้ แต่กลับมาเหมือนคนไร้วิญญาณ” สิ่งที่ท่านอาจารย์บอกเล่าไม่ได้ทำให้จามิลหวั่นไหว พระหนุ่มยังคงยืนกรานหนักแน่น “ผมอยากไปกันเดนครับ ขอให้ท่าน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-07แดนอารยะ ตอนที่6 สีหน้างุนงง
จามิลนั่งตรงกันข้ามกับธีราที่โต๊ะตัวหนึ่งในห้องอาหารของโรงแรมที่หญิงสาวพัก โดยมีผู้ร่วมโต๊ะอีกสองคน คือ หลิง ล่ามสาวชาวจีน และหลง นายพรานนำทาง เวลานี้เป็นเวลาบ่ายสองโมงเศษ ผู้คนในห้องอาหารจึงมีไม่มากนัก นอกจากโต๊ะที่กลุ่มของธีรานั่งแล้วก็มีชายวัยกลางคนท่าทางเหมือนพ่อค้านั่งอยู่ที่โต๊ะตัวถัดไปเท่านั้น “ภรรยาของหลงเอาเงินค่าจ้างของคุณไปใช้มากกว่าครึ่ง หลงเลยเอาเงินส่วนที่เหลือมาคืนคุณก่อน” ล่ามสาวเอ่ยกับธีราเป็นภาษาไทย หลงยิ้มแหยๆ พลางยื่นธนบัตรจำนวนหนึ่งคืนให้ธีรา จามิลเปรยว่า “ดูท่าคุณจะได้เงินส่วนที่เหลือกลับคืนยาก” ธีรายิ้มอย่างเซ็งๆ ก่อนพูด “จะทำยังไงได้ล่ะคะ” “ผมมีวิธีที่ดีกว่าการรอให้เขาคืนเงิน” พระหนุ่มกล่าวเสียงเรียบ “วิธีอะไรคะ?” หญิงสาวถามอย่างสนใจ “พวกเราจะเดินทางไปกันเดนแต่ยังไม่มีลูกหาบ ก็ตั้งให้เขาเป็นหัวหน้าลูกหาบแล้วคอยหาลูกหาบให้พวกเรา” พระหนุ่มเสนอแนะ “เป็นความคิดที่ดีค่ะ” หญิงสาวเห็นด้วย จามิลจึงพูดภาษาคีรีมันกับหลง “เงินที่เจ้าใช้ไปแล้วพวกเราจะนับเป็นค่าจ้างของเจ้า”
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-11แดนอารยะ ตอนที่7 ค่อยๆ พูดจากัน
วิษณุยืนคอยอย่างกระวนกระวายใจในตรอกแคบๆ และสกปรกซึ่งอยู่หลังโรงแรมที่พักที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน ครู่หนึ่งก็ปรากฏเงาร่างเพรียวของหญิงคนหนึ่งเดินลัดเลาะมาหาด้วยความระมัดระวังเหมือนกลัวใครจะเห็นเข้า หญิงผู้ใช้หมวกที่เป็นส่วนหนึ่งของปกเสื้อคลุมศีรษะและบดบังใบหน้าจนเกือบมิดเดินเข้ามาใกล้ “หลิง ทำไมช้านักล่ะ?” วิษณุเอ่ยถามทันที หลิงดึงหมวกคลุมศีรษะลง เปิดเผยให้เห็นดวงหน้าเรียวและดวงตาที่กลิ้งกลอกไปมาไม่หยุดนิ่งพลางตอบ “ก็คุณเองไม่ใช่เหรอที่ไม่ต้องการเปิดเผยการพบปะของพวกเรา?” “นั่นก็ใช่ แต่ผมรักคุณจริงๆ นะ” พร้อมกับคำพูดวิษณุรวบร่างเพรียวมาไว้ในอ้อดกอดแล้วระดมจูบดวงหน้าเรียวถี่ยิบ ล่ามสาวชาวจีนต้องยกมือดันดวงหน้าชายหนุ่มให้ออกห่างก่อนเอ่ยปาก “ฉันไม่เชื่อคุณหรอก คุณธีราออกจะสวยขนาดนั้น” วิษณุแบะปาก “หึ! สวย สวยเหมือนประติมากรรมหินอ่อนที่จิตรกรเอกของโลกบรรจงแกะสลัก เย็นชืด แข็งทื่อ แตะต้องไม่ได้ อยู่ใกล้แล้วอัดอั้นใจแทบจะระเบิด ไม่เหมือนคุณ คุณมีเลือดมีเนื้อ นุ่มนวลและอบอุ่น เป็นสุดปรารถนาของผม” “แหม ปากหวาน แต่ตอนนี้คุณปล่อยฉันก่อนเถอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-11แดนอารยะ ตอนที่ 8 เอ่ยถามเสียงเรียบ
จามิลนั่งตรงกันข้ามกับธีราที่โต๊ะมุมในห้องอาหารของโรงแรม ซึ่งกลายเป็นสถานที่นัดพบพูดคุยเรื่องงานของคนทั้งสองไปโดยปริยาย พระหนุ่มยกถ้วยชาที่ส่งควันฉุยขึ้นจิบคำหนึ่งก่อนวางถ้วยลงบนโต๊ะ แล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ “รินเซนว่าคุณอนุญาตให้เธอไปด้วย” “ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะอธิบายต่อ “ฉันมีเหตุผลที่ให้รินเซนไปด้วยนะคะ คือ...หนึ่งฉันจะได้มีเพื่อนผู้หญิงร่วมคณะไปด้วย สองเธอเป็นล่ามให้ฉันแทนคุณหลิงได้ และข้อสุดท้ายเธออาจค้นพบวิธีรักษาพ่อของเธอให้หายจากอาการป่วยได้” จามิลหลับตาครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนลืมตาแล้วพูดว่า “ที่คุณพูดมาก็มีเหตุผล แต่ที่ผมไม่ให้รินเซนไปด้วยแต่แรกก็เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ การไปค้นหากันเดนของพวกเราไม่ได้มีผลสุดท้ายที่แน่นอน อาจจะพบ อาจจะไม่พบ อาจจะไปถึง อาจจะไปไม่ถึง อาจจะได้กลับ และอาจจะไม่ได้กลับ” คำท้ายของเขาทอดหางเสียงเบาลงจนธีรารู้สึกใจหายไปด้วย จริงสิ...ทุกคนที่ไปกันเดนอาจจะไม่มีใครได้กลับมาอีก เหมือนอย่างคณะก่อนๆ ที่ไปกัน “ฉันลืมคิดถึงข้อนี้ไป ฉันจะพูดกับเธอใหม่แล้วกันนะคะ” พูดถึงตรงนี้รินเซนก็เดินเข้ามาพร้อมกับคั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-11แดนอารยะ ตอนที่ 9 ตามความเป็นจริง
หลังจากหลงออกปากรับต้าเข้าร่วมคณะเดินทาง ต้าก็ขอลากลับไปเตรียมตัวเดินทาง หลงยังคงตกอยู่ในภวังค์ความคิด นึกจินตนาการไปว่าเมื่อไปถึงกันเดนเขาคงพบเพชรนิลจินดากองมหึมาเทียมภูเขา กำลังคิดเพลินๆ “หลง!” เสียงหลิงดังลั่นอยู่ข้างหูพร้อมกับมือของหล่อนตบไหล่ของเขาเต็มแรง เรียกสติที่กำลังเพ้อฝันให้กลับคืนมา “อ๊ะ! คุณหลิง” ผู้ถูกเลื่อนตำแหน่งให้เป็นหัวหน้าลูกหาบอุทานลั่น หลิงยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มเอาเรื่อง “ใช่แล้ว ฉันเอง แล้วไม่เพียงฉันเท่านั้นแต่ยังมีอีกคนอยากพบแก” ล่ามสาวพูดพลางบุ้ยใบ้ไปด้านข้าง วิษณุเดินออกมาจากหลืบกำแพง หลงเบิกตาเหลือกลานพลางอุทานลั่น “นะ…นาย!” “แกรับเงินไปแล้วทำไมไม่ทำตามสัญญา” วิษณุส่งเสียงตะคอกถามพร้อมกับกระชากคอเสื้ออีกฝ่าย หลิงรีบแปลภาษาไทยเป็นภาษาคีรีมัน หลงมีสีหน้าเลิ่กลั่ก เอี้ยวคอมองซ้ายมองขวาก่อนพูดเสียงแผ่ว “คุณหลิง ช่วยบอกนายที พวกเราเข้าไปคุยกันข้างในก่อนดีกว่า ผมมีเรื่องสำคัญจะบอก” หลิงรีบแปลภาษาคีรีมันเป็นภาษาไทย วิษณุตัดสินใจเพียงอึดใจเดียวก็ปล่อยมือที่กำคอเสื้อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-03-11
บทล่าสุด
แดนอารยะ ตอนที่10 อยู่ที่ไหน
ธีรายืนมองหลงและเหล่าลูกหาบช่วยกันขนสัมภาระขึ้นรถบรรทุกหกล้อ โดยมีจามิลพระหนุ่มคอยดูแลความเรียบร้อยอยู่หน้าโรงแรมที่พัก รินเซนและคังหอบหิ้วข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวพลางเดินอย่างเร่งรีบตรงมาเบื้องหน้าของหญิงสาว เณรน้อยพูดภาษาคีรีมันยืดยาวซึ่งธีราไม่เข้าใจแม้แต่น้อย หญิงสาวจึงหันไปถามรินเซน “เณรคังพูดว่าอะไรหรือ?” รินเซนยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “เณรคังบอกว่าจามิลแกล้งไม่ปลุกเณรและแอบหนีมาก่อน แต่โชคยังดีที่เณรตามมาทัน” “อ้อ” ธีราพยักหน้ารับรู้พลางว่า “นี่ยังไม่ทันรุ่งเช้า คุณจามิลเพิ่งจะคุมลูกหาบช่วยกันขนสัมภาระขึ้นรถเสร็จ กว่าพวกเราจะออกเดินทางกันจริงๆ ก็คงหลังจากกินอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้ว ราวๆ เจ็ดโมงเช้า” เพิ่งตอบรินเซน วิษณุก็ส่งเสียงร้องเรียก “ธีรา ธีราอยู่ไหน?” “อยู่นี่ค่ะ” หญิงสาวส่งเสียงตอบ ชักสีหน้าเอือมระอา วิษณุเดินแกมวิ่งมาหาแล้วหอบแฮ็กๆ ต่อว่าต่อขานเสียงดังระคนหอบ “อยู่ตรงนี้เอง ทำไมน้องธีราไม่ปลุกพี่ล่ะ? งานคุมคนงานอย่างนี้ต้องพี่เอง” แล้วทำทีจะเข้าไปเจ้ากี้เจ้าการกับการขนสัมภาระของลูกหาบ ธีรา
แดนอารยะ ตอนที่ 9 ตามความเป็นจริง
หลังจากหลงออกปากรับต้าเข้าร่วมคณะเดินทาง ต้าก็ขอลากลับไปเตรียมตัวเดินทาง หลงยังคงตกอยู่ในภวังค์ความคิด นึกจินตนาการไปว่าเมื่อไปถึงกันเดนเขาคงพบเพชรนิลจินดากองมหึมาเทียมภูเขา กำลังคิดเพลินๆ “หลง!” เสียงหลิงดังลั่นอยู่ข้างหูพร้อมกับมือของหล่อนตบไหล่ของเขาเต็มแรง เรียกสติที่กำลังเพ้อฝันให้กลับคืนมา “อ๊ะ! คุณหลิง” ผู้ถูกเลื่อนตำแหน่งให้เป็นหัวหน้าลูกหาบอุทานลั่น หลิงยิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มเอาเรื่อง “ใช่แล้ว ฉันเอง แล้วไม่เพียงฉันเท่านั้นแต่ยังมีอีกคนอยากพบแก” ล่ามสาวพูดพลางบุ้ยใบ้ไปด้านข้าง วิษณุเดินออกมาจากหลืบกำแพง หลงเบิกตาเหลือกลานพลางอุทานลั่น “นะ…นาย!” “แกรับเงินไปแล้วทำไมไม่ทำตามสัญญา” วิษณุส่งเสียงตะคอกถามพร้อมกับกระชากคอเสื้ออีกฝ่าย หลิงรีบแปลภาษาไทยเป็นภาษาคีรีมัน หลงมีสีหน้าเลิ่กลั่ก เอี้ยวคอมองซ้ายมองขวาก่อนพูดเสียงแผ่ว “คุณหลิง ช่วยบอกนายที พวกเราเข้าไปคุยกันข้างในก่อนดีกว่า ผมมีเรื่องสำคัญจะบอก” หลิงรีบแปลภาษาคีรีมันเป็นภาษาไทย วิษณุตัดสินใจเพียงอึดใจเดียวก็ปล่อยมือที่กำคอเสื้อ
แดนอารยะ ตอนที่ 8 เอ่ยถามเสียงเรียบ
จามิลนั่งตรงกันข้ามกับธีราที่โต๊ะมุมในห้องอาหารของโรงแรม ซึ่งกลายเป็นสถานที่นัดพบพูดคุยเรื่องงานของคนทั้งสองไปโดยปริยาย พระหนุ่มยกถ้วยชาที่ส่งควันฉุยขึ้นจิบคำหนึ่งก่อนวางถ้วยลงบนโต๊ะ แล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ “รินเซนว่าคุณอนุญาตให้เธอไปด้วย” “ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะอธิบายต่อ “ฉันมีเหตุผลที่ให้รินเซนไปด้วยนะคะ คือ...หนึ่งฉันจะได้มีเพื่อนผู้หญิงร่วมคณะไปด้วย สองเธอเป็นล่ามให้ฉันแทนคุณหลิงได้ และข้อสุดท้ายเธออาจค้นพบวิธีรักษาพ่อของเธอให้หายจากอาการป่วยได้” จามิลหลับตาครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนลืมตาแล้วพูดว่า “ที่คุณพูดมาก็มีเหตุผล แต่ที่ผมไม่ให้รินเซนไปด้วยแต่แรกก็เพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของเธอ การไปค้นหากันเดนของพวกเราไม่ได้มีผลสุดท้ายที่แน่นอน อาจจะพบ อาจจะไม่พบ อาจจะไปถึง อาจจะไปไม่ถึง อาจจะได้กลับ และอาจจะไม่ได้กลับ” คำท้ายของเขาทอดหางเสียงเบาลงจนธีรารู้สึกใจหายไปด้วย จริงสิ...ทุกคนที่ไปกันเดนอาจจะไม่มีใครได้กลับมาอีก เหมือนอย่างคณะก่อนๆ ที่ไปกัน “ฉันลืมคิดถึงข้อนี้ไป ฉันจะพูดกับเธอใหม่แล้วกันนะคะ” พูดถึงตรงนี้รินเซนก็เดินเข้ามาพร้อมกับคั
แดนอารยะ ตอนที่7 ค่อยๆ พูดจากัน
วิษณุยืนคอยอย่างกระวนกระวายใจในตรอกแคบๆ และสกปรกซึ่งอยู่หลังโรงแรมที่พักที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน ครู่หนึ่งก็ปรากฏเงาร่างเพรียวของหญิงคนหนึ่งเดินลัดเลาะมาหาด้วยความระมัดระวังเหมือนกลัวใครจะเห็นเข้า หญิงผู้ใช้หมวกที่เป็นส่วนหนึ่งของปกเสื้อคลุมศีรษะและบดบังใบหน้าจนเกือบมิดเดินเข้ามาใกล้ “หลิง ทำไมช้านักล่ะ?” วิษณุเอ่ยถามทันที หลิงดึงหมวกคลุมศีรษะลง เปิดเผยให้เห็นดวงหน้าเรียวและดวงตาที่กลิ้งกลอกไปมาไม่หยุดนิ่งพลางตอบ “ก็คุณเองไม่ใช่เหรอที่ไม่ต้องการเปิดเผยการพบปะของพวกเรา?” “นั่นก็ใช่ แต่ผมรักคุณจริงๆ นะ” พร้อมกับคำพูดวิษณุรวบร่างเพรียวมาไว้ในอ้อดกอดแล้วระดมจูบดวงหน้าเรียวถี่ยิบ ล่ามสาวชาวจีนต้องยกมือดันดวงหน้าชายหนุ่มให้ออกห่างก่อนเอ่ยปาก “ฉันไม่เชื่อคุณหรอก คุณธีราออกจะสวยขนาดนั้น” วิษณุแบะปาก “หึ! สวย สวยเหมือนประติมากรรมหินอ่อนที่จิตรกรเอกของโลกบรรจงแกะสลัก เย็นชืด แข็งทื่อ แตะต้องไม่ได้ อยู่ใกล้แล้วอัดอั้นใจแทบจะระเบิด ไม่เหมือนคุณ คุณมีเลือดมีเนื้อ นุ่มนวลและอบอุ่น เป็นสุดปรารถนาของผม” “แหม ปากหวาน แต่ตอนนี้คุณปล่อยฉันก่อนเถอ
แดนอารยะ ตอนที่6 สีหน้างุนงง
จามิลนั่งตรงกันข้ามกับธีราที่โต๊ะตัวหนึ่งในห้องอาหารของโรงแรมที่หญิงสาวพัก โดยมีผู้ร่วมโต๊ะอีกสองคน คือ หลิง ล่ามสาวชาวจีน และหลง นายพรานนำทาง เวลานี้เป็นเวลาบ่ายสองโมงเศษ ผู้คนในห้องอาหารจึงมีไม่มากนัก นอกจากโต๊ะที่กลุ่มของธีรานั่งแล้วก็มีชายวัยกลางคนท่าทางเหมือนพ่อค้านั่งอยู่ที่โต๊ะตัวถัดไปเท่านั้น “ภรรยาของหลงเอาเงินค่าจ้างของคุณไปใช้มากกว่าครึ่ง หลงเลยเอาเงินส่วนที่เหลือมาคืนคุณก่อน” ล่ามสาวเอ่ยกับธีราเป็นภาษาไทย หลงยิ้มแหยๆ พลางยื่นธนบัตรจำนวนหนึ่งคืนให้ธีรา จามิลเปรยว่า “ดูท่าคุณจะได้เงินส่วนที่เหลือกลับคืนยาก” ธีรายิ้มอย่างเซ็งๆ ก่อนพูด “จะทำยังไงได้ล่ะคะ” “ผมมีวิธีที่ดีกว่าการรอให้เขาคืนเงิน” พระหนุ่มกล่าวเสียงเรียบ “วิธีอะไรคะ?” หญิงสาวถามอย่างสนใจ “พวกเราจะเดินทางไปกันเดนแต่ยังไม่มีลูกหาบ ก็ตั้งให้เขาเป็นหัวหน้าลูกหาบแล้วคอยหาลูกหาบให้พวกเรา” พระหนุ่มเสนอแนะ “เป็นความคิดที่ดีค่ะ” หญิงสาวเห็นด้วย จามิลจึงพูดภาษาคีรีมันกับหลง “เงินที่เจ้าใช้ไปแล้วพวกเราจะนับเป็นค่าจ้างของเจ้า”
แดนอารยะ ตอนที่5.หวั่นไหว
“เจ้าจะไปกันเดนรึ?” ภิกษุชราซึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะกลมบนตั่งเตี้ยถามจามิลที่คุกเข่าตรงหน้า “ครับ” พระหนุ่มรับคำสั้นๆ “เพราะเหตุไร?” ภิกษุชราเอ่ยถามช้าๆ จามิลนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนตอบอย่างไตร่ตรองแล้วว่า “ผมเป็นพระสงฆ์ย่อมใฝ่ฝันถึงกันเดน ซึ่งเป็นดินแดนแห่งการหลุดพ้นจากกิเลสทั้งปวงครับท่านอาจารย์” ท่านอาจารย์หลับตาลงครู่หนึ่งก่อนลืมตา “ในชีวิตของอาจารย์มีคนจากไปเพื่อค้นหากันเดนสองรุ่นแล้ว รุ่นแรกคืออาจารย์อากับพระสงฆ์หนุ่มๆ ในยุคนั้นรวมสิบรูป ออกเดินทางจากวัดนี้ไป ตอนนั้นอาจารย์อายุแค่แปดขวบ ยังออกไปโบกไม้โบกมือส่งอาจารย์อาถึงประตูวัด นับจากนั้นอาจารย์ก็ไม่ได้เห็นพระทั้งสิบรูปนั้นอีกเลย” ท่านหยุดพูดครู่หนึ่งเหมือนระลึกเหตุการณ์ในอดีต “ส่วนรุ่นที่สองก็คือดอกเตอร์ธีระและคณะ พวกเขาไปกันเกือบสามสิบชีวิต ไปแล้วก็ไม่กลับ จนกระทั่งปีต่อมาจึงมีคนไปพบอู๋นอนสลบอยู่ริมลำธาร อู๋เป็นคนเดียวที่กลับมาได้ แต่กลับมาเหมือนคนไร้วิญญาณ” สิ่งที่ท่านอาจารย์บอกเล่าไม่ได้ทำให้จามิลหวั่นไหว พระหนุ่มยังคงยืนกรานหนักแน่น “ผมอยากไปกันเดนครับ ขอให้ท่าน
แดนอารยะ ตอนที่4. หมายความว่า...
“คุณช่วยบอกเขาด้วยว่าฉันขอจ่ายครึ่งหนึ่ง หลังจากที่เขาพาฉันไปถึงกันเดนและกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว ฉันถึงจะจ่ายส่วนที่เหลือให้ทั้งหมด” ธีราบอกล่ามสาวชาวจีนอายุราวสามสิบปี รูปร่างผอมเพรียว สวมเสื้อโค้ตสีน้ำตาล ให้แปลเป็นภาษาคีรีมันบอกกับชายซึ่งรับอาสาเป็นพรานนำทาง ล่ามสาวหันไปเจรจากับพรานนำทางตัวเล็กแกร็น หน้าเสี้ยม ดวงตาหยี ไว้เรียวหนวดเหนือริมฝีปากหนา พอรู้ว่าจะได้รับค่าจ้างก่อนเพียงครึ่งเดียว เขาก็เอะอะโวยวายเสียงดังลั่น จนคนที่นั่งรับประทานอาหารเช้าในห้องอาหารของโรงแรมพากันหันมามองมาเป็นตาเดียว ล่ามสาวรีบแปลเป็นภาษาไทย “หลงบอกว่าถ้าคุณจ่ายไม่ครบ เขาจะไม่นำทางให้” คำเตือนของจามิลดูท่าจะเป็นจริง ธีราเม้มริมฝีปากก่อนยื่นคำขาด “ถ้าเขาไม่ตกลง ก็ให้คืนเงินมัดจำล่วงหน้ามา” ล่ามสาวหันไปเจรจากับหลงอีกรอบก่อนหันมาบอกธีราว่า “เงินนั่นหลงบอกว่าถือเป็นค่าเสียเวลาของเขา” “หมายความว่าเขาไม่ยอมคืนเงินหรือ?” ธีราเอ่ยถาม “ค่ะ” ล่ามสาวรับคำ “สวัสดีครับ” เสียงทุ้มเอ่ยทักทายจากปากทางเข้าห้องอาหารของโรงแรม ธีราหันไปมอ
แดนอารยะ ตอนที่3. จามิล
ธีราพยายามถามอู๋ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ แต่ชายชรายังคงนั่งเหม่อลอยไม่แสดงปฏิกิริยาใดใด หญิงสาวถามอยู่พักหนึ่งแล้วก็หันไปขอร้องจามิลว่า “คุณช่วยถามเป็นภาษาคีรีมันให้หน่อยสิคะ” “ได้ครับ” จามิลตอบ แล้วหันไปส่งภาษาท้องถิ่นกับชายชราผู้ยังคงนิ่งเฉยเหมือนคนไร้วิญญาณ เขาพูดภาษาคีรีมันอยู่พักหนึ่ง แต่อู๋ยังคงไม่มีปฏิกิริยาใด “พอทีเถอะ!” รินเซนพูดขัดขึ้น หันมาจ้องธีราเขม็งพลางเอ่ย “คุณกลับไปเถอะ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมาถามพ่อของฉัน คุณก็เห็นแล้วนี่ว่าพ่อตอบอะไรไม่ได้ทั้งนั้น” ธีราพยักหน้ารับรู้ก่อนถอนหายใจเบาๆ จามิลส่งภาษาคีรีมันกับรินเซน “ผมขอยืมจามรีหน่อยนะ” “คุณจะเอาไปให้ผู้หญิงไทยขี่ใช่ไหม?” รินเซนถามด้วยภาษาเดียวกัน “ใช่” จามิลตอบ “ถ้าอย่างนั้นฉันไม่ให้” รินเซนพูดด้วยทีท่าแง่งอน คังมองคนนั้นทีมองคนนี้ทีแล้วพูดแทรก “งั้นศิษย์พี่จามิลก็ต้องแบกผู้หญิงสวยๆ กลับที่พัก” “ทำไมต้องแบกด้วย?” รินเซนถามเสียงห้วน “ขาเธอเจ็บ” จามิลตอบ “ก็ให้เธอค่อยๆ เดินกลับไปเองสิ” รินเซนพ
แดนอารยะ ตอนที่2.เจตนาบริสุทธิ์
เณรคังเดินเข้ามาเมียงมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็กเลยถูกจามิลดุเอา เณรน้อยทำคอย่น ถอยห่างออกไปนิดหนึ่ง ทำให้จามิลคล่องตัวขึ้น เขาบอกธีราด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ผมเป็นพระก็จริง แต่พระสงฆ์ที่คีรีมันมีกฎวินัยไม่เหมือนกับพระสงฆ์ที่บ้านเมืองของคุณ ที่คีรีมีนนี่พระสงฆ์แตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงได้ หากมีเจตนาบริสุทธิ์หรือเพื่อให้ความช่วยเหลือ” “หรือคะ” หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ “คล้าย ๆ กับพระสงฆ์ทิเบตบางนิกายเลย” “ผมขอดูข้อเท้าของคุณหน่อย” จามิลเอ่ยพร้อมกับจับข้อเท้าหญิงสาว ธีราไม่ขัดขืน มองดูเขาถอดรองเท้าบูทสั้นของเธอออกอย่างเบามือด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบ พอเขาลองขยับข้อเท้าของเธอ หญิงสาวก็ร้องเบา ๆ “อู๊ย เจ็บ” เขาปล่อยมือข้างที่จับเท้าให้ขยับ แต่มือซ้ายที่ประคองข้อเท้าไว้ไม่ได้ปล่อย “คุณลองขยับเท้าเองดูสิครับ” หญิงสาวทำตาม ผลคือเธอขยับเท้าเองได้ “แต่ยังรู้สึกเสียวแปลบ ๆ อยู่เลยค่ะ” เธอบอกอาการ จามิลจึงใช้นิ้วมือคลึงข้อเท้า “อดทนหน่อยนะคุณธีรา ถ้าไม่รีบนวดตั้งแต่ตอนนี้มันจะอักเสบไปอีกนาน” หญิงสาวพยักหน้า พยายามไ
