บทที่ 7 เฉียวซีอวิ๋นเรียกเธอไว้

คู่หมั้นของประธานฮั่ว?

เธอกับฮั่วจิ้นเฉิงแต่งงานกันอย่างลับ ๆ ดังนั้นคนในฮั่วกรุ๊ปจึงรู้แค่ว่าเธอคือเลขาของเขา

คู่หมั้นที่เจสันกำลังพูดถึงคือเฉียวซีอวิ๋นอย่างนั้นหรือ?

เธอเพิ่งจะหย่าร้างได้ไม่นาน แต่เฉียวซีอวิ๋นก็ปรากฏตัวในฮั่วกรุ๊ปอย่างยิ่งใหญ่แล้ว หล่อนคงจะได้นอนบนเตียงที่เธอเคยนอนในบ้านหลังเก่าและลองเล่นท่าต่าง ๆ กับฮั่วจิ้นเฉิง

แค่คิดถึงเรื่องนี้ก็ทำให้หัวใจของหลีเกอบีบรัดอย่างรุนแรง

แต่เธอยังคงพูดอย่างไม่เกรงใจว่า “ขอบคุณ”

จากนั้นก็ออกจากบริเวณสำนักงานฝ่ายทรัพยากรบุคคล

ที่ด้านหลังนั้น เจสันมองตามหลังเธออย่างมีเลศนัยน์โดยไม่ทราบความหมาย

แม้แต่คนโง่ก็ยังรู้ได้ถึงความในใจของหลีเกอที่มีต่อประธานฮั่ว จึงไม่น่าแปลกใจที่จะถูกไล่ออก

หลังจากที่เปิดคอมพิวเตอร์ เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงแปลก ๆ “โอ้ เป็นการแสดงละครที่ดีฉากหนึ่งเลย~”

หลังจากมาถึงห้องทำงานของท่านประธาน หลีเกอก็พบกับผู้ช่วยหลานทันทีที่ออกจากลิฟต์

“เลขาหลี คุณมาแล้วเหรอ?” หลานหนีเหลือบมองกระเป๋าเดินทางในมือของเธอ

เมื่อรู้ว่าเธอต้องมาเพื่อขอบัตรประจำตัวประชาชน จึงชี้ไปทางห้องประชุมด้วยเอกสารในมือ “ผมให้บัตรประชาชนของคุณกับประธานฮั่วไปแล้วครับ แต่ประธานฮั่วยังประชุมอยู่ นี่เป็นการประชุมรอบที่สามแล้ว คุณรีบหรือเปล่า? เดี๋ยวผมจะไปเรียกเขามาให้”

“โอ้ ไม่ต้องหรอกค่ะ” หลีเกอพูดด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหิน “ฉันจะรอเขาอยู่ที่นี่”

“ได้ครับ ให้ผมไปซื้อกาแฟมาให้คุณสักแก้วดีไหม?”

หลานหนีดูเหมือนจะรู้ว่าฮั่วจิ้นเฉิงไม่คิดจะปล่อยให้หลีเกอลาออก หลีเกอมีปัญหาในใจมากมาย แต่ก็มีโครงการสำคัญ ๆ บางอย่างอยู่ในมือด้วย เมื่อเธอลาออก คงเป็นเรื่องยากที่จะหาคนใหม่ที่เหมาะสมได้ทัน

ท่าทางของเขาที่มีต่อหลีเกอก็นุ่มนวลกว่าเดิมมากเช่นกัน “ผมเพิ่งเรียนชงกาแฟตุรกีมาด้วยนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ” เพราะเธอต้องการเลิกกับฮั่วจินเฉิงแบบเด็ดขาด ความสัมพันธ์ของหลีเกอกับคนรอบข้างจึงไม่พัฒนาไปไหน

ได้ยินเธอพูดแบบนั้น หลานหนีจึงไม่พูดอะไรต่อ เขาเดินเข้าไปในห้องประชุมด้วยท่าทางหดหู่และยื่นเอกสารให้ฮั่วจิ้นเฉิง

หลีเกอเดินผ่านบริเวณสำนักงานและเหลือบมองไปทางห้องประชุม

ประตูถูกเปิดออกและพบว่ามีผู้คนจำนวนมากนั่งอยู่รอบโต๊ะประชุม

เธอเห็นผมสีดำมันด้านหลังและไหล่กว้างพอที่จะรองรับเสื้อสูทของเขาได้ เขากำลังฟังรายงานจากผู้คนทั้งสองด้าน ใบหน้าด้านข้างของชายคนนั้นดูเย็นชา ริมฝีปากบางของเขาขยับเป็นครั้งคราว

ฮั่วจิ้นเฉิงดูเอาใจใส่ในระหว่างการประชุมอยู่เสมอ

หลังจากถอนสายตาแล้ว หลีเกอก็เหลือบมองเสื้อผ้าของตัวเองที่เปียกโชกไปด้วยสายฝน และยังคงลากกระเป๋าเดินทางไว้ในมือ

แม้ว่าเธอต้องการจะบุกเข้าไป แต่เธอก็รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมจริง ๆ

เธอมองไปที่ห้องทำงานของประธานอีกครั้ง แม้จะเป็นกระจกฝ้า แต่เธอก็มองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นุ่ม ๆ อย่างเลือนราง เธอดูเหมือนเฉียวซีอวิ๋นที่เธอเจอในโรงพยาบาล

การที่เธอเข้าไปก็มีแต่จะเพิ่มความลำบากใจและอับอายให้กับตัวเองเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้ หลีเกอจึงเก็บสัมภาระไว้ครู่หนึ่ง เธอตรงไปที่ห้องน้ำ เปิดก๊อกน้ำ และล้างหน้าด้วยน้ำเย็น ขณะที่สงบสติอารมณ์ลง เธอก็คิดว่าอีกสักเดี๋ยวจะไปบอกฮั่วจินเฉิงอย่างไรว่าจะเข้าไปเก็บสัมภาระที่บ้าน

“เลขาหลี วันนี้คุณมาสายจัง!”

ผู้ช่วยฝึกหัดเข้ามาล้างมือและทักทายเธอ

หลีเกอพูด 'อืม' โดยไม่ได้อธิบายอะไร หลังจากที่คนออกไปเธอก็หยิบกระดาษชำระออกมาเช็ดหน้าพลางจ้องมองตัวเองในกระจก ตอนที่เธอไปดูไบครั้งที่แล้ว พี่ชายคนโตของเธอบอกว่าเธอผอมลงกว่าเดิมมาก เธอยิ้มให้และอธิบายว่าตัวเองกำลังลดน้ำหนัก

ดูท่าว่าการแต่งงานครั้งนี้ทรมานเธอมากจริง ๆ

การเลือกที่จะจบทุกอย่างคือทางเลือกที่ถูกต้อง

ทันใดนั้น ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง ร่างงามระหงเดินเข้ามา ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นขาวเนียน และร่างกายของเธอเต็มไปด้วยความสูงส่งและความสง่างาม ยกเว้นหน้าท้องที่นูนเล็กน้อยของเธอ

เมื่อเธอเห็นว่าเป็นเฉียวซีอวิ๋น หลีเกอก็ไม่รู้ว่าความน้อยเนื้อต่ำใจที่อยู่ในใจของเธอนั้นคืออะไร

เธอรีบเช็ดน้ำออกจากใบหน้า ปรับท่าทางให้เรียบร้อย แล้วหันหลังเพื่อจะเดินออกไป

“เดี๋ยวก่อน”

จู่ ๆ เฉียวซีอวิ๋นเรียกเธอไว้ “ฉันเพิ่งได้ยินคนเรียกคุณว่าเลขาหลี คุณคงเป็นเลขาของจิ้นเฉิงใช่ไหมคะ?”

ทันใดนั้นหลีเกอก็ตัวแข็งทื่อและได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ด้านหลังมากขึ้น

เฉียวซีอวิ๋นเดินไปหาเธอพลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “การประชุมของจิ้นเฉิงน่าจะจบลงในอีกสักครู่ คุณช่วยชงกาแฟให้ฉันสักแก้วแล้วส่งไปที่ห้องทำงานประธานได้ไหม คุณน่าจะรู้ว่าเขาชอบรสชาติอะไรใช่ไหม?”