LOGINShare
บทที่ 8 คนแพ้ก็ต้องดูแลตัวเอง (2)
Last Updated:
2025-03-13 16:00:33ประตูห้องทำงานที่อยู่บนชั้นบนสุดของสำนักงานราชเวคิน กรุ๊ปถูกเปิดออก หลังจากเจ้าของห้องอนุญาตให้คนที่มาพบเขาเข้ามาในห้องได้
ธีทัตปรายตามองชายร่างสูงวัยไล่เลี่ยกับเขาที่เดินเข้ามา ซึ่งฝ่ายนั้นก็มองเขาอย่างประเมินเช่นกัน “เชิญนั่งครับคุณเด่นภูมิ เมื่อวานคุณมาพบผมด้วยใช่ไหม” ธีทัตพูดเข้าเรื่อง เพราะเขาไม่อยากเสวนากับ ‘พี่ชายของอดีตเมีย’ ให้ยืดเยื้อนัก แม้การพบกันครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง แต่เขาเชื่อว่าตนดูคนไม่พลาด...ธีทัตไม่ได้แปลกใจที่รู้ว่าเด่นภูมิปล่อยให้พ่อที่สุขภาพไม่ดีกับน้องสาวที่ด้อยประสบการณ์ในธุรกิจต้องแบกรับภาระกันเพียงสองคน แถมตัวเองยังเรียกร้องเงินจากพ่ออยู่เรื่อยๆ แม้ภายหลังจะรู้กิจการของครอบครัวย่ำแย่แล้วก็ตาม “ใช่ แต่ผมไม่ได้เจอคุณ เลขาฯ ของคุณบอกว่าถ้าผมจะคุยกับคุณ ผมจะต้องนัดเวลาล่วงหน้า” น้ำเสียงของเด่นภูมิเจือความหงุดหงิดอย่างไม่ปิดบังความรู้สึก หากคนที่นั่งหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ยังคงใจเย็น บอกด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย “เมื่อวานผมติดประชุมทั้งวัน ปกติผมไม่ค่อยอยู่ที่ห้องทำงาน ไม่ทราบว่าคุณเด่นภูมิอยากคุยกับผมเรื่องอะไร” “ผมอยากรู้เรื่องบ้าน ทนายความบอกว่าบ้านของครอบครัวผมถูกขายไปแล้ว คนที่ซื้อก็คือคุณ แต่พอผมถามถึงเงินที่ได้จากการขายบ้าน ทนายความกลับบอกว่านำไปเคลียร์หนี้หมดแล้ว เงินไม่เหลือถึงผม มันจะเป็นไปได้ยังไง บ้านราคาตั้งยี่สิบกว่าล้าน ถ้าคุณซื้อและจ่ายเงินให้พ่อผมจริง เงินมันจะหมดได้ยังไง” ยิ่งพูด เด่นภูมิก็ยิ่งโมโห เห็นได้ชัดเลยว่าในตอนแรกเขาได้พยายามสะกดอารมณ์เกรี้ยวกราดเอาไว้ “คุณคงไม่รู้ว่าคุณอาเอาบ้านไปจำนองกับธนาคารเพื่อนำเงินมาหมุนในธุรกิจ หลังๆ คุณอาไม่ได้จ่ายหนี้ธนาคาร ทำให้ดอกเบี้ยและค่าปรับทบกันจนบานปลายกลายเป็นหนี้ก้อนใหญ่ ผมซื้อบ้านหลังนั้นในราคาเต็ม ผมไม่ได้ต่อรองราคา ผมจ่ายเงินให้คุณอายี่สิบหกล้านด้วยเช็คเงินสด เงินก้อนนั้นถูกนำไปเคลียร์หนี้คงค้างกับธนาคารและใช้เป็นค่าใช้จ่ายในการขายบ้าน ผมรู้ว่าหลังจากเคลียร์ทุกอย่างแล้ว มันเหลือเงินอยู่เพียงล้านกว่าบาท ซึ่งมันถูกโอนไปให้คุณอาแล้ว...จริงๆ รายละเอียดพวกนี้คุณไม่ควรถามผม เพราะผมเป็นผู้ซื้อบ้านของพ่อของคุณ เมื่อผมจ่ายเงิน มันก็ควรจบเรื่องของผม” “ผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าคุณจ่ายเงินให้พ่อของผมแล้วจริงๆ” “มีเหตุผลอะไรที่ทำให้คุณไม่มั่นใจว่าผมจ่ายเงินให้คุณอาแล้ว และมันเป็นหน้าที่ของผมหรือเปล่าที่จะต้องทำให้คุณมั่นใจ ในเมื่อเจ้าของบ้านหลังนั้นก็คือพ่อของคุณ...ไม่ใช่ตัวคุณ” “ผมเป็นลูกของพ่อ ผมมีสิทธิ์!” “คุณรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้พ่อของคุณอยู่ที่ไหนและเขาเป็นยังไงบ้าง” “ผมไม่อยากพูดเรื่องนี้ ผมมาพบคุณเพื่อถามเรื่องเงินขายบ้านว่ามันหายไปไหนหมด ไม่ได้มาคุยเรื่องพ่อของผมว่าอยู่ที่ไหน” “ถ้าคุณไม่รู้ว่าคุณอาอยู่ที่ไหน แสดงว่าคุณไม่ได้ติดต่อคุณอาเลย” “ผมไม่มีธุระจำเป็นที่จะต้องติดต่อพ่อในช่วงนี้ พอพ่อบอกว่าจะขายบ้าน ผมก็ต้องหาที่อยู่ใหม่เป็นหลักแหล่ง ผมต้องกลับไปที่อเมริกา เพราะงานของผมอยู่ที่นั่น ตอนนี้ผมมีเรื่องให้รับผิดชอบมากพอแล้ว ผมไม่อยากรับภาระทางเมืองไทยอีก...อ้อ! กวางอยู่ที่เมืองไทยทั้งคน ถ้ามีอะไรคุณก็บอกกวางให้จัดการสิ ทำไมต้องถึงมือผม” ดี! ชัดเจนกันไปเลย... ธีทัตนึกกร้าวอยู่ในอก หากสีหน้าของเขายังผ่อนคลาย แววตายังคงนิ่งเรียบเมื่อมองผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาน้องพร้อมตื่นจากนอนกลางวันแล้ว ทารกน้อยลุกขึ้นมาเกาะผนังคอกกั้น แล้วมองไปรอบๆ เมื่อสายตาปะทะเข้ากับคนคุ้นหน้า...แต่ไม่ใช่คนที่ตนต้องการหา เสียงร้องประท้วงจึงดังโหวกเหวกตามมา
“อือ...แอ้...แอะ...แมะ...แมะ” เสียงอ้อแอ้ที่คุ้นเคย นิสาฟังรู้เรื่อง รู้ว่าหลานรักร้องหาแม่ แต่เธออยากทดสอบความอดทนของเจ้าตัวกลมเสียก่อน “บูบุ๊ยอยากจะไปหาใครครับ บอกน้านิสาอีกทีสิ” “แมะ...” “หาใครนะ หาน้านิสาใช่ไหม มาๆ น้านิสาอุ้ม” “แมะ...แมะ...” น้องพร้อมรู้ทันว่าถ้ามาอีหรอบนี้ ตนถูกคุณน้าแกล้งอย่างแน่นอน ดังนั้นทารกน้อยจึงต้องงัดไม้เด็ดออกมา...ร้องไห้ใส่น้านิสาเสียเลย “แง้...แง้...แง้...” เสียงร้องแผดดังลั่น ให้มันรู้ไปสิว่าเด็กสิบเดือนที่ทำน้ำหนักมาอย่างเต็มพิกัดด้วยน้ำนมแม่และซุปแสนอร่อยที่ฟาดเกลี้ยงทุกมื้อนั้นจะสร้างคลื่นเสียงให้สั่นสะเทือนไปทั้งร้านกาแฟไม่ได้ พริบตาเดียวน้านิสาก็รีบพุ่งไปหาเจ้าตัวกลม ไม่เว้นแม้แต่แม่ของเจ้าตัวที่เปิดประตูหลังร้านเข้ามา ดวงหน้าเล็กกลมที่กำลังเบ้เหมือนร้องไห้อย่างหนักพลันหยุดลงเหมือนสั่งได้ แล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มดีใจ ดวงตากลมมองแม่อย่างออดอ้อน ยกสองแขนเล็กป้อมเพื่อให้แม่อุ้ม “โอ๊ย! ตัวแสบนะเรา เมื่อกี้ร้องเสียงดังจนร้านจะถล่ม แป๊บเดียวก็ยิ้มแฉ่งหน้าบาน ดีนะที่ลูกค้าไม่อยู่ในร้าน ไม่อย่างนั้นน้าโดนข้อหาทำร้ายเด็กอ้วนอย่างแน่นอน” เด็กตัวกลมในอ้อมแขนแม่มองน้านิสาด้วยสายตาบ้องแบ๊ว พอเห็นน้าทำเสียงฮึ่มฮั่มใส่ตน เจ้าตัวน้อยก็หัวเราะชอบใจราวกับจะบอกว่าน้องพร้อมไม่กลัวน้านิสาหรอก เพราะน้องพร้อมอยู่ในอ้อมกอดของแม่แล้ว ทารกน้อยแสนรู้ความ แววตาส่อความฉลาดเฉลียว จนนิสาอดที่จะมันเขี้ยวไม่ได้ เธอจึงจับท่อนขาอวบอ้วนเป็นมัดๆ นั้นมาแกล้งงับเล่นเสียเลย น้องพร้อมหวีดเสียงสลับกับหัวเราะเอิ๊กอ๊าก เจ้าตัวกลมเป็นเด็กอารมณ์ดีเสมอแค่ได้กินอิ่มและนอนหลับ ชีวาพรอุ้มลูกออกไปรับอากาศเย็นๆ บริเวณหน้าร้าน โดยมีนิสาตามไปเล่นกับหลานรักด้วย ภาพของคนทั้งสามคุ้นตาเจ้าของร้านแถวนั้นดี มันชินตาพวกเขาไปแล้ว เคยมีคนมาเลียบเคียงถามหาพ่อของน้องพร้อม แต่นิสาตอกกลับจนหน้าม้านเสียทุกราย เพราะเธอไม่อยากให้ชีวาพรได้ยินคำถามที่อาจทำให้หวนนึกถึงเรื่องราวแย่ๆ ที่ผ่านมา...ทว่าคราวนี้กลับเป็นเธอที่ตัดสินใจขุดคุ้ยมันขึ้นมาเอง หลังจากคิดไตร่ตรองอยู่ครึ่งค่อนวันแล้ว “ถ้าเธอตัดสินใจย้ายกลับกรุงเทพฯ เธอควรหางานทำให้ได้ก่อน เตรียมที่อยู่ให้เรียบร้อยด้วย เพราะถ้าเธอพาบูบุ๊ยไปทั้งที่ยังไม่ได้เตรียมความพร้อม มันจะทุลักทุเลเกินไป”
Related chapters
แก้วตาของคนพาล บทที่ 9 คนแพ้ก็ต้องดูแลตัวเอง (3)
“ฉันตั้งใจจะทำแบบนั้นอยู่แล้ว แต่การหางานทำ ยังไงก็ต้องผ่านการสัมภาษณ์งาน ถึงเบื้องต้นจะสัมภาษณ์ทางโทรศัพท์ได้ แต่ขั้นตอนสุดท้ายเขาก็มักเรียกไปเจอตัวกันก่อนอยู่ดี”เมื่อนึกถึงรายละเอียดแต่ละขั้นตอนในการย้ายกลับไปที่กรุงเทพฯ ชีวาพรก็พบว่ามันยังมีเรื่องติดขัดอยู่หลายเรื่อง“ข้ามขั้นตอนนั้นไปได้ไหม เธอโทร.ไปขอความช่วยเหลือจากคนรู้จักให้เขาช่วยหางานทำ เธอจะเป็นเด็กเส้นหรืออะไรก็ช่างเถอะ เวลานี้เอาตัวเองให้รอดก็พอ”“ฉันไม่กลัวถูกหาว่าเป็นเด็กเส้นหรอก แต่ฉันกำลังคิดเรื่องอื่น”เมื่ออยู่ในจุดที่ต้องดิ้นรน ชีวาพรก็พบว่าความคิดของตนได้เปลี่ยนไปจากเดิมหลายเรื่อง...“เรื่องที่คนเหล่านั้นเป็นคนรู้จักของพ่อเธอใช่ไหม เธอกลัวว่าถ้าขอให้พวกเขาช่วยหางานให้ทำ แล้วพวกเขาจะรู้ว่าเธอมีบูบุ๊ย สุดท้ายพ่อของเธอก็จะรู้ด้วย”“ใช่ ความจริงฉันไม่คิดจะปิดเรื่องน้องพร้อมไปตลอดหรอก ฉันรู้ว่ามันไม่มีทางปิดกันได้ ฉันไม่อยากให้ลูกต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ จากใคร น้องพร้อมไม่ได้ทำอะไรผิด แกควรได้ใช้ชีวิตอย่างเปิดเผย สักวันหนึ่งทุกคนต้องรู้อยู่ดีว่าฉันมีน้องพร้อม เพียงแต่ก่อนหน้านี้ฉันตั้งใจจะรอให้ตัวเองแข็งแรงก่อน แต่ตอน
Last Updated : 2025-03-13แก้วตาของคนพาล บทที่ 10 สถานะเงาในใจ (1)
น้องพร้อมหวีดเสียงร้องอย่างชอบใจเมื่อตัวเองถูกยกขึ้นสูงคล้ายนกกำลังบิน ทุกคราวที่นายแพทย์อคินลดแขนต่ำลง หนูน้อยจะกระพือแขนเป็นเชิงบอกว่า ‘หนูขอบินสูงๆ อีก’ ซึ่งลุงหมอก็ตามใจ พาเจ้าตัวกลมบินร่อนอย่างไม่รู้สึกเหนื่อย กระทั่งเวลาผ่านไปนานกว่าสิบนาที ชีวาพรจึงขอให้คุณหมอหยุด เพราะเธอรู้สึกเกรงใจ น้ำหนักตัวของน้องพร้อมไม่น้อยเลย เธอกลัวว่าแขนของคุณหมอจะล้าไปเสียก่อน อีกทั้งคิดว่าลูกชายเล่นสนุกพอแล้ว เมื่อหญิงสาวขอลูกคืนมา หมอหนุ่มก็ส่งเด็กชายให้เธอแต่โดยดี แต่กลับเป็นเจ้าตัวกลมที่จับคอเสื้อของลุงหมอไว้แน่น มือป้อมๆ กำอย่างไม่ยอมปล่อย ชีวาพรตกใจ เธอรีบแกะมือของลูกให้คลายออก...ไม่วายที่จะขอโทษขอโพยเขาไปด้วย “ขอโทษด้วยนะคะ เสื้อคุณหมอยับหมดเลย” “ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมต้องกลับไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ที่บ้านพักอยู่แล้ว” สายตาของหมอหนุ่มอ่อนโยน หากมันทำให้หญิงสาวต้องถอยห่างจากเขาไปถึงสองก้าว... นายแพทย์อคินไม่ได้น่ากลัว ในทางกลับกันเขาสุภาพกับเธออย่างคงเส้นคงวา เขาไม่เคยแสดงท่าทางคุกคามหรือทำให้เธออึดอัดใจ แต่ชีวาพรรู้ว่ายิ่งเขาดีกับเธอและลูกมากเท่าไร เธอก็ควรรักษาระยะห่างเอาไว้ เพรา
Last Updated : 2025-03-13แก้วตาของคนพาล บทที่ 11 สถานะเงาในใจ (2)
‘คนอย่างคุณธีร์ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ราชเวคิน กรุ๊ปยิ่งใหญ่ เขาขายวิญญาณให้ธุรกิจไปแล้ว พี่รู้จักเขาดี พี่เลยไม่อยากเอาตัวเองไปยุ่งกับเขา‘ชีวาพรยังจำการสนทนาข้ามทวีปกับพี่สาวได้ วันนั้นเธอโทร.ไปแจ้งสถานการณ์ของครอบครัว โดยบอกว่าพ่อตกลงขายหุ้นให้ราชเวคิน กรุ๊ปแล้ว พี่สาวนิ่งไปนานทีเดียว จนเธอรู้สึกอึดอัดใจ เพราะต่างรู้กันว่าถ้ามีการตกลงขายหุ้นบริษัทเกิดขึ้น ย่อมหมายถึงจะมีการแต่งงานระหว่างธีทัตกับลูกสาวของพ่อ ซึ่งถ้าไม่ใช่พี่สาวของเธอ เจ้าสาวก็จะเป็นเธอเอง‘พี่แพมพูดน่ากลัว กวางไม่เห็นคุณธีร์เป็นแบบนั้นเลย คุณธีร์น่ารักดี เขาเข้าใจครอบครัวของเรา เขาไม่ได้ต้องการหุ้นของบริษัทเราตั้งแต่แรก แต่เป็นเพราะคุณพ่อขอร้องให้คุณลุงเนตรช่วยซื้อกิจการเราต่างหาก...คุณพ่ออยากพัก แต่ถ้าไม่มีใครรับช่วงกิจการ คุณพ่อก็ยังพักไม่ได้’ในตอนท้ายน้ำเสียงของชีวาพรเบาลง เพราะเธอสงสารพ่อ หากคนฟังกลับตีความเป็นอย่างอื่น‘เธอตั้งใจพูดให้พี่รู้สึกผิดที่ไม่ได้กลับไปแบกรับกิจการของที่บ้านเราใช่ไหม พี่ไม่เคยอยากทำ คุณพ่อก็รู้ตั้งแต่ต้น พี่มีงานของพี่อยู่ทางนี้แล้ว เธออยู่กับพ่อก็ช่วยพ่อทำไปสิ’‘กวางไม่ได้มีความรู้ควา
Last Updated : 2025-03-13แก้วตาของคนพาล บทที่ 12 เด็กคนนั้นเป็นใคร (1)
“ตาบวมอีกแล้ว อย่าบอกนะว่าเธอเป็นภูมิแพ้ เพราะฉันไม่เชื่อ” ทันทีมาถึงร้านกาแฟในเช้าวันใหม่ ชีวาพรก็ได้รับคำทักทายที่ตบท้ายด้วยการดักทางเสียเสร็จสรรพ จนเธอแทบค้อนใส่คนทัก คุณแม่ลูกหนึ่งวางลูกชายตัวป้อมลงในคอกกั้นที่มีเบาะนุ่มรองรับ ทารกน้อยช่างรู้ความ หันไปหาของเล่นที่วางอยู่โดยไม่กวนแม่เลย“บูบุ๊ยโตจนใกล้จะวิ่งได้แล้ว แต่เธอยังคิดถึงเขา แล้วอย่างนี้พอกลับไปที่กรุงเทพฯ อาการเธอไม่โคม่ากว่าอยู่เชียงรายหรือ”“ฉันไม่ได้คิดถึงเขาทุกวันสักหน่อย”“คิดถึงพอกรุบกริบก็พอ อย่าปล่อยให้เรื่องในอดีตมาทำลายอนาคต พวกเรายังอยู่ในวัยเริ่มต้นชีวิต ฉันรู้สึกเหมือนเพิ่งได้ออกมาดูโลกกว้างหลังจากเรียนหนังสือจบ แต่เธอกลับทำหน้าอมทุกข์เหมือนแม่แก่”“ฉันไม่เหมือนเธอนี่นา”“ไม่เหมือนตรงไหน เธอยังเหมือนฉันและเหมือนเพื่อนของเราทุกคน ต่างกันตรงที่เธอมีแต้มต่อเป็นเจ้าบูบุ๊ยเท่านั้น”นิสาแสร้งกลอกตาไปมาคล้ายเหนื่อยหน่ายใจ จนชีวาพรต้องตีแขนเพื่อนด้วยข้อหาหมั่นไส้เจ้าตัวนักพลันท่าทางของนิสาก็เปลี่ยนไป จากร่าเริงอยู่ดีๆ กลายเป็นมุ่นคิ้วคิดหนัก ก่อนเจ้าตัวจะพูดออกมา “เธอจัดการเรื่องย้ายกลับกรุงเทพฯ ได้แล้ว เพราะฉันไ
Last Updated : 2025-03-13แก้วตาของคนพาล บทที่ 13 เด็กคนนั้นเป็นใคร (2)
ภายในรถคันหรูที่แล่นบนถนนบริเวณกลางเมืองกรุงเทพฯ ในเวลาบ่ายสามโมง คนขับรถกำลังพูดสายกับใครสักคน ซึ่งเสียงที่ลอดออกมานั้นเป็นเสียงของผู้หญิงสาว ทำให้คนที่นั่งข้างๆ ต้องเงี่ยหูฟัง“ผมคุ้นเคยกับคุณพ่อของคุณกวาง ยังไงผมก็จำคุณได้ครับ ส่วนเรื่องงาน...โรงแรมของเรามีสาขาทั้งในกรุงเทพฯ และต่างจังหวัด เพียงแต่ไม่มีสาขาที่จังหวัดเชียงรายเลย”“กวางจะกลับกรุงเทพฯ ค่ะ กวางอยากหางานในกรุงเทพฯ ทำ”“อ้อ! ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหา คุณกวางมีความรู้และความสามารถอยู่แล้ว ผมพอจะมีตำแหน่งงานเสนอให้คุณ เอาไว้พรุ่งนี้ช่วงเช้าคุณกวางโทร.มาหาผมเพื่อคุยรายละเอียดอีกที พอดีตอนนี้ผมกำลังขับรถ ผมกำลังจะไปรับลูกสาวที่โรงเรียน”“ได้ค่ะ กวางขอบคุณคุณป๊อบมากนะคะ พรุ่งนี้กวางจะโทร.ไปค่ะ”เมื่อตัดสายจากกัน คนที่นั่งบนเก้าอี้ฝั่งผู้โดยสารภายในรถเก๋งคันงามก็ถามขึ้นมาโดยไว“ใครโทร.มาหรือคะ”“คุณกวาง...ลูกสาวของคุณนพ แพทจำเธอได้ใช่ไหม”“เมียเก่าของธีร์น่ะเหรอ เธอโทร.มาหาคุณป๊อบทำไม”“โทร.มาของานทำ ตอนนี้เธออยู่ที่เชียงราย แต่กำลังจะย้ายกลับมาที่กรุงเทพฯ”“เธอรู้หรือเปล่าว่าคุณป๊อบรู้จักกับก่อและธีร์”ก่อฤกษ์และธีทัต...ฝาแฝดจ
Last Updated : 2025-03-13แก้วตาของคนพาล บทที่ 13 เด็กคนนั้นเป็นใคร (3)
เก้านาฬิกาของเช้าวันใหม่ ชีวาพรเตรียมการพูดคุยกับคุณป๊อบ มันเป็นการเป็นสัมภาษณ์ทางโทรศัพท์ ซึ่งทุกอย่างผ่านได้ด้วยดี ชีวาพรมีทางเลือกสองทาง นั่นคือทำงานในโรงแรมใหญ่ที่อยู่กลางเมือง หรืออยู่ประจำโรงแรมสาขาที่ตั้งอยู่ชานเมือง ซึ่งที่แห่งนี้ไม่ไกลจากบ้านหลังเดิมนัก หากนั่นแหละ ปัจจุบันบ้านหลังนั้นไม่ใช่ของเธอแล้ว เพราะมันถูกขายไปแล้ว“ถ้าคุณกวางทำงานที่สาขาชานเมือง ที่นั่นมีห้องพักสำหรับพนักงานไว้พักชั่วคราว คุณสามารถพักจนกว่าจะหาที่อยู่ถาวรได้”“กวางสนใจทำงานที่โรงแรมสาขาชานเมืองค่ะ แต่กวางตั้งใจจะหาที่อยู่เอง”“ทำไมล่ะครับ คุณกวางไม่เข้าไปดูห้องพักก่อนหรือ ผมคิดว่าห้องกว้างและสะดวกสบายพอสำหรับอยู่คนเดียว”“กวางไม่ได้อยู่คนเดียว”“คุณกวางมีครอบครัวมาด้วยหรือครับ”“ใช่ค่ะ”คุณป๊อบชะงัก เขาเหลือบมองใครสักคนที่อยู่อีกฝั่งซึ่งชีวาพรไม่อาจมองเห็น เพราะมันพ้นจากรัศมีกล้องโทรศัพท์ ชั่วขณะนั้นเธอรู้สึกใจแป้วพิกล เพราะกลัวพลาดโอกาสทำงาน“กวางจัดการเรื่องส่วนตัวไม่ให้กระทบกับงานได้ค่ะ กวางเลือกสถานรับเลี้ยงเด็กไว้แล้ว ถ้างานเข้าออกเป็นเวลา มันก็ไม่มีปัญหา กวางบริหารเวลาได้”สิ้นคำพูดนั้น คนในหน้า
Last Updated : 2025-03-13แก้วตาของคนพาล บทที่ 14 เด็กคนนั้นเป็นใคร (3)
เก้านาฬิกาของเช้าวันใหม่ ชีวาพรเตรียมการพูดคุยกับคุณป๊อบ มันเป็นการเป็นสัมภาษณ์ทางโทรศัพท์ ซึ่งทุกอย่างผ่านได้ด้วยดี ชีวาพรมีทางเลือกสองทาง นั่นคือทำงานในโรงแรมใหญ่ที่อยู่กลางเมือง หรืออยู่ประจำโรงแรมสาขาที่ตั้งอยู่ชานเมือง ซึ่งที่แห่งนี้ไม่ไกลจากบ้านหลังเดิมนัก หากนั่นแหละ ปัจจุบันบ้านหลังนั้นไม่ใช่ของเธอแล้ว เพราะมันถูกขายไปแล้ว“ถ้าคุณกวางทำงานที่สาขาชานเมือง ที่นั่นมีห้องพักสำหรับพนักงานไว้พักชั่วคราว คุณสามารถพักจนกว่าจะหาที่อยู่ถาวรได้”“กวางสนใจทำงานที่โรงแรมสาขาชานเมืองค่ะ แต่กวางตั้งใจจะหาที่อยู่เอง”“ทำไมล่ะครับ คุณกวางไม่เข้าไปดูห้องพักก่อนหรือ ผมคิดว่าห้องกว้างและสะดวกสบายพอสำหรับอยู่คนเดียว”“กวางไม่ได้อยู่คนเดียว”“คุณกวางมีครอบครัวมาด้วยหรือครับ”“ใช่ค่ะ”คุณป๊อบชะงัก เขาเหลือบมองใครสักคนที่อยู่อีกฝั่งซึ่งชีวาพรไม่อาจมองเห็น เพราะมันพ้นจากรัศมีกล้องโทรศัพท์ ชั่วขณะนั้นเธอรู้สึกใจแป้วพิกล เพราะกลัวพลาดโอกาสทำงาน“กวางจัดการเรื่องส่วนตัวไม่ให้กระทบกับงานได้ค่ะ กวางเลือกสถานรับเลี้ยงเด็กไว้แล้ว ถ้างานเข้าออกเป็นเวลา มันก็ไม่มีปัญหา กวางบริหารเวลาได้”สิ้นคำพูดนั้น คนในหน้า
Last Updated : 2025-03-13แก้วตาของคนพาล บทที่ 15 ไม่รักก็คือไม่รัก (1)
เมื่อเวลาในเมืองไทยต่างจากเมืองเพิร์ทแค่หนึ่งชั่วโมง ดังนั้นทันทีที่แพทริเซียรู้ความคืบหน้าของอดีตพี่สะใภ้ของเพื่อนสนิท มันจึงไม่ติดขัดอะไรที่เธอจะโทร.ไปบอกให้เขารู้อย่างไม่รีรอ“ก่อไม่ต้องห่วงเมียเก่าของธีร์แล้ว เพราะเธอมีคนดูแลแล้ว”“หมายถึงอะไร? กวางมีแฟนใหม่เหรอ?”“อืม...พวกเขามีลูกชายด้วยกันหนึ่งคน”คนปลายสายนิ่งไป จนแพทริเซียต้องถามด้วยความอยากรู้“ผิดหวังหรือโล่งใจ”“แพทถามผิดคนหรือเปล่า”“นั่นสินะ แพทควรถามธีร์มากกว่า...แต่แพทคิดว่าตัวเองได้คำตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาถาม”“คำตอบว่า...?”“ธีร์โล่งใจน่ะสิ แพทรู้นะว่าธีร์อยากเลิกกับคุณกวาง แต่คุณกวางยื้อไว้จนธีร์กระอักกระอ่วนใจ ทำอะไรเด็ดขาดก็ไม่ได้ เพราะมันคงดูใจร้ายมากเกินไป แพทยังจำเรื่องของก่อกับยิหวาได้ ตอนก่อเลิกกับยิหวา ยิหวากุเรื่องว่าตัวเองท้อง แล้วก่อปฏิเสธเสียงแข็งว่ามันเป็นไปไม่ได้ ยิหวาไม่มีวันท้อง ตอนนั้นก่อโดนสับเละไม่เหลือชิ้นดี”เสียงกระแอมหนักๆ ดังตามมา...แพทริเซียยอมหยุดตัวเองเมื่อคิดได้ว่าทั้งก่อฤกษ์ทั้งหวันยิหวาต่างมีชีวิตใหม่ไปทั้งคู่แล้ว เธอไม่ควรรื้อฟื้นเรื่องเก่าขึ้นมาอีก หากเธอไม่ได้รู้สึกผิดที่พลั้งปากพูดออ
Last Updated : 2025-03-13
Latest chapter
แก้วตาของคนพาล บทที่ 24 ตามหาเธอแต่เจอของแถม (2)
โรงแรมหรูที่ตั้งอยู่ย่านหลักสี่เป็นสถานที่ที่รถสปอร์ตแล่นปราดไปจอด หัวใจของคนขับรถกำลังเต้นแรง เมื่อคิดว่ากำลังจะได้เจอเธอ“ผมมาพบคุณชีวาพรครับ เธอเป็นพนักงานที่นี่”ตีขลุมขอพบเธอเอาดื้อๆ โดยไม่คิดจะถามก่อนว่าเธอทำงานที่นี่หรือเปล่า และคำตอบที่ได้รับนั้นมันทำให้หน้าของเขาแดงก่ำ เขารู้สึกได้ว่าเลือดในกายกำลังสูบฉีดแรง“กวางกลับไปตั้งแต่บ่ายสามโมงค่ะ มันเป็นเวลาเลิกงานของเธอ เพราะเธอต้องไปรับลูกที่สถานรับเลี้ยงเด็ก”“ไม่ทราบว่าสถานรับเลี้ยงเด็กอยู่ที่ไหนครับ ผม...เอ่อ เป็นญาติของเธอ มีธุระคุยกับเธอครับ”ไม่กล้าบอกว่าตัวเองเป็นสามีและพ่อของเด็ก เพราะกลัวคำถามที่อาจย้อนกลับมาว่าทำไมตนถึงไม่รู้เรื่องของลูกเมีย ซึ่งข้ออ้างนี้มันก็ผ่านฉลุย“ดิฉันรู้แต่ว่าสถานรับเลี้ยงเด็กอยู่ใกล้กับที่พักของเธอ”“กวางพักอยู่ที่คอนโดใช่ไหมครับ”ธีทัตบอกชื่อคอนโดมิเนียมที่ตั้งอยู่ตรงปากซอยบ้านเดิมของชีวาพรได้อย่างแม่นยำ พนักงานโรงแรมจึงไม่เอะใจสงสัยในตัวเขา เมื่อเธอตอบว่าใช่ เขาจึงรีบผละออกมาโดยไม่ยอมเสี
แก้วตาของคนพาล บทที่ 23 ตามหาเธอแต่เจอของแถม (1)
การเคลื่อนไหวของคนที่ตามหาชีวาพรอยู่ในสายตาของรปภ.ประจำคอนโดมิเนียม เมื่อหญิงสาวต้องออกไปทำงานทุกวัน รปภ.จึงเปิดประตูด้านหลังให้เธอเดินออกไปเพื่อหลบสายตาของคนพวกนั้น โดยชีวาพรได้บอกความจริงว่าตนเพิ่งบุกรุกเข้าไปในบ้านท้ายซอย พร้อมกับบอกเหตุผลให้รู้ว่าตนเข้าไปทำไม เธอหวังจะให้รปภ.เข้าใจและช่วยปกป้องอันตรายให้เธอกับลูกในอีกสองวันข้างหน้านิสาต้องกลับไปที่เชียงราย จากกำหนดเดิมที่จะอยู่ด้วยกันนานกว่านี้ เนื่องจากพ่อค้าที่เคยมีร้านขายของติดกันโทร.มาบอกว่าได้ทำเลเปิดร้านใหม่ ซึ่งมีพื้นที่ว่างพอสำหรับเธอ นิสาจึงอยากไปดูด้วยตัวเอง“พรุ่งนี้พาบูบุ๊ยไปฝากเลี้ยงก็แล้วกันนะ ฉันจะเฝ้าอยู่ที่นั่นทั้งวัน จะได้เห็นว่าเขาเลี้ยงหลานยังไง”“เขาจะยอมให้เราเฝ้าเหรอ”“ไม่ยอมก็ต้องยอม หรือเธอกล้าพาลูกไปฝากไว้โดยที่ไม่รู้ว่าลูกกินนอนยังไง”การมีนิสาอยู่ข้างๆ มันดีอย่างนี้เอง ชีวาพรรู้สึกว่าตนยังไม่เด็ดขาดพอ บ่อยครั้งที่เธอคิดอะไรไม่รอบคอบ ซึ่งเพื่อนคนนี้จะช่วยเธอคิดและตัดสินใจได้ดังนั้นในวันต่อมา น้องพร้อมจึงถูกนำไปฝากเลี้ยงที่สถานรับ
แก้วตาของคนพาล บทที่ 22 ต้องได้เธอคืนมา (3)
“คราวหน้าฉันจะระวังตัว ไม่เผลอเดินเข้าไปแล้ว”“ไม่ใช่ระวังตัวธรรมดา แต่เธอต้องระวังตัวให้มากๆ ต่อไปเธอต้องอยู่กับบูบุ๊ยกันแค่สองคน ถ้าเกิดอะไรขึ้น มันจะไม่มีใครช่วยเธอได้ เธอยังต้องอยู่ดูแลลูก เธอต้องใช้ชีวิตอย่างไม่ประมาทสักก้าวเดียว อีกอย่าง...ฉันว่าเธองดพาบูบุ๊ยไปเดินเล่นในพื้นที่ว่างใกล้บ้านเดิมเถอะ เพราะมันไม่ปลอดภัยแล้ว ฉันกลัวเจ้าของบ้านคนใหม่จะหาเรื่องใส่ความเธอ อย่างเช่นบอกว่าของในบ้านหาย โบ้ยว่าเธอเป็นคนเอาไป มันจะซวยเอานะ”คล้ายพูดเป็นตุเป็นตะ แต่คนที่ใช้ชีวิตอย่างอิสระและดูแลตัวเองมานานอย่างนิสาย่อมเคยพบเห็นเรื่องทำนองนี้ คนเดี๋ยวนี้ไว้ใจได้ยาก ในแต่ละวันจึงต้องใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง ไม่ให้ตกเป็นเหยื่อของใคร...เมื่อหันไปมองเพื่อนและหลานรัก นิสาจึงอดที่จะหนักใจไม่ได้เฮ้อ! ฉันวางใจยายกวางให้อยู่กับบูบุ๊ยที่กรุงเทพฯ ได้ไหมเนี่ย“เธอมันคุณหนูใสซื่อ ไม่ทันเหลี่ยมคน” นิสาพูดขึ้นมาตามใจคิด“แต่คนที่ซื้อบ้านของพ่อได้ก็ต้องมีเงินมากพอ เขาจะต้องการอะไรจากฉันอีก ฉันไม่มีอะไรให้เขาสักหน่อย”นิสาส่งค้อน เ
แก้วตาของคนพาล บทที่ 21 ต้องได้เธอคืนมา (2)
“อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่นะเฮีย อยากกลับไปเป็นผัวเมียกับกวางเหมือนเดิมใช่ไหม” ชนกันต์กระเซ้าถาม“เปล่า”“อ้าว!”น้องชายทั้งคู่อุทานพร้อมกัน...เป็นใครจะไม่ร้องอ้าว! ในเมื่อธีทัตทำท่าเหมือนขาดชีวาพรไม่ได้ เขาไม่ยอมหย่า แถมยังตามหาเธอจนวุ่นไปหมด แต่พอถามว่าต้องการอะไร อยากกลับไปคืนดีกันไหม เจ้าตัวกลับปฏิเสธ...จะมีใครทำตัวเข้าใจยากเหมือนพี่ชายเขาอีกไหม“กวางไม่ได้กลับมาคนเดียว”รู้ว่าน้องชายกำลังงงตน ธีทัตจึงให้เหตุผล สีหน้าของเขาหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด“เมียของเฮียมีผัวใหม่มาด้วยเหรอ”ชนกันต์ถามเสียงซื่อ เมื่ออยากจะเข้าใจพี่ชายให้กระจ่าง เขาจึงถามตรงๆ หากคำถามของเขากลับเสียดแทงหัวใจคนฟัง“เดี๋ยวกูถีบตกเก้าอี้”“ผมแค่ถาม มันใช่หรือไม่ใช่ เฮียก็ตอบมาสิ”“กูยังไม่รู้”“เฮียบอกว่ากวางไม่ได้กลับมาคนเดียว มันหมายความว่ายังไง กวางกลับมากับใคร”“เด็ก...” เสียงของธีทัตแหบพร่า ทั้งที่พยายามจะปรับ
แก้วตาของคนพาล บทที่ 20 ต้องได้เธอคืนมา (1)
ตั้งแต่กลางซอยไปจนถึงปากซอยมีคอนโดมิเนียมขึ้นอยู่หลายตึก ธีทัตเดินตามหาชีวาพรด้วยวิธีเดิม นั่นคือนำรูปของเธอกับเด็กชายตัวกลมที่ได้จากกล้องวงจรปิดมาถามกับคนแถวนั้น ซึ่งผลที่ได้ก็ไม่ต่างกับคราวถามจากพ่อค้าโรตีสายไหม“รูปไม่ชัด ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นเมียของคุณจริงๆ คุณน่าจะมีรูปถ่ายของเธอที่ชัดกว่ารูปจากกล้องวงจรปิด”ยามรักษาความปลอดภัยประจำคอนโดมิเนียมตรงปากซอยบอกถึงสาเหตุที่ไม่อาจให้คำตอบกับเขา แถมเขายังได้รับสายตาไม่ไว้ใจกลับมา มันทำให้ธีทัตฉุกคิดขึ้นมาได้ เขาจึงรีบเปิดรูปเก่าของชีวาพรที่ยังเก็บไว้ในโทรศัพท์ออกมาโชว์ รูปถ่ายรูปนี้ชัดเจน เธอยิ้มสดใสให้เขา แววตาของเธออ่อนหวานขณะมองกล้องที่เขาเป็นคนถ่ายเธอเอง “เธอเป็นเมียของผม ทีนี้บอกได้หรือยังว่าพี่เห็นเธอหรือเปล่า”“แล้วเด็กคนนี้ล่ะ”“ลูกของผม”ธีทัตบอกพลางหรี่ตามองรปภ. ท่าทางคนคนนี้มองยากกว่าพ่อค้าโรตีสายไหม จนเขาต้องพูดหยั่งเชิงไปก่อน“ผมกำลังตามหาลูกเมียของผม เธองอนผม เราทะเลาะกันนิดหน่อย...พี่เห็นเธอใช่ไหม พี่รู้ด้วยใช่ไหมว่าเธอพักอยู่แถวไหน”“ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น ที่นี่มีแต่ลูกบ้านที่อยู่มานาน ไม่มีลูกเมียของคุณหรอก”คำตอบนั้นทำให้
แก้วตาของคนพาล บทที่ 19 ลูกหมีโคลนนิ่ง (3)
โชคดีที่การสัญจรบนถนนกำลังคล่องตัว หากรถทุกคันยังแล่นไปช้าๆ คนในรถสปอร์ตคันสีดำรู้สึกมือไม้สั่น เขาจึงพารถคันงามเบี่ยงเข้าข้างทางได้อย่างทันท่วงที ตุ๊กตาหมีหน้ากลม...ธีทัตเพ่งมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ สายตาของเขาคงพร่าเลือนกระมังถึงได้เห็นว่าตุ๊กตาหมีที่อยู่ในอ้อมแขนของชีวาพรนั้นเคลื่อนไหวได้เหมือนสิ่งมีชีวิต เจ้าตัวกลมแหงนหน้ามองตามที่ชีวาพรชี้บอก แถมยังยกมือป้อมๆ ขึ้นมาประกบไหว้...เขามองเจ้าหนูนั่นอย่างพิจารณา แล้วจึงเห็นว่าเจ้าตัวมีหน้าตาจิ้มลิ้มน่าเอ็นดูเกินกว่าจะเป็นตุ๊กตาหมีเด็กที่ไหน... คำถามอื้ออึงอยู่ในอก ธีทัตยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าแรงๆ เมื่อคำพูดของก่อฤกษ์วนเข้ามาในหัวอีกหน หากคราวนี้เขาสลัดมันออกไปอย่างเร็ว เด็กคนนั้นเป็นใคร เขาไม่สนใจ ชีวาพรมีสามีใหม่หรือเปล่า เขาไม่อยากคิด... รู้แต่ว่าเวลานี้เขาต้องพบตัวเธอให้ได้ก่อน“เฮียธีร์ต้องเป็นบ้าอย่างแน่นอน อยู่ๆ ก็ตะโกนเรียกเมียเก่ากลางห้องประชุม แล้วผลุนผลันออกไป ทั้งที่ผู้บริหารยังนั่งอยู่ครบองค์ประชุม”ชนกันต์ที่อยู่ในเหตุการณ์ชวนงงเดินเข้ามาในห้องทำงานของภพธรแล้วบอกเสียงเหนื่อยหน่ายใจ เขารู้สึกว่างานนี้พี่ชายใหญ่ทำเรื่องเพี้
แก้วตาของคนพาล บทที่ 18 ลูกหมีโคลนนิ่ง (2)
มือเรียวบางลูบศีรษะเล็กทุยที่มีเรือนผมสีดำปกคลุม น้องพร้อมเป็นเด็กทารกที่มีผมดกดำและนุ่มมือ อีกทั้งแววตาที่เหมือนรู้ความเกินกว่าเด็กวัยสิบเดือน ยังไม่นับรวมถึงการเจริญเติบโตด้านร่างกายที่ได้ไต่ไปอยู่ตรงขอบบนของเกณฑ์เด็กวัยเดียวกันแล้ว...ทั้งหมดนี้ทำให้น้องพร้อมกลายเป็นเด็กน้อยที่น่ารักและน่ามองสำหรับผู้คนที่ได้พบเห็น บ่อยครั้งที่ใครต่อใครมักเข้ามาทักทายและหยอกเย้าลูกของเธอ ชีวาพรนำลูกใส่ในเป้อุ้มเด็กแล้วเดินเลียบถนนในซอยเข้าไปด้านใน ทารกน้อยตื่นตาตื่นใจ ดวงตากลมกวาดมองไปรอบๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น ซึ่งเธอก็พูดคุยกับลูกไปด้วย “เมื่อก่อนคุณตา คุณลุง คุณป้า และแม่เคยอยู่ที่นี่ บ้านเดิมของเราอยู่ในซอยนี้ แม่จะพาน้องพร้อมไปดูบ้านของครอบครัวเรานะคะ”ทารกวัยสิบเดือนอาจไม่เข้าใจว่าแม่กำลังพูดเรื่องอะไร แต่เจ้าตัวคงจับสัญญาณความรู้สึกของแม่ได้ ดวงหน้าเล็กกลมจึงเงยขึ้นไปมองแม่ จนแม่ต้องก้มลงไปหอมแก้มกลมๆ...ซึ่งเพียงเท่านั้นคนเป็นแม่ก็ได้รับรอยยิ้มอย่างเด็กอารมณ์ดีจากลูกคืนมาแล้ว“ตอนแม่เป็นเด็ก หลังกลับจากโรงเรียน แม่จะชวนพี่เลี้ยงออกมาเดินเล่นในซอยนี้ โน่นไง น้องพร้อมเห็นไหม รถเข็นขายขนมยังอยู
แก้วตาของคนพาล บทที่ 17 ลูกหมีโคลนนิ่ง (1)
เช้าวันต่อมา รถรับจ้างขนของจากเชียงรายแล่นมาถึงคอนโดมิเนียมที่อยู่ย่านรามอินทราในเวลาสาย หลังจากข้าวของถูกขนย้ายเข้าไปในห้องพักของผู้อาศัยที่ย้ายมาอยู่ใหม่เรียบร้อยแล้ว พวกเธอก็ใช้เวลาจัดห้องเกือบทั้งวัน ซึ่งกว่าจะเสร็จลงได้ก็แทบหมดแรงหากมีคนคนหนึ่งที่ยังสดชื่น เจ้าตัวคลานออกมาจากห้องนอนแล้วนั่งมองแม่กับคุณน้า ก่อนจะยิ้มเผล่หน้าเป็น“หนูตื่นแล้วหรือคะ”ชีวาพรปราดไปอุ้มลูกชายตัวกลมไว้ในอ้อมแขน ในระหว่างที่จัดห้องอยู่ด้านนอก เธอพาลูกเข้าไปนอนกลางวันอยู่ในห้องนอนขนาดเล็กที่กั้นไว้อย่างเป็นสัดส่วนแม้เป็นสถานที่แปลกใหม่ แต่น้องพร้อมไม่ได้ร้องไห้งอแงเมื่อตื่นนอนแล้วไม่เห็นแม่ แต่เจ้าตัวกลมกลับคลานออกมาหาแม่ตามเสียงพูดคุยที่ได้ยินด้วยตัวเอง“เด็กอะไรรู้ความขนาดนี้ ไม่รู้ว่าพอพาไปอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็ก บูบุ๊ยจะร้องไห้หรือเปล่า”นิสาพูดไปตามความรู้สึก หากชีวาพรหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด เธอพยายามเข้มแข็ง หากหัวอกของแม่ย่อมไม่อยากห่างจากลูก เธอมีความเป็นห่วงลูกอยู่เต็มหัวใจ จนถึงวันนี้เธอยังกลัวไปสารพัด...กลัวว่าใครจะทำให้ลูกของเธอเจ็บ เมื่อลูกกลัวและร้องไห้ แล้วจะมีใครอุ้มและปลอบโยนลูกของเธอไ
แก้วตาของคนพาล บทที่ 16 ไม่รักก็คือไม่รัก (2)
ห้องชุดแบบหนึ่งห้องนอน ขนาดห้องแค่พออยู่ นิสามองไปรอบๆ ห้อง แล้วขมวดคิ้วมุ่นมันอุดอู้เกินไป สงสารเจ้าก้อนน้อยจัง...หากเธอไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะรู้ว่าชีวาพรเลือกที่พักที่ดีที่สุดเท่าที่กำลังเอื้อมถึงแล้ว ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสถานการณ์การเงินของเพื่อนคงไม่ดีนัก“ฉันยังค้างเงินเธออีกหนึ่งแสนกว่าบาท ฉันจะขอคืนสี่หมื่นก่อน พอสิ้นเดือน ฉันจะได้เงินค่ารื้อถอนร้าน ฉันค่อยปิดหนี้ทั้งหมดให้เธอ”“ทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอมีเงินเท่านี้ใช่ไหม เก็บไว้กินใช้เถอะ ฉันยังมีเงินสำรองใช้ทั้งปีและฉันกำลังจะมีงานที่โรงแรมทำ ส่วนเธอยังไม่มีอะไรแน่นอน ค่อยคืนฉันตอนที่เธอได้เงินมาแล้ว”มันเป็นจริงอย่างที่ชีวาพรพูด เงินสี่หมื่นที่นอนอยู่ในบัญชีเป็นเงินก้อนสุดท้ายของเธอ เธอควรเก็บไว้กินข้าวและจ่ายค่าเช่าห้องระหว่างหาช่องทางทำมาหากินต่อไป แต่พอหันไปมองหลานรักที่กำลังเกาะโซฟาเดิน เธอก็รู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย...เฮ้อ! ทำไงดีล่ะ อยากให้บูบุ๊ยมีที่อยู่ที่ดีกว่านี้ “มันไม่ได้แย่ แค่ห้องเล็กลง ตึกนี้มีคนอยู่เป็นครอบครัวตั้งหลายห้อง ห้องแค่นี้แต่เขาอยู่กันหลายคนได้ ส่วนฉันอยู่กับน้องพร้อมแค่สองคน เรามีพื้นที่ใช้สอยมากก
