บทที่ 15 ไม่รักก็คือไม่รัก (1)

เมื่อเวลาในเมืองไทยต่างจากเมืองเพิร์ทแค่หนึ่งชั่วโมง ดังนั้นทันทีที่แพทริเซียรู้ความคืบหน้าของอดีตพี่สะใภ้ของเพื่อนสนิท มันจึงไม่ติดขัดอะไรที่เธอจะโทร.ไปบอกให้เขารู้อย่างไม่รีรอ

“ก่อไม่ต้องห่วงเมียเก่าของธีร์แล้ว เพราะเธอมีคนดูแลแล้ว”

“หมายถึงอะไร? กวางมีแฟนใหม่เหรอ?”

“อืม...พวกเขามีลูกชายด้วยกันหนึ่งคน”

คนปลายสายนิ่งไป จนแพทริเซียต้องถามด้วยความอยากรู้

“ผิดหวังหรือโล่งใจ”

“แพทถามผิดคนหรือเปล่า”

“นั่นสินะ แพทควรถามธีร์มากกว่า...แต่แพทคิดว่าตัวเองได้คำตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาถาม”

“คำตอบว่า...?”

“ธีร์โล่งใจน่ะสิ แพทรู้นะว่าธีร์อยากเลิกกับคุณกวาง แต่คุณกวางยื้อไว้จนธีร์กระอักกระอ่วนใจ ทำอะไรเด็ดขาดก็ไม่ได้ เพราะมันคงดูใจร้ายมากเกินไป แพทยังจำเรื่องของก่อกับยิหวาได้ ตอนก่อเลิกกับยิหวา ยิหวากุเรื่องว่าตัวเองท้อง แล้วก่อปฏิเสธเสียงแข็งว่ามันเป็นไปไม่ได้ ยิหวาไม่มีวันท้อง ตอนนั้นก่อโดนสับเละไม่เหลือชิ้นดี”

เสียงกระแอมหนักๆ ดังตามมา...แพทริเซียยอมหยุดตัวเองเมื่อคิดได้ว่าทั้งก่อฤกษ์ทั้งหวันยิหวาต่างมีชีวิตใหม่ไปทั้งคู่แล้ว เธอไม่ควรรื้อฟื้นเรื่องเก่าขึ้นมาอีก หากเธอไม่ได้รู้สึกผิดที่พลั้งปากพูดออกมา เพราะถือว่าตนพูดเรื่องจริง

“กวางมีครอบครัวใหม่แล้วใช่ไหม แพทรู้เรื่องนี้แน่นอนแล้วใช่ไหม” 

ก่อฤกษ์ดึงการสนทนากลับมา ก่อนจะพากันออกทะเลไปไกล ซึ่งแพทริเซียก็กลับมาเป็นคนกระตือรือร้นคนเดิม

“มันตีความได้ตามนั้น เมื่อกี้คุณป๊อบสัมภาษณ์งานผ่านวิดีโอคอลกับคุณกวาง เธอพูดเรื่องหาสถานรับเลี้ยงเด็กให้ลูกชายอายุสิบเดือน คุณป๊อบก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เพราะเขาถือว่ามันไม่เกี่ยวกับงาน คุณกวางจัดการเรื่องส่วนตัวได้ เขาก็ไม่มีปัญหา แต่แพทกลับรู้สึกตงิดๆ มันคาใจเรื่องลูกชายของเธอ อย่าหาว่าแพทจุ้นจ้านเลยนะ แต่แพทสงสัยว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของใคร ลูกของแฟนใหม่หรือลูกของธีร์ แพทเลยขอคุณป๊อบโทร.กลับไปถามคุณกวางเอง ซึ่งคุณกวางไม่ได้ตอบแพทตรงๆ เธอได้แต่ยืนยันว่าเธอจัดการเรื่องลูกได้ เพราะเธอมีคนตามมาจากเชียงรายเพื่อช่วยดูแลลูกด้วยคนหนึ่ง คนคนนี้จะอยู่กับเธอและลูกจนกว่าทุกอย่างจะเข้าที่เข้าทาง...แพทฟังยังไงก็เหมือนสามีตามมาดูแลภรรยา พวกเขาอาจมีความจำเป็นเรื่องรายได้ เลยต้องแยกกันอยู่เพื่อทำงาน”

ยิ่งพูด แพทริเซียก็รู้สึกเห็นใจชีวาพร ผู้หญิงคนนี้น่าสงสาร เธอเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะมั่นคง แต่ปัจจุบันกลับต้องใช้ชีวิตดิ้นรนเพื่อปากท้อง พลันหญิงสาวนึกถึงคนอีกคนที่ไม่อาจมองข้ามไปได้

“เราต้องบอกเรื่องนี้ให้ธีร์รู้หรือเปล่า”

“กวางกับธีร์ไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้ว ยิ่งกวางมีครอบครัวใหม่ ธีร์ก็ต้องห่างจากเธอ”

“การที่คุณป๊อบช่วยคุณกวางให้มีงานทำ มันก็ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“มันจะเป็นไรไปล่ะ เรากลับขอบคุณแพทกับคุณป๊อบที่มีน้ำใจกับกวาง อย่างที่เราเคยบอกนั่นแหละ ถึงกวางเป็นคนนอกครอบครัวของเราไปแล้ว แต่เรายังเป็นห่วงเธอ พอรู้ว่าเธอย้ายกลับมาที่กรุงเทพฯ และจะทำงานกับแพท เราก็หายห่วง”

“โอเค! งั้นต่อจากนี้ถือว่าคุณกวางเป็นพนักงานโรงแรมของแพท เธอไม่เกี่ยวข้องกับธีร์และก่อ”

“เอาตามนั้นก็ได้”

คนปลายสายตอบเสียงกลั้วหัวเราะ ซึ่งทำให้แพทริเซียต้องหัวเราะตาม เพราะเธอกำลังนึกขันโชคชะตาที่พาคนคนหนึ่งให้จากไปนานนับปี แต่พอวันหนึ่งเธอกลับเดินเข้ามาในวงโคจรเอง แถมยังทำโดยไม่รู้ตัวอีกด้วย

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา เครื่องบินที่ออกจากท่าอากาศยานแม่ฟ้าหลวงร่อนแตะรันเวย์ท่าอากาศยานดอนเมืองในเวลาบ่าย ผู้หญิงสองคนและเด็กทารกที่อยู่ในเป้อุ้มเด็กอีกหนึ่งคนเดินออกมาพร้อมกับผู้โดยสารคนอื่นๆ พวกเธอมีกระเป๋าเดินทางสองใบ จากนั้นคนทั้งหมดก็นั่งรถแท็กซี่ไปยังย่านรามอินทรา เมื่อรถเลี้ยวเข้าไปในคอนโดมิเนียมที่อยู่ติดกับถนนสายหลัก เสียงพูดคุยจากเบาะหลังของรถก็ดังขึ้น

“นั่นซอยบ้านของเธอใช่ไหม”

“ใช่ แต่ฉันเช่าคอนโดนี้อยู่นะ”

“แหม! ตอนที่เธอบอกว่าเช่าคอนโดที่อยู่ใกล้บ้านเดิมไว้แล้ว ฉันไม่นึกว่ามันจะใกล้กันขนาดนี้ เธอคิดถึงบ้านหรือไงถึงได้เลือกคอนโดที่อยู่ติดซอยบ้านเลย”

“ฉันคุ้นแถวนี้นี่นา ตอนหาคอนโดเช่า ฉันก็หาจากแถวนี้ก่อน พอเจอห้องพักที่ถูกใจ ฉันก็เลือกที่นี่เลย”

พวกเธอหยุดการสนทนา ก่อนจะเปิดประตูรถแท็กซี่แล้วก้าวออกมานอกรถ ในขณะนั้นคนขับรถแท็กซี่ได้ยกกระเป๋าเดินทางสองใบที่แสนหนักอึ้งจากท้ายรถลงมาให้พวกเธอแล้ว เมื่อจ่ายค่าโดยสารเสร็จ พวกเธอจึงลากกระเป๋าเข้าไปในล็อบบี้คอนโดมิเนียม

“บูบุ๊ยเก่งจังเลย หนูนั่งเครื่องบินครั้งแรกก็นั่งนิ่งเลย ไม่ร้องสักแอะ น้าปลื้มหนูมาก เดี๋ยวน้านิสารวยเมื่อไรจะพาหนูไปเที่ยวรอบโลกเลย”

ทารกน้อยที่อยู่ในเป้อุ้มเด็กผินหน้าไปทางเจ้าของคำพูด แม้ท่าทางยังไม่ร่าเริงเท่าที่ควร แต่เจ้าตัวน้อยก็น่ารักเหลือเกิน ยังอุตส่าห์ยิ้มตาหยีให้คุณน้าเสียอีก มิวายที่ฝ่ายนั้นจะยื่นหน้าไปหอมแก้มกลมๆ หนึ่งฟอด 

“เฮ้อ! บูบุ๊ยหนีน้ามาเป็นเด็กกรุงเทพฯ แล้ว ต่อไปน้าต้องคิดถึงหนูมากแน่ๆ เลย”

เมื่อคุณน้ารำพันด้วยอารมณ์ห่วงหา แม่ของหนูน้อยจึงพูดปลอบใจ

“มากรุงเทพฯ คราวนี้ นิสาก็จะอยู่กับฉันและน้องพร้อมนานๆ อยู่แล้ว กว่าจะถึงกำหนดกลับเชียงราย เธอคงหายคิดถึงเจ้าตัวป่วนพอดี”

เหมือนรู้ว่าแม่กำลังพูดถึงตน คนตัวเล็กป้อมก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอย่างชอบใจ ซึ่งสามารถเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากเจ้าหน้าที่คอนโดมิเนียมที่นั่งประจำเคาน์เตอร์ในล็อบบี้ได้

คนทั้งสามที่เดินทางมาจากเชียงรายพากันไปนั่งตรงมุมโซฟารับแขกภายในล็อบบี้ พวกเธอกำลังรอเจ้าของห้องมาส่งมอบกุญแจเพื่อเข้าห้องพัก

บริเวณสนามหญ้าซึ่งกินพื้นที่กว่าสองไร่ของบ้านราชเวคิน ชายหนุ่มร่างสูงที่อยู่ในชุดพร้อมวิ่งออกกำลังกายทรุดกายนั่งลงบนพื้นหญ้าเมื่อเห็นว่าคู่สนทนาทางโทรศัพท์มือถือยังไม่ยอมจบเรื่องกันง่ายๆ 

“ถ้านายเด่นภูมิรู้ว่ามึงยังไม่หย่ากับเมีย รับรองว่ามึงจะกลายเป็นบ่อเงินบ่อทองให้พี่เมียปอกลอก กูรู้ประวัตินายคนนั้นดีว่าแสบแค่ไหน”

“มึงคิดว่ากูเป็นไก่อ่อนหรือวะ ถึงปล่อยให้คนอย่างนายนั่นมาปอกลอกได้”

“กูเตือนมึง เพราะกูรู้ว่าจุดอ่อนของมึงก็คือกวาง ถ้าพี่เมียทั้งสองคนของมึงรู้เรื่องนี้ กูรับรองได้เลยว่ามึงอยู่ไม่สงบแน่ๆ”

“ไอ้เพ้อเจ้อเอ๊ย!”

“มึงนั่นแหละไอ้คนเพ้อเจ้อ มึงไม่กล้ายอมรับความจริงว่ามึงรักกวาง มึงเป็นได้แค่ไอ้หมาหวงก้าง ไอ้คนขี้ขลาด เลิกกันแล้วแต่กลับไม่ยอมทำเรื่องหย่าให้เขา ถ้าเกิดเขาไปมีผัวใหม่ ผัวเขาไม่กลายเป็นชู้เหรอ”

ชะรอยคนปลายสายสะกิดถูกจุด คนที่นั่งยืดกายบนสนามหญ้าอย่างผ่อนคลายถึงกับลุกขึ้นมายืนเท้าสะเอว แล้วประกาศเสียงกร้าวออกมา

“ลองดูสิ กูยังไม่หย่า ถ้าไอ้หน้าไหนมายุ่งกับกวาง กูจะเอาทะเบียนสมรสไปแปะหน้าผากมัน”

“งั้นมึงรีบไปหยิบทะเบียนสมรสมาปัดฝุ่นรอไว้เลย เพราะมึงคงได้ใช้เร็วๆ นี้”

“หมายความว่ายังไง มึงพูดเหมือนรู้อะไรมา”

“คนอย่างกูจะรู้อะไร กูอยู่ไกลขนาดนี้จะไปรู้เรื่องของมึงได้ยังไง กูก็พูดเพ้อเจ้อไปตามประสากู ส่วนมึงน่ะเก่ง มึงเจ๋งที่สุดแล้ว ไม่ต้องฟังใครหรอก มึงอยากทำอะไรก็ทำ ทำไปตามที่มึงคิดว่าดีที่สุดสำหรับมึง ไม่ต้องไปนึกถึงใครแล้ว”

คล้ายคำพูดประชด แต่น้ำเสียงกลับทอดนุ่มเกินความจำเป็น แถมยังหัวเราะตบท้ายเสียอีก หากไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้โต้กลับไป คนที่อยู่ไกลก็ตัดสายไปเสียก่อน

“ไอ้เวรเอ๊ย! ว่างนักหรือไงถึงโทร.มากวนตีนกูอยู่ได้”

ธีทัตบ่นพึมพำถึงน้องชายฝาแฝด หากเมื่อนึกถึงเธอคนนั้น อารมณ์ของเขาก็เริ่มรุ่มร้อน

มีผัวเหรอ? กวางจะมีผัวใหม่ได้ไง ก็กูนี่แหละที่ยังเป็นผัวของเธออยู่