ตอนที่ 22  ใครก็แตะต้องมึงไม่ได้

"มึงจะไม่ไปจริงๆ เหรอวะ?" มาร์คถามไทเกอร์ที่กำลังพิมพ์อะไรบางอย่างในโทรศัพท์ บรรยากาศในร้านกาแฟของมหาวิทยาลัยเริ่มจะวุ่นวายมากขึ้นเมื่อช่วงเวลาหลังเลิกเรียนมาถึง

"เรื่องอะไร?" ไทเกอร์ละสายตาจากโทรศัพท์ เขาหยิบกาแฟลาเต้ขึ้นมาจิบ พยายามทำตัวเฉยชาทั้งที่รู้ว่ามาร์คกำลังจะพูดถึงอะไร

"ปาร์ตี้ฉลองวันเกิดกูไง เฮ้ย นี่มึงลืมแล้วจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย?" มาร์คถามด้วยสีหน้าระคนขำและรำคาญ

"ปกติมึงเป็นคนแรกที่ตอบรับเรื่องปาร์ตี้ทุกที" มาร์คแกล้งถาม

ไทเกอร์ถอนหายใจ เขามองไปที่ตารางเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะ ด้านบนสุดเต็มไปด้วยกำหนดส่งงานหลายชิ้นที่เขายังไม่ได้เริ่มทำ แม้ว่าเขาจะพยายามตั้งใจเรียนมากขึ้นตามคำแนะนำของเลโอ แต่มันก็ยังเป็นเรื่องยากสำหรับเขา

"กูมีงานเยอะอะ มึงรู้ว่ากูต้องส่งพรีเซนเทชั่นงานวิจัยให้อาจารย์ภพวันจันทร์ แล้วกูยังเขียนไปไม่ถึงไหนเลย" ไทเกอร์พยายามอ้างเหตุผล

"ไทเกอร์ ภูริ กำลังจะพลาดปาร์ตี้คืนวันศุกร์เพราะงานเรียน? กูฟังแล้วไม่อยากเชื่อเลยว่ะ ใครๆ ก็รู้ว่ามึงทำงานวันสุดท้ายพอดีเดดไลน์ได้เสมอแหละ"

 "กูพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้างอะไรบ้าง"ไทเกอร์ทำหน้าเซ็ง

"แกล้งทำงานเพื่ออยู่บ้านกับเลโอล่ะสิท่า? กูจับพิรุธมึงได้แล้วละ ไม่ใช่แค่อยู่ห้องเดียวกัน แต่ทำตัวเหมือนผัวเมียเลยนะพวกมึง" มาร์คยิ้มเจ้าเล่ห์

"พูดเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย พวกเราแค่รูมเมท น้ำท่วมบ้านมันแล้วกูก็แค่ช่วยเอื้อเฟื้อ มึงคิดมากไปเองทั้งนั้น" ไทเกอร์บอกไปทั้งที่รู้สึกร้อนวูบที่ใบหน้า แต่พยายามปรับสีหน้าให้ปกติ

"อะไรก็ได้ แต่ไอ้ปาร์ตี้วันศุกร์นี้มึงต้องมานะ เข้าร่วมเฟซบุ๊กอีเว้นท์มาละ ไม่มาได้ไง กูรู้ว่ามันพูดยากสำหรับมึง แต่ถ้ามึงจะพาเลโอมาด้วยก็ได้นะ ไอ้หนุ่มเนิร์ดก็เข้ากับพวกเราได้ดีขึ้นนี่หว่า" มาร์คยักไหล่บอกไทเกอร์

ไทเกอร์ชั่งใจ เขาเหลือบมองนาฬิกา อีกครึ่งชั่วโมงเลโอจะเลิกเรียน ทุกวันพฤหัสบดีเลโอมักจะมารอเขาที่ร้านกาแฟนี้เพื่อกลับบ้านด้วยกัน แต่วันนี้มาร์คแวะมานั่งคุยด้วยก่อน

"กูจะลองถามเลโอดู เดี๋ยวมันมาแล้ว" ไทเกอร์ตอบ

ราวกับเรียกชื่อแล้วมา เลโอเพิ่งเดินเข้ามาในร้านกาแฟพอดี ผมของเขาดูยุ่งเหยิงเล็กน้อยหลังจากเรียนทั้งวัน เขาสวมแว่นตากรอบสี่เหลี่ยมและถือโน้ตบุ๊กไว้ในมือ สายตาของเขากำลังกวาดมองหาใครบางคน เมื่อสบตากับไทเกอร์ เขายิ้มน้อยๆ และเดินตรงมาที่โต๊ะ

"ว่าไงมาร์ค ไทเกอร์ " เลโอทักทาย วางกระเป๋าลงและทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ไทเกอร์

"เออ กำลังชวนไอ้ไทเกอร์ไปปาร์ตี้วันเกิดกูวันศุกร์นี้ แล้วมึงล่ะ ไปมั้ย?" มาร์คถามอย่างตรงไปตรงมา

"ปาร์ตี้เหรอ? ที่บาร์หรือผับ?" เลโอเลิกคิ้วถาม

"ที่ Voodoo Club อะ กูจองโซนวีไอพีที่พื้นที่ส่วนตัว มีบาร์เทนเดอร์ประจำโต๊ะเลย เพื่อนกูเป็นเจ้าของอะ เจ๋งชิบ" มาร์คพูดอย่างภูมิใจ

ไทเกอร์สังเกตเห็นสีหน้าลังเลของเลโอ ภายในใจเขารู้ดีว่าเลโอไม่ได้ชอบไปที่แบบนั้นมากนัก แต่เขาเองก็รู้สึกอยากไปเพราะไม่ได้ไปเที่ยวบ้างมาพักใหญ่ๆ แล้ว และไทเกอร์ยังจำได้ดีกับเหตุการณ์ที่จำฝังใจในงานวันเกิดของมาร์คเมื่อปีที่แล้ว

"กูว่ามึงไปดีกว่านะเลโอ จะได้ผ่อนคลายบ้าง มึงนั่งอ่านหนังสือมาตลอดทั้งเดือน" ไทเกอร์เห็นจังหวะชวนเลโอ

"เออ ก็ได้ กูไปด้วย " เลโอมองหน้าไทเกอร์ เขารู้ว่าไทเกอร์กำลังอยากไป

"เจ๋งเลย! กูรู้ว่ามึงไม่เคยไป เดี๋ยวรับรองมันสนุกแน่ แล้วมึงก็ไม่ต้องห่วงเรื่องเหล้า กูออกเอง เป็นของขวัญวันเกิดกูเองแหละ" ใบหน้าของมาร์คสว่างขึ้นทันทีบ่งบอกว่าดีใจที่เพื่อนจะไปงานวันเกิดตัวเอง

"โอเค งั้นกูไปก่อนละ เดี๋ยวต้องไปบอกเพื่อนคนอื่นด้วย แล้วเจอกันที่คลับวันศุกร์ สี่ทุ่ม บาย!" มาร์คลุกขึ้นจากไป

เมื่อมาร์คเดินจากไป ไทเกอร์และเลโอนั่งเงียบกันไปสักพัก

"มึงไม่ต้องไปก็ได้นะถ้าไม่อยากไป กูรู้ว่ามึงไม่ชอบที่แบบนั้น" ไทเกอร์พูดขึ้น

"ไม่เป็นไร ไปได้ มาร์คก็เพื่อนกูด้วย อีกอย่างมึงดูอยากไป ถ้ากูไม่ไป มึงก็อาจจะ..." เลโอส่ายหน้าแต่พูดออกไปอย่างลังเล

"กูก็อาจจะอะไร?" ไทเกอร์เลิกคิ้วถาม

"มึงก็อาจจะกลับบ้านดึกหรือไม่กลับน่ะสิ กูจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง" เลโอตอบ

"เป็นห่วงกูเหรอ?" ไทเกอร์ยิ้มเจ้าเล่ห์

"เพ้อเจ้อน่า" เลโอเบ้ปาก

ทั้งสองหัวเราะ เลโอสั่งเครื่องดื่มและพวกเขาเริ่มคุยกันเรื่องงานเรียนและการบ้านที่ต้องทำส่ง บรรยากาศกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

วันศุกร์มาถึงอย่างรวดเร็ว เลโอกับไทเกอร์อยู่ในห้องนั่งเล่นที่เพนท์เฮาส์ พยายามเลือกเสื้อผ้าที่จะใส่ไปปาร์ตี้ ไทเกอร์ดูจะตื่นเต้นมากกว่าเลโอมาก

"กูว่ามึงใส่เสื้อเชิ้ตสีดำนี่แหละ มีสไตล์ดี " ไทเกอร์พูดพลางยื่นเสื้อมาให้

"มึงซื้อให้กูตั้งแต่เมื่อไหร่?" เลโอรับเสื้อมาดู

"อาทิตย์ที่แล้ว เห็นว่าน่าจะเข้ากับมึง ลองใส่ดู" ไทเกอร์ยักไหล่ตอบอย่างเป็นธรรมชาติ

 "ใส่ได้นะ... ขอบใจ แล้วมึงล่ะ จะใส่อะไร?"เลโอลองสวมเสื้อดูและยืนส่องกระจก

"ชุดนี้แหละ ดูดี" ไทเกอร์หยิบเสื้อเชิ๊ตสีแดงตัดดำ

พวกเขาแต่งตัวเสร็จประมาณสามทุ่ม ทั้งคู่ดูดีขึ้นมากจากการแต่งตัว เลโอแปลกใจกับภาพสะท้อนของตัวเองในกระจก เขาไม่เคยคิดว่าไทเกอร์จะดูดีดูหล่อขนาดนี้ มันหล่อขนาดนี้ตั้งแต่ตอนไหนนะ

"หล่อใช้ได้นี่หว่า ถ้ามึงออกไปข้างนอกบ่อยๆ นะ มีสาวมาติดเพียบแน่ๆ" ไทเกอร์พูดขึ้นขณะมองเลโอจากกระจก

"กูไม่เห็นจะสนใจ มึงก็รู้ว่ากูชอบอยู่คนเดียวมากกว่า" เลโอหัวเราะแห้งๆ

พวกเขาเรียกรถไปที่คลับเพราะคตาดว่าต้องดื่มแน่นอน ไปถึงประมาณสี่ทุ่มกว่า ด้านหน้าคลับมีคนรอต่อคิวยาวเหยียด แต่เมื่อไทเกอร์บอกชื่อที่พนักงานต้อนรับ พวกเขาก็ถูกพาเข้าไปในโซนวีไอพีทันที

"ไทเกอร์! เลโอ! มาสักที!" มาร์คโบกมือเรียก เขานั่งอยู่ในโซนส่วนตัวที่มีโซฟาหรูล้อมรอบโต๊ะใหญ่ มีเพื่อนๆ อีกประมาณแปดคนนั่งอยู่ด้วย ทั้งหมดดูคุ้นหน้าคุ้นตา เป็นเพื่อนในกลุ่มและรุ่นพี่คณะวิศวะที่พวกเขารู้จัก

เสียงเพลงดังสนั่น แสงไฟเต้นระริกไปมาทั่วคลับ เลโอรู้สึกมึนเล็กน้อย แต่เขาก็ยัดสิ่งรบกวนเหล่านั้นลงไปในส่วนลึกของสมอง

"ว้าว ไม่นึกว่าลูกรักของอาจารย์จะเสียตัวมาได้!" พี่บอสร้องทัก ตบไหล่เลโอแรงๆ "เคยได้ยินแต่คนเล่าลือว่าเลโอเนิร์ดสุดๆ ไม่ยอมออกจากหอสมุด วันนี้มาทั้งตัวเลยเหรอ?"

ไทเกอร์เหลือบมองเลโอด้วยความเป็นห่วงว่าจะรู้สึกอึดอัดและไม่ชอบใจมือของบอสที่โอบไหล่ของเลโออย่างมาก  แต่เลโอกลับยิ้มตอบอย่างใจเย็น

 "เออ ก็มีคนลากมา" เลโอตอบกลับพี่บอส

ทุกคนหัวเราะร่วน ไทเกอร์รู้สึกโล่งอก และพวกเขาเริ่มดื่มและพูดคุยกัน บรรยากาศสนุกสนาน ไทเกอร์สังเกตว่าเลโอเริ่มผ่อนคลายมากขึ้น แม้จะดูอึดอัดในตอนแรก

"กูไม่รู้ว่ามึงดื่มเก่งขนาดนี้" มาร์คพูดกับเลโอหลังจากที่เขาดื่มช็อตที่สามไปแล้ว

"กูดื่มได้แต่กูไม่ค่อยดื่มเพราะมันเสียสมาธิจากการเรียน" เลโอยิ้ม

ทุกคนหัวเราะ บรรยากาศยิ่งครึกครื้นขึ้นเมื่อบาร์เทนเดอร์นำเครื่องดื่มชุดใหม่มาเสิร์ฟ มาร์คเป่าเค้กวันเกิดที่เพื่อนๆ สั่งมาให้ และปาร์ตี้ก็ดำเนินต่อไป

ในช่วงประมาณเที่ยงคืน ไทเกอร์สังเกตเห็นว่าเลโอเริ่มมีอาการแปลกๆ เขาดูมึนงงมากกว่าปกติทั้งที่ไม่ได้ดื่มมากขนาดนั้น เหงื่อเริ่มผุดที่หน้าผาก และเขาเริ่มหายใจเร็วขึ้น

"มึงโอเคมั้ย?" ไทเกอร์ถามด้วยความเป็นห่วง

"กู... กูรู้สึกแปลกๆ..." เลโอพยายามพยักหน้า แต่ใบหน้ากลับแดงก่ำ

"เฮ้ย มันร้อนมากเลยนะ มึงเป็นอะไรรึเปล่า?" ไทเกอร์จับมือเลโอ มันอุ่นผิดปกติ

"กู... กูคิดว่ามีคนใส่อะไรในแก้วกู..." เขาพูดเสียงสั่น "กูรู้สึก... เหมือนร่างกายกำลังจะระเบิด... และกู... กูรู้สึก..." ทันใดนั้น เลโอก็โน้มตัวเข้ามากระซิบข้างหูไทเกอร์

ไทเกอร์เข้าใจทันที เขาเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาก่อน มียาบางอย่างที่ทำให้คนเกิดความต้องการทางเพศรุนแรง มันไม่ใช่เรื่องแปลกในคลับที่มีคนแอบใส่ยาในเครื่องดื่มของคนอื่น

"ไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้" ไทเกอร์กระซิบตอบ

"บอสมันมองกูแปลกๆ ตลอด  พาไปส่งที่โรงแรมใกล้ๆ นี่ได้มั้ย กูทนไม่ไหวแล้ว... กูต้องหาใครสักคน "  เลโอพูดเสียงสั่น

คำพูดสุดท้ายของเลโอเหมือนใครเอามีดจี้เข้าที่หัวใจของไทเกอร์ เขารู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาด้วยความโกรธผสมความหึงหวงที่เขาพยายามปฏิเสธมาตลอด ไม่มีทาง ใครจะมาแตะต้องมึงไม่ได้ เขาจะไม่ยอมให้ใครแตะต้องเลโอเด็ดขาด

"เดี๋ยวกูพาไป พวกกูขอตัวก่อนนะ เลโอไม่สบาย กูจะพากลับ" " ไทเกอร์พูด ลุกขึ้นยืนพลางพยุงเลโอ

"เป็นอะไรวะ?" มาร์คถามด้วยความเป็นห่วง

"เมาแรงไป มึงรู้แหละ คนที่ไม่ค่อยดื่ม ดื่มเยอะเกินไปวันนี้" ไทเกอร์ตอบ พยายามให้ดูเป็นเรื่องปกติ

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน มึงสนุกต่อนะ Happy Birth Day นะมึง"

ไทเกอร์พาเลโอออกจากคลับอย่างรวดเร็ว เขาสังเกตเห็นสายตาของพี่บอสมองตามพวกเขา แต่ไม่ได้สนใจ ไทเกอร์ไม่ลืมหยิบผ้าเย็นจากบาร์มาด้วย เขาเรียกแท็กซี่และพาเลโอขึ้นรถทันที

"ไปที่ไหนดีครับ?" คนขับถาม

"ไปที่โรงแรม..." เลโอพึมพำ

"กลับเพนท์เฮาส์ " ไทเกอร์ตัดบท

เลโอพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาดูมึนงงเกินกว่าจะโต้แย้ง รถแท็กซี่แล่นออกไปในคืนที่แสงไฟกรุงเทพฯ ระยิบระยับ เลโอนั่งตัวสั่นอยู่ข้างๆ ไทเกอร์ ร่างกายของเขาร้อนผ่าว และเขามีอาการกระสับกระส่าย ไทเกอร์รู้สึกกลืนน้ำลายลำบากเมื่อเห็นเลโอเป็นแบบนี้ เขาผสมความรู้สึกระหว่างเป็นห่วงกับความรู้สึกอื่นที่เขาพยายามกดเอาไว้

"ทนอีกแป๊บนึงนะ" ไทเกอร์กระซิบ จับมือเลโอไว้เพื่อปลอบประโยง

เลโอมองไทเกอร์ด้วยตาที่เริ่มมีหมอกคลุม

 "ไทเกอร์... มันร้อน... ทรมานมาก..."เลโฮกระซิบข้างหูไทเกอร์

"กูรู้ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว" ไทเกอร์ตอบเบาๆ

รถแท็กซี่แล่นไปตามถนนที่การจราจรเริ่มบาง เลโอนั่งกำมือแน่น พยายามควบคุมตัวเอง แต่ร่างกายของเขาไม่ยอมเชื่อฟัง ไทเกอร์เองก็พยายามไม่มองเลโอมากนัก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง

รถแท็กซี่แล่นมาจอดที่หน้าคอนโดที่ชั้นบนเป็นส่วนของเพนท์เฮาส์ของไทเกอร์ เขาจ่ายเงินและพยุงเลโอขึ้นลิฟท์ ในใจเขาวุ่นวายไปหมด เขารู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ แต่เขาก็ไม่อาจปล่อยให้เลโอออกไปหาใครในสภาพแบบนี้ เลโอเองก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะตัดสินใจอะไรได้ด้วยสติสัมปชัญญะ

"ทำไมมาที่นี่?" เลโอถามเสียงสั่นเมื่อประตูลิฟท์เปิด

"กูต้องการ... กูบอกว่า..." เลโอเสียงดังใส่ไทเกอร์

"กูจะช่วยมึงเอง ให้กูช่วยมึงนะ"