Novel-novel oleh เวณิกา

พิมพ์จิตรนั่งหูชาอยู่ที่โต๊ะกินข้าวหลังจากที่โรสวางสายไปแล้ว พลางเสมองเส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ขึ้นอืดอยู่ในชาม ต่อให้มันดูน่ากินกว่านี้เธอก็คงกินมันไม่ลงแล้ว เพราะคำสั่งเฉียบขาดแกมขู่บังคับของเจ้านายคนที่สองทำให้เธอเกิดอาการคลื่นเหียน“ให้ตายเถอะ! ยายแคทวอล์คเคลื่อนที่สั่งให้ฉันหานักสืบให้ได้ภายในวันพรุ่งนี้ สั่งเหมือนกับสั่งขี้มูก รู้บ้างไหมเนี่ยว่ามันยากเย็นเข็ญใจขนาดไหน สงสัยจะหวงแฟนจนลืมใช้สมองนึก เจ้านายนะเจ้านาย…ชอบทำให้พิมพ์จิตรลำบากอยู่เรื่อยเลย” เลขาที่ความสาวเริ่มเหลือน้อยโอดครวญพลางเทชามบะหมี่ทิ้งลงอ่างก่อนจะมองอย่างเสียดายหลังเสร็จภารกิจพิมพ์จิตรก็เริ่มเปิดคอมพิวเตอร์ สิ่งแรกที่เธอคิดออกในเวลานี้คือเข้าเว็บกูเกิ้ลก่อนจะพิมพ์คำว่า ‘นักสืบ’ ลงไป ไม่กี่วินาทีหน้าจอของเธอก็ปรากฏเว็บไซต์เกี่ยวกับนักสืบขึ้นมามากกว่าหนึ่งพันเว็บ พิมพ์จิตรกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ก่อนจะคลิกดูทีละเว็บ จนเวลาผ่านไปนานกว่าสองชั่วโมง“โอ๊ย! ทำไมมันถึงได้เยอะอย่างนี้นะ ให้นั่งเปิดแบบนี้รับรองพรุ่งนี้เช้ายังไม่หมดเลย เอาไงดีน้า…” พิมพ์จิตรนั่งมองหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างใช้ความคิดก่อนจะใช้เมาส์สุ่มคลิกไปที่เ

ยามสายของวันจันทร์มีหญิงสาวแสนสวยมาขอพบทัดภูมิถึงห้องทำงาน สร้างความตกตะลึงให้กับพิมพ์จิตร เลขาฯ หน้าห้องเป็นอย่างมาก“คุณทัดภูมิอยู่ไหมคะ” สาวสวยถามขึ้นพลางส่งยิ้มให้อย่างอ่อนหวาน"อยู่ค่ะ รอสักครู่นะคะ” พิมพ์จิตรยกหูโทรศัพท์หาเจ้านายพลางพูดอะไรสองสามคำก่อนจะวางสาย “เจ้านายอยู่ในห้องค่ะ เชิญเข้าไปได้เลย”“ขอบคุณค่ะ” สาวสวยเอ่ยขอบคุณก่อนจะเดินเข้าห้องของทัดภูมิไปตามคำบอก พิมพ์จิตรมองร่างระหงนั้นไปอย่างไม่วางตา สายตาอยากรู้อยากเห็นคู่นั้นบ่งบอกถึงความคิดบางอย่างในจิตใจ“ใครกันเนี่ย ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ต้องไม่ใช่ลูกค้าแน่ แล้วมาหาเจ้านายทำไม น่าสงสัยว่าจะไม่ใช่ธรรมดาซะแล้ว” คิดได้ดังนั้นพิมพ์จิตรก็ยกหูโทรศัพท์ถึงโรสทันที โรสได้ยินคำพูดของพิมพ์จิตรก็โกรธควันออกหู เธอโวยวายผ่านสายโทรศัพท์เหมือนคนบ้า ก่อนจะสั่งให้พิมพ์จิตรจับตามองเจ้านายของเธอทุกฝีก้าวฝ่ายทัดภูมิเมื่อได้พบผู้มาเยือนก็แปลกใจ เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันทีที่ได้พบหน้า“เฮ้! เกรซ มาได้ไงเนี่ย”“เซอร์ไพรซ์ไหมคะทัด”“เวรี่…เวรี่…เลยล่ะ นั่งก่อนสิ” ทัดภูมิดึงเก้าอี้มาให้นั่งอย่างเอาใจ“แท็งกิ้ว” สาวสวยนามว่าเกรซทรุดตัวลงนั่งตามคำเช

ทัดภูมิเลี้ยวรถยนต์คันหรูราคาหลายล้านเข้าสู่ถนนแคบๆ ในย่านใจกลางเมืองกรุง ก่อนจะเลี้ยวเข้าไปยังที่ตั้งของคอนโดมิเนียมดีไซน์หรูสไตล์ยุโรปที่ทำด้วยหินอ่อนสีขาวทั้งหลัง ทันทีที่จอดรถเขาก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์คุ้นมือทันที เสียงอู้อี้ดังมาตามปลายสาย“มีอะไรแต่เช้าวะ”“ป่านนี้แล้วยังไม่ตื่นอีกเหรอ”“ไอ้ห่า…วันนี้วันเสาร์นะโว้ย”“มัวแต่นอนกกสาวอยู่หรือไง ตอนนี้ฉันอยู่หน้าคอนโดนายแล้วนะโว้ยไอ้ชัช กำลังจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้แหละ”ทัดภูมิกดสายทิ้งก่อนจะมุ่งหน้าขึ้นไปข้างบนตามคำบอก ชายหนุ่มผู้โชคร้ายอย่างชัชวาลได้แต่มองโทรศัพท์ด้วยสายตาเป็นงง ไม่นานนักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เขารีบกระเด้งตัวลุกจากที่นอนทันที “มาทำไมแต่เช้าวะ” ชัชวาลเอ่ยทักขณะเปิดประตูให้เพื่อนรัก“อยู่บ้านแล้วเบื่อ ไม่รู้จะไปไหนก็เลยนึกถึงนาย”“ทะเลาะกับพ่อมาอีกล่ะสิ” อีกฝ่ายดักคออย่างรู้ทัน เพราะทุกครั้งที่เพื่อนรักทะเลาะกับใครมาทีไร ก็จะมายึดคอนโดสุดหรูของเขาเป็นที่พึ่งทุกทีไป“คราวนี้เรื่องอะไรอีกล่ะ”“เรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะ”“แต่ก็ทำให้นายอยู่ไม่ติดใช่ไหมล่ะ” ชัชวาลพูดยิ้มๆ ก่อนจะส่งแก้วที่มีวิสกี้ออนเดอะร็อคให้อีกฝ่าย“กิน

ก๊อก…ก๊อก…ก๊อก…เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้อง แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของห้องจะยังคงหลับไม่รู้เรื่องก๊อก…ก๊อก…ก๊อก…เสียงเคาะประตูดังต่อเนื่องขึ้นมาอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะแรงและเร็วกว่าครั้งแรกมากนัก ได้ผล! เจ้าของห้องเริ่มเกิดปฏิกิริยา เธอลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าตนเองนอนหลับฟุบคาอยู่ที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ข้างเตียง“เช้าแล้วเหรอเนี่ย เผลอหลับไปได้ยังไงกันนะเรา” ก๊อก…ก๊อก…ก๊อก…เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ปิ่นมณีวิ่งแจ้นไปเปิดประตูทันที“ยายปิ่น! นี่แกไปทำอะไรมาเนี่ย ผมเผ้ามันถึงได้กระเซอะกระเซิงแบบนี้”“ฉันเพิ่งตื่นน่ะ เข้ามาก่อนสิ” ปิ่นมณีพูดพลางเดินหันหลังกลับเข้ามาในห้อง ทิ้งให้เพื่อนสนิทอย่างลีลาวดีเดินตามเข้ามา ลีลาวดีมองเพื่อนรักจากทางด้านหลังพลางทำหน้าบอกบุญไม่รับ“นี่ถามจริงเหอะ…แกไปทำอะไรมากันแน่ สภาพถึงได้ยับเยินแบบนี้”“อื้อ! ฉันไปทำงานมาน่ะ”“งานอะไรของแก”“ก็งานนักสืบน่ะสิ เอาน่า…อย่าเพิ่งมาซักฉันตอนนี้เลย ยังไงฉันก็ต้องเล่าให้แกฟังอยู่ดีนั่นแหละ” ปิ่นมณีพูดตัดบทขณะคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป“ย่ะ! แม่เพื่อนตัวดี” ลีลาวดีส่งค้อนให้ด้วยความหมั่นไส้ก่อนจะเดินเ

รุ่งเช้าปิ่นมณีเดินไปด้อมๆ มองๆ อยู่ที่ร้านอาหารขนาดย่อมร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ตรงกลางโดยมีร้านขายดอกไม้และร้านขายยาขนาบอยู่สองข้างซ้ายขวา หน้าร้านสีขาวขนาดสองคูหาสองชั้นตกแต่งด้วยไม้ดอกจำพวกชวนชมหลากสีที่ตัดแต่งเป็นพุ่มสวยงาม ปิ่นมณีจ้องมองอย่างอดที่จะชื่นชมไม่ได้ หญิงสาวมองป้ายประกาศเล็กๆ ที่ติดอยู่บนกระจกหน้าร้านพลางเลยไปยังป้ายขนาดใหญ่ที่เขียนด้วยอักษรนูนสีทองว่า ‘จิ๊กกี๋โภชนา’ อย่างใช้ความคิดสักพักก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูกระจกเข้าไป“ขอโทษนะคะคุณ ตอนนี้ร้านยังไม่เปิดให้บริการค่ะ” พนักงานสาวที่ไม่สวยเลยสักนิดหันมาบอกอย่างตกใจเมื่อเห็นปิ่นมณีเดินเข้ามาด้วยคิดว่าเป็นลูกค้า“คือ…ฉะ…หนูมาสมัครงานค่ะ”ปิ่นมณีพูดอย่างไม่มั่นใจนักว่าจะใช้คำสรรพนามเรียกตัวเองว่าอะไร สุดท้ายก็นึกขึ้นมาได้ว่าเธอกำลังปลอมตัวเป็นเด็กมาหางานพิเศษทำ จึงใช้คำเรียกตัวเองว่า ‘หนู’ แทน ‘ฉัน’ อย่างที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก“สมัครงานงั้นเหรอ” เมื่อรู้ว่าปิ่นมณีไม่ใช่แขก หญิงสาวคนเดิมจึงเปลี่ยนท่าทีการพูดในทันใด“เธออายุเท่าไหร่”“เอ่อ…17 จ้ะ” ปิ่นมณีตอบทันที เธอรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังมองเธออย่างไม่ค่อยจะเชื่อนัก“รอเดี๋ยวนะ จะ

“ทัดคะ คุณทำแบบนี้กับโรสได้ยังไงกัน ทั้งๆ ที่โรสชวนคุณทานข้าว โรสเป็นห่วงว่าคุณจะเครียดเกินไป แต่คุณก็บอกว่าไม่ว่าง กลับไปนั่งสวีตกับใครก็ไม่รู้ในร้านที่เราไปด้วยกันประจำ แล้วแม่นั่นน่ะเหรอลูกค้า โรสว่ามองยังไงมันก็ไอ้ผู้หญิงที่ชอบแย่งของของชาวบ้านนั่นแหละ ทำไมคุณต้องโกหกโรสด้วยคะ” โรสในชุดสีแดงไวน์โวยวายลั่นห้องพร้อมน้ำตา“ผมว่าคุณเข้าใจผิดไปใหญ่แล้วนะโรส ผมไปทานข้าวกับลูกค้าจริงๆ คุณภาณิณีเป็นลูกค้ารายใหญ่ของผม เธอเป็นลูกสาวของประธานบริษัทสกาย คอนสตัคชั่น บริษัทก่อสร้างยักษ์ใหญ่ที่คอยสนับสนุนบริษัทของผม จะพูดจะจาอะไรก็หัดให้เกียรติเขาบ้าง”“ถึงกับออกรับแทนกันเลยเหรอคะ ผู้หญิงแพศยาแบบนั้นโรสว่ามันยังน้อยไปด้วยซ้ำ มีอย่างที่ไหน ผู้ชายก็มีตั้งเยอะแยะ ชอบทำตัวเป็นแมวขโมยของของคนอื่น พฤติกรรมแบบนี้ลูกผู้ลากมากดีเขาไม่ทำกันหรอก”“มันจะไปกันใหญ่แล้วนะโรส คุณเองก็เหมือนกัน…หัดมีเหตุผลบ้างสิ เอาแต่พูดจาให้ร้ายคนอื่นแบบเสียๆ หายๆ คุณเองก็เป็นลูกผู้ลากมากดีเหมือนกัน แต่ทำไมยิ่งนับวันก็ยิ่งหยาบคาย พูดจาไม่ให้เกียรติคนอื่นเลย ผมเองก็ไม่อยากพูดจาแบบนี้กับคุณหรอกนะ แต่พฤติกรรมของคุณนับวันผมเริ่มทน