-8-

พิมพ์จิตรนั่งหูชาอยู่ที่โต๊ะกินข้าวหลังจากที่โรสวางสายไปแล้ว พลางเสมองเส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ขึ้นอืดอยู่ในชาม ต่อให้มันดูน่ากินกว่านี้เธอก็คงกินมันไม่ลงแล้ว เพราะคำสั่งเฉียบขาดแกมขู่บังคับของเจ้านายคนที่สองทำให้เธอเกิดอาการคลื่นเหียน

“ให้ตายเถอะ! ยายแคทวอล์คเคลื่อนที่สั่งให้ฉันหานักสืบให้ได้ภายในวันพรุ่งนี้ สั่งเหมือนกับสั่งขี้มูก รู้บ้างไหมเนี่ยว่ามันยากเย็นเข็ญใจขนาดไหน สงสัยจะหวงแฟนจนลืมใช้สมองนึก เจ้านายนะเจ้านาย…ชอบทำให้พิมพ์จิตรลำบากอยู่เรื่อยเลย” เลขาที่ความสาวเริ่มเหลือน้อยโอดครวญพลางเทชามบะหมี่ทิ้งลงอ่างก่อนจะมองอย่างเสียดาย

หลังเสร็จภารกิจพิมพ์จิตรก็เริ่มเปิดคอมพิวเตอร์ สิ่งแรกที่เธอคิดออกในเวลานี้คือเข้าเว็บกูเกิ้ลก่อนจะพิมพ์คำว่า ‘นักสืบ’ ลงไป ไม่กี่วินาทีหน้าจอของเธอก็ปรากฏเว็บไซต์เกี่ยวกับนักสืบขึ้นมามากกว่าหนึ่งพันเว็บ พิมพ์จิตรกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ก่อนจะคลิกดูทีละเว็บ จนเวลาผ่านไปนานกว่าสองชั่วโมง

“โอ๊ย! ทำไมมันถึงได้เยอะอย่างนี้นะ ให้นั่งเปิดแบบนี้รับรองพรุ่งนี้เช้ายังไม่หมดเลย เอาไงดีน้า…” พิมพ์จิตรนั่งมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างใช้ความคิดก่อนจะใช้เมาส์สุ่มคลิกไปที่เว็บไซต์เว็บหนึ่งที่ขึ้นบนหน้า จอ ไม่นานนักเว็บบล็อกของนักสืบก็ปรากฏขึ้น มีข้อความหนึ่งพาดหัวบล็อกเอาไว้ด้วยอักษรตัวโตเท่าหม้อแกง

‘เพียงแค่คุณคือผู้เดือดร้อน ไม่สบายใจในทุกปัญหา ต้องการค้นพบคำตอบที่ถูกอำพรางไว้ โทรหาเราสิคะ 089-xxxxxxx นักสืบสาวโบตั๋นยินดีช่วยเหลือ’

 พิมพ์จิตรอ่านทวนข้อความอีกครั้ง ก่อนตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปตามเบอร์นั้นทันทีด้วยเหตุผลที่ว่าตอนนี้เธอง่วงเหลือเกินแล้ว

“ให้…ช้าน…ตาย ดีกว่า…ร้าก…เธอ…”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นลั่นร้าน ปิ่นมณีที่กำลังจะตักข้าวขาหมูเข้าปากชะงักทันที

“สวัสดีค่ะ”

“คุณนักสืบโบตั๋นใช่ไหมคะ ดิฉันพิมพ์จิตรค่ะ คือ…ดิฉันพบเบอร์โทรศัพท์ของคุณในเว็บบล็อกน่ะค่ะ ตอนนี้เจ้านายของดิฉันกำลังต้องการนักสืบด่วนมาก ไม่ทราบว่าคุณสนใจจะรับงานนี้ไหมคะ”

ปิ่นมณีอึ้งไปทันทีขณะนั่งฟังอีกฝ่ายสาธยายยาวยืด ก่อนจะถามกลับไปว่าจะให้เธอสืบเรื่องอะไร แต่อีกฝ่ายกลับบอกว่าอยากให้เธอพบกับเจ้านายของเธอมากกว่า

“ดิฉันต้องเรียนเจ้านายให้ทราบก่อนว่าติดต่อคุณได้แล้ว จากนั้นจะโทรนัดหมายสถานที่นัดพบกับคุณอีกครั้ง ตกลงตามนี้นะคะ” พิมพ์จิตรพูดไว้แค่นั้นก่อนจะวางสายไป

ปิ่นมณีนั่งทบทวนสิ่งที่ได้ยินได้ฟังมาอีกครั้งอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก ก่อนจะกดโทรศัพท์หาเพื่อนรักอย่างลีลาวดี สัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องก่อนจะหายไป ปิ่นมณีกดหมายเลขของเพื่อนรักอีกครั้ง แต่ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีใครรับสาย หญิงสาวจึงถอดใจก่อนจะโทรหาเพื่อนรักใหม่อีกครั้งในวันพรุ่งนี้

ฝ่ายพิมพ์จิตรหลังจากที่วางสายจากนักสืบโบตั๋นแล้ว เธอก็รีบโทรหาโรสทันที แต่โรสกลับปิดโทรศัพท์ พิมพ์จิตรโมโหมาก ก่อนจะตัดสินใจฝากข้อความเอาไว้ในโทรศัพท์ของโรสแทน

รุ่งเช้าพิมพ์จิตมาทำงานแต่เช้าด้วยใจที่กังวลอยู่ไม่น้อย เธอกลัวว่าโรสจะมาอาละวาดเธอเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่เธอไม่ยอมติดต่อเรื่องนักสืบให้ หญิงสาวรอโทรศัพท์จากโรสด้วยใจเต้นระทึกด้วยความคิดที่ว่าถ้าโรสได้ฟังข้อความจากเธอแล้วคงจะรีบโทรหาเธอทันที แต่ก็ผิดคาด…พิมพ์จิตรไม่ได้รับโทรศัพท์ใดๆ จนหญิงสาวต้องกดโทรศัพท์หาโรสอีกครั้ง คราวนี้ได้ผล โรสรับสายของเธอด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก

“ว่าไง”

“ดิฉันติดต่อนักสืบได้แล้วค่ะ”

“ดีมาก! งั้นโทรบอกให้เขาไปพบฉันที่โรงแรมพรุ่งนี้เช้า” โรสบอกสถานที่นัดหมายเป็นโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง  

“อ้อ! เงินส่วนของเธอ ฉันจะโอนเข้าบัญชีให้ภายในวันนี้”

“ขอบคุณมากค่ะ” เมื่อได้ยินคำว่าเงิน พิมพ์จิตรก็ตาโตพลางเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายจนน่ารำคาญ

“เออนี่! ทัดภูมิเข้าออฟฟิตมาหรือยัง” โรสถามถึงอย่างนึกได้

“ยังเลยค่ะ”

“งั้นเหรอ”

“คุณโรสมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เปล่าหรอก เท่านี้แหละ”

โรสวางสายไปโดยไม่ล่ำลา พิมพ์จิตรแปลกใจมากที่อยู่ๆ โรสก็ถามหาเจ้านายของเธอโดยไม่มีวัตถุประสงค์ เพราะทุกครั้งเวลาที่เธอถามหาแฟนหนุ่มทีไรก็มักจะสาธยายเหตุผลให้ฟังเสียยืดยาว ก่อนจะมาปรากฏตัวให้เห็นตรงหน้าอย่างรวดเร็วราวกับหายตัวได้ แถมยังติดหนึบเจ้านายของเธอจนแกะไม่ออก แต่พิมพ์จิตรก็มีเวลาสนใจเรื่องของคนอื่นไม่นานนัก เธอรีบกดโทรศัพท์หานักสืบสาวโบตั๋นตามที่บอกไว้ ก่อนจะบอกสถานที่นัดหมายโดยทันทีตามที่โรสสั่งมา  

ระหว่างนั้นลีลาวดีที่มีธุระกับพิมพ์จิตรก็เดินตรงเข้ามาหา เมื่อเห็นว่าคนที่เธอมาขอพบกำลังติดสายอยู่ หญิงสาวจึงเลี่ยงไปยืนรออยู่ข้างๆ พิมพ์จิตรหันมาเห็นเข้าจึงส่งสัญญาณบอกให้เธอรอ  เมื่อเสร็จธุระกับนักสืบสาวโบตั๋นแล้ว พิมพ์จิตรก็ส่งยิ้มหวานให้ลีลาวดีตามแบบฉบับของเลขาฯ ที่ดี

“สวัสดีค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เอ่อ…คือว่า” ยังไม่ทันที่ลีลาวดีจะพูดอะไร เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะพอดี

“ขอโทษค่ะ” ลีลาวดีเอ่ยขอโทษพิมพ์จิตรก่อนจะรับสาย เมื่อเห็นว่าปลายสายคือปิ่นมณี เธอก็ต่อว่าต่อขาน

“โทรมาทำไมตอนนี้ ฉันกำลังทำงานอยู่”

“ขอโทษนะ เห็นว่าแกไม่รับสายของฉันเมื่อคืน ก็เลยลองโทรมาอีกที ไม่รู้ว่ากำลังยุ่ง”

“เมื่อคืนฉันเหนื่อยน่ะ ก็เลยเผลอหลับไป มีอะไรเหรอ”

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกนิดหน่อยน่ะ มัน…ค่อนข้างสำคัญกับฉันมากเหมือนกัน แก…พอมีเวลาไหม”

ลีลาวดีหยุดคิดสักพักก่อนจะตอบ “เที่ยงนี้ฉันว่าง แกสะดวกเข้ามาหาฉันที่ออฟฟิตไหมล่ะ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายตอบตกลง ลีลาวดีจึงพูดต่อ

“ดีเลย! ฉันจะได้อวดออฟฟิตให้แกดูด้วย เผื่อแกเกิดอยากจะทำงานออฟฟิตแบบฉันขึ้นมาบ้าง แกจะได้เลิกไอ้อาชีพบ้าๆ นั่นเสียที” ลีลาวดีพูดแหย่ก่อนจะสาธยายให้เพื่อนรักฟังถึงทิศทางที่ตั้งของออฟฟิตและสถานที่นัดหมาย จนตกลงกันได้ว่าสถานที่นัดหมายคือร้านอาหารหนึ่งเดียวในซอยที่ตั้งของออฟฟิตก่อนจะวางสายไป

ปิ่นมณีมาหาลีลาวดีตามสถานที่นัดหมายซึ่งเป็นร้านอาหารตามสั่งเล็กๆ ที่มองยังไงก็เหมือนบ้านโล่งๆ ที่เปิดเป็นร้านอาหาร โต๊ะกินข้าวหินอ่อนที่ตั้งอยู่ตามจุดต่างๆ นั้นชวนให้ปิ่นมณีนึกถึงโต๊ะนั่งเล่นริมสนามหน้าบ้าน หญิงสาวมองหาร่างของเพื่อนสนิท เมื่อยังไม่เห็นวี่แววเธอจึงตัดสินใจจับจองโต๊ะหินอ่อนที่ตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมรั้ว ก่อนจะสั่งน้ำอัดลมมากินฆ่าเวลาไปพลางๆ

ไม่นานนักลีลาวดีก็หิ้วกระเป๋ากระหืดกระหอบเข้ามา ก่อนจะขอโทษขอโพยเพื่อนรักเป็นการใหญ่ที่ปล่อยให้นั่งรอมานานกว่า 15 นาที

“โทษทีนะแก พอดีงานยังไม่เสร็จน่ะ เจ้านายฉันคนเนี้ยเฮี้ยบเป็นบ้าเลย”

“ช่างเถอะ! สั่งข้าวก่อนดีกว่า” ปิ่นมณีพูดก่อนจะส่งเมนูอาหารให้เพื่อนสาว ลีลาวดีไม่รับ แต่กลับส่งคืนให้ปิ่นมณีก่อนจะบอกอย่างขำๆ

“แกดูเหอะ ร้านนี้ฉันกินอยู่ประจำ ไม่ต้องดูเมนูหรอก”

ไม่นานกับข้าวแสนอร่อยน่ากินก็มาตั้งยั่วน้ำลายอยู่บนโต๊ะ อาหารมื้อนี้ประกอบด้วยผัดผักรวมมิตร ปลาดุกกรอบ เต้าหู้ทรงเครื่อง ต้มจืดวุ้นเส้นหมูสับ และไข่เจียวหอมกรุ่น ลีลาวดีสูดกลิ่นหอมก่อนจะตักข้าวสวยร้อนๆ เข้าปากด้วยความหิว ปิ่นมณีมองดูอาการเพื่อนรักอย่างตกใจ

“พวกพนักงานออฟฟิตอย่างแก พอถึงตอนกลางวันจะหิวแบบแกทุกคนหรือเปล่า”

“ยายบ้า! กินๆ เข้าไปเหอะน่า มัวแต่มานั่งสังเกตเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่ได้” คำตอบของลีลาวดีทำให้ปิ่นมณีต้องหันไปมองซ้ายมองขวารอบตัวอีกครั้ง บรรดาพนักงานออฟฟิตต่างพากันมานั่งจับจองเต็มพื้นที่ แถมแต่ละคนก็กินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย ไม่แพ้คนตรงหน้าเธอเลย

“วันนี้ฉันไม่ได้กินข้าวเช้ามา ว่าแต่แกมีเรื่องอะไรเหรอถึงโทรหาฉัน” ลีลาวดีกลืนต้มจืดวุ้นเส้นลงคอก่อนจะถามขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้

“ฉันไปขอลาออกจากร้านอาหารแล้วนะ”

“จริงอ้ะ! ก็ดีแล้วนี่”   

“แก…ฉันบอกเรื่องนั้นกับคุณวรรณีแล้วนะ”

“แล้วไง…ยายแม่ค้านั่นให้แกมาเท่าไหร่ล่ะ”

“…” ปิ่นมณีส่ายหน้าแทนคำตอบ แต่ลีลาวดีนึกว่าเธอกำลังล้อเล่นจึงพูดแซว

“มากจนนับไม่ถูกเลยหรือไง”

“เปล่า…คือ…ฉันไม่ได้เอาเงินเขาหรอก”

“ว่าไงนะ! แกกำลังจะบอกว่าที่แกลงทุนทำไปทั้งหมดเนี่ย ไม่ได้อะไรตอบแทนกลับมาเลยงั้นเหรอ” ลีลาวดีพูดเสียงสูงเป็นเชิงตำหนิ

“ก็…ฉันทำไม่ได้หรอก เห็นท่าทางแบบนั้นแล้ว ฉันไม่กล้ารับเงินหรอก”

“นี่! แกลองบอกฉันหน่อยสิ ที่แกตั้งไอ้บล็อกนักสืบอะไรขึ้นมาเนี่ยเพื่อหาเงินใช่ไหม แต่สิ่งที่แกทำอยู่ตอนนี้มันเข้าใกล้มูลนิธิเพื่อนหญิงยามยากเข้าไปทุกทีแล้วนะ”

ปิ่นมณีหน้าเสียเล็กน้อยขณะฟังเพื่อนรักสาธยายเสียยาวยืด แต่ละคำล้วนตำหนิเธอล้วนๆ “ช่างเถอะน่า! เลิกพูดได้แล้ว ฉันไม่ได้ออกมาหาแกเพื่อจะให้แกมานั่งด่าหรอกนะ”

“แล้วแกมาทำไม”

“ฉันจะมาปรึกษาแกว่าฉันควรจะทำยังไงดี เมื่อวานมีคนโทรมาจ้างฉันทำงาน”

“นักสืบเหรอ”

“อื้อ! แต่เขาไม่ได้บอกว่าจะให้ฉันสืบเรื่องอะไร บอกแค่เพียงว่าอยากให้ฉันพบกับเจ้านายของเขา”

“มีอย่างนี้ด้วยเหรอ” ลีลาวดีพูดขึ้นอย่างใช้ความคิด ก่อนจะอุทานอย่างตกใจเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“หรือว่าจะเป็นพวกขายยา”

“บ้าน่ะ! คงไม่ใช่หรอกมั้ง” คำพูดของลีลาวดีทำเอาปิ่นมณีเริ่มใจสั่น

“มันก็ไม่แน่นะแก คนพวกนี้ยิ่งชอบทำอะไรลับๆ ล่อๆ อยู่ด้วย แล้วมันนัดแกเมื่อไหร่”

“พรุ่งนี้เช้าที่โรงแรม” ปิ่นมณีบอกชื่อโรงแรมซึ่งเป็นสถานที่นัดหมายของเธอออกไป

“แกว่า…ฉันควรทำไงดีล่ะริน”

“แกไปรับนัดเขาแล้ว แกก็ต้องไปตามนัด เอางี้ละกัน…แกลองคุยกับเขาดูก่อน แล้วก็ระวังตัวเอาไว้ให้ดีล่ะ แกยิ่งเปิ่นๆ อยู่ด้วย เกิดมันเป็นพวกแก็งค์ค้ายาขึ้นมาจริงๆ แกอาจจะโดนมันเป่ากระสุนใส่ก่อนจะได้ออกจากโรงแรม”

“แกอย่าพูดให้ฉันกลัวสิ”

“อ้าว! ไหนว่าไม่กลัวไงล่ะ”

“ก็…แกพูดแบบนี้ฉันก็กลัวน่ะสิ”

“ฉันแค่ล้อเล่นน่า…ไม่มีอะไรหรอก ที่ฉันอยากจะเตือนแกจริงๆ ก็คือระวังเรื่องของผัวๆ เมียๆ เอาไว้ให้ดี อย่าเผลอไปรับงานสุ่มสี่สุ่มห้ามาเพราะเงินอีกล่ะ อ่ะ! ฉันต้องไปแล้วล่ะ ใกล้เวลาเข้าออฟฟิตแล้ว” ลีลาวดีพูดพลางมองนาฬิกา ก่อนจะเดินไปจ่ายเงินหน้าร้านหลังจากฟาดอาหารตรงหน้าเรียบเป็นหน้ากลอง

“เฮ้ย! แกจ่ายให้ฉันทำไม” ปิ่นมณีโวยวายเมื่อเห็นอีกฝ่ายจ่ายเงินในส่วนของเธอด้วย

“แกอุตส่าห์มาหาฉันถึงที่นี่ จะให้แกจ่ายได้ไง อีกอย่างแกเองก็ไม่ค่อยมีตังค์ไม่ใช่เหรอ”

“แต่ฉันก็ไม่ได้จนถึงขั้นต้องขอใครกินหรอกนะ”

“แล้วใครบอกว่าฉันจะให้แกกินฟรีล่ะ เอาไว้แกได้ตังค์เมื่อไหร่ฉันจะไปล้มทับ ตกลงไหม” ลีลาวดีพูดขึ้นอย่างรู้ทันในนิสัยที่ไม่ชอบเอาของใครฟรีของเพื่อนสนิท คำพูดนั้นทำเอาอีกฝ่ายยิ้มแป้นอย่างพอใจ    

“เออนี่! แกรีบกลับไหม” ลีลาวดีถามขึ้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายส่ายหัว หญิงสาวก็พูดต่อ “งั้นฉันพาแกไปดูออฟฟิตที่ฉันทำงานอยู่ดีกว่า”

“ดีเหมือนกัน”

“แต่แกต้องเดินหน่อยนะ ตึกออฟฟิตฉันอยู่เยื้องเข้าไปข้างในนิดหน่อย แต่ก็ไม่ไกลมากหรอก เดินสองสามนาทีก็ถึงแล้ว”

ไม่นานนักสองสาวก็เดินมาถึงทาวน์โฮมสามชั้นขนาดกะทัดรัด ปิ่นมณีได้เห็นก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้

“ออฟฟิตแกเหรอเนี่ย! สวยชะมัดเลย อย่างกับบ้านแน่ะ ตอนแรกที่แกบอกฉันนึกว่าต้องเป็นพวกตึกสูงๆ เสียอีก ยังแปลกใจอยู่เหมือนกันว่าแถวนี้ไม่เห็นมีตึกสูงๆ เลย”

“แกนี่มันเชยชะมัดเลย สมัยนี้ไม่มีใครเขาอยากจะทำงานบนตึกกันแล้ว เพราะนอกจากจะอันตรายแล้ว ยังน่าเบื่อซ้ำซาก มองไปทางไหนก็มีแต่อิฐ หิน ปูน”

“จริงของแก…ถ้าให้ฉันนั่งทำงานบนตึกสูงๆ ทั้งวันฉันคงแย่”

“ที่นี่รับออกแบบภายใน แล้วก็ตกแต่งทั่วไป นอกจากสถานที่ทำงานจะสวยแล้วนะ ฉันยังได้เจออินเทอร์เรอร์หล่อๆ ตั้งหลายคน แม้ว่าเจ้านายฉันจะโหดไปนิด แต่บอสใหญ่หล่อใช้ได้ แกเอ๊ย…อย่างกับพระเอกหนังเกาหลีแน่ะ ถ้าแกได้เจอนะแกต้องคลั่งแน่ๆ รูปร่างหน้าตาเป็นแบบเดียวกับที่แกชอบเป๊ะเลย แต่น่าเสียดายดันมีแฟนแล้ว เฮ้อ! ทำไมคนรูปหล่อพ่อรวยถึงได้โดนคว้าไปหมดก็ไม่รู้ ไม่เห็นมีตกมาถึงฉันสักคน”

“อายุป่านนี้แล้วยังไม่เลิกฝันกลางวันอีกนะแก ไหนว่าจะรีบไปทำงานไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็โดนบอสรูปหล่อเพ่งเล็งเป็นกรณีพิเศษหรอก” 

“จริงด้วย! มัวแต่เมาท์เพลิน แล้วแกจะกลับบ้านยังไง”

“เดี๋ยวฉันเดินไปขึ้นรถเมล์หน้าปากซอยก็ได้ แถวนี้รถเมล์เยอะ ผ่านหน้าบ้านฉันทุกสายแหละ”

“งั้นก็กลับดีๆ นะ แล้วเจอกัน” ลีลาวดีโบกมือให้เพื่อนรักก่อนจะเดินเข้าไปในตัวอาคาร ทิ้งให้ปิ่นมณียืนมองอาคารสีม่วงอ่อนที่อยู่เบื้องหน้าอย่างอดทึ่งไม่ได้

ขณะนั้นเองรถยนต์สีดำคันหรูของทัดภูมิที่ขับเข้ามาด้วยความเร็วก็พุ่งตรงมาทางเธอ ชายหนุ่มตกใจเพราะไม่คิดว่าจะมีคนยืนอยู่ เขาจึงแตะเบรกเต็มที่แต่ก็ไม่ทัน ปิ่นมณีที่ยืนจังก้าอยู่กลางลานก็ถูกชนเข้าเต็มๆ โชคดีที่หญิงสาวกระโดดหลบได้ทันจึงโดนแค่ถากๆ เท่านั้น

“คุณ! เป็นอะไรหรือเปล่า” ทัดภูมิกระโดดลงจากรถก่อนจะถามหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะ” ปิ่นมณีตอบทั้งๆ ที่แขนมีแต่รอยถลอก และดูเหมือนเลือดจะออกเยอะเสียด้วย ทัดภูมิเห็นดังนั้นก็หน้าเสีย

“ขอโทษจริงๆ นะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะชนคุณ”

“ฉันผิดเองค่ะที่ยืนไม่ระวัง ทั้งๆ ที่เป็นทางรถวิ่งผ่าน”

“แขนคุณเลือดออกเยอะนะครับ ผมว่าคุณไปทำแผลดีกว่า ใกล้ๆ นี้มีคลินิกอยู่ ผมพาไปส่งนะครับ”

“อย่าเลยค่ะ! แผลแค่นิดเดียว ฉันจัดการเองได้ อีกอย่าง…คุณน่าจะกำลังรีบอยู่ อย่าเสียเวลาเลยค่ะ”

จริงอย่างที่หญิงสาวพูด ตอนนี้เขากำลังรีบอยู่จริงๆ เพราะเลยเวลาเข้าประชุมมายี่สิบนาทีแล้ว ทัดภูมิคิดพลางสงสัยว่าเธอรู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังรีบ

“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวครับ!” ทัดภูมิร้องห้าม ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนดูสะอาดตาออกมาเช็ดเลือดที่แผลให้ปิ่นมณี หญิงสาวตกใจจึงชักมือกลับ

“ขอโทษครับ ผมแค่เห็นเลือดมันออกไม่หยุด ก็เลยจะห้ามเลือดให้…เท่านั้นเอง”

“ขอบคุณค่ะ” ปิ่นมณีหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมาซับเลือดต่อก่อนจะเดินจากไป แต่ทัดภูมิกลับยื่นอะไรบางอย่างให้เธอ มันเป็นธนบัตรใบละหนึ่งพันบาทถึงสามใบ

“อย่าหาว่าผมดูถูกคุณเลยนะครับ ความจริงผมอยากไปส่งคุณทำแผลที่คลินิกด้วยตัวเองมากกว่า แต่ว่า…ผมเองก็รีบจริงๆ อย่างที่คุณว่าก็เลยช่วยค่าทำแผลให้ คุณรับไปเถอะครับ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ! แผลแค่นี้ค่ารักษาคงไม่กี่บาท อีกอย่าง…คุณเองก็ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไร เพราะมันไม่ใช่ความผิดของคุณ”

เมื่อเห็นปิ่นมณีไม่รับเงิน ทัดภูมิจึงตัดสินใจยัดเงินลงในกระเป๋าถือของเธออย่างถือวิสาสะ ก่อนจะพูดเร็วปรื๋อ

“ค่ายาอาจจะไม่เท่าไหร่ ที่เหลือถือว่าเป็นค่าทำขวัญที่ผมทำให้คุณตกใจก็แล้วกัน” พูดเสร็จชายหนุ่มร่างสูงก็วิ่งขึ้นรถก่อนจะขับเข้าไปด้านในตึกโดยเร็ว ทิ้งให้ปิ่นมณีมองตามอย่างไม่เข้าใจ แต่ความเจ็บปวดที่แผลทำให้เธอไม่มีเวลาคิดอะไรมากนัก นอกจากจะต้องรีบเดินขากระเผลกไปทำแผลที่คลินิกก่อนที่มันจะระบมไปมากกว่านี้