-7-

ยามสายของวันจันทร์มีหญิงสาวแสนสวยมาขอพบทัดภูมิถึงห้องทำงาน สร้างความตกตะลึงให้กับพิมพ์จิตร เลขาฯ หน้าห้องเป็นอย่างมาก

“คุณทัดภูมิอยู่ไหมคะ” สาวสวยถามขึ้นพลางส่งยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน

"อยู่ค่ะ รอสักครู่นะคะ” พิมพ์จิตรยกหูโทรศัพท์หาเจ้านายพลางพูดอะไรสองสามคำก่อนจะวางสาย “เจ้านายอยู่ในห้องค่ะ เชิญเข้าไปได้เลย”

“ขอบคุณค่ะ” สาวสวยเอ่ยขอบคุณก่อนจะเดินเข้าห้องของทัดภูมิไปตามคำบอก พิมพ์จิตรมองร่างระหงนั้นไปอย่างไม่วางตา สายตาอยากรู้อยากเห็นคู่นั้นบ่งบอกถึงความคิดบางอย่างในจิตใจ

“ใครกันเนี่ย ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ต้องไม่ใช่ลูกค้าแน่ แล้วมาหาเจ้านายทำไม น่าสงสัยว่าจะไม่ใช่ธรรมดาซะแล้ว” คิดได้ดังนั้นพิมพ์จิตรก็ยกหูโทรศัพท์ถึงโรสทันที โรสได้ยินคำพูดของพิมพ์จิตรก็โกรธควันออกหู เธอโวยวายผ่านสายโทรศัพท์เหมือนคนบ้า ก่อนจะสั่งให้พิมพ์จิตรจับตามองเจ้านายของเธอทุกฝีก้าว

ฝ่ายทัดภูมิเมื่อได้พบผู้มาเยือนก็แปลกใจ เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันทีที่ได้พบหน้า

“เฮ้! เกรซ มาได้ไงเนี่ย”

“เซอร์ไพรซ์ไหมคะทัด”

“เวรี่…เวรี่…เลยล่ะ นั่งก่อนสิ” ทัดภูมิดึงเก้าอี้มาให้นั่งอย่างเอาใจ

“แท็งกิ้ว” สาวสวยนามว่าเกรซทรุดตัวลงนั่งตามคำเชิญอย่างว่าง่าย

“มาถึงเมื่อไหร่เนี่ย”

“เมื่อเช้าค่ะ ลงเครื่องปุ๊บก็ตรงมาหาทัดทันทีเลย”

“ใจร้อนไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ว่าแต่กินอะไรมาหรือยัง ออกไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันไหม”

“เกรซกินอะไรรองท้องมาบ้างแล้วล่ะ อยากเห็นบ้านมากกว่า แอริคบอกว่าสวยมาก แต่เกรซอยากเห็นด้วยตาตัวเอง”

“อยากเห็นก็ไปดูสิ เดี๋ยวผมโทรตามแอริคให้” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ยกหูโทรศัพท์ขึ้น ก่อนจะพูดภาษาอังกฤษรัวเร็ว หลังจากวางสายชายหนุ่มก็หันมาบอกหญิงสาวที่ยืนลุ้นตัวโก่งอยู่ข้างๆ

“แอริคอยู่ที่บ้าน พอผมบอกว่าคุณกำลังจะไปหาก็ดีใจใหญ่ ถามจริงเหอะมาเมืองไทยทำไมไม่บอกเขา”

“ฉันอยากเซอร์ไพรซ์เขานิดหน่อย ก็เลยบินมาจากสเปนโดยไม่ได้บอก”

“เอาเถอะ! เอาไว้เจอแล้วก็คุยกันเอาเองก็แล้วกัน”

ก่อนออกจากบริษัท ทัดภูมิบอกพิมพ์จิตรว่าเขาจะออกไปธุระข้างนอก วันนี้ให้ยกเลิกนัดทั้งหมดที่มี และช่วยจองห้องอาหารในโรงแรมให้สามที่ พิมพ์จิตรจดบันทึกตามคำบอกอย่างละเอียด ก่อนจะคิดในใจเงียบๆ ว่า เธอต้องโทรไปรายงานเจ้านายคนที่สองก่อนจะลืม เมื่อทัดภูมิออกไปแล้ว หญิงสาวก็โทรไปรายงานโรสทันที และเป็นอย่างที่คิดไว้ คือโรสโวยวายปาข้าวของจนคอนโดแทบระเบิดเป็นเสี่ยงๆ    

ไม่นานนักทัดภูมิก็ขับรถพาเกรซมาถึงบ้านหรูสไตล์ยุโรปริมทะเลสาบหลังหนึ่ง รอบด้านเต็มไปด้วยต้นไม้สูง หลังคาสีแดงนั้นดูเด่นท่ามกลางแสงอาทิตย์ รั้วบ้านที่จัดจ้านด้วยสีแสดบ่งบอกเชื้อชาติของเจ้าบ้านได้เป็นอย่างดี แอริคเป็นชาวสเปนแต่กำเนิด เขาเป็นลูกค้ารายใหญ่ของทัดภูมิ และบ้านหลังนี้ก็คือสุดยอดความภาคภูมิใจของเขาเป็นอย่างยิ่ง ความจริงแล้วทัดภูมิรู้จักแอริคผ่านทางหญิงสาวที่ชื่อเกรซคนนี้ เนื่องจากเกรซกับแอริคเป็นคนรักกัน ในขณะที่เธอกับทัดภูมิคือเพื่อนร่วมรุ่นสมัยที่เรียนอยู่ด้วยกันที่อเมริกา

“ไฮ้! แอริค” เกรซกระโดดกอดคนรักด้วยความดีใจทันทีที่เข้าไปในบ้าน หรืออีกนัยหนึ่งก็คือเรือนหอหลังงาม

“อิส โซ บิวตี้ฟูล” เกรซบอกเป็นภาษาอังกฤษพลางหอมแก้มชายหนุ่มคนรักฟอดใหญ่

“แอม แกรท แดท ยู เลิฟ อิท” แอริคตอบเป็นภาษาอังกฤษกลับมา

ทัดภูมิมองภาพนั้นอย่างยินดี ก่อนที่จะเริ่มสำรวจรายละเอียดภายใน ทุกอย่างตกแต่งได้ตรงตามแบบที่วางไว้ ทำให้แอริคพอใจมาก เมื่อทักทายกันพอเป็นพิธีแล้ว ทัดภูมิจึงชักชวนให้คนทั้งคู่ชื่นชมความสวยงามของตัวบ้านโดยรอบ

หลังจากที่ได้รับอนุมัติให้ดูแลลูกค้ารายใหม่ที่ติดต่อเข้ามา โชติกาก็ดีใจมาก เธอรีบโทรศัพท์บอกพ่อเลี้ยงเจียงทันทีโดยไม่ให้พินิจ คนสนิทของวันชัยรู้

“พ่อเลี้ยงคะ ฉันโชติกา…ตอนนี้คุณวันชัยให้ฉันจัดการกับลูกค้ารายใหม่ได้ตามสบาย วันพรุ่งนี้พวกเขาจะมาพบฉันที่โรงงาน แต่ฉันจะปฏิเสธไปบอกว่าผ้าไหมของเราไม่พอขาย และจะแนะนำพวกเขาให้ไปหาคุณที่โรงงานแทน คิดว่าไม่น่าจะเกินวันสองวันนี้ คุณคงได้พบพวกเขาที่โรงงานแน่นอน”

“เยี่ยมมาก! ทำงานได้ดีเหมือนเคยนะคนดีของผม” ปลายสายเอ่ยชมเสียงหวาน ทำเอาอีกฝ่ายเคลิบเคลิ้มไปไม่น้อยก่อนจะตั้งสติได้

“งั้นเท่านี้ก่อนนะคะ ฉันไม่สะดวกคุย” โชติกาวางสายอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าวันชัยเดินผ่านห้องทำงานของเธอไปโดยไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร

โชติกาเป็นหญิงชาวเชียงใหม่โดยกำเนิด ก่อนจะมาแต่งงานกับวันชัยนั้น เธอเคยแต่งงานมาแล้ว สามีเก่าของเธอชื่อว่าเรวัตร เป็นช่างออกแบบผ้าไหมฝีมือดีที่ทำงานได้ดิบได้ดีจนมีโรงงานผ้าไหมเป็นของตนเอง แต่เรวัตรติดการพนันงอมแงมจึงเอาโรงงานผ้าไหมไปจำนองเพื่อเอาเงินไปใช้หนี้พนัน โชติกาเห็นว่าเรวัตรกำลังจะล้มละลายจึงไปขอความช่วยเหลือจากพ่อเลี้ยงเจียง เศรษฐีอันดับหนึ่งแห่งเมืองเชียงใหม่ในสมัยนั้น และเป็นคู่แข่งอันดับหนึ่งของวันชัยมาจนถึงตอนนี้ พ่อเลี้ยงเจียงเห็นว่าโชติกาเคยช่วยเหลือตนไว้จากอุบัติเหตุ อีกทั้งเขาเองก็สนใจในตัวโชติกาอยู่มาก จึงให้ความช่วยเหลือโดยการรับซื้อโรงงานผ้าไหมของเรวัตรเอาไว้ อีกทั้งยังรับเรวัตรและโชติกามาอยู่ในความดูแล โชติกากับพ่อเลี้ยงเจียงจึงสนิทกันมากขึ้น พอเรวัตรป่วยตายจากโรคประจำตัว โชติกาจึงขึ้นแท่นเป็นเมียเอกของพ่อเลี้ยงเจียงเพราะความโลภอยากได้สมบัติทั้งหมดของเขา

ต่อมาธุรกิจของวันชัยคู่แข่งคนสำคัญเริ่มเติบโตแซงหน้า ทำให้พ่อเลี้ยงเจียงไม่พอใจ เขาวางแผนใช้งานโชติกาโดยให้เธอเข้าไปตีสนิทกับวันชัย เพราะรู้ดีว่าวันชัยเป็นคนขี้สงสาร อีกทั้งช่วงนั้นก็เป็นเวลาเดียวกับที่มธุรสภรรยาสุดที่รักของเขาต้องมาจากไปด้วยโรคร้ายอย่างมะเร็ง โชติกาจึงได้มาเป็นคุณผู้หญิงของบ้านไพศาลทวีสินอย่างง่ายดาย และโชติกานี่แหละคือหนอนตัวเป้งที่คอยบ่อนไส้ครอบครัวไพศาลทวีสินให้ได้รับความพินาศทีละน้อย…ทีละน้อยโดยไม่มีใครรู้

ปิ่นมณีนั่งพิมพ์ผลการสืบเรื่องของเชฟพัลลภกับเด็กเสิร์ฟที่ชื่อเปิ้ลลงในโน๊ตบุ๊คภายในร้านช็อกโกแล็ตเจ้าเก่า หลังจากที่เธอไปตื้อถามวราภรณ์จนคาดคั้นข้อมูลมาได้ว่าร้านซัก อบ รีดนั้นรับจ้างทำแท้งเถื่อนจริง เธอก็สามารถสรุปข้อมูลทั้งหมดได้ว่าเด็กที่ชื่อเปิ้ลมีความสัมพันธ์กับเชฟพัลลภอย่างใกล้ชิด ตอนนี้เธอกำลังตั้งท้อง และคิดจะไปทำแท้ง แม้ว่าจะเป็นบทสรุปอันแสนเศร้า แต่ยังไงปิ่นมณีก็ต้องบอกลูกค้าของเธอตามความจริง ก่อนหน้านี้หญิงสาวเข้าไปที่ร้าน ‘จิ๊กกี๋โภชนา’ อีกครั้งเพื่อขอลาออก ก่อนจะมานั่งหมกตัวอยู่ในร้านช็อกโกแล็ตที่มีคนบางตา หญิงสาวก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะตัดสินใจกดโทรศัพท์มือถือโทรไปหาใครบางคน…

“คุณวรรณีนะคะ ดิฉันโบตั๋น” ปิ่นมณีได้ยินเสียงอีกฝ่ายตอบกลับมาอย่างยินดี หญิงสาวพูดอะไรอีกสองสามประโยค ก่อนจะนัดหมายคนปลายสายไปที่แห่งหนึ่งซึ่งเป็นร้านอาหารเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ท้ายตลาด

ไม่นานนักปิ่นมณีก็ไปถึงที่หมาย เธอเห็นหญิงกลางคนที่ชื่อวรรณีนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าของเธอดูอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด เมื่อหันมาเห็นร่างของปิ่นมณีเข้ามาใกล้ วรรณีก็เชื้อเชิญให้นั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะเอ่ยถามเร็วปรื๋อ

“เป็นไงบ้างคะคุณโบตั๋น”

“คือ…”

ปิ่นมณีอึกอัก เธอไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง ได้แต่กัดฟันนิ่งเงียบอย่างใช้ความคิด ซึ่งวรรณีเองก็อ่านสีหน้านั้นออก ใบหน้าเธอถอดสีไปเล็กน้อย ปิ่นมณีมองใบหน้านั้นด้วยความสงสารก่อนจะหยิบเอกสารสรุปผลการสืบของเธอออกมาจากกระเป๋าส่งให้วรรณี เธอรับมาอย่างแปลกใจเล็กน้อย

“นี่เป็นเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายในร้านนั้น ดิฉันสรุปมาให้ ลองอ่านดูนะคะ” ปิ่นมณีเลี่ยงการตอบคำถามนั้นโดยการส่งกระดาษให้วรรณีอ่าน แม่ค้าขนมผู้น่าสงสารอ่านเรื่องราวทั้งหมดด้วยน้ำตานองหน้า ปิ่นมณีเองก็รู้สึกแย่ไม่ต่างจากเธอเช่นกัน

“ขอบใจนะคุณโบตั๋นที่ช่วยสืบเรื่องนี้มาให้ฉัน”

“เสียใจด้วยนะคะ ความจริงแล้ว…เด็กชื่อเปิ้ลก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เพียงแค่เธอเป็นคนโชคร้ายเท่านั้นเอง”

“ใช่! เธอแค่โชคร้าย เหมือนฉันไง”

“แล้วคุณจะทำยังไงต่อไป”

“พอแล้วล่ะคุณนักสืบ…ฉันพอแล้ว…ฉันจะโอนเงินค่าจ้างเข้าบัญชีให้คุณนะ บอกหมายเลขบัญชีมาสิ” วรรณีพูดพลางหยิบกระดาษกับปากกาในกระเป๋าขึ้นมาเตรียมจด

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่เอาเงินหรอก” ปิ่นมณีเอ่ยปฏิเสธ

“แต่ว่ามัน…”

“อย่าคิดมากเลยค่ะ ฉันรู้ว่าคุณมีเรื่องต้องใช้เงินมาก เก็บไว้เถอะค่ะ”

“ขอบคุณมากนะคุณนักสืบ”

“ทำใจเย็นๆ ไว้นะคะ อย่าวู่วาม เรื่องทุกเรื่องย่อมมีทางแก้ไข ยังไงคุณกับเขาก็มีลูกด้วยกัน ฉันขอตัวก่อนนะคะ” ปิ่นมณีพูดทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากร้านอย่างเซ็งๆ วรรณีตะโกนเรียกลั่นร้าน

“คราวหน้าอย่าลืมแวะไปที่ร้านฉันนะคะ สังขยาฟักทองของฉันอร่อยอย่างนี้เลย ฉันจะเตรียมทำไว้ให้คุณเป็นพิเศษเลยค่ะ”

“ขอบคุณนะคะ” ปิ่นมณีหันไปส่งยิ้มให้วรรณีอีกครั้งก่อนจะออกจากร้านไป

ปิ่นมณีเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แม้ว่าสายตาของเธอจะมองไปเรื่อยๆ รอบตัวอย่างคนอยากรู้อยากเห็นก็ตาม แต่ความจริงแล้วในสมองของเธอกำลังสับสน สุดท้ายเธอก็ทำงานฟรี ถ้าลีลาวดีเพื่อนรักรู้เข้าคงหัวเราะเยาะเธอ แต่จะทำยังไงได้ เห็นแววตาและสีหน้าแบบนั้น เธอเอาเงินไม่ลงหรอก หญิงสาวตั้งปณิธานกับตัวเองว่าจะไม่มีวันทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้อีกแล้ว

ทัดภูมิกับเกรซกำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารชั้นหนึ่งในโรงแรมสุดหรูที่เขาสั่งให้พิมพ์จิตรจองไว้ให้ ทีแรกแอริคตั้งใจจะมาด้วย แต่เขาเกิดมีธุระสำคัญเข้ามาเสียก่อนจึงจำใจต้องทิ้งคู่หมั้นให้มาฉลองความสำเร็จกับเจ้านายใหญ่ของดรีมเมค อินเทอร์เรอร์เพียงลำพัง

“ฟัวกราที่นี่อร่อยดีนะคะ” เกรซเอ่ยชมตับเป็ดอบในจาน

“อร่อยก็กินเยอะๆ สิ อาหารโรงแรมนี้ใช้ได้ทีเดียว ผมพาลูกค้ามาทานบ่อย”

“แค่ลูกค้าอย่างเดียวหรือเปล่า ไม่ได้แอบพาสาวไหนมากินนะ”

“แหม! อย่างผมน่ะเหรอจะมีเวลาควงใคร”

“ไม่มีสิแปลก! อย่างคุณน่ะต้องเป็นพวกเจ้านายหนุ่มเนื้อหอมแน่ๆ เลย ฉันเห็นนะ…เวลาคุณอยู่ที่บริษัทน่ะ พวกพนักงานสาวๆ พากันมองคุณตาเยิ้มเชียว”

“งั้นเหรอ…ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ทัดภูมิทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะแกล้งหยิบแก้วแชมเปญขึ้นมาจิบแก้เขิน เกรซเห็นดังนั้นก็หัวเราะร่า

“ก็ได้…ก็ได้…ฉันไม่แกล้งคุณแล้ว งานแต่งฉันอย่าลืมไปนะ”

“ชัวร์อยู่แล้ว ว่าแต่คุณแอริคนี่ก็แปลกนะ อยู่ๆ ก็คิดจะมาสร้างเรือนหอที่เมืองไทย ทั้งๆ ที่ตัวเองก็อยู่สเปนแท้ๆ”

“มันเป็นความคิดของฉันเองค่ะ ฉันอยากได้บ้านที่เมืองไทย จริงๆ แล้วที่แปลงนั้นเป็นสมบัติตกทอดของแม่ ฉันไม่อยากให้มันกลายเป็นที่ร้างก็เลยบอกให้แอริคปลูกบ้านที่นั่น”

“ยังไงก็ต้องขอบคุณอีกครั้งนะที่ไว้ใจผม”

“ยัวร์ เวลคัม…ฉันตั้งใจเลือกคุณอยู่แล้ว เพราะรู้ดีว่าคุณต้องรู้ใจฉัน”

“งั้นเหรอ! ระวังคุณแอริคมาได้ยินเข้าแล้วจะไม่พอใจนะ”&nbsp

“ไม่หรอก! แอริคเขารู้ดี แล้วก็แยกแยะออก”

เกรซพูดทิ้งท้ายก่อนจะหยิบแก้วแชมเปญของตนเองขึ้นมาชนแก้วกับทัดภูมิ ชายหนุ่มหัวเราะอย่างมีความสุขที่งานออกมาสำเร็จ แถมยังได้พบเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมานานนับสิบปีโดยไม่รู้เลยว่ากำลังจะมีสงครามความรักเกิดขึ้น

โรสในชุดของมาร์ค แอนด์ สเปนเซอร์สุดหรูเดินสวมแว่นกันแดดสีดำของดิออร์ทะเล่อทะล่าเข้ามาในร้าน มือข้างหนึ่งถือของบางอย่าง ส่วนอีกข้างก็ถือกระเป๋าหลุยส์ราคาเหยียบแสนรุ่นใหม่ล่าสุด เรียกความสนใจจากคนในร้านได้เป็นอย่างดี หญิงสาวยืนแอบมองอากัปกิริยาของคนทั้งสองจากด้านนอกร้านมานานเกินพอที่จะอดทนได้ โรสจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านเพื่อแสดงตัว ทันทีที่ถึงที่นั่งของทัดภูมิ เธอก็คว้าตัวของเกรซมากระหน่ำตบไม่ยั้งโดยไม่ฟังเสียงทัดทานของใคร ทัดภูมิตกใจมาก พยายามดึงตัวโรสออก แต่เธอกลับหันมาตบเขาฉาดใหญ่ก่อนจะมะรุมมะตุ้มอยู่กับเกรซที่พยายามสู้อย่างไม่ห่วงภาพพจน์ ผู้คนในร้านพากันแตกตื่น และยืนดูอย่างเห็นเป็นเรื่องแปลกประหลาด พนักงานในร้านทำอะไรไม่ถูกจึงตัดสินใจเรียกรปภ. ของโรงแรมเข้ามาห้ามทัพ ทัดภูมิเสียหน้ามาก ขณะที่เกรซเผลอโรสก็เอาของบางอย่างสาดใส่เธอ กลิ่นฉุนกึกคลุ้งไปทั่วร้าน

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ! คุณทำเกินไปแล้ว” ทัดภูมิพยายามลากโรสออกจากร้าน แต่เธอกลับปัดมือของเขาออก

“อย่ามายุ่งกับฉัน”  

เพี๊ยะ!

ได้ผล…ทุกอย่างหยุดนิ่งเหมือนเวลาหยุดเดิน ทัดภูมิโกรธจนระงับตัวเองไม่อยู่ เขาซัดฝ่ามือเข้าที่แก้มของไฮโซสาวฉาดใหญ่ เป็นครั้งแรกที่เขาทำร้ายผู้หญิง

“คุณ…คุณตบฉันเหรอ”

“ถ้ายังไม่หยุดทำบ้าๆ ผมจะทำมากกว่านี้”

“คุณ…กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้”

“ผมก็แค่อยากเรียกสติคุณให้กลับมา รู้ไหมว่าคุณทำอะไรลงไป คุณทำให้ทุกอย่างมันเลวร้ายไปหมดแล้ว ลองมองดูให้ดีสิ”

“ฉันไม่สน! ก็แม่นี่อยากหน้าด้านมาแย่งของของคนอื่นทำไม”

“กลับไปสงบสติอารมณ์ซะ แล้วเราค่อยคุยกัน ที่นี่ผมจะจัดการเอง” ทัดภูมิเอ่ยปากไล่แฟนสาว ทำให้โรสเสียหน้ามาก เธอเดินสะบัดสะบิ้งออกจากร้านไปอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

“ขอโทษนะครับ” ทัดภูมิหันไปบอกเกรซที่สภาพดูไม่จืดขณะขอเปิดห้องกับทางโรงแรมให้เกรซได้เปลี่ยนเสื้อผ้า

“ช่างเถอะ! ฉันไม่ได้เห็นอะไรสนุกๆ มานานแล้ว”

“คุณเนี่ยมันแปลกคนจริงเชียว เรื่องอย่างนี้มันน่าสนุกตรงไหนกัน ผมปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว”

“สนุกสิ…สนุกที่ได้เห็นสุภาพบุรุษจอมเจ้าชู้อย่างคุณโดนแม่เสือสาวอาละวาดไง” เกรซพูดแซวพลางหัวเราะขำขัน แต่ทัดภูมิกลับไม่รับมุข

“คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ ถ้างั้นผมขอตัวไปจัดการข้างล่างก่อนนะ” ทัดภูมิพูดตัดบทก่อนจะเดินลงลิฟต์ไปอย่างไม่สบายใจนัก

โรสเดินออกจากร้านอย่างหัวเสียเพราะเสียงไล่ของทัดภูมิ เธอโกรธจัดจนร้องไห้ สภาพเธอในเวลานี้ไม่เหลือเค้าของไฮโซสาวลูกผู้ดีมีตระกูลเลยสักนิด แก้มนวลที่มักจะแต่งแต้มด้วยบลัชออนราคาแพงในเวลานี้แดงช้ำจากแรงฝ่ามือของชายในดวงใจ หญิงสาวกัดฟันอย่างเคียดแค้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ราคาแพงออกจากกระเป๋าพลางกดเบอร์คุ้นมือในช่วงนี้ทันที โรสกรอกเสียงห้วนลงไปทันทีที่ได้ยินเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย

“หานักสืบให้ฉันด่วน! ว่าไงนะ…ถ้าเธอหาให้ฉันไม่ได้ ฉันจะบอกเจ้านายเธอว่าเธอทำอะไรเอาไว้บ้าง รวมทั้งเรื่องที่เธอรับเงินสินบนจากฉันก็จะถูกเปิดเผยด้วย คิดให้ดีก็แล้วกัน…ดี! หวังว่าพรุ่งนี้ฉันคงจะได้เห็นหน้านักสืบของเธอนะพิมพ์จิตร”