บทที่ 9 คนแพ้ก็ต้องดูแลตัวเอง (3)

“ฉันตั้งใจจะทำแบบนั้นอยู่แล้ว แต่การหางานทำ ยังไงก็ต้องผ่านการสัมภาษณ์งาน ถึงเบื้องต้นจะสัมภาษณ์ทางโทรศัพท์ได้ แต่ขั้นตอนสุดท้ายเขาก็มักเรียกไปเจอตัวกันก่อนอยู่ดี”

เมื่อนึกถึงรายละเอียดแต่ละขั้นตอนในการย้ายกลับไปที่กรุงเทพฯ ชีวาพรก็พบว่ามันยังมีเรื่องติดขัดอยู่หลายเรื่อง

“ข้ามขั้นตอนนั้นไปได้ไหม เธอโทร.ไปขอความช่วยเหลือจากคนรู้จักให้เขาช่วยหางานทำ เธอจะเป็นเด็กเส้นหรืออะไรก็ช่างเถอะ เวลานี้เอาตัวเองให้รอดก็พอ”

“ฉันไม่กลัวถูกหาว่าเป็นเด็กเส้นหรอก แต่ฉันกำลังคิดเรื่องอื่น”

เมื่ออยู่ในจุดที่ต้องดิ้นรน ชีวาพรก็พบว่าความคิดของตนได้เปลี่ยนไปจากเดิมหลายเรื่อง...

“เรื่องที่คนเหล่านั้นเป็นคนรู้จักของพ่อเธอใช่ไหม เธอกลัวว่าถ้าขอให้พวกเขาช่วยหางานให้ทำ แล้วพวกเขาจะรู้ว่าเธอมีบูบุ๊ย สุดท้ายพ่อของเธอก็จะรู้ด้วย”

“ใช่ ความจริงฉันไม่คิดจะปิดเรื่องน้องพร้อมไปตลอดหรอก ฉันรู้ว่ามันไม่มีทางปิดกันได้ ฉันไม่อยากให้ลูกต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ จากใคร น้องพร้อมไม่ได้ทำอะไรผิด แกควรได้ใช้ชีวิตอย่างเปิดเผย สักวันหนึ่งทุกคนต้องรู้อยู่ดีว่าฉันมีน้องพร้อม เพียงแต่ก่อนหน้านี้ฉันตั้งใจจะรอให้ตัวเองแข็งแรงก่อน แต่ตอนนี้ฉันกลับได้คิดว่ามันคงไม่จำเป็น เพราะอาจไม่ได้มีใครสนใจฉันกับน้องพร้อมเลยก็ได้”

“เธอกำลังพูดถึงคุณธีร์หรือเปล่า”

“อืม...ตอนนี้เขาอาจไม่รู้จักฉันแล้ว” 

ชีวาพรไม่รู้หรอกว่าพ่อจะเอ็นดูน้องพร้อมแค่ไหน แต่เธอเชื่อว่าลูกคงไม่ถูกหมางเมินจากคุณตา...แต่สำหรับธีทัตนั้น เธอภาวนาให้เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นต่อไป ขอให้เขามองลูกเหมือนเป็นอากาศ เหมือนอย่างที่เขาเคยทำกับเธอ เพราะเธอจะได้ตัดใจจากเขาได้อย่างเด็ดขาดเสียที

“ถ้าพ่อได้เห็นน้องพร้อม พ่อคงรู้ทันทีว่าน้องพร้อมเป็นลูกของใคร พ่อยอมรับได้ไหมว่าน้องพร้อมมีฉันเป็นแม่แค่คนเดียว...ฉันห่วงเรื่องนี้แค่เรื่องเดียว”

ตอนที่พ่อรู้ว่าเธอกับธีทัตหย่าขาดจากกัน พ่อผิดหวังมาก แม้มันมีสัญญาการแต่งงานที่ระบุอย่างชัดเจนว่าเธอกับเขาจะต้องแยกทางหลังจากโอนหุ้นบริษัทเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่พ่อก็ยังหวังว่าการแต่งงานครั้งนั้นจะยืนยาว พ่อหวังไม่ต่างกับเธอ... 

ทั้งเธอทั้งพ่อต่างหวังลมๆ แล้งๆ หากเมื่อพบว่าสุดท้ายเธอและธีทัตต้องแยกทางกันโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลง พ่อกลับยอมรับได้อย่างสงบ เหลือเพียงเธอคนเดียวที่ตีโพยตีพาย ทำตัวเหมือนเป็นคนบ้าอย่างน่าเวทนา

“ตอนนี้พ่อของเธอเป็นยังไงบ้าง พ่อยังอยู่ที่หัวหินไหม”

“ฉันไม่รู้ ฉันไม่ได้ติดต่อกับพ่อนานแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันนึกถึงแต่ตัวเอง ฉันกำลังรู้สึกว่าตัวเองเป็นลูกที่แย่มาก ทั้งที่ฉันมีเบอร์โทร. ของพ่อ แต่ฉันกลับไม่ได้โทร.ไปหาพ่อนานเป็นปีแล้ว”

“อย่ารู้สึกผิด เพราะเธอไม่ได้ผิดอะไร ที่ผ่านมาแค่เธอประคองตัวเองให้รอดได้ มันก็เป็นเรื่องยากแล้ว เธอไม่อยู่ในฐานะที่จะดูแลใครได้ นอกจากดูแลตัวเองกับลูก แต่วันนี้เธอแข็งแรงขึ้น เธอจึงนึกถึงพ่อ มันก็เป็นเรื่องธรรมดา...มันไม่สายไปหรอกถ้าเธอจะโทร.ไปหาพ่อตอนนี้”

นิสาบอกก่อนจะอุ้มน้องพร้อมไปจากอ้อมกอดของเธอเพื่อพาไปเดินเล่น เพื่อนคงตั้งใจจะให้เธอได้อยู่กับตัวเอง เผื่อเธอจะโทร.ไปหาพ่อ แต่จนแล้วจนรอดชีวาพรก็ไม่ได้ทำ เพราะเธอไม่กล้าพอ...เธอกำลังขอทดเวลาให้ตัวเองอีกสักวัน

สิ่งเดียวที่ทำให้ชีวาพรไม่ห่วงพ่อมากนัก ก็คือเธอรู้ว่าแม่บ้านของพ่อย้ายไปอยู่ที่หัวหินกับพ่อด้วย ผู้หญิงคนนั้นอยู่บ้านแยกอีกหลังกับพ่อมานานแล้ว มองปราดเดียวเธอก็รู้ว่าเจ้าหล่อนทำหน้าที่มากกว่าแม่บ้านทั่วไป หากทุกครั้งที่เจอกัน พ่อจะบอกเธอว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนดูแลบ้าน

แม่ของชีวาพรเสียชีวิตไปหลายปี ส่วนพ่อไม่เคยแต่งงานใหม่ ถ้าหากบั้นปลายชีวิตของพ่อจะมีคนเข้ามาดูแล เธอก็รู้สึกดีใจ 

ไม่ใช่ว่าเธอจะผลักไสพ่อในวัยใกล้ชราไปให้คนอื่น เมื่อถึงวันนี้จิตใจของเธอแข็งแรงเกือบเหมือนเดิม เธอนึกอยากเป็นที่พึ่งให้พ่อได้บ้าง หากติดตรงที่เธอยังพาตัวเองกับลูกแทบไม่รอด

ชีวาพรเข็นรถเด็กเดินเข้าไปในสวนสาธารณะในยามเย็น ซึ่งเธอคงจมอยู่กับความคิดมากเกินไป จึงไม่ได้ยินเสียงทักทายที่ดังอยู่ใกล้ๆ

ชีวาพรเห็นท่าทางของคนตัวป้อมที่อยู่ในรถเข็นเปลี่ยนไป เจ้าตัวน้อยยันกายขึ้นมานั่งเกาะขอบรถเข็น ดวงหน้าเล็กกลมเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม ท่าทางบอกว่าดีใจมาก เมื่อเธอหันไปมองตามสายตาของลูก จึงเห็นว่านายแพทย์อคินเดินอยู่ใกล้เธอแล้ว เขากำลังยิ้มกว้างรอรับการทักทาย แววตาเจือรอยล้อเลียน

“สวัสดีค่ะคุณหมอ”

“เดินใจลอยอย่างนี้ไม่ดีนะครับ เดี๋ยวน้องพร้อมนึกสนุกลุกขึ้นจากรถเข็นแล้ววิ่งหนีแม่ไป คุณกวางจะไล่จับลูกไม่ทันเอานะครับ”

คุณหมอหยอกเย้า เพราะน้องพร้อมในวัยสิบเดือนเพิ่งยืนตั้งไข่ได้ เจ้าตัวกำลังฝึกย่างเท้าเดิน แต่ยังเดินได้ไม่ถึงก้าวที่ห้า ถ้าหากไม่มีใครยื่นมือไปรับ เจ้าตัวจะล้มแปะลงเอง ทว่าสิ่งที่หมอหนุ่มพูดนั้นมันทำให้คนเป็นแม่หน้าเสีย...เธอเดินใจลอย ถ้าหากใครมาอุ้มลูกของเธอไป แล้วเธอจะปกป้องลูกทันได้อย่างไร

“อ้าว! ทำไมคุณแม่ทำหน้าอย่างนั้นครับ เมื่อกี้ผมพูดเล่น น้องพร้อมไม่หนีไปไหนหรอก ดูสิ น้องพร้อมมองเราหน้ายุ่งเชียว เดี๋ยวแกจะคิดว่าลุงหมอแกล้งแม่”

“ขอโทษทีค่ะ กวางคิดฟุ้งซ่านไปหน่อย”

คุณแม่ลูกอ่อนยังหน้าเจื่อนไม่หาย หมอหนุ่มถอนหายใจเบาๆ รู้ตัวว่ามุกตลกของตนทำให้คนเป็นแม่คิดมาก

“ผมต้องขอโทษคุณกวางเหมือนกัน ผมพูดเล่นมากเกินไปจนทำให้คุณกลัว”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณหมอแค่เตือนไม่ให้กวางเดินใจลอย ซึ่งมันถูกต้องแล้ว กวางควรมีสติอยู่ตลอดเวลา”

“ถ้าคุณกวางมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ อยากหาใครสักคนมานั่งฟังคุณเล่า ผมว่างจนถึงสองทุ่มนะครับ”

“กวางไม่กล้ารบกวนคุณหมอหรอกค่ะ เพราะทายว่าหลังจากสองทุ่ม คุณหมอต้องขึ้นเวรอีก คุณหมอมีเวลาว่างไม่มาก ใช้เวลานี้พักผ่อนให้สมองผ่อนคลายดีกว่าค่ะ กวางไม่ได้มีเรื่องเครียดอะไร แค่คิดอะไรต่อมิอะไรไปเรื่อยเปื่อย”

เมื่อสาวสวยปฏิเสธ หมอหนุ่มก็ไม่เซ้าซี้ เขาให้เกียรติและให้ความเกรงใจเธอเสมอ หากสำหรับคำแนะนำของเธอที่บอกให้เขาผ่อนคลายสมองนั้น เขาก็นึกถึงกิจกรรมบางอย่างได้

“งั้นผมขออนุญาตคุณกวางออกกำลังกายก็แล้วกันนะครับ นึกอยากยกลูกเหล็กหนักสิบกิโลแถวนี้พอดี”

ในทีแรกชีวาพรรู้สึกงุนงง นายแพทย์หนุ่มขออนุญาตเธอทำไม หากเมื่อได้ยินประโยคต่อมา เธอถึงได้เข้าใจ...เพราะ ‘ลูกเหล็กหนักสิบกิโล’ ที่อยู่ในรถเข็นเด็กกำลังมองเขาด้วยประกายตาสนุกสนาน แถมยังสะบัดมือป้อมเป็นเชิงเรียกร้องที่จะเล่นกับเขาอีกด้วย