บทที่ 10 สถานะเงาในใจ (1)

น้องพร้อมหวีดเสียงร้องอย่างชอบใจเมื่อตัวเองถูกยกขึ้นสูงคล้ายนกกำลังบิน ทุกคราวที่นายแพทย์อคินลดแขนต่ำลง หนูน้อยจะกระพือแขนเป็นเชิงบอกว่า ‘หนูขอบินสูงๆ อีก’ ซึ่งลุงหมอก็ตามใจ พาเจ้าตัวกลมบินร่อนอย่างไม่รู้สึกเหนื่อย

กระทั่งเวลาผ่านไปนานกว่าสิบนาที ชีวาพรจึงขอให้คุณหมอหยุด เพราะเธอรู้สึกเกรงใจ น้ำหนักตัวของน้องพร้อมไม่น้อยเลย เธอกลัวว่าแขนของคุณหมอจะล้าไปเสียก่อน อีกทั้งคิดว่าลูกชายเล่นสนุกพอแล้ว 

เมื่อหญิงสาวขอลูกคืนมา หมอหนุ่มก็ส่งเด็กชายให้เธอแต่โดยดี แต่กลับเป็นเจ้าตัวกลมที่จับคอเสื้อของลุงหมอไว้แน่น มือป้อมๆ กำอย่างไม่ยอมปล่อย ชีวาพรตกใจ เธอรีบแกะมือของลูกให้คลายออก...ไม่วายที่จะขอโทษขอโพยเขาไปด้วย

“ขอโทษด้วยนะคะ เสื้อคุณหมอยับหมดเลย”

“ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมต้องกลับไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ที่บ้านพักอยู่แล้ว”

สายตาของหมอหนุ่มอ่อนโยน หากมันทำให้หญิงสาวต้องถอยห่างจากเขาไปถึงสองก้าว...

นายแพทย์อคินไม่ได้น่ากลัว ในทางกลับกันเขาสุภาพกับเธออย่างคงเส้นคงวา เขาไม่เคยแสดงท่าทางคุกคามหรือทำให้เธออึดอัดใจ แต่ชีวาพรรู้ว่ายิ่งเขาดีกับเธอและลูกมากเท่าไร เธอก็ควรรักษาระยะห่างเอาไว้ เพราะเธอไม่มีวันเล่นกับความรู้สึกของใคร 

เมื่อตัดสินใจว่าชีวิตนี้จะไม่รักใครอีก เธอจะขออยู่กับลูกเพียงสองคน เธอก็จะไม่ให้ความหวังกับใครเพื่อไม่ให้เกิดความยุ่งยากขึ้นมาในภายหลัง มันอาจสร้างความเจ็บปวดหัวใจให้ใครคนนั้นเสียเปล่าๆ...

เพราะตัวเองเคยถูกกระทำ ชีวาพรจึงรู้ดีว่ามันเจ็บปวดและทรมานมากแค่ไหน เธอก็จะไม่มีวันทำร้ายใครให้เจ็บเหมือนอย่างที่เธอเคยเจอ

หญิงสาวลูบแผ่นหลังเล็กของลูกที่ซบดวงหน้าบนไหล่บางของเธอ เมื่อน้องพร้อมได้อยู่ในอ้อมอกที่อบอุ่นของแม่ เจ้าตัวก็ไม่ดื้อรั้นที่จะเล่นกับลุงหมออีก 

“กวางจะพาน้องพร้อมกลับบ้านแล้วนะคะ ตอนนี้เย็นมากแล้ว เดี๋ยวน้ำค้างจะลงค่ะ”

“อ้อ! ดีเลยครับ”

หมอหนุ่มตอบรับอย่างกระตือรือร้น เขาคอยเฝ้ามองแม่ลูกอ่อนที่กำลังวางทารกน้อยตัวจ้ำม่ำลงในรถเข็น เมื่อเห็นว่าเธอจัดการเสร็จแล้ว เขาจึงเบี่ยงกายเปิดทางให้เธอเข็นรถเข็นพาลูกเดินออกไปจากสวนสาธารณะ

เมื่อลับร่างของสองแม่ลูก หมอหนุ่มก็ถอนหายใจยาว เขาถอดแว่นตามาเช็ดฝ้าที่เกาะบนเลนใสออก สีหน้าส่อแววครุ่นคิด 

ผู้หญิงไม่สนใจ...ไม่สนใจก็คือไม่สนใจ ถอดใจได้แล้วไอ้นิคเอ๊ย! 

ชายหนุ่มร่างสูงส่ายหน้าให้กับตัวเอง ก่อนเขาจะเดินไปยังลานจอดรถของสวนสาธารณะ ซึ่งอยู่คนละทางกับทิศทางที่ชีวาพรเดินจากไป หากสมองยังทบทวนถึงเรื่องราวที่ผ่านมา... 

นายแพทย์อคินเฝ้ามองชีวาพรตั้งแต่เธออุ้มลูกน้อยมาพบหมอในโรงพยาบาลที่เขาทำงานอยู่ ในครั้งแรกที่เขาเห็นเธอ เขาเกิดความเสียดายที่คิดว่าพบเธอช้าเกินไป ผู้หญิงที่เขารู้สึกถูกตาต้องใจคนนี้แต่งงานและมีครอบครัวแล้ว กระทั่งรู้ภายหลังว่าเธอได้หย่าขาดกับสามีที่อยู่กรุงเทพฯ เขาจึงเกิดความหวังขึ้นมา เขายอมรับการเป็นแม่ม่ายลูกติดของชีวาพรได้ ในสายตาของเขามันไม่ได้เสียหายอะไร เพราะสำหรับเขาแล้ว ถ้าชอบก็คือชอบ เมื่อได้พูดคุยกับเธอ เขาก็ยิ่งชอบอัธยาศัยของเธอ เขาติดใจในตัวเธอ 

แต่ให้ตายเถอะ! เขาพยายามเทียวไล้เทียวขื่อ หาเรื่องให้ได้พบเธอทุกครั้งที่โอกาสอำนวย แต่ตอนนี้ปาเข้าไปหกเดือนแล้ว มันยังไม่มีอะไรคืบหน้า เพราะเธอยังเป็นเธอคนเดิม 

ชีวาพรยิ้มแย้ม เธอพูดคุยกับเขาอย่างรักษามารยาท ทว่าเธอยังคงระมัดระวังตัว...วันแรกเป็นอย่างไร วันนี้เธอก็ยังคงเป็นเช่นนั้น 

นายแพทย์หนุ่มคิดว่าตัวเองได้คำตอบที่ชัดเจนจากผู้หญิงคนนี้แล้ว

“เฮียได้คุยกับพี่เมียแล้วใช่ไหม”

เพียงแค่ธีทัตเดินเข้ามาในบ้าน น้องชายที่หายหัวไป 3-4 วันก็เดินมาดักหน้าเขา แล้วถามอย่างที่เขารู้สึกว่ามันกวนอารมณ์สิ้นดี

“อดีตพี่เมีย”

ไม่แก้คำพูดให้เปล่า แต่ธีทัตแทบแยกเขี้ยวใส่น้องชายอีกด้วย หากเจ้าตัวกลับอมยิ้ม ท่าทางมีเลิศนัย...ดูรวมๆ แล้วคนเป็นพี่ชายให้ความเห็นว่า…มันน่าโดนเตะให้คว่ำ

“อดีตจริงเร้อ”

ท่าทางยักคิ้วหลิ่วตาของชนกันต์ทำให้ธีทัตต้องกระชากคอเสื้อน้องชายเข้ามาใกล้ แล้วเค้นถามเสียงต่ำ

“มึงหมายความว่ายังไง” 

“ผมถามแค่นี้? ทำไมเฮียต้องอารมณ์ขึ้นด้วย แล้วนี่เฮียจะทำอะไรผม เฮียกำลังบ้าหรือเปล่า...เดี๋ยวผมฟ้องแม่เลยนะ”

ท้ายประโยค...คนเป็นพี่ชายรู้ทันว่าเรื่องที่น้องชายจะฟ้องนั้นไม่ใช่เรื่องที่ตัวเองกำลังจะถูกทำร้ายร่างกาย แต่มันเป็นเรื่องใหญ่กว่านั้น ซึ่งแน่นอนว่าแม่ของพวกเขายังไม่รู้

ธีทัตจ้องมองน้องชายนิ่งๆ อีกฝ่ายประสานสายตาไม่ยอมหลบ เขาจึงผลักเจ้าตัวออกไปห่างๆ เสีย 

“มึงรู้เรื่องนี้ได้ยังไง มึงไปค้นเอกสารในห้องทำงานกูหรือเปล่า”

“ไม่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้สักหน่อยเหรอเฮีย สะกิดนิดเดียวก็แบไต๋ออกมาเลย” 

ชนกันต์ลากเสียงยาว แต่ไม่ลืมถอยห่างไปหลายก้าว เพราะเขาไม่อยากเสี่ยงเจ็บตัว ตอนนี้สายตาของพี่ชายน่ากลัวชะมัด...หมาบ้าเข้าสิงอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้

“ผมบังเอิญได้ยินเรื่องนี้ในตอนที่เฮียเรียกทนายความมาพบที่บ้าน ตอนแรกฟังไปก็ไม่ได้สนใจ แต่พอมาคิดดู ผมก็สงสัยขึ้นมา...เฮียยังไม่ได้ทำเรื่องหย่าให้เสร็จสมบูรณ์ เอกสารยังค้างอยู่กับเฮีย ตอนที่ผมได้ยินเฮียกับทนายความคุยกัน ผมเข้าใจว่าเรื่องมันยังอยู่ในขั้นตอน แต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจว่าเฮียจงใจถ่วงเวลาหรือเปล่า เพราะเวลาผ่านไปปีกว่าแล้ว เฮียก็ยังทำเรื่องหย่าไม่เสร็จอีก ผมว่ามันนานเกินไปแล้วนะเฮีย”

“กูมีเหตุผลของกู มึงไม่ต้องเสือก”

“ไม่อะ ผมอยากเสือก ไม่งั้นผมนอนไม่หลับ อุตส่าห์เก็บความสงสัยมาตั้งนาน วันนี้ขอพูดให้หมดเปลือกหน่อยเถอะ”

ไม่ว่าถูกสกัดท่าไหน แต่คนอย่างชนกันต์ก็ไม่เสียหลัก เมื่อใจมันรักที่จะยุ่งเรื่องชาวบ้าน เขาก็ต้องไปให้สุด

“ช่วงหลังแม่เริ่มชอบกวาง จากที่ตอนแรกแม่หมางเมินกับกวาง แต่ผมเข้าใจแม่ เพราะแม่มองว่าการแต่งงานของเฮียกับกวางทำเพื่อธุรกิจ แม่เลยไม่อยากยุ่งด้วย แต่ธรรมชาติของกวางก็ทำให้แม่ใจอ่อน เพราะกวางเป็นคนน่ารัก แม่คงเห็นว่ากวางจริงใจกับเฮีย กวางดูแลเฮียดี แม่เลยเปลี่ยนท่าทีกับกวางไปด้วย ผมยังคิดว่าเฮียกับกวางจะเปลี่ยนใจทำให้การแต่งงานมันเป็นจริงขึ้นมาเสียอีก แต่ที่ไหนได้ พอถึงวันกำหนดหย่า เฮียกลับเรียกกวางเข้าห้องเย็นแล้วให้เขาเซ็นเอกสารหย่าแบบไม่ทันตั้งตัว...สรุปว่าที่ผ่านมาเฮียรักชอบกวางบ้างหรือเปล่า การที่เฮียดูแลเขาดี ทำหวานๆ กับเขา เฮียทำไปทำไม คนไม่รักไม่ชอบกันก็ไม่จำเป็นต้องทำอย่างที่เฮียทำ หรือเฮียหวังจะได้ตัวเขาเป็นของแถมจากการควบธุรกิจ”

โกรธจนหนวดกระดิกมันคงเป็นอย่างนี้เอง เสียแต่ว่าพี่ชายของเขาไม่ได้ไว้หนวดยาว เห็นแต่ไรหนวดและไรเครารำไรในตอนเย็น ชนกันต์จึงเห็นแต่สันกรามของพี่ชายกระตุก...เขาจึงแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อนทั้งที่ไม่มีอะไรน่าขำ

“ไม่เอาน่า ผมสงสัยก็เลยถาม อย่าโกรธเลยนะ ถ้าเฮียไม่ชอบ คราวต่อไปผมไม่ถามก็ได้”

“มึงเสือกได้แค่เรื่องงาน รู้แค่ว่าตอนนี้ธุรกิจของคุณอาอยู่ในเครือราชเวคินแล้ว ส่วนเรื่องส่วนตัวของกู มึงไม่ควรเสือก ไม่ว่าตอนนี้หรือคราวต่อไป ปิดปากมึงให้สนิท อ้อ! หวังว่ามึงจะไม่ปากโป้งบอกแม่เรื่องที่กูยังทำเรื่องหย่ากับกวางไม่เสร็จ ไม่งั้นมึงเจ็บตัว”

ธีทัตชี้หน้าคาดโทษน้องชายแล้วเดินจากไป ปล่อยให้คนข้างหลังหันไปมองตามร่างของเขา ก่อนเจ้าตัวจะกระตุกปากยิ้มขันอยู่คนเดียว แล้วพึมพำกับตัวเอง

“เฮ้อ! สรุปว่าเรายังไม่รู้เรื่องพี่เมียของเฮีย เจ้าหมอนั่นมาพบเฮียทำไม เขาอยากได้อะไรอีก”