เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกที่ชั้น 37 หัวใจของไทเกอร์เต้นแรงขึ้น เขากำลังกลับบ้านที่มีเลโอรออยู่ ความคิดนั้นทำให้เขารู้สึกตื้นตันจนแทบหายใจไม่ออก เขากดรหัสประตูเพนท์เฮาส์และพบว่าไฟในห้องนั่งเล่นเปิดอยู่ กลิ่นอาหารหอมฟุ้งมาจากห้องครัว"เลโอ?" เขาเรียก"ในครัว!" เสียงตอบกลับมาไทเกอร์เดินเข้าไปในห้องครัว และพบเลโอกำลังยืนหันหลังให้ คนตัวสูงในเสื้อยืดขาวกับกางเกงยีนส์กำลังคนอะไรบางอย่างในหม้อ"มึงทำอาหารเหรอ?" ไทเกอร์ถามพลางวางกระเป๋าเอกสารลงบนเคาน์เตอร์"อืม ระหว่างรอมึงกลับ กูขอรับผิดชอบเรื่องอาหารเย็น มึงติดประชุมนานกว่าที่คิด" เลโอหันมายิ้ม"โทษทีนะ พวกนักลงทุนจีนโทรมาเพิ่มเติม กูเลยต้องคุยกับพวกเขาต่ออีกชั่วโมง""ไม่เป็นไร" เลโอตอบ "กูว่าเอาไว้คุยกันที่โต๊ะอาหารเถอะ อีกห้านาทีก็เสร็จแล้ว" ไทเกอร์มองนาฬิกา เห็นว่าเกือบทุ่มแล้วไทเกอร์ยืนมองเลโอที่กำลังวุ่นอยู่กับการทำอาหาร รู้สึกราวกับกำลังฝัน หลายปีที่ผ่านมา เขานึกภาพเลโอในบ้านของเขาบ่อยครั้ง นึกถึงความรู้สึกที่จะกลับมาเจอเลโอหลังเลิกงาน แต่ไม่คิดว่าจะได้สัมผัสความรู้สึกนั้นจริงๆ เขาเดินเข้าไปหาเลโอ โอบกอดจากด้านหลัง ซุกใบหน้าลงกับต้นคอ
แนะนำตัวละครไทเกอร์ ภูริ มัตถพานิช นักศึกษาปี 2 คณะวิศวกรรมศาสตร์ นิสัยใจร้อนเอาแต่ใจเพราะตลอดชีวิตไม่เคยมีใครขัดใจ เป็นหนุ่มหล่อผิวขาว ใบหน้าเล็กคมคาย จมูกโด่งคม ริมฝีปากเล็กได้รูป คิ้วเข้ม ตาสองชั้น ผมสีบรอนซ์เทา หุ่นนายแบบกล้ามแน่น ความสูง 185 ซม.เลโอ กัณต์ดนัย เดชาทวีวงศ์ นักศึกษาปี 1 คณะวิศวกรรมศาสตร์ ลูกชายคนเล็กของครอบครัวที่อยากออกมาใช้ชีวิตในเมืองกรุง เป็นหนุ่มใต้ผิวขาว ใบหน้าหล่อ ตากลมโต สวมแว่นตาในบางครั้ง จมูกได้รูปกับปาก ผมสีดำเหลือบเทา รูปร่างเพียวบางแต่กล้ามแน่น สูง 185 ซม.แค่ FWB ทำไมต้องรักความสัมพันธ์ของตัวละครจะเริ่มตั้งแต่ปี 1 จนถึงวัยทำงานค่ะความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นจากคู่อริจนกลายมาเป็นเพื่อนแต่ถึงจะสนิทมากขึ้นแค่ไหนก็ห้าม Friend Zone มาได้แค่ FWB แต่พอเวลาบนเตียงก็เรียกเมียครับ ผัวครับแต่หากไม่ให้เกียรติซึ่งกันและกันจนความสัมพันธ์ที่อีกฝ่ายสุดจะทนเกิดขึ้นแต่ก่อนจบกันเมียขอสั่งสอนผัวก่อนเลิกรา......จะได้รู้ว่ารักชีวิตอย่าคิดสู้เมีย...เมื่อเมียโกธรผัวจะโดนแทง.....................“ไอ้เลโอน่ะเหรอ มันก็แค่ของตาย” ไทเกอร์พูดออกไปกับกลุ่มเพื่อนที่เขากำลังด
แดดเปรี้ยงของปลายเดือนพฤษภาคมแผดเผาทุกอณูของลานกิจกรรมมหาวิทยาลัย เสียงจอแจของการเตรียมงานต้อนรับเหล่านักศึกษาใหม่ดังระงมไปทั่ว สีเสื้อคณะต่างๆ สว่างตาในวันแรกของการเปิดเทอมเลโอหยุดมองป้ายคณะวิศวกรรมที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า พลางสูดลมหายใจลึกๆ เขาผ่านมันมาได้แล้ว การสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศด้วยคะแนนอันดับต้นๆ กระเป๋าเป้สีดำใบเดิมที่ใช้มาตั้งแต่มัธยมพาดบ่าข้างเดียว เขาลากกระเป๋าเดินทางอีกใบติดมือมาด้วย เพราะคืนนี้เขาจะเข้าหอพักนักศึกษาที่ได้จองไว้ล่วงหน้า"เด็กต่างจังหวัดสินะ" เสียงทักของรุ่นพี่หญิงในชุดเสื้อคณะสีเหลืองทอง"วิศวะใช่ไหมน้อง?""ครับ ปีหนึ่ง" เลโอตอบสั้นๆ เขาไม่เคยเป็นคนพูดมาก โดยเฉพาะกับคนแปลกหน้า"มาเถอะ พี่พาไปลงทะเบียน ปล่อยกระเป๋าไว้ตรงนั้นก่อนได้ มีรุ่นพี่ดูแลให้ แล้วค่อยมาเอาทีหลัง"เลโอพยักหน้ารับ ปล่อยกระเป๋าเดินทางไว้ในจุดที่กำหนด แล้วเดินตามรุ่นพี่ไปที่จุดลงทะเบียนแสงแดดที่สาดส่องลงมาทำให้เหงื่อผุดซึมที่หน้าผาก เลโอหยิบแว่นสายตากรอบสี่เหลี่ยมออกมาเช็ด ก่อนจะสวมกลับเข้าไปใหม่ ขณะกำลังเดินเขาก็หันไปมองรอบๆ สำรวจสถานที่ที่จะเป็นบ้านของเขาอีกสี่ปีข้างห
วันนี้วันแรกของการเข้ามหาวิทยาลัย ทุกคนคงเหนื่อยๆ กัน ไปลงทะเบียนให้เสร็จก่อนเถอะ แล้วเดี๋ยวรุ่นพี่จะพาไปดูที่พักกัน" รุ่นพี่มองสลับไปมาระหว่างเลโอกับไทเกอร์ สัมผัสได้ถึงความตึงเครียด"ครับพี่" ไทเกอร์พยักหน้า "ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะไอ้เด็กบ้านนอก เพราะตอนนี้มึงต้องอยู่ในพื้นที่ของกู" ก่อนจะเดินจากไปเขาหันมากระซิบข้างหูเลโอ เลโอไม่ตอบอะไร เขาเพียงหันไปมองไทเกอร์ด้วยสายตาเรียบเฉย ไม่แสดงอาการตื่นตระหนกใดๆ ทั้งที่ในใจกลับกำลังคิดทบทวน... เขาไม่ได้ตั้งใจจะมาสร้างศัตรู แต่ดูเหมือนว่าชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยจะไม่ได้ง่ายดายอย่างที่คิด"มาเถอะน้อง ไปลงทะเบียนกันเถอะ เดี๋ยวสาย"รุ่นพี่หญิงที่พาเลโอมาแต่แรกเรียกเลโอ และเขาพยักหน้าก่อนจะเดินตามรุ่นพี่ไปจุดลงทะเบียนเต็มไปด้วยนักศึกษาใหม่ รุ่นพี่ต่างวิ่งวุ่นพยายามช่วยเหลือและให้คำแนะนำ เลโอยืนต่อแถวอย่างอดทน ทั้งที่แดดร้อนจัด"เฮ้ย นั่นไทเกอร์มั้ย?" เสียงนักศึกษาหญิงสองคนที่ยืนต่อแถวข้างกันดังขึ้น"ใช่ๆ คนนั้นแหละ โอ้โห หล่อมากอะ ว่าแต่ใครจะเสนอชื่อเขาเป็นเดือนคณะไหม? กูว่าเข้ารอบแน่ๆ""ยังไม่ทันเปิดเทอมเลย พูดถึงอะไรกันแล้วเนี่ย" อีกคนหัวเราะคิกคัก
หลังจากที่ได้รับกุญแจหอแล้ว เลโอก็กลับไปขนกระเป๋าที่เตรียมมาเข้าหอพัก สำหรับมหาวิทยาลัยนี้ก็ไม่บังคับให้อยู่หอพักนักศึกษาแต่เพราะเลโอต้องการอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยเท่านั้นเอง หากไม่เหลือบ่ากว่าแรกก็จะอยู่หอในจบเรียนจบแต่หากต้องออกไปอยู่ข้างนอก สำหรับเขาก็ไม่ได้มีปัญหาใดอยู่แล้ว"ห้อง 412... 412..." เลโอพึมพำขณะเดินตามทางเดินแคบของตึกหอพักนักศึกษาชาย กระเป๋าเดินทางเก่าถูกลากตามหลังมาอย่างเนิบช้า เหงื่อเริ่มซึมบนเสื้อยืดสีดำคู่กายจากการเดินขึ้นบันไดมาสี่ชั้นตึก B เป็นหอพักเก่าแก่ที่สุดของมหาวิทยาลัย ผนังสีครีมซีดเริ่มมีรอยแตกลายงา ระเบียงทางเดินแคบ และที่สำคัญคือไม่มีลิฟต์ ทำให้นักศึกษาต้องออกแรงขนสัมภาระขึ้นบันไดเองเลโอหยุดหน้าห้อง 412 ก่อนจะหยิบกุญแจออกมาไขประตู เสียงกลไกที่สนิมเกาะคลิกเบาๆ ก่อนประตูไม้เก่าจะเปิดออก เผยให้เห็นห้องพักขนาดเล็กประมาณ 30 ตารางเมตร แบ่งเป็นสองฝั่งชัดเจน แต่ละฝั่งมีเตียงเดี่ยว โต๊ะเรียน ตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก และชั้นวางของ"คงเป็นที่นี่แหละ..." เขาทอดถอนใจ วางกระเป๋าเดินทางลง มองสำรวจรอบห้องที่จะเป็นบ้านของเขาในอีกหนึ่งปีข้างหน้าเขาเลือกเตียงฝั่งขวา นั่งลงทดสอ
ไทเกอร์สังเกตเห็นว่าเลโอไม่ได้สนใจการยั่วยุของตน ด้วยความตั้งใจจะทำให้อีกฝ่ายตอบโต้แต่กลับได้มาแค่ความนิ่งเฉยยิ่งทำให้ไทเกอร์อารมณ์เดือดยิ่งกว่าเดิม ไทเกอร์จึงลุกขึ้นยืนและเดินตรงมาที่โต๊ะอาหารของเลโอและพีท"เฮ้ย ไอ้บ้านนอก หูหนวกรึไง? กูกำลังพูดถึงมึงอยู่นะ" ไทเกอร์เดินมายืนตรงหน้าโต๊ะของเลโอและเรียกเขา เลโอวางช้อนลงช้าๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองไทเกอร์ สายตาสงบนิ่ง"มีอะไรรึเปล่า?" เลโอถามเสียงเรียบๆ"กูแค่สงสัยว่าไอ้เด็กทุนจากบ้านนอกอย่างมึง มาได้ยังไง คะแนนอันดับหนึ่งของคณะ? มึงโกงมาใช่มั้ย?" " ไทเกอร์จ้องมองด้วยสายตาเย้ยหยันพร้อมคำพูดที่ดูถูกอีกฝ่าย"อันที่จริง ถ้ามึงใช้เวลาอ่านหนังสือแทนการไล่จีบผู้หญิง บางทีคะแนนมึงอาจจะดีกว่านี้" เลโอพูดออกไปและมองไทเกอร์หน้านิ่งไร้ความเกรงกลัวใดๆเพื่อนๆ ของไทเกอร์ส่งเสียงฮือฮา ใบหน้าของไทเกอร์แดงก่ำด้วยความโกรธ"มึงพูดอะไรนะ?""กูพูดว่า การศึกษาต้องใช้ความพยายาม ไม่ใช่เงินอย่างเดียว แต่กูเข้าใจนะ ว่าคนที่มีทุกอย่างง่ายๆ อย่างมึง อาจจะไม่เข้าใจเรื่องความพยายาม" " เลโอตอบเสียงเรียบแต่อีกคนกำลังโกธรหน้าสั่นอยู่"มึงกล้าดียังไง!?" ไทเกอร์กำหมัดแน่น"
การเปิดเทอมแรกผ่านไปไม่นานกิจกรรมที่เป็นสีสันของคณะก็ถูกจัดขึ้น บรรยากาศในหอประชุมคณะวิศวกรรมคึกคักด้วยเสียงเชียร์ของนักศึกษา ไฟสปอตไลท์หลากสีส่องสว่างบนเวที ป้ายผ้าขนาดใหญ่แขวนอยู่เหนือเวทีด้วยข้อความ "ประกวดดาวเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ ประจำปี"เลโอนั่งอยู่แถวกลางๆ ของหอประชุม พีทนั่งข้างๆ กำลังกินขนมจากถุงใบใหญ่ที่แบ่งให้เลโอด้วย"เบื่อแล้วว่ะ นั่งมาตั้งนานแล้ว รู้งี้ไม่มาดีกว่า" พีทบ่น"ก็มึงอยากมาเองไม่ใช่เหรอ?" เลโอเลิกคิ้ว"กูแค่อยากดูสาวๆ บนเวที นึกไม่ถึงว่าจะมีช่วงพูดนานขนาดนี้" พีทถอนหายใจ"อย่างน้อยตอนนี้ก็เข้าสู่รอบสุดท้ายแล้ว" เลโอบอกให้เพื่อนมีกำลังใจกิจกรรมใกล้จบแล้วกิจกรรมบนเวทีกำลังดำเนินมาถึงช่วงท้ายแล้ว"และนี่คือผู้เข้ารอบสุดท้ายของการประกวดดาวเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ประจำปีนี้!" พิธีกรกำลังประกาศผ่านไมโครโฟนเสียงกรี๊ดดังขึ้นเมื่อผู้เข้าประกวดเดินออกมาบนเวที ฝั่งดาวมีสาวสวยห้าคน ส่วนฝั่งเดือนมีหนุ่มหล่อห้าคนเช่นกัน หนึ่งในนั้นคือไทเกอร์ที่เดินออกมาด้วยความมั่นใจสูง สวมสูทสีเทาเข้ากับเนคไทสีแดงเลือดนก ผมเซ็ตเรียบร้อย ใบหน้าคมเข้มยิ้มเล็กน้อยทำให้สาวๆ กรี๊ดกันใหญ่"
เสียงเพลงเปิดดังกึกก้องในลานกิจกรรมของคณะวิศวกรรมศาสตร์ ธงราวสีเหลืองทองพลิ้วไหวตามแรงลม นักศึกษาปีหนึ่งนั่งเป็นกลุ่มบนพื้นหญ้า แต่ละคนสวมเสื้อสีขาวและผูกผ้าพันคอสีเหลือง รุ่นพี่ในเสื้อคณะเดินวุ่นวายจัดการกิจกรรม"เบื่อชะมัด นั่งตากแดดมาเป็นชั่วโมงแล้ว" พีทบ่นพลางนั่งกอดเข่าบนสนามหญ้า"อีกไม่นานก็เสร็จแล้ว" เลโอปลอบ เขานั่งข้างๆ พีท สวมหมวกแก๊ปสีดำเพื่อบังแดด"ทุกปีก็เป็นแบบนี้เหรอวะ? รับน้องตั้งนาน""ไม่รู้สิ ปีหนึ่งเหมือนกัน แต่กูได้ยินว่าปีนี้จัดงานใหญ่กว่าทุกปี" เลโอยักไหล่"อ๋อ เพราะมีเดือนคณะยอดเยี่ยมไงล่ะ" พีทพยักพเยิดไปทางกลุ่มรุ่นพี่ที่กำลังประชุมกันอยู่ ไทเกอร์ยืนอยู่ท่ามกลางรุ่นพี่ปีสอง สวมเสื้อคณะสีเหลืองเข้มพิมพ์คำว่า "STAFF" ด้านหลัง ดูโดดเด่นกว่าใครด้วยความสูงและหน้าตาดี"เขาเป็นสตาฟต์โครงการด้วยเหรอวะ?" เลโอถามเบาๆ"เออ ได้ข่าวว่าไอ้ไทเกอร์อาสามาเองเลย บอกว่าอยากช่วยงานคณะ แต่กูว่ามันแค่อยากอวดหล่อมากกว่า" พีทตอบ"ก็อาจจะจริง" เลโอหัวเราะเบาๆตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา ไทเกอร์ในฐานะเดือนคณะเป็นที่รู้จักของนักศึกษาวิศวะแทบทุกคน เขาปรากฏตัวในกิจกรรมคณะทุกงาน ทั้งในฐานะ
เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกที่ชั้น 37 หัวใจของไทเกอร์เต้นแรงขึ้น เขากำลังกลับบ้านที่มีเลโอรออยู่ ความคิดนั้นทำให้เขารู้สึกตื้นตันจนแทบหายใจไม่ออก เขากดรหัสประตูเพนท์เฮาส์และพบว่าไฟในห้องนั่งเล่นเปิดอยู่ กลิ่นอาหารหอมฟุ้งมาจากห้องครัว"เลโอ?" เขาเรียก"ในครัว!" เสียงตอบกลับมาไทเกอร์เดินเข้าไปในห้องครัว และพบเลโอกำลังยืนหันหลังให้ คนตัวสูงในเสื้อยืดขาวกับกางเกงยีนส์กำลังคนอะไรบางอย่างในหม้อ"มึงทำอาหารเหรอ?" ไทเกอร์ถามพลางวางกระเป๋าเอกสารลงบนเคาน์เตอร์"อืม ระหว่างรอมึงกลับ กูขอรับผิดชอบเรื่องอาหารเย็น มึงติดประชุมนานกว่าที่คิด" เลโอหันมายิ้ม"โทษทีนะ พวกนักลงทุนจีนโทรมาเพิ่มเติม กูเลยต้องคุยกับพวกเขาต่ออีกชั่วโมง""ไม่เป็นไร" เลโอตอบ "กูว่าเอาไว้คุยกันที่โต๊ะอาหารเถอะ อีกห้านาทีก็เสร็จแล้ว" ไทเกอร์มองนาฬิกา เห็นว่าเกือบทุ่มแล้วไทเกอร์ยืนมองเลโอที่กำลังวุ่นอยู่กับการทำอาหาร รู้สึกราวกับกำลังฝัน หลายปีที่ผ่านมา เขานึกภาพเลโอในบ้านของเขาบ่อยครั้ง นึกถึงความรู้สึกที่จะกลับมาเจอเลโอหลังเลิกงาน แต่ไม่คิดว่าจะได้สัมผัสความรู้สึกนั้นจริงๆ เขาเดินเข้าไปหาเลโอ โอบกอดจากด้านหลัง ซุกใบหน้าลงกับต้นคอ
ท้องฟ้าเป็นสีเทาอ่อนในเช้าวันที่ไทเกอร์จะเดินทางกลับกรุงเทพฯ เขาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางอย่างเชื่องช้า เหลือบมองโทรศัพท์เป็นระยะ รอการติดต่อจากเลโอ แต่ไม่มีข้อความหรือสายเรียกเข้าใดๆห้าวันผ่านไปตั้งแต่ค่ำคืนที่เขาไปหาเลโอที่บ้าน ตลอดห้าวันนี้ ไทเกอร์แทบไม่ได้เจอเลโอเลย ได้ยินแต่ข่าวจากทีมงานว่าเลโอติดประชุมต่อเนื่อง และมีธุระสำคัญที่ต้องจัดการ ไทเกอร์ส่งข้อความไปอีกครั้งเมื่อคืนก่อนเดินทางTKPuri: พรุ่งนี้กูบินกลับแล้ว มึงจะมาส่งกูที่สนามบินไหม?"ไม่มีคำตอบกลับจากเลโอไทเกอร์ถอนหายใจยาว เขารู้อยู่แล้วว่าทางเลือกนี้อาจจบลงแบบนี้ การที่เลโอไม่ตอบข้อความบ่งบอกชัดเจนว่าเขาไม่พร้อม ทั้งที่ใจหนึ่งหวังว่าจะได้เห็นหน้าเลโออีกครั้งก่อนจากไป แต่ในอีกใจหนึ่งก็เข้าใจรถของโรงแรมมารับไทเกอร์ตามเวลานัด เขาเหลือบมองโทรศัพท์เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋า ระหว่างทางไปสนามบิน เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ทิวทัศน์ของสุราษฎร์ธานีเคลื่อนผ่านไป บางที นี่อาจเป็นจุดจบของเรื่องราวระหว่างเขากับเลโอ บางทีการจากกันครั้งที่สองนี้อาจเป็นการจากกันครั้งสุดท้าย"คุณดูเศร้านะครับ ไม่อยากกลับกรุงเทพฯ
ตืด ตืด เสียงวิทยุติดตามตัวดังขึ้น"ข่าวดีครับ! น้ำลดแล้ว และทีมช่วยเหลือกำลังมาที่นี่ พวกเขาบอกว่าจะถึงภายในชั่วโมงนี้""ดีมาก" ไทเกอร์ตอบกลับคนขับรถ"แล้วเรื่องพื้นที่ก่อสร้างล่ะครับ?" เลโอถาม"ทางสำนักงานบอกว่าให้กลับไปก่อน พวกเขาจะส่งทีมสำรวจมาตรวจสอบความเสียหายก่อน แล้วค่อยนัดวันใหม่" " คนขับรถตอบทั้งไทเกอร์และเลโอพยักหน้า เริ่มเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับ ขณะที่เลโอกำลังพับเสื้อใส่กระเป๋า ไทเกอร์เข้ามาใกล้และกระซิบ"เป็นไงบ้าง? หลับสบายไหม?" ไทเกอร์พยักหน้า แล้วมองไปที่เลโอ"ดีที่สุดในรอบหลายปี" เลโอตอบพร้อมรอยยิ้ม"กูเหมือนกัน" ไทเกอร์ยิ้มตอบ" เมื่อคืนกูนอนฝันดีมาก""ฝันถึงอะไร?" เลโอถาม"ฝันว่าพวกเราได้กลับมาได้รักกัน" ไทเกอร์ตอบพร้อมรอยยิ้ม "นั่นไม่ใช่ความฝันแล้วล่ะ"เลโอยิ้มตอบทั้งสองมองกันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ ไม่มีความเจ็บปวดหลงเหลืออยู่อีกต่อไป มีเพียงความหวังสำหรับอนาคตที่ดีกว่า และโอกาสที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งคืนแห่งการเปิดใจในบ้านพัก กลางป่า อาจเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ที่ดีกว่าเดิม ไม่ใช่แค่คู่นอน อีกต่อไป แต่อาจเป็นสิ่งที่ลึกซึ้งและมั่นคงกว่า... สิ่ง
หลังจากต่างคนต่างบอกฝันดีซึ่งกันและกันแล้ว ไทเกอร์นอนมองดูแผ่นหลังของเลโอที่นอนตะแคงข้างหันหลังให้เขาอยู่ ไทเกอร์อยากเข้าไปนอนกอดเหลือเกิน เขาจะทำยังไงดีนะคะ และแล้วไทเกอร์ก็ตัดสินใจดันตัวเข้าไปหาเลโอแล้วพลิกอีกคนเข้ามาในอ้อมกอดของเขา เลโอไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดตอนนี้เขาอยาจจะปล่อยไปตามหัวใจตัวเองถึงแต่อยากจะขอเวลาก็ตาม"กูให้เวลามึงเต็มที่เลยแต่คืนนี้กูขอมัดจำก่อนได้ไหม นะครับนะ" เสียงไทเกอร์กระซิบข้างหู ลมหายใจอุ่นปะทะซอกคอ ส่งความร้อนซ่านไปทั่วร่างเลโอชะงัก แขนแข็งค้างอยู่ในอ้อมกอดของไทเกอร์ หัวใจเต้นระรัวขณะที่คำว่า "มัดจำ" ยังก้องในหัว เขาควรปฏิเสธ สมองส่วนที่มีเหตุผลบอกให้หยุด ให้เวลาตัวเองก่อนแต่ร่างกายกลับตอบสนองต่างออกไป"เลโอ.. อย่าให้กูต้องรออีกเลยนะ " ไทเกอร์เรียกชื่อเขาอีกครั้ง ฟังดูอ้อนวอนและเร่งเร้า มือหนารั้งร่างของเลโอให้แนบชิดยิ่งขึ้น"มึง..." เลโอกลืนน้ำลาย พยายามเก็บน้ำเสียงให้มั่นคง"มึงไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะต่อรองนะ""แต่มึงรู้ว่ามึงต้องการกูเหมือนกัน" ไทเกอร์ขยับตัว เบียดร่างเข้าใกล้มากขึ้นให้เลโอได้รู้สึกถึงความรู้สึกของเขาที่เริ่มตื่นตัวเลโอสูดลมหายใจเข้าลึก
สามวันผ่านไปอย่างอึดอัดหลังจากเหตุการณ์ในคืนนั้น เลโอทำทุกอย่างเพื่อหลีกเลี่ยงการอยู่ตามลำพังกับไทเกอร์ เขามาถึงที่ประชุมในนาทีสุดท้าย รีบออกทันทีที่ประชุมเสร็จ และอ้างว่ามีงานเร่งด่วนทุกครั้งที่ไทเกอร์พยายามขอคุยเป็นการส่วนตัวไทเกอร์นั่งอยู่ในห้องทำงานชั่วคราวที่บริษัททวีวงศ์กรุ๊ปจัดให้ สายตาจ้องที่เอกสารตรงหน้า แต่ความคิดล่องลอยไปไกล เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ"เข้ามาได้" ไทเกอร์เอ่ย"รบกวนเวลาหน่อยได้ไหม?" คุณประพัฒน์ พ่อของเลโอ เปิดประตูเข้ามา"ได้ครับ" ไทเกอร์รีบลุกขึ้นยืน "มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ?""พรุ่งนี้ต้องการให้คุณไปตรวจพื้นที่ก่อสร้างกับเลโอ พวกวิศวกรรายงานว่ามีปัญหาเรื่องพื้นที่ด้านทิศตะวันออก เราอาจต้องปรับแบบบางส่วน" คุณประพัฒน์พูดพลางเดินมานั่งที่โซฟาในห้อง “ไม่มีปัญหาครับ แต่ผมไม่แน่ใจว่าคุณเลโอจะสะดวก" ไทเกอร์พยักหน้าแต่เขาลังเลเล็กน้อยเพราะกลังว่าเลโอจะไม่อยากไปด้วย"ผมสั่งเขาไปแล้ว เขาต้องไป ไม่มีทางเลือก" คุณประพัฒน์ยิ้มน้อยๆไทเกอร์อึ้งไปเล็กน้อย ดูเหมือนคุณประพัฒน์จะรับรู้ถึงความตึงเครียดระหว่างเขากับเลโอ"ผมจะให้คนขับรถพาพวกคุณไป" คุณประพัฒน์ว่
ไทเกอร์หยุดอยู่ที่ประตูห้อง หัวใจของเขาเต้นรัวเร็ว เขายกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเอง ยังรู้สึกถึงรสจูบของเลโอติดอยู่ ส่วนหนึ่งของเขาอยากวิ่งกลับเข้าไปหาเลโอ แต่อีกส่วนรู้ดีว่าสิ่งที่เขาทำเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง"พรุ่งนี้...กูต้องรอพรุ่งนี้" เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะก้าวออกจากห้องไทเกอร์ถูกสวมกอดจากด้านหลังโดยเลโอ ตอนนี้เขาไม่มัวรีรอแล้ว เขาจะทำตามหัวใจตัวเองพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นก็เป็นเรื่องของพรุ่งนี้ไทเกอร์รั้งร่างของเลโอเข้ามาในอ้อมกอด ลมหายใจร้อนผ่าวปะทะลงบนซอกคอ เลโอสะดุ้ง แต่ไม่ผลักไส ความร้อนจากร่างกายของไทเกอร์แผ่ซ่านผ่านเสื้อผ้า ปลุกความรู้สึกที่ถูกฝังลึกในใจให้ตื่นขึ้น"ไม่ทันได้บอกลากันเลย คิดถึงกูบ้างไหม" ไทเกอร์กระซิบข้างหู ลิ้นร้อนแตะแผ่วเบาที่ติ่งหู"อื้มม...มึง...มึงทำอะไรเนี่ย..."เลโอครางแผ่ว ร่างเขาสั่นสะท้านเมื่อไทเกอร์ดูดติ่งหูไทเกอร์ไม่ตอบ เขาหมุนร่างเลโอให้หันมาเผชิญหน้า ประกบริมฝีปากลงแรงๆ ลิ้นร้อนดุนดันผ่านริมฝีปากที่เผยอ เลโอโอบแขนรอบคอไทเกอร์ทันที ไม่มีความลังเล ไม่มีการผลักไส มีเพียงความกระหายที่ถูกกดทับมานานแสนนาน"กูคิดถึงมึง..." เลโอละริมฝีปากออกพร่ำบอก
แสงแดดสาดส่องผ่านกระจกในห้องประชุมของโรงแรมริมทะเลในสุราษฎร์ธานี ไทเกอร์กำลังนำเสนอความคืบหน้าของโปรเจครีสอร์ทหรูให้กับนักลงทุนชาวต่างชาติ เขาอธิบายถึงแนวคิดการออกแบบที่ผสมผสานธรรมชาติกับความหรูหราได้อย่างลงตัว พร้อมฉายสไลด์แบบจำลอง 3 มิติที่สวยงาม"และนี่คือแนวคิดห้องพักวิลล่าริมทะเลที่เราวางแผนจะสร้างในเฟสแรก โดยออกแบบให้ใช้พลังงานแสงอาทิตย์เป็นหลัก และใช้วัสดุท้องถิ่นที่เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม" ไทเกอร์อธิบายอย่างมั่นใจเลโอนั่งเงียบอยู่ที่โต๊ะประชุมด้านขวามือของผู้บริหารทวีวงศ์กรุ๊ป เขามองไทเกอร์อย่างชื่นชมโดยไม่รู้ตัว ชายหนุ่มตรงหน้าช่าง... เปลี่ยนไปจากที่เคยรู้จักเมื่อห้าปีก่อน ไม่มีท่าทีหยิ่งยโส ไม่มีคำพูดเหยียดหยาม มีแต่ความมั่นใจและความเป็นมืออาชีพ"ขอบคุณคุณภูริสำหรับการนำเสนอที่น่าประทับใจ" ประธานบริษัททวีวงศ์กรุ๊ปกล่าว "ตอนนี้ผมคิดว่าพวกเราควรฟังความเห็นจากทีมงานฝ่ายพัฒนาธุรกิจของเราบ้าง คุณกัณต์ดนัย?"เลโอสะดุ้งเล็กน้อย รีบลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ด้านหน้าห้องประชุม เขาและไทเกอร์สบตากันชั่วครู่ ไทเกอร์ยิ้มและพยักหน้าให้เล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งในที่ของเลโอ"ขอบคุณครับ" เลโอเปิ
แสงแดดสาดส่องลงมาบนแบบจำลองอาคารขนาดใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะกลางห้องประชุม ทีมงานจากสองบริษัทยืนล้อมรอบโต๊ะ ทุกคนก้มมองแบบจำลองด้วยความตื่นเต้น โปรเจคนี้เริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นเรื่อยๆ หลังจากใช้เวลาวางแผนมาสองเดือนเต็ม"ผมคิดว่าถ้าเราเปลี่ยนตำแหน่งสระว่ายน้ำมาตรงนี้" ไทเกอร์ชี้ไปที่ส่วนหนึ่งของแบบจำลอง "จะให้มุมมองที่สวยกว่า และลดผลกระทบต่อต้นไม้ใหญ่ด้วย"ไทเกอร์ยังต้องใช้สายซัพพอร์ตแขน แต่ความเจ็บปวดลดลงมากแล้ว การทำงานช่วงนี้ทำให้เขาไม่มีเวลาคิดถึงความเจ็บ"เป็นความคิดที่ดี การออกแบบแบบนี้ให้ความรู้สึกกลมกลืนกับธรรมชาติมากขึ้น" เลโอพิจารณาแบบจำลองอย่างละเอียด สายตาของทั้งสองสบกันชั่วครู่ ก่อนที่เลโอจะหันไปคุยกับวิศวกรคนอื่นๆ ต่อสามสัปดาห์ผ่านไปนับตั้งแต่ไทเกอร์ออกจากโรงพยาบาล ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเลโอเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แม้จะยังคงห่างเหินและเป็นทางการ แต่ก็ไม่มีความเย็นชาหรือความขัดแย้งเหมือนช่วงแรกอีกต่อไป"มีอะไรอีกไหมครับสำหรับวันนี้?" ไทเกอร์ถามทีมงาน"ผมคิดว่าเรามาถึงจุดที่ต้องเริ่มพูดถึงวัสดุที่จะใช้แล้วครับ" วิศวกรคนหนึ่งเอ่ยขึ้น"เรื่องนี้ทีมอิงทวีกรุ๊ปมีความเชี่ยวช
แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านม่านสีขาวของห้องพักผู้ป่วยพิเศษ ไทเกอร์นั่งพิงหมอนบนเตียง แขนซ้ายถูกยกสูงด้วยอุปกรณ์พยุง มีเหล็กดามกระดูกพันด้วยผ้าพันแผลสะอาด บนโต๊ะข้างเตียงมีแจกันดอกไม้และผลไม้ที่เพื่อนร่วมงานส่งมาให้ ไทเกอร์วางไอแพดที่กำลังใช้ทำงานลงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ประตูเปิดออก มาร์คโผล่หน้าเข้ามาก่อน ตามด้วยช่อดอกไม้ใหญ่"เข้ามาได้ครับ" เขาตอบ"ไง ไอ้แขนเดี้ยง ดูท่าจะสบายดีนี่หว่า" มาร์คทัก พลางเดินเข้ามาในห้อง"ก็ดีขึ้นเยอะแล้ว ยังดีที่แขนขวาใช้งานได้ปกติ" ไทเกอร์ยิ้ม มาร์ควางช่อดอกไม้ลงบนโต๊ะ หย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง"เฮ้ย นี่มึงยังทำงานอีกเหรอ?" เขาชี้ไปที่ไอแพดและเอกสารกองเล็กๆ บนเตียง"ทำไปเรื่อยๆ ดีกว่านอนเฉยๆ" ไทเกอร์ตอบ "โปรเจคยังต้องเดินหน้าต่อ""กูว่าเจ้าคุณมึงน่าจะเข้าใจนะถ้ามึงพักสักหน่อย""พ่อเข้าใจ แต่กูไม่อยากพักยาว" ไทเกอร์เอ่ย ตาจ้องมองไปที่หน้าต่าง "มีอะไรบางอย่างที่กูต้องพิสูจน์""มันเกี่ยวกับเลโอใช่ไหม?" มาร์คมองหน้าเพื่อนอย่างพิจารณาไทเกอร์ไม่ตอบ แต่สีหน้าบอกคำตอบได้ชัดเจน"เลโอช่วยชีวิตมึงเหรอจริงๆ?" มาร์คถาม"อืม" ไทเกอร์พยักหน้า "ถ้าไม่ได้เ