บทที่ 16 ไม่รักก็คือไม่รัก (2)

ห้องชุดแบบหนึ่งห้องนอน ขนาดห้องแค่พออยู่ นิสามองไปรอบๆ ห้อง แล้วขมวดคิ้วมุ่น

มันอุดอู้เกินไป สงสารเจ้าก้อนน้อยจัง...

หากเธอไม่ได้พูดอะไรออกไป เพราะรู้ว่าชีวาพรเลือกที่พักที่ดีที่สุดเท่าที่กำลังเอื้อมถึงแล้ว ซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสถานการณ์การเงินของเพื่อนคงไม่ดีนัก

“ฉันยังค้างเงินเธออีกหนึ่งแสนกว่าบาท ฉันจะขอคืนสี่หมื่นก่อน พอสิ้นเดือน ฉันจะได้เงินค่ารื้อถอนร้าน ฉันค่อยปิดหนี้ทั้งหมดให้เธอ”

“ทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอมีเงินเท่านี้ใช่ไหม เก็บไว้กินใช้เถอะ ฉันยังมีเงินสำรองใช้ทั้งปีและฉันกำลังจะมีงานที่โรงแรมทำ ส่วนเธอยังไม่มีอะไรแน่นอน ค่อยคืนฉันตอนที่เธอได้เงินมาแล้ว”

มันเป็นจริงอย่างที่ชีวาพรพูด เงินสี่หมื่นที่นอนอยู่ในบัญชีเป็นเงินก้อนสุดท้ายของเธอ เธอควรเก็บไว้กินข้าวและจ่ายค่าเช่าห้องระหว่างหาช่องทางทำมาหากินต่อไป แต่พอหันไปมองหลานรักที่กำลังเกาะโซฟาเดิน เธอก็รู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย...เฮ้อ! ทำไงดีล่ะ อยากให้บูบุ๊ยมีที่อยู่ที่ดีกว่านี้ 

“มันไม่ได้แย่ แค่ห้องเล็กลง ตึกนี้มีคนอยู่เป็นครอบครัวตั้งหลายห้อง ห้องแค่นี้แต่เขาอยู่กันหลายคนได้ ส่วนฉันอยู่กับน้องพร้อมแค่สองคน เรามีพื้นที่ใช้สอยมากกว่าคนอื่นตั้งเยอะ” 

ชีวาพรบอก เพราะเจ้าตัวคงอ่านความรู้สึกของเธอได้ 

เพื่อนของเธอปรับตัวได้...กลับเป็นเธอเองที่ยังติดภาพของชีวาพรว่าเป็นคุณหนู เพราะเธอยังจำบ้านหลังใหญ่ของเพื่อนที่อยู่ตรงท้ายซอยได้ บ้านหลังนั้นมีพื้นที่กว้างขวาง มีทั้งแม่บ้านทั้งคนรับใช้คอยดูแล แต่ดูตอนนี้สิ ลูกและหลานของเจ้าของบ้านหลังเดิมกลับต้องมาอาศัยอยู่ในห้องพักเล็กนิดเดียว แถมพื้นที่ส่วนกลางของคอนโดมิเนียมก็ไม่มีให้หย่อนใจ พลันเมื่อความคิดไพล่ไปถึงบางอย่าง นิสาก็เบิกตาโต

“ตรงท้ายซอยใกล้บ้านของเธอยังมีพื้นที่ว่างอยู่ไหม ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนมีที่ของใครก็ไม่รู้ มันมีต้นไม้ มีสนามหญ้า เธอน่าจะพาบูบุ๊ยไปเล่นแถวนั้นได้ เพราะตอนอยู่ที่เชียงราย เธอยังพาบูบุ๊ยไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะเกือบทุกวัน บูบุ๊ยคงชินตากับพื้นที่สวนกว้างๆ ถ้าเกิดมันหายไป บูบุ๊ยอาจไม่สบายใจ”

“ที่ตรงนั้นยังอยู่ แต่ฉันขอดูก่อน...”

พื้นที่ว่างบริเวณนั้นมันน่าสนใจดีอยู่หรอก แต่มันอยู่ติดรั้วบ้านหลังเดิมของเธอเลย...ชีวาพรไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านคนใหม่เป็นใคร เธอเกรงว่าการที่ตัวเองซึ่งเป็นลูกสาวเจ้าของบ้านคนเดิมไปป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ มันอาจทำให้เจ้าของบ้านคนใหม่ไม่สบายใจเอาได้

หญิงสาวถอนหายใจ แล้วกลับมาคิดถึงเรื่องที่อยู่ตรงหน้า

“พรุ่งนี้รถขนของจากเชียงรายจะมาถึง ฉันบอกเจ้าของห้องให้ช่วยเอาโซฟาตัวนี้ออก จะได้มีพื้นที่ว่างวางคอกกั้นให้น้องพร้อม ห้องคงดูโล่งมากขึ้น”

ให้ตายเถอะ!…ธีทัตพยายามเพ่งความสนใจให้อยู่กับงานมาตั้งแต่เช้า แต่สมาธิของเขาคอยแต่เตลิดไปตามคำพูดของน้องชายฝาแฝด

‘…เลิกกันแล้วแต่กลับไม่ยอมทำเรื่องหย่าให้เขา ถ้าเกิดเขาไปมีผัวใหม่ ผัวเขาไม่กลายเป็นชู้เหรอ’

ถ้อยคำเวียนซ้ำๆ อยู่ในหัว มันหลอกหลอนเขาตั้งแต่เมื่อวาน แถมเมื่อคืนกว่าเขาจะข่มตาหลับลงได้ก็เป็นเวลาหลังเที่ยงคืนไปถึง 2-3 ชั่วโมง ถ้าขืนปล่อยให้เป็นอย่างนี้ต่อไป เขาต้องเป็นบ้าอย่างแน่นอน

ธีทัตรู้ทันว่าก่อฤกษ์ต้องรู้บางเรื่องเกี่ยวกับเมียของเขาอย่างแน่นอน แต่ถ้าเขาเค้นถามจากน้องชาย เชื่อเลยว่านอกจากเขาจะไม่ได้คำตอบ หากฝ่ายนั้นคงยั่วโมโหเขาให้พลุ่งพล่านหนักกว่าเดิม

มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เขาตัดสินใจโทร.ไปหาคนที่อาจให้เบาะแสกับเขาได้ คนที่เขาเลี่ยงรบกวนตลอดมา เพราะเกรงจะกระทบจิตใจซึ่งอาจส่งผลเสียต่อสุขภาพกายให้เป็นหนักกว่าเดิม หากตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว

“สวัสดีครับคุณอา วันนี้เป็นยังไงบ้างครับ”

“คุณธีร์เหรอ อาสบายดี เมื่อเช้าไข่มุกวัดความดันกับวัดค่าน้ำตาลให้อาแล้ว ผลดีขึ้นเรื่อยๆ หมอนัดคราวหน้า อาคงไม่โดนหมอดุแล้ว” 

เสียงหัวเราะจากคนปลายสาย แม้ฟังดูอ่อนแรง แต่มันทำให้ธีทัตใจชื้น 

“คุณธีร์มีธุระอะไรหรือเปล่า”

“ผมอยากถามเรื่องกวาง คุณอาพอจะทราบไหมครับว่าตอนนี้กวางอยู่ที่ไหน เธอสบายดีหรือเปล่า”

มันเป็นการถามถึงเมียกับพ่อตาเป็นครั้งแรก ที่ผ่านมาธีทัตปิดปากเงียบ เพราะเขารู้ว่าพ่อตาอยากให้เขากับเธอกลับมาเป็นผัวเมียกัน แต่ด้วยความคิดต่อต้านของเขา ธีทัตรู้สึกเหมือนตนกำลังถูกสองพ่อลูกต้อนให้ติดกับ เขากลัวตกหลุมพราง เขาจึงเลือกที่จะทำในสิ่งที่ค้านกับความรู้สึกของตัวเอง

ธีทัตเชื่อว่าเขาจะลืมชีวาพรได้ เพราะเธอเป็นเพียงผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในช่วงเวลาสั้นๆ มันคงไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงอีกหลายคนที่เขาเคยคบหาทั้งจริงจังและไม่จริงจัง ชีวิตของเขาต้องเดินหน้าต่อไป แต่นานวันเข้า เขากลับรู้สึกเหมือนตัวเองยังวนเวียนอยู่ที่เดิม...ในที่สุดเขาจึงถอดใจ ยอมแพ้ต่อความต้องการของตัวเอง เขายอมโทร.ไปถามถึงเธอกับพ่อตา 

“กวางไม่ได้ติดต่ออา แต่อารู้ว่ากวางไปอยู่ที่เชียงราย”

“เชียงรายหรือครับ กวางไปทำอะไรที่นั่น...คุณอามีญาติอยู่ที่นั่นหรือครับ”

ใจหายไปแล้ว...กลัวว่าเธออาจย้ายไปมีครอบครัวใหม่อยู่ที่เชียงราย มือของเขาสั่นน้อยๆ แต่ยังพยายามปลอบตัวเองว่าเธอคงมีญาติที่เขาไม่รู้จักอยู่ที่นั่นให้พึ่งพา

“กวางมีเพื่อนอยู่ที่นั่น กวางเคยเรียนมหา’ลัยที่เชียงราย เขาคงรู้จักคนและคุ้นกับที่แถวนั้นพอสมควร”

โล่งใจไปหนึ่งเปลาะ...ธีทัตยิ้มกว้างอย่างไม่อาจระงับความดีใจ ชีวาพรไม่ได้ย้ายไปมีครอบครัว แต่เธอไปหาเพื่อนต่างหาก หากเมื่อได้ยินคำพูดต่อมา รอยยิ้มของเขาก็ค่อยๆ คลาย

“อารู้ว่ากวางย้ายไปอยู่ที่ไหน แต่อาไม่เคยโทร.ไปถามกวางว่าอยู่ได้หรือเปล่า ไม่เคยรู้ความเป็นอยู่ของลูกว่าเป็นยังไง เพราะอากลัวว่าลูกจะรู้ว่าอาป่วย อากลัวลูกจะไม่สบายใจ”

ชีวาพรเองแทบเอาตัวไม่รอด สภาพของเธอเหมือนคนอกหักไม่เหลือชิ้นดี...ธีทัตหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาดื้อๆ แม้ย้ำบอกตัวเองว่าตนไม่ผิด เพราะทั้งสองฝ่ายรับรู้มาตั้งแต่ต้นว่าเมื่อแต่งงานครบหกเดือนก็ต้องแยกทางกัน แต่ทำไมเขารู้สึกเหมือนวัวสันหลังหวะพิกล

“ผมจะตามหากวาง”

มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่ธีทัตจะพูดคำนี้ออกมา คนปลายสายคงไม่รู้ว่าเขาต้องรวบรวมความกล้าสักแค่ไหนกว่าจะเปล่งมันออกมาได้ เขาคาดหวังว่าชายวัยกลางคนจะต้องดีใจ หากมันกลับไม่ใช่...

“คุณธีร์จะตามหากวางทำไม” 

คุณนพถามเสียงเบา หากทำให้ธีทัตชะงักกึก แต่เขาตัดสินใจเดินหน้าต่อไป โดยไม่สนใจว่าพ่อตาจะเข้าใจตนหรือเปล่า

“กวางเป็นเมียของผม เธอหายไปนานแล้ว...ผมจะตามหาเธอ”

“เลิกกันแล้วไม่ใช่เหรอ”

“เรายังไม่หย่ากันครับ”

“ทำไมถึงไม่หย่าให้เรียบร้อย คุณธีร์จะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ป่านนี้กวางคงทำใจได้แล้ว เพราะมันนานเป็นปีแล้ว กวางไปอยู่ที่เชียงราย เขาได้กลับไปอยู่กับเพื่อน ได้อยู่ในสิ่งแวดล้อมใหม่ อาเชื่อว่าสภาพจิตใจของกวางคงดีขึ้นแล้ว เพื่อนคงดูแลเขาได้ดีกว่าพ่ออย่างอา”

มันเป็นอีกเหตุผลที่คุณนพไม่ได้ติดต่อลูกสาว เพราะเขาไม่อยากให้ลูกต้องหวนนึกถึงเหตุการณ์ที่สร้างแผลใจ เขาอยากให้ลูกตัดขาดจากทุกคนที่อยู่ทางนี้ เขารอเวลาให้มันผ่านไปสักระยะ ซึ่งจังหวะนั้นเขาจะรักษาอาการป่วยให้หายดี แล้วค่อยติดต่อลูกสาว

“ผมยังตอบคุณอาไม่ได้ ผมต้องเจอกวางก่อน ผมอยากคุยกับกวาง”

“ที่ผ่านมาคุณธีร์ไม่ผิด อากับกวางเป็นฝ่ายผิดที่คิดเองเออเอง อยากให้การแต่งงานของคุณธีร์กับลูกสาวเป็นเรื่องจริงขึ้นมา แต่ตอนนี้กวางคงทำใจได้แล้ว อาอยากให้คุณธีร์ปล่อยลูกสาวของอาไป ส่วนเรื่องหย่า...อาไม่รู้ว่ามันติดขัดตรงขั้นตอนไหนถึงยังหย่าไม่ได้ ลูกสาวของอาไม่ยอมหย่าให้คุณธีร์หรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้น...อาจะช่วยพูดกับกวางให้”

“ไม่ใช่ครับ กวางเซ็นเอกสารให้ผมแล้ว แต่ผมยังไม่ได้เดินเรื่องให้เสร็จ”

ธีทัตบอกอย่างหมดเปลือก ซึ่งคนปลายสายนิ่งไป เขาลุ้นแทบขาดใจว่าพ่อตาจะโกรธเขาหรือเปล่า นานชั่วอึดใจจนเขาคิดว่าสายตัดไปแล้ว พ่อตาถึงพูดออกมา

“อาจะไม่ยุ่งเรื่องของคุณธีร์กับกวาง แต่อาขออย่างเดียว...อย่าทำร้ายจิตใจของลูกสาวอาอีก”