สองสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่ไทเกอร์และเลโอตกลงทำข้อตกลง FWB กัน ชีวิตของพวกเขาดำเนินไปตามปกติ ทั้งสองไปเรียน ทำงานกลุ่ม กลับมาทำการบ้าน ทานอาหารด้วยกัน ดูหนัง เล่นเกม และใช้ชีวิตเหมือนเพื่อนร่วมห้องทั่วไปแต่เมื่อประตูห้องนอนปิดลง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปคืนนี้เองก็เช่นกัน ไทเกอร์นั่งอ่านหนังสือบนโซฟาในห้องนั่งเล่น ขณะที่เลโอกำลังทำงานวิจัยกลุ่มอยู่ที่โต๊ะทำงาน ทั้งคู่จมอยู่กับงานของตัวเองมาตั้งแต่กลับจากมหาวิทยาลัย" อีกกี่หน้าแล้วมึง?" ไทเกอร์พูดขึ้น วางหนังสือลงและยืดตัว"อีกนิดเดียว เหลือสรุปผลการทดลอง" เลโอไม่ละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ไทเกอร์มองนาฬิกา เวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว เขาลุกจากโซฟา เดินไปที่โต๊ะทำงานของเลโอ ยืนอยู่ข้างหลัง มองผ่านไหล่ไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์"มึงทำตั้งแต่บ่ายสามเลยนะ พักบ้างก็ได้" ไทเกอร์พูด มือวางบนบ่าของเลโอเบาๆ"อยากให้มันเสร็จวันนี้ อีกนิดก้เสร็จแล้ว" เลโอตอบ ยังคงพิมพ์ต่อ"ไม่รู้สึกเมื่อยเหรอ?" ไทเกอร์ถาม เสียงเปลี่ยนไปเล็กน้อย มือที่วางบนบ่าเริ่มนวดเลโอรู้สึกถึงน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของไทเกอร์ เขาหยุดพิมพ์ชั่วขณะ แต่ยังไม่หันไปมอง ไทเกอร
เช้าวันรุ่งขึ้น เลโอตื่นขึ้นมาพบว่าไทเกอร์ไม่อยู่ข้างๆ แต่มีกลิ่นกาแฟและขนมปังปิ้งลอยมาจากห้องครัว เขาค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง รู้สึกเจ็บเล็กน้อยจากกิจกรรมเมื่อคืน แต่ก็ทนได้เขาเดินไปที่ห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาและแปรงฟัน มองตัวเองในกระจก เห็นรอยแดงที่ลำคอ รอยจ้ำที่ไหล่ ทำให้เขาส่ายหน้า"ไอ้บ้าไทเกอร์" เขาพึมพำ ปิดบังรอยเหล่านั้นด้วยเสื้อยืดคอกว้าง ก่อนเดินออกไปที่ห้องครัว"อรุณสวัสดิ์ นอนหลับสบายดีมั้ย?" ไทเกอร์ทัก ยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัว สวมเพียงกางเกงวอร์มตัวเดียว แผ่นอกเปลือยเปล่า"อืม มึงตื่นเช้าจัง" เลโอตอบ มองไปที่โต๊ะอาหารที่มีกาแฟและขนมปังปิ้งวางอยู่ เลโอเคยชินไปเสียแล้วที่ไทเกอร์เป็นคนดูแลเรื่องอาหารให้และตัวเขาเป็นคนคอยจัดการล้างทำความสะอาดจานชาม"กูมีประชุมกลุ่มตอนสิบโมง กูไปเก็บโต๊ะทำงานมึงให้เรียบร้อยแล้วด้วย" ไทเกอร์บอกพร้อมยกแก้วกาแฟดื่มเพราะตัวเองเป็นทำให้ตะทำงานของเลโอกระจัดกระจายเพราะกิจกรรมเมื่อคืนนี้"จริงเหรอ? ขอบใจนะ" เลโอมองไปยังไทเกอรืเลิกคิ้วแปลกใจแต่ก็ควรแล้วเพราะตัวการนั้นคือไทเกอร์เอง"กูรู้สึกผิดนิดหน่อยที่ทำให้มึงรกไปหมด""ไม่เป็นไรหรอก มันก็สนุกดี""จำไว้ล่ะ ว่
"หึง ? บ้าหรือเปล่า กูจะหึงทำไม? เรามีข้อตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือไง? เราแค่ FWB ไม่ใช่แฟนกัน" ไทเกอร์ทำเสียงหัวเราะขึ้นจมูกหลบตาของอีกฝ่ายที่ถามเขา"แล้วทำไมมึงถึงอารมณ์เสียเรื่องที่กูสนิทกับก้อง?" เลโอถาม เริ่มมองเห็นความจริง"กูแค่... กูแค่กลัวว่ามึงจะเล่าเรื่องของเราให้มันฟัง ตามข้อตกลงข้อสาม ทุกอย่างต้องอยู่ในห้องนอน ไม่มีใครรู้เรื่องของเรา" ไทเกอร์แก้ตัวคำโตออกมาจากปากแข็งของไทเกอร์ทั้งที่ตอนนี้ตัวเองเองหึงหวงเลโออย่างมากแต่ไม่อยากยอมรับความรู้สึกของตัวเอง"กูไม่เคยบอกใคร กูเองก็ไม่อยากให้ใครรู้" เลโอส่ายหน้า"ดี" ไทเกอร์พยักหน้า "แล้วก็อีกอย่าง...""อะไร?""ก็ตามข้อตกลงข้อสอง ห้ามมีคนอื่น" ไทเกอร์พูดเสียงเบาลง"มึงคิดว่ากูจะมีอะไรกับก้องเหรอ? แค่นั้นเหรอที่มึงคิด?" เลโออึ้งไปชั่วครู่กับคำถามของไทเกอร์ เขาคิดแบบนี้ได้ยังไง ไทเกอร์มองเขาเป็นคนยังไงกันแน่"กูแค่...อยากรู้" ไทเกอร์พูดไม่ออก"กูไม่ได้มีอะไรกับก้อง และกูก็ไม่ได้มีอะไรกับใครทั้งนั้น นอกจากมึง" เลโอพูดเสียงหนักแน่น"กูรักษาข้อตกลงของเรามาตลอด""กูก็เหมือนกัน" ไทเกอร์ตอบ"แล้วทำไมมึงถึงทำตัวแบบนี้วะ?" เลโอถาม"ถ้ามึงไม่ได้
2 สัปดาห์ต่อมา เลโอสอดนิ้วผ่านรอยแยกของผ้าม่านสีเทา แล้วเลื่อนมันออกเล็กน้อย แสงไฟนีออนสีส้มจากถนนเบื้องล่างสาดส่องเข้ามาในห้องมืด เพนท์เฮาส์ของไทเกอร์ หรือที่ตอนนี้กลายเป็นที่พักอาศัยร่วมกันของทั้งคู่โดยไม่ได้ตั้งใจ ตั้งอยู่สูงพอที่จะมองเห็นวิวกรุงเทพฯยามค่ำคืนได้อย่างงดงามเสียงน้ำฝักบัวดังมาจากห้องน้ำ ไทเกอร์กำลังอาบน้ำ หลังจากพวกเขาเพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยงที่คณะ เลโอกลับถึงก่อนเพราะต้องเตรียมงานกลุ่มให้เสร็จสำหรับนำเสนอวันพรุ่งนี้ ส่วนไทเกอร์อยู่ต่อแล้วตามมาทีหลัง ส่งข้อความมาบอกว่าซื้อข้าวมาให้ด้วยเลโอปล่อยให้ม่านกลับเข้าที่ แล้วหันกลับไปมองจานข้าวเปล่าบนโต๊ะกินข้าว ไทเกอร์ซื้อข้าวมาให้เขาจริงๆ แต่ไม่ใช่แค่นั้น เขายังรู้ว่าเลโอชอบกินอะไร ร้านไหน และสั่งมาครบทั้งเมนูโปรดและเครื่องดื่มที่เขาชอบ ไทเกอร์ไม่เพียงซื้อ แต่ยังรอให้เลโอกินเสร็จก่อนด้วย ทั้งที่ตัวเองก็หิวไม่น้อยเลโอนั่งลงบนเตียง นิ้วกดปากกาเปิดปิดเป็นจังหวะ ความคิดหมุนวนไม่หยุด สัปดาห์ที่ผ่านมานี้เขารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวไทเกอร์ หรือบางทีมันอาจจะค่อยๆ เปลี่ยนมานานแล้ว แต่เพิ่งสังเกตเห็นชัดในระยะหล
มือของไทเกอร์กำลังลูบไปตามแผ่นหลังแข็งแรงของเลโอขณะที่พวกเขานั่งดูภาพยนตร์ด้วยกันในห้องนั่งเล่นของเพนท์เฮาส์ เป็นการสัมผัสที่ดูเหมือนธรรมชาติกว่าทุกครั้ง แต่ในใจของไทเกอร์กลับเต็มไปด้วยความโกลาหลเขาไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกของตัวเองได้อย่างชัดเจน นี่มันเกินกว่าสิ่งที่ตกลงกันไว้ตอนแรก แค่ FWB ความสัมพันธ์ไร้พันธะที่เอาไว้เติมเต็มความต้องการทางร่างกาย แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันกลับซับซ้อนขึ้น ทุกครั้งที่เลโอยิ้ม ทุกครั้งที่เขาแค่ขยับตัว หรือแม้แต่ช่วงเวลาที่นั่งเงียบๆ ด้วยกัน"คิดอะไรอยู่?" เสียงของเลโอดึงไทเกอร์กลับมาจากภวังค์ความคิด"ไม่มีอะไร" ไทเกอร์ตอบเรียบๆ ตาจดจ้องไปที่จอโทรทัศน์ แสร้งทำเป็นสนใจหนังที่ฉายอยู่ แต่ความจริงแล้วเขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากำลังดูเรื่องอะไร"แค่เหนื่อยนิดหน่อย"เลโอพยักหน้า แต่ไทเกอร์สังเกตเห็นประกายความสงสัยในดวงตาของอีกฝ่าย ไม่มีใครรู้จักเขาดีเท่าเลโอ และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ไทเกอร์กลัวบรรยากาศในห้องนั่งเล่นเงียบงันอีกครั้ง มีเพียงเสียงจากภาพยนตร์ที่กำลังฉายอยู่ ไทเกอร์รู้สึกอึดอัดกับความเงียบนี้ หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงขึ้นเมื่อเขารู้สึกว่ามือของเลโอวางท
"มึงแน่ใจนะว่ามาร์คจะพาไทเกอร์ออกไปได้นานพอ?" พีทถามขณะที่วางแก้วค็อกเทลลงบนโต๊ะในห้องนั่งเล่นของเพนท์เฮาส์ "อืม มาร์คบอกว่าจะพาไทเกอร์ไปดูหนังแล้วไปกินข้าวที่ร้านโปรดของมัน กว่าจะกลับก็บ่ายสามโน่น" เลโอพยักหน้า ขณะที่กำลังประดับลูกโป่งสีดำและสีทองตามมุมต่างๆ ของห้อง"งานสุดฮิตเลยนะปาร์ตี้เซอร์ไพรส์วันเกิด คืนนี้ได้เห็นหน้าไอ้ไทเกอร์ที่ช็อกแน่ๆ" "แอนหัวเราะเบาๆ ขณะที่กำลังจัดเค้กช็อกโกแลตสามชั้นบนโต๊ะกลางเลโอยิ้มบางๆ นึกถึงสีหน้าของไทเกอร์ที่น่าจะตกใจเมื่อเห็นปาร์ตี้ที่เขาเตรียมไว้ให้ แม้ว่าเมื่อเช้าไทเกอร์จะยังคงเย็นชากับเขาอยู่หลังจากคืนที่ผ่านมา เขาก็ยังอยากทำให้วันเกิดของไทเกอร์เป็นวันพิเศษหนึ่งอาทิตย์ก่อนหน้านี้ เลโอบังเอิญเห็นบัตรประชาชนของไทเกอร์ตกอยู่ที่โต๊ะทำงาน และสังเกตเห็นวันเกิดที่ตรงกับวันนี้พอดี ไทเกอร์ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย ทำให้เลโอนึกสงสัยว่าทำไมเขาถึงปิดบังไม่ให้ใครรู้ และที่สำคัญ ทำให้เลโอตัดสินใจจัดปาร์ตี้เซอร์ไพรส์นี้ขึ้นมา"เฮ้ย น้ำ" เลโอหันไปเรียกรุ่นน้องสาวที่กำลังจัดเซ็ตเครื่องดื่ม"อย่าเปิดขวดเหล้านั่นก่อน เดี๋ยวค่อยเปิดตอนไทเกอร์มาถึง""โอเค พี
แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ของเพนท์เฮาส์ ทำให้เลโอค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น เขารู้สึกถึงความอบอุ่นของร่างกายอีกคนที่นอนเคียงข้าง แขนแข็งแรงของไทเกอร์ยังคงโอบกอดเขาอยู่ เหมือนกับตอนที่พวกเขาหลับไปเมื่อคืนเลโอขยับตัวเบาๆ พยายามไม่ปลุกไทเกอร์ แต่อีกฝ่ายก็ลืมตาขึ้นมาอยู่ดี"อรุณสวัสดิ์" ไทเกอร์กระซิบ เสียงยังแหบพร่าจากการตื่นนอน รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า"อรุณสวัสดิ์" เลโอตอบ ก่อนจะยกมือขึ้นปัดผมที่ปรกหน้าของไทเกอร์ออก"หลับสบายมั้ย?""อืม สบายมาก มึงล่ะ?" ไทเกอร์ตอบ ก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบที่หน้าผากของเลโอเบาๆ"สบายสุดๆ" เลโอตอบพร้อมรอยยิ้ม "นอนกับมึงดีจัง อุ่น""พูดแบบนี้กูจะนอนกับมึงทุกคืนเลยนะ" ไทเกอร์หัวเราะเบาๆ"ก็ดีนี่" เลโอตอบเสียงเบา สายตาจ้องมองไทเกอร์อย่างมีความหมายทั้งสองมองหน้ากันนิ่ง ก่อนที่ไทเกอร์จะโน้มตัวลงมาจูบริมฝีปากของเลโออย่างอ่อนโยน จูบเช้านี้ช่างแตกต่างจากความรุนแรงในคืนก่อนวันเกิด มันเต็มไปด้วยความอ่อนหวานและความรู้สึกลึกซึ้ง มือของไทเกอร์ลูบใบหน้าของเลโออย่างทะนุถนอม"วันนี้กูอยากทำอะไรให้มึงบ้าง" ไทเกอร์ลุกขึ้นจากเตียงเขาสวมกางเกงขาสั้นที่วางอยู่ข้างเตี
เวลาผ่านไปกว่าสองสัปดาห์แล้ว ความสัมพันธ์ของความเป็นเพื่อนระหว่างไทเกอร์และเลโอดำเนินไปอย่างราบรื่น ทั้งสองใช้ชีวิตเหมือนเพื่อนร่วมห้องธรรมดา ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นไม่มีใครพูดเรื่องความสัมพันธ์แบบ FWB ขึ้นมาอีก เหมือนจะเข้าใจกลายๆว่าหากความสัมพันธ์นี้จบลงแต่ความเป็นเพื่อนยังคงเหมือนเดิมค่ำคืนนี้ ไทเกอร์ได้รับเชิญให้ไปงานวันเกิดของรุ่นพี่ปี 4 ที่ผับหรูย่านทองหล่อใจกลางเมือง และเขาก็ชวนเลโอไปด้วย"กูว่าวันนี้ไม่ไปละ พรุ่งนี้เช้ากูมีนำเสนอโปรเจกต์" เลโอบอกขณะนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะ"มึงทำงานหนักมาทั้งสัปดาห์แล้ว หยุดพักบ้างเหอะ เพื่อนกูยังอยากเจอมึงเลย" ไทเกอร์ถอนหายใจเบาๆ เลโอหัวเราะเบาๆ "เพื่อนมึงอยากเจอกูตั้งแต่เมื่อไหร่ ไอ้พวกเพื่อนผู้ชายมึงก็แค่อยากรู้ว่ากูกับมึงอยู่ด้วยกันแบบไหน ส่วนพวกผู้หญิงก็แอบคิดว่ากูเป็นแฟนมึง""ก็เพราะงั้นไง กูเลยอยากให้มึงไปด้วย จะได้รู้ว่าพวกเราแค่เพื่อนร่วมห้องธรรมดา" ไทเกอร์ยืนยัน แม้จะรู้ดีว่าพวกเขาไม่ได้เป็นแค่นั้น “ได้สิ กูจะไปยืนยันให้ว่ากูกับมึงแค่เพื่อนธรรมดา” ไทเกอร์เดินมายืนข้างหลังเลโอ วางมือบนบ่าทั้งสองข้างและบีบเบาๆ"แค่สองชั
เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกที่ชั้น 37 หัวใจของไทเกอร์เต้นแรงขึ้น เขากำลังกลับบ้านที่มีเลโอรออยู่ ความคิดนั้นทำให้เขารู้สึกตื้นตันจนแทบหายใจไม่ออก เขากดรหัสประตูเพนท์เฮาส์และพบว่าไฟในห้องนั่งเล่นเปิดอยู่ กลิ่นอาหารหอมฟุ้งมาจากห้องครัว"เลโอ?" เขาเรียก"ในครัว!" เสียงตอบกลับมาไทเกอร์เดินเข้าไปในห้องครัว และพบเลโอกำลังยืนหันหลังให้ คนตัวสูงในเสื้อยืดขาวกับกางเกงยีนส์กำลังคนอะไรบางอย่างในหม้อ"มึงทำอาหารเหรอ?" ไทเกอร์ถามพลางวางกระเป๋าเอกสารลงบนเคาน์เตอร์"อืม ระหว่างรอมึงกลับ กูขอรับผิดชอบเรื่องอาหารเย็น มึงติดประชุมนานกว่าที่คิด" เลโอหันมายิ้ม"โทษทีนะ พวกนักลงทุนจีนโทรมาเพิ่มเติม กูเลยต้องคุยกับพวกเขาต่ออีกชั่วโมง""ไม่เป็นไร" เลโอตอบ "กูว่าเอาไว้คุยกันที่โต๊ะอาหารเถอะ อีกห้านาทีก็เสร็จแล้ว" ไทเกอร์มองนาฬิกา เห็นว่าเกือบทุ่มแล้วไทเกอร์ยืนมองเลโอที่กำลังวุ่นอยู่กับการทำอาหาร รู้สึกราวกับกำลังฝัน หลายปีที่ผ่านมา เขานึกภาพเลโอในบ้านของเขาบ่อยครั้ง นึกถึงความรู้สึกที่จะกลับมาเจอเลโอหลังเลิกงาน แต่ไม่คิดว่าจะได้สัมผัสความรู้สึกนั้นจริงๆ เขาเดินเข้าไปหาเลโอ โอบกอดจากด้านหลัง ซุกใบหน้าลงกับต้นคอ
ท้องฟ้าเป็นสีเทาอ่อนในเช้าวันที่ไทเกอร์จะเดินทางกลับกรุงเทพฯ เขาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางอย่างเชื่องช้า เหลือบมองโทรศัพท์เป็นระยะ รอการติดต่อจากเลโอ แต่ไม่มีข้อความหรือสายเรียกเข้าใดๆห้าวันผ่านไปตั้งแต่ค่ำคืนที่เขาไปหาเลโอที่บ้าน ตลอดห้าวันนี้ ไทเกอร์แทบไม่ได้เจอเลโอเลย ได้ยินแต่ข่าวจากทีมงานว่าเลโอติดประชุมต่อเนื่อง และมีธุระสำคัญที่ต้องจัดการ ไทเกอร์ส่งข้อความไปอีกครั้งเมื่อคืนก่อนเดินทางTKPuri: พรุ่งนี้กูบินกลับแล้ว มึงจะมาส่งกูที่สนามบินไหม?"ไม่มีคำตอบกลับจากเลโอไทเกอร์ถอนหายใจยาว เขารู้อยู่แล้วว่าทางเลือกนี้อาจจบลงแบบนี้ การที่เลโอไม่ตอบข้อความบ่งบอกชัดเจนว่าเขาไม่พร้อม ทั้งที่ใจหนึ่งหวังว่าจะได้เห็นหน้าเลโออีกครั้งก่อนจากไป แต่ในอีกใจหนึ่งก็เข้าใจรถของโรงแรมมารับไทเกอร์ตามเวลานัด เขาเหลือบมองโทรศัพท์เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋า ระหว่างทางไปสนามบิน เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ทิวทัศน์ของสุราษฎร์ธานีเคลื่อนผ่านไป บางที นี่อาจเป็นจุดจบของเรื่องราวระหว่างเขากับเลโอ บางทีการจากกันครั้งที่สองนี้อาจเป็นการจากกันครั้งสุดท้าย"คุณดูเศร้านะครับ ไม่อยากกลับกรุงเทพฯ
ตืด ตืด เสียงวิทยุติดตามตัวดังขึ้น"ข่าวดีครับ! น้ำลดแล้ว และทีมช่วยเหลือกำลังมาที่นี่ พวกเขาบอกว่าจะถึงภายในชั่วโมงนี้""ดีมาก" ไทเกอร์ตอบกลับคนขับรถ"แล้วเรื่องพื้นที่ก่อสร้างล่ะครับ?" เลโอถาม"ทางสำนักงานบอกว่าให้กลับไปก่อน พวกเขาจะส่งทีมสำรวจมาตรวจสอบความเสียหายก่อน แล้วค่อยนัดวันใหม่" " คนขับรถตอบทั้งไทเกอร์และเลโอพยักหน้า เริ่มเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับ ขณะที่เลโอกำลังพับเสื้อใส่กระเป๋า ไทเกอร์เข้ามาใกล้และกระซิบ"เป็นไงบ้าง? หลับสบายไหม?" ไทเกอร์พยักหน้า แล้วมองไปที่เลโอ"ดีที่สุดในรอบหลายปี" เลโอตอบพร้อมรอยยิ้ม"กูเหมือนกัน" ไทเกอร์ยิ้มตอบ" เมื่อคืนกูนอนฝันดีมาก""ฝันถึงอะไร?" เลโอถาม"ฝันว่าพวกเราได้กลับมาได้รักกัน" ไทเกอร์ตอบพร้อมรอยยิ้ม "นั่นไม่ใช่ความฝันแล้วล่ะ"เลโอยิ้มตอบทั้งสองมองกันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ ไม่มีความเจ็บปวดหลงเหลืออยู่อีกต่อไป มีเพียงความหวังสำหรับอนาคตที่ดีกว่า และโอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งคืนแห่งการเปิดใจในบ้านพัก กลางป่า อาจเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ดีกว่าเดิม ไม่ใช่แค่คู่นอน อีกต่อไป แต่อาจเป็นสิ่งที่ลึกซึ้งและมั่นคงกว่า... สิ่ง
หลังจากต่างคนต่างบอกฝันดีซึ่งกันและกันแล้ว ไทเกอร์นอนมองดูแผ่นหลังของเลโอที่นอนตะแคงข้างหันหลังให้เขาอยู่ ไทเกอร์อยากเข้าไปนอนกอดเหลือเกิน เขาจะทำยังไงดีนะคะ และแล้วไทเกอร์ก็ตัดสินใจดันตัวเข้าไปหาเลโอแล้วพลิกอีกคนเข้ามาในอ้อมกอดของเขา เลโอไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดตอนนี้เขาอยาจจะปล่อยไปตามหัวใจตัวเองถึงแต่อยากจะขอเวลาก็ตาม"กูให้เวลามึงเต็มที่เลยแต่คืนนี้กูขอมัดจำก่อนได้ไหม นะครับนะ" เสียงไทเกอร์กระซิบข้างหู ลมหายใจอุ่นปะทะซอกคอ ส่งความร้อนซ่านไปทั่วร่างเลโอชะงัก แขนแข็งค้างอยู่ในอ้อมกอดของไทเกอร์ หัวใจเต้นระรัวขณะที่คำว่า "มัดจำ" ยังก้องในหัว เขาควรปฏิเสธ สมองส่วนที่มีเหตุผลบอกให้หยุด ให้เวลาตัวเองก่อนแต่ร่างกายกลับตอบสนองต่างออกไป"เลโอ.. อย่าให้กูต้องรออีกเลยนะ " ไทเกอร์เรียกชื่อเขาอีกครั้ง ฟังดูอ้อนวอนและเร่งเร้า มือหนารั้งร่างของเลโอให้แนบชิดยิ่งขึ้น"มึง..." เลโอกลืนน้ำลาย พยายามเก็บน้ำเสียงให้มั่นคง"มึงไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะต่อรองนะ""แต่มึงรู้ว่ามึงต้องการกูเหมือนกัน" ไทเกอร์ขยับตัว เบียดร่างเข้าใกล้มากขึ้นให้เลโอได้รู้สึกถึงความรู้สึกของเขาที่เริ่มตื่นตัวเลโอสูดลมหายใจเข้าลึก
สามวันผ่านไปอย่างอึดอัดหลังจากเหตุการณ์ในคืนนั้น เลโอทำทุกอย่างเพื่อหลีกเลี่ยงการอยู่ตามลำพังกับไทเกอร์ เขามาถึงที่ประชุมในนาทีสุดท้าย รีบออกทันทีที่ประชุมเสร็จ และอ้างว่ามีงานเร่งด่วนทุกครั้งที่ไทเกอร์พยายามขอคุยเป็นการส่วนตัวไทเกอร์นั่งอยู่ในห้องทำงานชั่วคราวที่บริษัททวีวงศ์กรุ๊ปจัดให้ สายตาจ้องที่เอกสารตรงหน้า แต่ความคิดล่องลอยไปไกล เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ"เข้ามาได้" ไทเกอร์เอ่ย"รบกวนเวลาหน่อยได้ไหม?" คุณประพัฒน์ พ่อของเลโอ เปิดประตูเข้ามา"ได้ครับ" ไทเกอร์รีบลุกขึ้นยืน "มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ?""พรุ่งนี้ต้องการให้คุณไปตรวจพื้นที่ก่อสร้างกับเลโอ พวกวิศวกรรายงานว่ามีปัญหาเรื่องพื้นที่ด้านทิศตะวันออก เราอาจต้องปรับแบบบางส่วน" คุณประพัฒน์พูดพลางเดินมานั่งที่โซฟาในห้อง “ไม่มีปัญหาครับ แต่ผมไม่แน่ใจว่าคุณเลโอจะสะดวก" ไทเกอร์พยักหน้าแต่เขาลังเลเล็กน้อยเพราะกลังว่าเลโอจะไม่อยากไปด้วย"ผมสั่งเขาไปแล้ว เขาต้องไป ไม่มีทางเลือก" คุณประพัฒน์ยิ้มน้อยๆไทเกอร์อึ้งไปเล็กน้อย ดูเหมือนคุณประพัฒน์จะรับรู้ถึงความตึงเครียดระหว่างเขากับเลโอ"ผมจะให้คนขับรถพาพวกคุณไป" คุณประพัฒน์ว่
ไทเกอร์หยุดอยู่ที่ประตูห้อง หัวใจของเขาเต้นรัวเร็ว เขายกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเอง ยังรู้สึกถึงรสจูบของเลโอติดอยู่ ส่วนหนึ่งของเขาอยากวิ่งกลับเข้าไปหาเลโอ แต่อีกส่วนรู้ดีว่าสิ่งที่เขาทำเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง"พรุ่งนี้...กูต้องรอพรุ่งนี้" เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะก้าวออกจากห้องไทเกอร์ถูกสวมกอดจากด้านหลังโดยเลโอ ตอนนี้เขาไม่มัวรีรอแล้ว เขาจะทำตามหัวใจตัวเองพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็เป็นเรื่องของพรุ่งนี้ไทเกอร์รั้งร่างของเลโอเข้ามาในอ้อมกอด ลมหายใจร้อนผ่าวปะทะลงบนซอกคอ เลโอสะดุ้ง แต่ไม่ผลักไส ความร้อนจากร่างกายของไทเกอร์แผ่ซ่านผ่านเสื้อผ้า ปลุกความรู้สึกที่ถูกฝังลึกในใจให้ตื่นขึ้น"ไม่ทันได้บอกลากันเลย คิดถึงกูบ้างไหม" ไทเกอร์กระซิบข้างหู ลิ้นร้อนแตะแผ่วเบาที่ติ่งหู"อื้มม...มึง...มึงทำอะไรเนี่ย..."เลโอครางแผ่ว ร่างเขาสั่นสะท้านเมื่อไทเกอร์ดูดติ่งหูไทเกอร์ไม่ตอบ เขาหมุนร่างเลโอให้หันมาเผชิญหน้า ประกบริมฝีปากลงแรงๆ ลิ้นร้อนดุนดันผ่านริมฝีปากที่เผยอ เลโอโอบแขนรอบคอไทเกอร์ทันที ไม่มีความลังเล ไม่มีการผลักไส มีเพียงความกระหายที่ถูกกดทับมานานแสนนาน"กูคิดถึงมึง..." เลโอละริมฝีปากออกพร่ำบอก
แสงแดดสาดส่องผ่านกระจกในห้องประชุมของโรงแรมริมทะเลในสุราษฎร์ธานี ไทเกอร์กำลังนำเสนอความคืบหน้าของโปรเจครีสอร์ทหรูให้กับนักลงทุนชาวต่างชาติ เขาอธิบายถึงแนวคิดการออกแบบที่ผสมผสานธรรมชาติกับความหรูหราได้อย่างลงตัว พร้อมฉายสไลด์แบบจำลอง 3 มิติที่สวยงาม"และนี่คือแนวคิดห้องพักวิลล่าริมทะเลที่เราวางแผนจะสร้างในเฟสแรก โดยออกแบบให้ใช้พลังงานแสงอาทิตย์เป็นหลัก และใช้วัสดุท้องถิ่นที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม" ไทเกอร์อธิบายอย่างมั่นใจเลโอนั่งเงียบอยู่ที่โต๊ะประชุมด้านขวามือของผู้บริหารทวีวงศ์กรุ๊ป เขามองไทเกอร์อย่างชื่นชมโดยไม่รู้ตัว ชายหนุ่มตรงหน้าช่าง... เปลี่ยนไปจากที่เคยรู้จักเมื่อห้าปีก่อน ไม่มีท่าทีหยิ่งยโส ไม่มีคำพูดเหยียดหยาม มีแต่ความมั่นใจและความเป็นมืออาชีพ"ขอบคุณคุณภูริสำหรับการนำเสนอที่น่าประทับใจ" ประธานบริษัททวีวงศ์กรุ๊ปกล่าว "ตอนนี้ผมคิดว่าพวกเราควรฟังความเห็นจากทีมงานฝ่ายพัฒนาธุรกิจของเราบ้าง คุณกัณต์ดนัย?"เลโอสะดุ้งเล็กน้อย รีบลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ด้านหน้าห้องประชุม เขาและไทเกอร์สบตากันชั่วครู่ ไทเกอร์ยิ้มและพยักหน้าให้เล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งในที่ของเลโอ"ขอบคุณครับ" เลโอเปิ
แสงแดดสาดส่องลงมาบนแบบจำลองอาคารขนาดใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะกลางห้องประชุม ทีมงานจากสองบริษัทยืนล้อมรอบโต๊ะ ทุกคนก้มมองแบบจำลองด้วยความตื่นเต้น โปรเจคนี้เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นเรื่อยๆ หลังจากใช้เวลาวางแผนมาสองเดือนเต็ม"ผมคิดว่าถ้าเราเปลี่ยนตำแหน่งสระว่ายน้ำมาตรงนี้" ไทเกอร์ชี้ไปที่ส่วนหนึ่งของแบบจำลอง "จะให้มุมมองที่สวยกว่า และลดผลกระทบต่อต้นไม้ใหญ่ด้วย"ไทเกอร์ยังต้องใช้สายซัพพอร์ตแขน แต่ความเจ็บปวดลดลงมากแล้ว การทำงานช่วงนี้ทำให้เขาไม่มีเวลาคิดถึงความเจ็บ"เป็นความคิดที่ดี การออกแบบแบบนี้ให้ความรู้สึกกลมกลืนกับธรรมชาติมากขึ้น" เลโอพิจารณาแบบจำลองอย่างละเอียด สายตาของทั้งสองสบกันชั่วครู่ ก่อนที่เลโอจะหันไปคุยกับวิศวกรคนอื่นๆ ต่อสามสัปดาห์ผ่านไปนับตั้งแต่ไทเกอร์ออกจากโรงพยาบาล ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเลโอเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แม้จะยังคงห่างเหินและเป็นทางการ แต่ก็ไม่มีความเย็นชาหรือความขัดแย้งเหมือนช่วงแรกอีกต่อไป"มีอะไรอีกไหมครับสำหรับวันนี้?" ไทเกอร์ถามทีมงาน"ผมคิดว่าเรามาถึงจุดที่ต้องเริ่มพูดถึงวัสดุที่จะใช้แล้วครับ" วิศวกรคนหนึ่งเอ่ยขึ้น"เรื่องนี้ทีมอิงทวีกรุ๊ปมีความเชี่ยวช
แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านม่านสีขาวของห้องพักผู้ป่วยพิเศษ ไทเกอร์นั่งพิงหมอนบนเตียง แขนซ้ายถูกยกสูงด้วยอุปกรณ์พยุง มีเหล็กดามกระดูกพันด้วยผ้าพันแผลสะอาด บนโต๊ะข้างเตียงมีแจกันดอกไม้และผลไม้ที่เพื่อนร่วมงานส่งมาให้ ไทเกอร์วางไอแพดที่กำลังใช้ทำงานลงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ประตูเปิดออก มาร์คโผล่หน้าเข้ามาก่อน ตามด้วยช่อดอกไม้ใหญ่"เข้ามาได้ครับ" เขาตอบ"ไง ไอ้แขนเดี้ยง ดูท่าจะสบายดีนี่หว่า" มาร์คทัก พลางเดินเข้ามาในห้อง"ก็ดีขึ้นเยอะแล้ว ยังดีที่แขนขวาใช้งานได้ปกติ" ไทเกอร์ยิ้ม มาร์ควางช่อดอกไม้ลงบนโต๊ะ หย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง"เฮ้ย นี่มึงยังทำงานอีกเหรอ?" เขาชี้ไปที่ไอแพดและเอกสารกองเล็กๆ บนเตียง"ทำไปเรื่อยๆ ดีกว่านอนเฉยๆ" ไทเกอร์ตอบ "โปรเจคยังต้องเดินหน้าต่อ""กูว่าเจ้าคุณมึงน่าจะเข้าใจนะถ้ามึงพักสักหน่อย""พ่อเข้าใจ แต่กูไม่อยากพักยาว" ไทเกอร์เอ่ย ตาจ้องมองไปที่หน้าต่าง "มีอะไรบางอย่างที่กูต้องพิสูจน์""มันเกี่ยวกับเลโอใช่ไหม?" มาร์คมองหน้าเพื่อนอย่างพิจารณาไทเกอร์ไม่ตอบ แต่สีหน้าบอกคำตอบได้ชัดเจน"เลโอช่วยชีวิตมึงเหรอจริงๆ?" มาร์คถาม"อืม" ไทเกอร์พยักหน้า "ถ้าไม่ได้เ