บทที่ 12 เด็กคนนั้นเป็นใคร (1)

“ตาบวมอีกแล้ว อย่าบอกนะว่าเธอเป็นภูมิแพ้ เพราะฉันไม่เชื่อ” 

ทันทีมาถึงร้านกาแฟในเช้าวันใหม่ ชีวาพรก็ได้รับคำทักทายที่ตบท้ายด้วยการดักทางเสียเสร็จสรรพ จนเธอแทบค้อนใส่คนทัก 

คุณแม่ลูกหนึ่งวางลูกชายตัวป้อมลงในคอกกั้นที่มีเบาะนุ่มรองรับ ทารกน้อยช่างรู้ความ หันไปหาของเล่นที่วางอยู่โดยไม่กวนแม่เลย

“บูบุ๊ยโตจนใกล้จะวิ่งได้แล้ว แต่เธอยังคิดถึงเขา แล้วอย่างนี้พอกลับไปที่กรุงเทพฯ อาการเธอไม่โคม่ากว่าอยู่เชียงรายหรือ”

“ฉันไม่ได้คิดถึงเขาทุกวันสักหน่อย”

“คิดถึงพอกรุบกริบก็พอ อย่าปล่อยให้เรื่องในอดีตมาทำลายอนาคต พวกเรายังอยู่ในวัยเริ่มต้นชีวิต ฉันรู้สึกเหมือนเพิ่งได้ออกมาดูโลกกว้างหลังจากเรียนหนังสือจบ แต่เธอกลับทำหน้าอมทุกข์เหมือนแม่แก่”

“ฉันไม่เหมือนเธอนี่นา”

“ไม่เหมือนตรงไหน เธอยังเหมือนฉันและเหมือนเพื่อนของเราทุกคน ต่างกันตรงที่เธอมีแต้มต่อเป็นเจ้าบูบุ๊ยเท่านั้น”

นิสาแสร้งกลอกตาไปมาคล้ายเหนื่อยหน่ายใจ จนชีวาพรต้องตีแขนเพื่อนด้วยข้อหาหมั่นไส้เจ้าตัวนัก

พลันท่าทางของนิสาก็เปลี่ยนไป จากร่าเริงอยู่ดีๆ กลายเป็นมุ่นคิ้วคิดหนัก ก่อนเจ้าตัวจะพูดออกมา 

“เธอจัดการเรื่องย้ายกลับกรุงเทพฯ ได้แล้ว เพราะฉันได้ใบสั่งให้ย้ายของออกจากร้านมาแล้ว เขาจะทุบร้านกาแฟโดยไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”

“ตายจริง! ทำไมถึงเร็วอย่างนี้ เธอเพิ่งต่อสัญญาเช่าไม่ใช่เหรอ”

“คนตัดสินใจไม่ใช่เจ้าของที่ แต่เป็นเจ้าของตึกข้างๆ ต่างหาก จู่ๆ เขาก็ตัดสินใจซื้อที่ดินละแวกนี้ เห็นว่าต้องการรวมเป็นแปลงเดียวกันอย่างเร่งด่วน ฉันจะได้ค่ายกเลิกสัญญาเช่าและค่ารื้อถอนก้อนหนึ่ง ถึงมันไม่มากเท่ากับเงินที่ลงทุนทำร้านไปแล้ว แต่มันเพียงพอที่จะใช้คืนเธอ”

“ฉันยังไม่เดือดร้อน เธอเก็บเงินไว้ก่อนก็ได้”

“ไม่ละ อนาคตของฉันยังไม่แน่นอน ฉันไม่รู้ว่าจะหาที่ทำเลดีๆ มาเปิดร้านได้อีกเมื่อไร หรือฉันต้องหยุดขายของนานไหม ถ้าฉันได้เงินชดเชยมาเมื่อไร ฉันจะใช้คืนเธอ คนตัวคนเดียวอย่างฉันจะกลัวอะไร ถ้าหมดทางและหมดตัว ฉันก็แค่ขนกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นรถไฟจากเหนือลงใต้ แล้วไปเกาะพ่อแม่กิน”

ชีวาพรเชื่อว่าเพื่อนเอาตัวรอดได้ แถมเมื่อฟังแผนการ เธอกลับเป็นฝ่ายอิจฉาคนที่กำลังจะถูกยึดร้านขึ้นมาตงิดๆ 

“เธอเห็นไหมว่าชีวิตมันก็แค่นี้เอง”

นิสาย้ำบอก เหมือนรู้ว่าเพื่อนกำลังคิดอะไร

“ฉันยังไม่ได้โทร.ไปหาพ่อ”

“ถ้าเธอไม่สบายใจก็ยังไม่ต้องทำ ยังไงพ่อก็มีคนดูแลอยู่ทั้งคน ยืดเวลาให้จิตใจของเธอพร้อมเต็มร้อยเสียก่อน แล้วค่อยโทร.ไปหาพ่อ มันไม่เป็นไรหรอก...ที่ผ่านมาเธอเป็นลูกที่ดีของพ่อ เธอแทบไม่ได้เลือกอะไรตามใจตัวเอง”

“พ่อไม่เคยบังคับฉัน”

นิสาพยักหน้ารับรู้ เธอไม่อยากเถียงเพื่อน เพราะคนที่พวกเธอกำลังพูดถึงนั้นเป็นพ่อของเพื่อน แต่เธอรู้ว่าชีวาพรไม่เคยตัดสินใจทำอะไรได้อย่างอิสระ การใช้ชีวิตในทุกช่วงวัยของเจ้าตัวมักมีพ่อเข้ามาเป็นตัวแปร ไม่ว่าการเลือกเรียนมหาวิทยาลัยในเมืองไทยเพื่อจะได้อยู่ใกล้พ่อ แทนที่จะโบยบินไปเรียนในต่างประเทศเหมือนกับพี่ทั้งสองคน ทั้งที่มันเป็นความฝันของชีวาพรด้วยเช่นกัน...ไม่เว้นแม้แต่การแต่งงานที่สร้างรอยแผลให้ชีวาพรจนถึงวันนี้

แม้นิสารู้ตั้งแต่ต้นว่าชีวาพรหลงรักธีทัตอย่างเต็มหัวใจ แต่เชื่อเถอะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากแต่งงานกับผู้ชายที่ตัวเองรักโดยพ่วงเงื่อนไขทางธุรกิจมาด้วย

“ช่วงนี้เป็นจังหวะดีของเธอ เธอได้ใช้ชีวิตเอง เธอตัดสินใจได้เองทุกอย่าง ไม่ต้องติดอยู่กับความรับผิดชอบที่มันเกินตัว ตอนนี้เธอมีหน้าที่ดูแลตัวเองและบูบุ๊ย เบาตัวลงตั้งเยอะ แต่ฉันขออย่างเดียว ห้ามเธอคิดมาก เพราะที่ผ่านมาเธอทำดีที่สุดแล้ว”

เอานะ ในมุมของนิสาเห็นว่าการที่ชีวาพรถูกลอยแพจนเคว้งมันก็มีข้อดีเหมือนกัน นั่นคือเพื่อนได้หลุดพ้นจากพันธะทั้งปวง แม้จิตใจยังเหลือรอยช้ำ แต่สำหรับคนรักอิสระอย่างเธอกลับถือเป็นความโชคดีที่เพื่อนได้โบยบินอยู่นอกกรงขัง 

ต่อให้กรงนั้นประดับด้วยดอกไม้หรือเพชรพลอย แต่กรงก็คือกรง ถึงมันจะสวยงามแค่ไหน แต่มันใช้สำหรับกักขังคน...ไม่ขังตัวก็ขังหัวใจ

“ฉันจะโทร.ไปหาคุณป๊อบ ฉันจะให้เขาช่วยหางานให้ทำ ฉันคิดดูแล้วว่าขอความช่วยเหลือเลยดีกว่า ฉันไม่อยากให้น้องพร้อมต้องพลอยลำบากไปกับฉัน”

คุณป๊อบเป็นลูกเขยของเจ้าของโรงแรมใหญ่ เขาเคยช่วยแนะนำเธอเกี่ยวกับงานเลี้ยงรับรองลูกค้าของบริษัท เธอสัมผัสได้ถึงการเป็นคนมีน้ำใจของเขา มันจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอนึกถึงเขายามต้องการความช่วยเหลือ 

“ดีแล้ว เธอย้ายกลับกรุงเทพฯ โดยที่มีงานรองรับ ยังไงมันก็ดีกว่าการไปแบบคนตกงาน สภาพแม่ลูกอ่อนอย่างเธอไม่เหมาะที่จะไปตายเอาดาบหน้า”

ชีวาพรหันไปมองลูกน้อยที่เดินเกาะขอบคอกกั้น น้องพร้อมเป็นเด็กที่เลี้ยงง่าย พ่อหนูเล่นคนเดียวได้โดยไม่กวนเวลาทำงานของผู้ใหญ่...เพียงแค่นี้เธอก็นึกขอบคุณลูกมากแล้ว