ตอนที่ 20 เสื้อคู่แต่ไม่ใช่คู่

        เสียงนาฬิกาปลุกดังกังวานทั่วห้องนอนของเลโอ ชายหนุ่มค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองเพดานสีขาวที่คุ้นเคย แสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านม่านสีเทาเข้ามาในห้อง เขาเอื้อมมือไปปิดเสียงนาฬิกาแล้วนอนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สูดหายใจลึกๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

เพนท์เฮาส์ของไทเกอร์เงียบผิดปกติในเช้าวันเสาร์นี้ ปกติเจ้าของห้องมักตื่นแต่เช้าและออกไปวิ่งทุกวันเสาร์ แต่วันนี้ไม่มีเสียงเจ้าของบ้านเดินไปมาหรือเปิดตู้เย็นเหมือนทุกวัน เลโอลุกจากเตียงเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น ไม่มีวี่แววของไทเกอร์

"แปลกแฮะ" เลโอพึมพำกับตัวเอง เขามองนาฬิกาบนผนัง เวลา 7.30 น. ไทเกอร์ไม่เคยออกไปวิ่งเร็วขนาดนี้ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็ค พบข้อความจากไทเกอร์ที่ส่งมาเมื่อตอนตี 5

[ไทเกอร์ 05:13]: มีธุระด่วนต้องออกไปแต่เช้า อาจจะกลับดึกนิดนึง กินข้าวเองนะ

เลโอขมวดคิ้ว นับตั้งแต่ย้ายมาอยู่ด้วยกันกับไทเกอร์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกไปแต่เช้าโดยไม่บอกล่วงหน้าแบบนี้ แต่เขาก็ไม่คิดมาก ธุระของแต่ละคนก็เป็นเรื่องส่วนตัว

เลโอเดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน แล้วเดินไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นหาอะไรกิน พบขนมปังและไข่ที่เหลืออยู่ เขาตัดสินใจทำไข่ดาวง่ายๆ กับขนมปังปิ้ง กินพลางเล่นโทรศัพท์ไปด้วย

เสียงแจ้งเตือนเฟซบุ๊กดังขึ้น เลโอกดเข้าไปดู พบภาพที่มาร์คแท็กไทเกอร์ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง มีข้อความประกอบภาพว่า "เจอเพื่อนเก่า @ไทเกอร์ @พลอย #คาเฟ่เดินได้" ในภาพมีไทเกอร์นั่งอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาสวย ผมยาวสีน้ำตาล

เลโอจ้องที่ภาพครู่หนึ่ง พลอย... ชื่อนี้ฟังคุ้นๆ หรือไทเกอร์เคยเล่าให้ฟังนะ? เขาพยายามนึก แต่ก็ไม่แน่ใจ ช่างเถอะ ไทเกอร์มีเพื่อนมากมาย คงเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น

เขากินอาหารเช้าเสร็จ ล้างจาน แล้วเปิดหนังสือเรียนขึ้นมาอ่าน วันสุดสัปดาห์แบบนี้ เขาชอบใช้เวลาทบทวนบทเรียนและอ่านล่วงหน้า ขณะที่ไทเกอร์มักจะออกไปเที่ยวหรือดูหนังกับเพื่อนๆ ทั้งคู่ไม่ค่อยได้ใช้เวลาด้วยกันในวันเสาร์อาทิตย์นัก เว้นแต่บางครั้งที่ไทเกอร์จะชวนเขาไปดูหนังหรือกินข้าวนอกบ้าน

เวลาผ่านไปเกือบบ่ายสาม เลโออ่านหนังสือจนเมื่อยสายตา จึงเดินไปที่ห้องครัวหาอะไรดื่ม เขาชงชาเขียวเย็นแก้วใหญ่ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น หยิบรีโมตเปิดทีวีดูซีรีส์ที่เขาและไทเกอร์ดูค้างไว้ตอนล่าสุด

เสียงกดรหัสเข้าห้องดังขึ้น ไทเกอร์กลับมาพร้อมถุงกระดาษในมือ

"กลับมาแล้วเหรอ?" เลโอถามโดยไม่ละสายตาจากทีวี

"อืม กูซื้อเค้กคาราเมลมาฝาก" " ไทเกอร์พยักหน้า วางถุงกระดาษบนโต๊ะ

"โอ้? มีอะไรให้ฉลองเหรอ?" เลโอหันมามองถุงกระดาษด้วยความสนใจ

"เปล่า แค่เห็นร้านใหม่เลยอยากลอง" ไทเกอร์ตอบพลางถอดรองเท้า

เลโออดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ ไทเกอร์ดูเงียบผิดปกติ เขาไม่ค่อยซื้อขนมกลับมาฝากแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร

"เป็นไงบ้าง? ธุระเสร็จเรียบร้อยมั้ย?" เลโอถามพลางลุกไปหยิบจานเล็กๆ กับส้อมจากครัว เพื่อแบ่งเค้กมากิน

"ก็... เรียบร้อยดี" ไทเกอร์เดินไปนั่งที่โซฟา ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนตอบ

เลโอมองหน้าไทเกอร์แวบหนึ่ง นั่นไม่ใช่ใบหน้าของคนที่ธุระเรียบร้อยดี เขาเห็นแววตาครุ่นคิดและท่าทางอึดอัดของเพื่อนร่วมห้อง

"แน่ใจเหรอว่าทุกอย่างโอเค?" เลโอถามอีกครั้ง

"จริงๆ ก็ไม่เชิง..." ไทเกอร์มองเลโอ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอนตัวลงบนโซฟา

"มีอะไรก็เล่ามาสิ" เลโอวางจานและส้อมลงบนโต๊ะ หันมาสนใจเพื่อนเต็มที่

"เมื่อเช้ากูไปเจอพลอย แฟนเก่ากูตอน ม.ปลาย"  ไทเกอร์เริ่มเล่า

"อ๋อ คนที่อยู่ในรูปที่มาร์คโพสต์ใช่มั้ย?" เลโอพยักหน้า นึกขึ้นได้

"เฮ้ย มึงเห็นด้วยเหรอ?" ไทเกอร์เลิกคิ้ว

"มาร์คแท็กมึงไง กูเลยเห็น เขาเป็นแฟนเก่ามึงเหรอ?"  เลโอตอบ

"อืม เธอเพิ่งกลับมาจากเรียนต่อที่ญี่ปุ่น แล้วติดต่อกูมา อยากเจอ" " ไทเกอร์พยักหน้าและเล่าต่อ

"แล้วไง? เธอต้องการอะไรเหรอ?" เลโอถามออกไปแต่รู้สึกแปลกๆ ในอกโดยพยายามเก็บอาการ

"เธออยากกลับมาคบกับกูอีกครั้ง" ไทเกอร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบ

ประโยคนั้นทำให้เลโอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างหล่นตุ้บในท้อง แต่เขาพยายามทำเป็นเฉยๆ

"อ้าว? แล้วมึงว่าไงล่ะ?"

"กูปฏิเสธไปแล้ว บอกเธอไปว่ากูไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธออีกแล้ว" ไทเกอร์ตอบ

"แล้วเธอว่าไง?" เลโอรู้สึกโล่งอกโดยไม่รู้ตัว

"เธอร้องไห้ แล้วก็ถามว่ากูมีคนอื่นแล้วเหรอ"  ไทเกอร์ถอนหายใจ

"แล้ว... มึงตอบเธอว่าไง?" เลโอเงียบไป

"กูบอกว่าไม่มี" ไทเกอร์หันมาสบตาเลโอ

คำตอบนั้นทำให้เลโอรู้สึกแปลกๆ ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม ในเมื่อมันเป็นความจริง พวกเขาเป็นแค่เพื่อนร่วมห้องที่สนิทกัน ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น

"หลังจากนั้น เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ บอกว่าจะพยายามทำให้กูรักเธออีกครั้ง"  ไทเกอร์เล่าต่อ

"แล้วมึงรู้สึกยังไง?" เลโอถาม เสียงเขาฟังดูเรียบๆ

"กูรู้สึกแย่ เธอเป็นคนดีนะ แต่กู... ไม่รู้สิ กูรู้สึกเหมือนตัวเองเปลี่ยนไปเยอะมาก จากเมื่อก่อน" ไทเกอร์ตอบ

"ใช่ มึงเปลี่ยนไปเยอะ"  เลโอพยักหน้า

"จริงเหรอ?" ไทเกอร์มองเลโอด้วยสายตาประหลาดใจ

"อืม  เมื่อก่อนมึงปากร้ายมาก ชอบเหยียดคนอื่น แต่ตอนนี้... ดีขึ้นเยอะ" " เลโอพยักหน้าตอบ

"นั่นเป็นคำชมรึเปล่าวะ?" ไทเกอร์ยิ้ม

"จะให้กูยกย่องมึงขนาดนั้นก็เกินไป" เลโอแกล้งทำหน้าเบื่อ

ทั้งสองหัวเราะเบาๆ บรรยากาศผ่อนคลายลง

"แล้ว... เธอจะทำยังไงต่อล่ะ? แฟนเก่ามึงน่ะ" เลโอถามต่อ

"เธอขอเบอร์กูไป แล้วก็บอกว่าจะโทรมา"

"เอาเถอะ มากินเค้กกันเถอะ" เขาตัดแบ่งเค้กใส่จานสองใบและยื่นให้ไทเกอร์หนึ่งจาน

ทั้งสองนั่งกินเค้กพลางดูทีวีไปด้วย บรรยากาศดูผ่อนคลายขึ้น แต่ลึกๆ เลโอยังรู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องแฟนเก่าของไทเกอร์ แม้จะพยายามบอกตัวเองว่าไม่ใช่เรื่องของเขาก็ตาม

"แล้วมึงล่ะ? เคยมีแฟนมาก่อนไหม?" จู่ๆ ไทเกอร์ก็ถามขึ้น

"ไม่... ไม่เคย" คำถามนั้นทำให้เลโอสำลักเค้ก เขาไอเล็กน้อยก่อนจะตอบ

"จริงดิ? แปลกจัง หน้าตาดีแบบมึง ไม่เคยมีคนจีบเลยเหรอ?" ไทเกอร์ทำหน้าประหลาดใจ

"ก็... มีบ้าง แต่กูไม่ได้สนใจ กูเน้นเรียนมากกว่า" เลโอตอบ

"อ๋อ... เนิร์ดสินะ แต่ถ้ามีคนที่มึงรู้สึกชอบล่ะ? มึงจะทำยังไง?"  ไทเกอร์ยิ้มล้อ

          "ไม่รู้สิ... คงต้องดูก่อนว่าอีกฝ่ายรู้สึกยังไงด้วย" เลโอนิ่งไปครู่หนึ่ง คำถามนั้นทำให้เขาคิดหนักก่อนตอบ

"สำหรับกู ถ้ามีผู้หญิงที่กูชอบ กูจะบอกเขาตรงๆ ไม่ว่าเขาจะชอบกูหรือเปล่า กูจะไม่กลัวการถูกปฏิเสธ"

"นั่นสินะ มึงมันคนมั่นใจอยู่แล้ว" เลโอพูดแล้วอดยิ้มไม่ได้แต่ในใจกระตุกเล็กน้อย

"ไม่ใช่ว่ามั่นใจ แต่ชีวิตมันสั้น ถ้าเรารู้สึกอะไรกับใครก็ควรบอกไป ดีกว่าอยู่เฉยๆ แล้วเสียใจทีหลัง" ไทเกอร์พูดเสียงทุ้ม

เลโอมองหน้าไทเกอร์ ชายหนุ่มมีแววตาจริงจังผิดปกติ ทำให้เขานึกสงสัยว่าไทเกอร์กำลังพูดถึงใครกันแน่

"มึงมีแผนไปไหนวันอาทิตย์พรุ่งนี้รึเปล่า?" ไทเกอร์เปลี่ยนเรื่อง

"ไม่มีเป็นพิเศษ ทำไมเหรอ?"

"พรุ่งนี้มีหนังเข้าใหม่ มึงอยากไปดูกับกูมั้ย?"

"ได้สิ กูว่าง" เลโอยิ้ม

ทั้งสองคุยกันต่ออีกพักใหญ่ ก่อนจะแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัว ไทเกอร์เข้าไปอาบน้ำ ส่วนเลโอกลับไปอ่านหนังสือต่อในห้องของตัวเอง

วันรุ่งขึ้น เลโอตื่นเช้ากว่าปกติเล็กน้อย เขาลุกจากเตียงและเดินออกไปที่ห้องครัว พบว่าไทเกอร์ก็ตื่นแล้วเช่นกัน กำลังยืนทำกาแฟอยู่ที่เคาน์เตอร์

"กูทำกาแฟพอดี เอาสักแก้วมั้ย?" ไทเกอร์ทัก

"เอาสิ" เลโอตอบพลางเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร

 "วันนี้หนังรอบบ่ายสอง พวกมาร์คจะมารับประมาณบ่ายโมง" ไทเกอร์ชงกาแฟใส่แก้วอีกใบและเดินมานั่งตรงข้ามเลโอ

"โอเค อร่อยดี" เลโอพยักหน้า ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ

"แน่นอน กาแฟเมล็ดใหม่ที่กูซื้อมาเมื่อวาน"  ไทเกอร์ยิ้มกว้าง

ทั้งสองนั่งจิบกาแฟเงียบๆ ก่อนที่จะได้ยินเสียงโทรศัพท์ของไทเกอร์ดังขึ้น ไทเกอร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู สีหน้าเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย

"เบอร์ใคร?" เลโอถามโดยไม่คิด

"พลอย " ไทเกอร์ตอบเสียงเบา ก่อนจะกดรับสาย "ฮัลโหล"

ไทเกอร์ลุกออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง ทิ้งให้เลโอนั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะอาหาร เลโอรู้สึกอึดอัดแปลกๆ เขาพยายามไม่มองไปที่ระเบียง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองไทเกอร์ที่กำลังคุยโทรศัพท์ ท่าทางของไทเกอร์ดูจริงจังและดูเหมือนกำลังอธิบายอะไรบางอย่าง บางครั้งก็ส่ายหน้า บางครั้งก็ถอนหายใจ บทสนทนาดูจะยาวนานกว่าที่คาด

เลโอดื่มกาแฟหมดแก้วแล้ว แต่ไทเกอร์ก็ยังคุยโทรศัพท์ไม่เสร็จ เขาลุกขึ้นล้างแก้วกาแฟและเดินกลับเข้าห้องเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำแต่งตัว หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เลโอก็เดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น พบว่าไทเกอร์นั่งอยู่ที่โซฟา สีหน้าดูครุ่นคิด

"โทรศัพท์คุยเสร็จแล้วเหรอ?" เลโอถามพลางเดินไปนั่งที่โซฟาอีกตัว

"อืม" ไทเกอร์พยักหน้า สีหน้าดูเหนื่อยใจ

"มีอะไรรึเปล่า?" เลโอถาม

"พลอยอยากเจอกูอีกรอบ เธอบอกว่ามีเรื่องสำคัญที่อยากคุย" ไทเกอร์ตอบพรางถอนหายใจ

"แล้ว... มึงตกลงเหรอ?" เลโอถามเสียงเรียบ

"อืม กูนัดเธอพรุ่งนี้ที่ร้านกาแฟแถวมหาลัย" ไทเกอร์ตอบ

"มึงว่ากูควรทำยังไงดี?"

เลโอนิ่งไปครู่หนึ่ง รู้สึกแปลกใจที่ไทเกอร์มาขอคำปรึกษาเขาในเรื่องแบบนี้

"กู... ไม่รู้สิ มึงต้องชัดเจนกับเธอว่ามึงไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว"

"กูพูดไปแล้ว แต่เธอยังไม่ยอมรับ เธอบอกว่ารู้สึกว่ากูเปลี่ยนไป และอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในชีวิตกูบ้าง"  ไทเกอร์ถอนหายใจ

เลโอเงียบไป คำถามของพลอยก็ทำให้เขาสงสัยเช่นกัน... ไทเกอร์เปลี่ยนไปจริงๆ จากเด็กหนุ่มเจ้าสำอางเย่อหยิ่งกลายเป็นคนที่มีความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นมากขึ้น

"ก็... บอกความจริงไปสิ บอกว่ามึงโตขึ้น เปลี่ยนไปตามกาลเวลา"  เลโอตอบ

"มึงคิดว่ากูเปลี่ยนไปเพราะอะไร?" ไทเกอร์ถามเสียงเบา สายตาจ้องมองเลโอ

 "ไม่รู้สิ... อาจจะเป็นประสบการณ์ชีวิต? อุบัติเหตุรถบัสคว่ำครั้งนั้น? หรืออาจจะเป็นเพราะมึงเจอคนใหม่ๆ ในมหาลัย?" คำถามนั้นทำให้เลโอรู้สึกอึดอัดและไม่แน่ใจว่าควรตอบอย่างไร

"อาจจะใช่... หรืออาจจะเป็นเพราะกูได้รู้จักคนบางคนที่ทำให้กูเห็นโลกในมุมที่ต่างไป" ไทเกอร์ยังคงมองเลโอด้วยสายตาที่อ่านยาก

บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาทันที เลโอไม่แน่ใจว่าควรตอบอย่างไร เขาจึงเปลี่ยนเรื่อง

 "มาร์คจะมารับกี่โมงนะ? เราควรเตรียมตัวได้แล้วมั้ง"

"อีกประมาณชั่วโมงนึง" ไทเกอร์ตอบ ท่าทางผ่อนคลายลง

"แต่กูว่าแต่งตัวเตรียมไว้ก่อนก็ดี พวกมันชอบมาเร็วผิดนัด"

 "งั้นกูไปแต่งตัว" เลโอพยักหน้าและลุกขึ้น รู้สึกโล่งอกที่ได้เปลี่ยนเรื่อง

"อ้อ เดี๋ยวนะ กูซื้อเสื้อตัวใหม่ มึงลองใส่ดูหน่อยสิ" " ไทเกอร์เรียกเลโอไว้

"ทำไมล่ะ?"

"กูว่ามันน่าจะเข้ากับมึง ลองใส่ดู " ไทเกอร์ลุกไปที่ห้องนอนของตน ก่อนกลับมาพร้อมเสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีน้ำเงินเข้ม

"แปลกนะที่มึงจะซื้อเสื้อให้กู" เลโอรับเสื้อมาอย่างงงๆ สีหน้าประหลาดใจ

"ช่างเหอะน่า ลองก่อน" ไทเกอร์ยิ้ม

เลโอสวมเสื้อทับเสื้อยืดที่ใส่อยู่ เสื้อพอดีตัวแปลกๆ มันเหมือนไทเกอร์รู้ขนาดตัวเขาดี

"พอดีเลย เอาไว้ใส่ไปดูหนังวันนี้ก็แล้วกัน"

"เอาจริงดิ? แล้วมึงจะใส่อะไร?"

"กูมีเสื้อคล้ายๆ กัน แต่เป็นสีแดง" ไทเกอร์ตอบ

เลโอนิ่งไปครู่หนึ่ง มันเหมือนพวกเขากำลังจะใส่ชุดคู่กันไปดูหนัง เขารู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้ขัดใจไทเกอร์

"โอเค  ขอบใจนะ"  เลโอพยักหน้า

"ไม่เป็นไร" ไทเกอร์ตบไหล่เลโอ

ทั้งสองแยกย้ายกันไปแต่งตัว ไม่นานก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของไทเกอร์ดังขึ้นอีกครั้ง

"เฮ้ย! มาร์คบอกว่าพวกมันมาถึงแล้ว รอข้างล่าง" ไทเกอร์ตะโกนบอกจากห้องนอน

"เร็วจัง" เลโอพึมพำ รีบหวีผมและหยิบกระเป๋าสตางค์ก่อนเดินออกจากห้อง

ไทเกอร์ก็ออกมาพร้อมกัน เขาใส่เสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีแดงตามที่บอก ทั้งคู่ดูเหมือนใส่ชุดคู่จริงๆ

"เฮ้ย พวกเราใส่ชุดคู่เหรอเนี่ย?" เลโอถามพลางหัวเราะเบาๆ

"ก็ดูเท่ดี ทีหลังเวลาไปไหนด้วยกันจะได้หาตัวกันเจอง่ายๆ"  ไทเกอร์ยิ้ม

เลโอรู้สึกว่ามันฟังดูเหมือนข้ออ้างมากกว่า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองเดินออกจากเพนท์เฮาส์และลงลิฟท์ไปด้วยกัน

รถของมาร์คจอดอยู่ด้านล่างตึก เมื่อเห็นไทเกอร์กับเลโอเดินออกมาด้วยกัน มาร์คก็โห่ร้องทันที

"เฮ้ย! ชุดคู่เลยเหรอวะ? น่ารักว่ะ" มาร์คหัวเราะ

"เหอะๆ มึงมันชอบพูดเหลวไหล มีใครมาด้วยบ้าง?"  ไทเกอร์ยิ้มแหยๆ

"ก็มีแค่กูกับหนุ่ม แต่ที่โรงหนังจะมีแอนกับเพื่อนๆ ผู้หญิงไปรอแล้ว"  มาร์คตอบ

"โอเค" ไทเกอร์พยักหน้า แล้วเปิดประตูรถให้เลโอขึ้นก่อน

เลโอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยกับความเอาใจใส่ของไทเกอร์ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาขึ้นไปนั่งเบาะหลังข้างๆ หนุ่ม ไทเกอร์ขึ้นมานั่งข้างๆ เขา ส่วนมาร์คนั่งคนขับ

"เป็นยังไงบ้างพวก อ้าว? ใส่เสื้อคล้ายๆ กันด้วย?" ?" หนุ่มที่นั่งรอในรถทักขึ้น

"เออ ไทเกอร์มันซื้อให้" เลโอตอบ ยิ้มแหยๆ

"มึงนี่น่ารักขึ้นนะไทเกอร์ เมื่อก่อนไม่เห็นเคยซื้ออะไรให้พวกกูเลย" " หนุ่มพูดล้อไทเกอร์

"กูก็ซื้อเผื่อๆ น่ะ ไปได้แล้ว" ไทเกอร์ตอบเสียงห้วน

"ไปเลย" มาร์คพร้อมเคลื่อนตัวรถ

"แต่ก่อนไป มึงลองเล่าให้ฟังหน่อยสิว่าพลอยแฟนเก่ามึงทำไมถึงกลับมา" มาร์คถามไทเกอร์ด้วยความสงสัย

คำถามนั้นทำให้บรรยากาศในรถตึงเครียดขึ้นมาทันที

"พลอย อ๋อ นี่คือคนที่อยู่ในรูปที่มาร์คโพสต์เมื่อวานนี้เหรอ?" หนุ่มถามอย่างสนใจ

"เออ... พลอยกลับมาจากเรียนต่อที่ญี่ปุ่น แล้วติดต่อกูมา อยากคืนดี" ไทเกอร์ถอนหายใจ

"โห! เมื่อวานกูนึกว่ามาเจอเพื่อนเฉยๆแล้วมึงว่าไง ปฏิเสธไปแล้วใช่มั้ย?" "มาร์คอุทาน

"ใช่ กูไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว" ไทเกอร์ตอบ

"น่าเสียดายนะ พลอยหน้าตาดีนะเท่าที่เห็นในรูป" หนุ่มพูด

"แล้วเธอว่าไงที่มึงปฏิเสธไป?" มาร์คถามต่อ ขณะขับรถออกจากลานจอดรถ

"เธอยังไม่ยอมแพ้ บอกว่าจะพยายามทำให้กูรักเธออีกครั้ง" ไทเกอร์ตอบ

 "แถมเช้านี้ยังโทรมาบอกว่าอยากเจอกูอีก มีเรื่องสำคัญจะคุย" ไทเกอร์พูดต่อ

"อู้หู น่าสนใจ ขนาดผ่านมาตั้งสามสี่ปียังกลับมาขอคบกันอีก ของหวานชัดๆ" มาร์คยิ้ม

เลโอรู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดของมาร์ค แต่พยายามเก็บอาการ นั่งเงียบๆ มองออกไปนอกหน้าต่าง

"แต่ไทเกอร์คงไม่สนใจหรอก ใช่มั้ย? เพราะมีคนอื่นในใจแล้ว?"  มาร์คถามต่อ

"มึงพูดอะไรของมึง ขับรถไป " ไทเกอร์ตอบเสียงห้วน

มาร์คหัวเราะ ขณะที่เลโอรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที เขาแอบมองไทเกอร์ เห็นว่าเพื่อนร่วมห้องมีสีหน้าเครียดๆ

"แล้วมึงล่ะ เลโอ มีแฟนยังวะ?" มาร์คถาม

"ไม่มี กูเน้นเรียนมากกว่า" เลโอตอบเสียงเรียบ

"โถ... เนิร์ดจริงๆ" มาร์คล้อ

          "แล้วไอ้แชมป์ที่นั่งติดมึงตลอดงานปาร์ตี้คราวก่อนล่ะ? ไม่ได้เรื่องเลยเหรอ?" มาร์คยังถามไม่หยุด

"ไม่ได้มีอะไร เขาแค่ถามเรื่องเรียนเฉยๆ"

"แปลกนะ ทำไมคนหน้าตาดีอย่างพวกมึงถึงโสดกันหมดวะ?"  มาร์คพูดต่อ

"มึงก็โสดไม่ใช่เหรอ?" ไทเกอร์ย้อน

"กูมันไม่หล่อ เลยไม่มีใครเอา" มาร์คหัวเราะ

รถแล่นมาถึงห้างสรรพสินค้าที่มีโรงภาพยนตร์ มาร์คจอดรถในลานจอด ทุกคนลงจากรถและเดินเข้าไปในห้าง แอนและเพื่อนๆ ผู้หญิงอีกสองคนยืนรออยู่ที่ประตูทางเข้าโรงภาพยนตร์แล้ว

"พวกมึงมาแล้วเหรอ? เชี่ยชุดคู่" แอนทัก ก่อนจะสังเกตเห็นเสื้อของไทเกอร์กับเลโอ

"เปล่าๆ แค่บังเอิญ" เลโอรีบปฏิเสธ

"ไม่เห็นจะบังเอิญเลย กูซื้อให้มันเอง" ไทเกอร์พูดเสียงท้าทาย

เพื่อนๆ หัวเราะคิกคัก ทำให้เลโอรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

"นี่จิมกับพิมนะ เพื่อนกูจากคณะบัญชี" แอนแนะนำเพื่อนสาวสองคน

ทุกคนทักทายกัน เลโอสังเกตเห็นว่าพิมมองไทเกอร์ด้วยสายตาสนใจ ซึ่งก็ไม่แปลก เพราะไทเกอร์เป็นที่สนใจของผู้หญิงหลายคนในมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว

"เราไปซื้อตั๋วกันเถอะ" มาร์คชวน

ทุกคนเดินไปที่เคาน์เตอร์จำหน่ายตั๋ว มาร์คเป็นคนจัดการซื้อตั๋วให้ทุกคน ส่วนแอนไปซื้อป๊อปคอร์นและน้ำ

"ว่าแต่ ไทเกอร์ เราได้ยินชื่อนายบ่อยๆเพิ่งเคยเจอตัวจริง" พิมเดินเข้ามาคุยกับไทเกอร์

"อ้าวเหรอ?  ได้ยินเรื่องดีหรือไม่ดีล่ะ?" " ไทเกอร์ยิ้มก่อนตอบพิม

"ก็มีทั้งสองแบบ" พิมยิ้ม "แต่เห็นตัวจริงแล้ว ดูดีกว่าที่เล่าลือเยอะเลย"

"ของจริงย่อมดีกว่าคำเล่าลือเสมอแหละ" ไทเกอร์หัวเราะ

ด้านหลังของคนทั้งสองมีสายตาของเลโอที่จ้องม