บทที่ 8 ฉันมีของบางอย่างอยู่กับประธานฮั่ว

หลีเกอมีท่าทีปฏิเสธ เธอได้ยื่นใบลาออกแล้วและไม่มีส่วนที่จะต้องรับผิดชอบในเรื่องนี้

และถึงแม้ว่าเฉียวซีอวิ๋นจะขอร้องเธอ แต่น้ำเสียงที่ฟังดูคล้ายจะออกคำสั่งนั้นทำให้เธออึดอัดมาก

แต่แล้วเมื่อเธอคิดว่าข้าวของต่าง ๆ ยังอยู่ที่ฮั่วจิ้นเฉิง และอาจเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอต้องทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้ คงเป็นไปได้ที่จะขออะไรบางอย่างจากเขาในขณะที่รอกาแฟมาส่ง

เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วตกลง “รับทราบค่ะ”

“ขอบคุณ” หลังจากเฉียวซีอวิ๋นพูดแล้วเธอก็เดินออกไป

หลังจากที่เธอตั้งครรภ์ เธอก็ค่อนข้างมีความเป็นแม่ แต่ความมั่นใจและความเย้ายวนใจของหญิงสาวจากครอบครัวชนชั้นสูงยังคงสร้างความแตกต่างกับหลีเกอ

ในอดีตเธอที่อยู่ภายใต้ร่มเงาของตระกูลใหญ่นั้นเลวร้ายยิ่งกว่าการเผชิญเฉียวซีอวิ๋นเสียอีก

ไม่กี่ปีต่อมา เธอก็ดูเหมือนคุณหนูตกอับ

เมื่อรู้ถึงช่องว่างขนาดใหญ่ก็ทำให้เธอยืนอยู่ตรงนั้น หลังจากมึนงงอยู่พักหนึ่งเธอก็เก็บอารมณ์ทั้งหมดออกจากห้องน้ำแล้วไปที่ห้องน้ำชาเพื่อชงกาแฟ

รสชาติที่ฮั่วจิ้นเฉิงชอบเป็นสไตล์อเมริกัน โดยมีน้ำตาลทรายแดงสามส่วนและนมหนึ่งส่วน

ขณะนั้น การประชุมก็สิ้นสุดลง ผู้คนกระจัดกระจายออกมาจากห้องประชุม เธอไม่เห็นฮั่วจิ้นเฉิง ดังนั้นเธอจึงรู้ว่าเขาอาจจะเข้าไปในห้องทำงานแล้ว

หลีเกอหยิบกาแฟขึ้นมาและเคาะประตูห้องทำงานประธาน

“เข้ามา” สิ่งที่ดังมาจากข้างในไม่ใช่เสียงเย็นชาของฮั่วจิ้นเฉิง แต่เป็นเสียงที่อ่อนแอบและบอบบางของ เฉียวซีอวิ๋น

ถ้วยกาแฟในมือของหลีเกอสั่นและเกือบจะหก

หลังจากตั้งสติอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดเธอก็รวบรวมความกล้าเพื่อเปิดประตูสู่ห้องทำงานของประธาน

ทันทีที่ประตูเปิดออก เธอเห็นเฉียวซีอวิ๋นโอบคอของฮั่วจิ้นเฉิงและนั่งบนตักของเขา

แม้ว่าเธอจะเตรียมตัวมาอย่างดี แต่หลีเกอก็ยังไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ และหัวใจของเธอแทบจะหยุดเต้นด้วยความเจ็บปวด

เฉียวซีอวิ๋นดูเขินอายเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอ

“วางไว้แล้วออกไปได้เลยนะ”

เสียงที่อ่อนโยนของเฉียวซีอวิ๋นทำให้ความคิดของเธอกลับมาอีกครั้ง

เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นและมองตาของฮั่วจิ้นเฉิงที่จ้องมองเธอจากระยะไกล

รัศมีเย็นชาที่เล็ดลอดออกมาจากดวงตาของเขาดูเหมือนจะสามารถกลืนเธอได้ทันที

ในขณะนี้ สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่าชายคนนี้จงใจ

ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงมาปรากฏตัวที่นี่ แต่เขาก็ยังปล่อยให้เธอเผชิญกับเหตุการณ์เช่นนี้และทำให้เธออับอาย!

“เลขาหลี?” เมื่อเห็นว่าเธอไม่ขยับ เฉียวซีอวิ๋นจึงมองมา

หลีเกอพูดว่า “อ้อ” แล้วพยักหน้า หลังจากวางกาแฟลงบนโต๊ะแล้ว เธอก็หันหลังกลับราวกับกำลังหนี แต่หลังจากเดินไปได้เพียงสองก้าว เธอก็ชะงักอีกครั้งทันที

เมื่อฟังเสียงคลุมเครือที่มาจากด้านหลัง ภาพในหัวของเธอล้วนมีแต่ฉากที่ฮั่วจิ้นเฉิงและเฉียวซีอวิ๋น ใกล้ชิดสนิทสนมกัน

ขาของเธออ่อนแรง และเธอพยายามอย่างหนักเพื่อไม่ให้ตัวเองล้มลง

อย่างไรก็ตาม การปรากฏตัวของเธอทำให้เฉียวซีอวิ๋นรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เนื่องจากดูเหมือนว่าจะทำให้ 'ธุรกิจ' ของเธอกับฮั่วจิ้นเฉิง ล่าช้า

“เลขาหลี คุณมีอะไรอีกไหม?”

“ฉัน…”

ในที่สุดเธอก็รวบรวมความกล้าแล้วหันกลับมาอีกครั้ง “ฉันได้ฝากของบางสิ่งที่สำคัญมากไว้กับประธานฮั่ว ท่านประธานโปรดคืนให้ฉันด้วยค่ะ”

ห้องทำงานของประธานมีพื้นที่สองร้อยตารางเมตร แต่บรรยากาศก็ในห้องนี้กลับน่าอึดอัด

มีเอกสารมากมายกองอยู่บนโต๊ะ แต่ก็ไม่สามารถบังฉากบนเก้าอี้หนังได้ ชายคนหนึ่งสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว คอปกเผยอออก มีรอยจูบสีสตรอว์เบอร์รี่ติดอยู่เล็กน้อย ซึ่งทำให้ดวงตาของเขาแดงก่ำและน่ากลัว

“เหรอ? อะไรล่ะ?”

ได้ยินเธอพูดแบบนี้ เฉียวซีอวิ๋นก็เริ่มอยากรู้อยากเห็นพลางจับแขนของฮั่วจินเฉิงให้แน่นขึ้น “จิ้นเฉิง ทำไมคุณถึงเก็บข้าวของของแม่เลขานี่ไว้ล่ะ?”

“ไม่ใช่ของสำคัญอะไรหรอก”

ฮั่วจิ้นเฉิงคว้าแขนเล็ก ๆ ของเฉียวซีอวิ๋น และโอบเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา เมื่อมองจากสายตาของหลีเกอจะเห็นว่าร่างของทั้งสองแนบชิดกัน

เธอเม้มปากและไม่พูดอะไร แต่หัวใจของเธอกลับชอกช้ำ จนกระทั่งฮั่วจิ้นเฉิง มองเธอเหมือนคนแปลกหน้าแล้วพูดว่า “คุณออกไปได้แล้ว”

คำพูดที่รุนแรงและบ้าอำนาจ

ดูท่าว่าเขาคงไม่มีความตั้งใจที่จะคืนบัตรประชาชนให้เธอง่าย ๆ

“มันคือบัตรประจำตัวประชาชนค่ะ”

ในขณะที่เฉียวซีอวิ๋นอยู่ตรงนั้น เธอก็พูดตรงไปตรงมาโดยหวังว่าจะแก้ไขปัญหานี้และจากไปโดยเร็ว เธออยู่ที่นี่ต่อไปแม้อีกนาทีเดียวไม่ได้

“อันที่จริงฉันลาออกจากฮั่วกรุ๊ปแล้ว แต่ประธานฮั่วได้ยึดบัตรประชาชนของฉันไป พฤติกรรมดังกล่าวทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่าประธานฮั่วคิดอะไรกับฉันหรือเปล่า คุณฮั่วความสามารถล้นเหลือขนาดนี้คงไม่จำเป็นต้องใช้วิธีที่น่ารังเกียจแบบนี้กับเลขาอย่างฉันหรอก”