ตอนที่ 14 ปาร์ตีผีผลัก

        แสงไฟสีสันสดใสกระพริบไปมาในจังหวะเพลงที่ดังกระหึ่ม เสียงผู้คนพูดคุยหัวเราะและเสียงแก้วกระทบกันดังแทรกเป็นระยะ กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับน้ำหอมหลากหลายกลิ่นลอยอบอวลในอากาศ

"จริงๆ แล้วกูไม่ค่อยชอบงานแบบนี้เท่าไหร่" เลโอตะโกนกลบเสียงเพลงที่ดังสนั่น

"อะไรนะ?" ไทเกอร์เอียงหูเข้ามาใกล้

"กูบอกว่า กูไม่ค่อยชอบงานแบบนี้!" เลโอตะโกนซ้ำอีกครั้ง

"ลองดูสักครั้งเถอะ รับรองว่ามึงจะชอบ!"ไทเกอร์หัวเราะและตบไหล่เลโอเบาๆ

เลโอพยักหน้าแม้จะยังไม่ค่อยมั่นใจนัก เขามองไปรอบๆ ห้องสวีทของโรงแรมหรูที่เต็มไปด้วยนักศึกษาจากหลายคณะที่กำลังสนุกสนาน บางคนเต้นรำในพื้นที่ว่างกลางห้อง บางคนนั่งจิบเครื่องดื่มพูดคุยกันที่โซฟา บางคนกำลังเล่นเกมดื่มกันอย่างสนุกสนาน

งานปาร์ตี้ในคืนนี้จัดขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองวันเกิดของมาร์ค เพื่อนสนิทของไทเกอร์ ซึ่งโดยปกติเลโอจะไม่มาร่วมงานแบบนี้ แต่ไทเกอร์ยืนยันที่จะพาเขามาด้วย

"มาดื่มกัน!" ไทเกอร์ดึงมือเลโอให้เดินไปที่บาร์เล็กๆ มุมห้อง "มึงชอบดื่มอะไร?"

"กูไม่ค่อยดื่มเท่าไหร่..." เลโอตอบ

"คืนนี้ดื่มให้สนุกเถอะน่า อายุก็เกิน 20 แล้ว " ไทเกอร์ยิ้ม

 "Whisky? Vodka? Tequila?"

"อะไรก็ได้ที่ไม่แรงเกินไป" เลโอยักไหล่

"ขอ Whisky Coke สองแก้ว นุ่มๆ หน่อยนะโว้ย!" ไทเกอร์พยักหน้าและหันไปสั่งกับบาร์เทนเดอร์สมัครเล่นที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์

ไม่นาน บาร์เทนเดอร์ก็ยื่นแก้ววิสกี้โค้กสองแก้วให้ ไทเกอร์รับมาและส่งให้เลโอหนึ่งแก้ว

"Cheers!" ไทเกอร์ชูแก้ว

"Cheers" เลโอตอบ แก้วกระทบกันด้วยเสียงกริ๊ง

เลโอจิบเครื่องดื่ม รสชาติหวานปนเผ็ดร้อนของวิสกี้ผสมโค้กแล่นลงคอ เขากลืนและรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านในอก

"เป็นไง?" ไทเกอร์ถาม หลังจากดื่มอึกใหญ่

"ก็... ไม่เลวนะ" เลโอยอมรับ พร้อมยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง

"มึงจะชอบคืนนี้แน่นอน!" ไทเกอร์ยิ้มกว้าง

สองชั่วโมงผ่านไป เลโอรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น เขาดื่มไปแล้วสามแก้ว และกำลังนั่งอยู่บนโซฟากับไทเกอร์และเพื่อนๆ อีกกลุ่มหนึ่ง

"เลโอเป็นคนเดียวที่ช่วยกูอ่านหนังสือสอบในช่วงที่กูตามเนื้อหาไม่ทัน ไม่งั้นกูคงสอบตกไปแล้ว" ไทเกอร์เล่าให้เพื่อนๆ ฟัง แขนพาดไหล่เลโออย่างสนิทสนม

"คนนี้เอง ที่ช่วยชีวิตมึงตอนรถคว่ำ"  หนุ่มชี้มาที่เลโอ

"ใช่ๆ วีรบุรุษของกู เอ้ย! ของพวกเรา" ไทเกอร์พยักหน้าแรงๆ

ทุกคนในกลุ่มหัวเราะ เลโอรู้สึกเขินเล็กน้อย แก้มร้อนผ่าวจากแอลกอฮอล์และความอับอาย

"มึงดื่มเหรอเลโอ?  ไม่เห็นเคยเห็นมึงมางานปาร์ตี้เลยสักครั้ง"  แอนถาม

"ก็... นานๆ ที" เลโอตอบพร้อมยักไหล่

"นี่เขาดื่มเก่งนะเว้ย! ดูสิ สามแก้วแล้วยังแทบไม่เมา"  ไทเกอร์ตบไหล่เลโอแรงๆ

"ทำไมไม่ลองช็อตเลย?" มาร์คเสนอ พลางยกขวดเตกีล่าขึ้นมา

 "เนื่องในโอกาสวันเกิดกู เพื่อนทุกคนต้องดื่มช็อตกับกู!" มาร์คขอร้องแกมบังคับเพื่อนๆที่มางานปาร์ตี้ของเขา

"นั่นสิ! ลองดูไหม?" ไทเกอร์เห็นด้วย ก่อนจะหันไปหาเลโอ

เลโอมองไปที่ขวดเตกีล่าในมือมาร์ค แล้วเหลือบมองไทเกอร์ที่กำลังมองเขาด้วยสายตาท้าทาย ปกติเขาจะไม่ยอมตามแรงกดดันจากเพื่อนฝูงแบบนี้ แต่คืนนี้ เขารู้สึกอยากลองอะไรแปลกใหม่

"ได้" เลโอพยักหน้า

เสียงเชียร์ดังขึ้นจากทุกคนในกลุ่ม มาร์ครีบเทเตกีล่าใส่แก้วช็อตเล็กๆ ส่งให้ทุกคน

"พร้อมนะ" มาร์คตะโกน "หนึ่ง สอง สาม!"

ทุกคนยกแก้วขึ้นดื่มพร้อมกัน เลโอรู้สึกถึงรสเผ็ดร้อนของเตกีล่าที่แผดเผาลำคอ เขากลืนมันลงไปและรู้สึกวูบวาบในท้อง

"เฮ้ย! มึงดื่มเรียบเลยนี่!" ไทเกอร์ร้องอย่างทึ่ง

"ก็ไม่ยากเท่าไหร่" เลโอไอเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบางๆ

"อีกรอบ!" มาร์คตะโกน ทุกคนเห็นด้วย ยกเว้นแอนที่ส่ายหน้าและถอนตัวไปเต้นกับเพื่อนอีกกลุ่ม

รอบที่สอง เลโอรู้สึกเริ่มเมา ศีรษะเบาหวิว แต่ก็รู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขแปลกๆ โลกรอบตัวเขาดูสดใสและน่าตื่นเต้นกว่าปกติ

"มึงโอเคมั้ย?" ไทเกอร์ถามเบาๆ ใกล้หู

"อืม รู้สึกดี"  เลโอพยักหน้า

"ดีมาก ตามกูมา" ไทเกอร์ยิ้มและดึงข้อมือของเลโอตามมา

ไทเกอร์ลุกขึ้นและดึงมือเลโอ นำเขาออกไปที่ระเบียงด้านนอกห้องสวีท ข้างนอกอากาศเย็นสบาย แตกต่างจากบรรยากาศร้อนอบอ้าวในงานปาร์ตี้ วิวกรุงเทพฯ ยามค่ำคืนเต็มไปด้วยแสงไฟระยิบระยับจากตึกสูงและถนนที่ทอดยาว

"กูต้องการอากาศบริสุทธิ์" ไทเกอร์บอก พลางพิงราวระเบียง

"คืนนี้อากาศดี" เลโอพยักหน้า รู้สึกหัวหมุนเล็กน้อยขณะที่พิงราวระเบียงข้างๆ ไทเกอร์

"ชอบงานปาร์ตี้ไหม?" ไทเกอร์ถาม

"ก็... ดีกว่าที่คิดไว้ แต่กูยังชอบอยู่เงียบๆ มากกว่า"  เลโอยอมรับ

ไทเกอร์พยักหน้า ก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงและหยิบซองบุหรี่กับไฟแช็คออกมา "รบกวนไหมถ้ากูจะสูบ?" ไทเกอร์ไม่ลืมถามเพื่อนก่อนจุดสูบบุหรี่

"ไม่เลย" เลโอตอบ

ไทเกอร์หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด พร้อมกับสูดลึกๆ แสงไฟแช็คสว่างวาบขึ้นชั่วขณะ ส่องให้เห็นใบหน้าคมคายของไทเกอร์ในความมืด ควันสีขาวลอยขึ้นจากปลายบุหรี่ เขาพ่นควันออกมาช้าๆ ปล่อยให้มันลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า

"มึงสูบบุหรี่เหรอ?" เลโอถาม รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

"นานๆ ทีเวลาเครียดหรือตอนเที่ยว"  ไทเกอร์ตอบ

"อ่า" เลโอพยักหน้า

"มึงล่ะ? เคยลองไหม?" ไทเกอร์ถาม พลางยื่นซองบุหรี่ให้

"ไม่เคย" เลโอส่ายหน้า

"อยากลองไหม?" ไทเกอร์ยกคิ้ว

"ไม่ล่ะ ขอบใจ" เลโอปฏิเสธไปเพราะเขาไม่ชอบ

ทั้งสองมองตากันในความมืด มีบางอย่างในดวงตาของไทเกอร์ที่เลโอไม่เคยเห็นมาก่อน ความลังเล ความสับสน และอีกอย่างที่เขาไม่กล้าตีความ

ในระหว่างที่ไทเกอร์สูบบุหรี่อยู่นั้นไม่รู้อะไรดลใจให้เขาอัดควันเข้าเต็มที่แล้วหันไปหาเลโอแล้วกดริมฝีปากปล่อยควันเข้าปากอีกฝ่าย

“ แฮ่ก แฮ่ก มึงทำบ้าอะไร” เลโอสำลักควันบุหรี่ที่ไทเกอร์พ่นมาอย่างไม่ทันตั้งตัวและความเงียบก็เข้ามาครอบคลุม

"ขอดื่มของมึงหน่อย" ไทเกอร์พูดขึ้น ทำลายความเงียบ

เลโอนึกขึ้นได้ว่าเขายกแก้ววิสกี้มาด้วย เขายกวิสกี้ขึ้นมาดื่มและกดเข้าริมฝีปากไทเกอร์ป้อนจากปากจนหมด

ไทเกอร์และเลโออึ้งกันไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ไทเกอร์จะสูบบุหรี่ต่อและเลโอก็ยกแก้ววิสกี้ขึ้นมาดื่มต่อ บรรยากาศระหว่างทั้งสองเต็มไปด้วยความตึงเครียดแปลกๆ เป็นความตึงเครียดที่ทั้งน่ากลัวและน่าหลงใหล เลโอรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นเร็วขึ้น ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะแอลกอฮอล์หรือเพราะสายตาของไทเกอร์ที่มองเขาอย่างเลื่อนลอย

"ไทเกอร์!" เสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง ทำให้ทั้งคู่สะดุ้งและแยกออกจากกันทันที

"อ่า มาร์ค มีอะไร?"  ไทเกอร์หันไปทัก

"มีคนอยากเจอมึง" มาร์คยิ้มกริ่ม พลางพยักเพยิดไปที่สาวสวยในชุดเดรสสั้นสีแดงที่กำลังมองมาทางพวกเขา

"นนนี่ เพื่อนพี่สาวกู บอกว่าสนใจมึงมานานแล้ว" มาร์คแนะนำเพื่อนสาวของเขาที่สนใจไทเกอร์

"สวยนี่" ไทเกอร์เหลือบมองเลโอเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสนใจสาวชุดแดง

"ไปทำความรู้จักเลยไหม?" มาร์คกระตุ้น

"แล้วเลโอล่ะ?" ไทเกอร์ลังเลเล็กน้อย

"ไม่เป็นไร กูว่ากูจะกลับหอแล้ว ดึกแล้ว" " เลโอรีบบอก

"แน่ใจเหรอ?" ไทเกอร์ถาม

"อืม มึงไปเถอะ" เลโอพยักหน้า

 "ไปเถอะวะ นนนี่รอมึงอยู่"ไทเกอร์ยังคงดูลังเล แต่แล้วมาร์คก็ตบไหล่เขาแรงๆ

"ก็ได้ เลโอ มึงกลับยังไง? ให้กูเรียกแท็กซี่ให้ไหม?" " ไทเกอร์พยักหน้าให้มาร์คแล้วถามเลโอ

"ไม่ต้อง กูเรียกเองได้" " เลโอส่ายหน้า

"งั้น... เจอกันพรุ่งนี้ที่มหาลัยนะ" ไทเกอร์พูด ก่อนจะเดินตามมาร์คเข้าไปในงาน

เลโอมองตามหลังของไทเกอร์ที่เดินจากไป ความรู้สึกอ้างว้างแปลกๆ แล่นผ่านอก เขาถอนหายใจและหันกลับไปมองวิวกรุงเทพฯ ยามค่ำคืนอีกครั้ง ปล่อยให้ลมเย็นพัดผ่านใบหน้าที่ร้อนผ่าวของเขา

ไทเกอร์เปิดห้องที่โรงแรมพานนนี่ไปต่อที่นั้น ระหว่างทางทั้งคู่คุยกันเรื่อยเปื่อย นนนี่เป็นสาวสวยและฉลาด เธอเรียนคณะเศรษฐศาสตร์ปีสาม ทำให้บทสนทนาระหว่างพวกเขาสนุกและน่าสนใจ แต่ตลอดเวลา ไทเกอร์กลับรู้สึกว่าใจเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ความคิดของเขาวนเวียนกลับไปที่ระเบียงงานปาร์ตี้ ที่เขาและเลโออยู่ด้วยกันตามลำพัง

"ไทเกอร์หล่อมากเลยค่ะ" นนนี่ชมไทเกอร์

"ขอบคุณครับ ดื่มอะไรอีกไหม" ไทเกอร์ตอบ

"ไวน์สักแก้วก็ดีค่ะ" นนนี่ยิ้มหวาน

ไทเกอร์พยักหน้าและหยิบไวน์แดงขวดหนึ่งออกมาเปิด เขารินใส่แก้วสองใบและเดินกลับมาที่โซฟาที่นนนี่นั่งรออยู่

"ขอบคุณค่ะ" นนนี่รับแก้วไวน์ จิบเบาๆ ก่อนจะวางลงและขยับเข้ามาใกล้ไทเกอร์มากขึ้น

"คุณสวยมากเลยรู้ไหม?" ไทเกอร์พูด คำพูดที่เขาใช้มาหลายครั้งกับสาวๆ มากมาย

"คุณก็หล่อมากเหมือนกันค่ะ มาร์คเล่าให้ฟังมาเยอะเลยว่าคุณเป็นคนยังไง"

นนนี่ยิ้ม ขยับใกล้เข้ามาอีก จนเกือบจะนั่งบนตักของไทเกอร์

"หวังว่าจะเป็นเรื่องดีๆ นะครับ" ไทเกอร์ยิ้ม

"แน่นอนค่ะ" นนนี่พูดเสียงหวาน ก่อนจะโน้มเข้ามาจูบไทเกอร์

ไทเกอร์ตอบรับจูบนั้น มือของเขาเลื่อนไปที่เอวบางของนนนี่ การจูบของเธอเร่าร้อนและช่ำชอง แสดงให้เห็นว่าเธอมีประสบการณ์ไม่น้อย นนนี่ขยับตัวมานั่งบนตักของไทเกอร์ มือของเธอลูบไล้ไปตามแผ่นอกของเขา

ไทเกอร์ปล่อยให้สัญชาตญาณนำทาง เขาจูบตอบและลูบไล้ร่างกายของเธอ แต่บางอย่างในใจเขารู้สึกผิดแปลกไป เหมือนมีบางอย่างขาดหายไป เมื่อนนนี่เริ่มถอดเสื้อของเธอ เผยให้เห็นชุดชั้นในลูกไม้สีดำสวยงาม ไทเกอร์ควรจะรู้สึกตื่นเต้น แต่กลับรู้สึกเหมือนกำลังเล่นละครอยู่ เขาปิดตาและพยายามปล่อยใจไปกับความรู้สึกแต่แล้วภาพใบหน้าของเลโอก็แว็บเข้ามาในความคิด ดวงตาคมที่มองเขาตอนที่พวกเขาแลกควันบุหรี่กัน ริมฝีปากที่เปิดออกเล็กน้อยขณะที่ป้อนเครื่องดื่มให้เขา ทุกอย่างดูชัดเจนจนน่าตกใจ

"มีอะไรเหรอคะ?" นนนี่ถาม เมื่อรู้สึกว่าไทเกอร์ชะงักไป

"เอ่อ... ไม่..." ไทเกอร์ลืมตา พยายามที่จะเรียกอารมณ์ของตัวเองกลับมา แต่ทุกครั้งที่เขามองนนนี่ เขากลับเห็นภาพของเลโอซ้อนทับ

"มีอะไร บอกฉันสิคะ" นนนี่ถาม น้ำเสียงเริ่มแฝงความกังวล

"ผมขอโทษ... ผมคิดว่าเราไม่ควร..." ไทเกอร์ถอนหายใจและขยับตัวถอยห่างออกมาเล็กน้อย

"ฉันทำอะไรผิดเหรอคะ?" นนนี่ถาม เสียงเจือความน้อยใจ

"ไม่ใช่ที่คุณเลย" ไทเกอร์รีบปฏิเสธ "ผมแค่... ผมคิดว่าผมเมามากเกินไป"

"โอ้ ฉันเข้าใจค่ะ " นนนี่พยักหน้า แม้จะไม่เชื่อทั้งหมด เธอลุกจากตักของไทเกอร์และหยิบเสื้อมาใส่กลับ "

"ผมขอโทษจริงๆ นะครับ คุณเป็นผู้หญิงที่สวยและฉลาดมาก คุณสมควรได้รับสิ่งที่ดีกว่านี้"  ไทเกอร์พูดอย่างจริงใจ

"ไม่เป็นไรค่ะ เราเพิ่งเจอกัน ฉันไม่ได้คาดหวังอะไรมากอยู่แล้ว" นนนี่ยิ้มบางๆ

"ผมจะเรียกแท็กซี่ให้นะครับหรือคุณจะพักที่นี่สักคืน" ไทเกอร์เสนอ รู้สึกผิดที่ทำให้เธออับอาย

"ขอพักที่นี่สักคืนค่ะ ขอบคุณนะคะ แต่ฉันขอถามอะไรสักอย่างได้ไหม?"  นนนี่พยักหน้า

"ครับ" ไทเกอร์ตอบ

"คุณมีคนที่คุณชอบอยู่แล้วใช่ไหมคะ?" นนนี่ถามตรงๆ

"ผม... ผมไม่รู้..." ไทเกอร์อึ้งไป ไม่รู้จะตอบอย่างไร

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว" นนนี่ยิ้มอย่างเข้าใจ

ไทเกอร์ได้แต่นิ่งเงียบ ความสับสนเริ่มเข้าครอบงำเขา เขานึกถึงใบหน้าของเลโออีกครั้ง และรู้สึกหวั่นไหวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ไทเกอร์ออกจากโรงแรมกลับมาถึงเพนเฮาส์ทิ้งตัวลงบนโซฟา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา นิ้วลังเลอยู่เหนือชื่อของเลโอในรายชื่อติดต่อ

"เฮ้อ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับกูวะ?" ไทเกอร์ถอนหายใจ วางโทรศัพท์ลงและปิดตา

ความสับสนในใจของเขาเริ่มก่อตัวเป็นความกังวล เขาไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับผู้ชายมาก่อน แต่กับเลโอ... ทุกอย่างดูแตกต่างไปโดยสิ้นเชิง

ไทเกอร์ลุกขึ้นและเดินไปที่บาร์เล็กๆ ในห้อง รินวิสกี้ใส่แก้วและดื่มอึกใหญ่ ความร้อนของแอลกอฮอล์แผ่ซ่านในลำคอ แต่ไม่อาจกลบความรู้สึกสับสนในใจได้

"มึงคงต้องหลีกเลี่ยงเขาสักพักจนกว่าทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ"  ไทเกอร์พูดกับตัวเองเบาๆ แต่ลึกๆ ในใจ เขารู้ดีว่าทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว และอาจไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก