Share
บทที่ 294 ไม่กลัวแม้ต้องฝ่าภูเขาไฟหรือขุมนรก
Related chapter
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 295 ฟ้าไม่กลั่นแกล้งผู้มีความตั้งใจ
"ตามหาต่อไป เหมืองสุดท้ายเหลืออีกสองแห่ง ถ้าหาไม่เจอ อาจต้องขอความช่วยเหลือจากกองทัพ"หลีหานสั่งการ ฟู่ซิวเป่ยลุกขึ้นก่อนใคร เขาไม่สนใจความเหนื่อยล้าของร่างกายเลย รีบลงไปที่เหมืองแห่งที่เก้าในที่สุดฟ้าไม่กลั่นแกล้งผู้มีความตั้งใจตีสามฟู่ซิวเป่ยเจอตัวหลีเกอที่เหมืองแห่งสุดท้าย ขณะนั้นหลีเกอขาดน้ำและขาดออกซิเจนมาหลายสิบชั่วโมงแล้ว แทบจะหมดสติฟู่ซิวเป่ยแบกเธอขึ้นหลัง เดินขึ้นบันไดทีละขั้น แบกร่างอ่อนปวกเปียกของหลีเกอออกมาจากเหมืองทีมแพทย์รอสแตนบายอยู่ก่อนแล้ว พอหลีเกอออกมาก็รีบส่งตัวเธอไปให้ทีมแพทย์ช่วยยื้อชีวิตอย่างเต็มที่เวลาผ่านไปทีละนาทีหลีหานและหลีหรานที่รออยู่หน้าห้องฉุกเฉินเริ่มใจร้อนถึงแม้ว่าพวกเขาจะตามหาเธอมาทั้งคืนจนเหนื่อยล้าแทบหมดแรง แต่ก็ไม่สนใจสภาพตัวเองเลย สนใจแค่หลีเกอเพียงคนเดียว"ไอ้ชาติชั่วหน้าไหนมันพาน้องสี่ลงไปในเหมืองวะ รอฉันจับตัวมันได้ก่อนเถอะ ฉันจะถลกหนังมันทั้งเป็น!"หลีหรานพูดด้วยความโกรธแค้น กัดฟันกรอดส่วนหลีหานไม่พูดอะไร เงยหน้ามองไปทางฟู่ซิวเป่ยที่นั่งห่อเหี่ยวอยู่ไม่ไกลถามว่า "ซิวเป่ย! ลองคิดดูดี ๆ ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น พวกนายไปขัด
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 296 หมอเทวดา ไป๋สี่เจี้ยน
หลังจากที่ลูกน้องทุกคนออกไปแล้วโจวจื่อหยางก็โล่งใจ นั่งลงกับพื้นฟู่ซิวเป่ยโบกมือ ลูกน้องก็ลากตัวเขาออกไปไฟในห้องฉุกเฉินยังคงสว่างอยู่ฟู่ซิวเป่ย หลีหาน และหลีหรานทั้งสามใจจดใจจ่ออยู่ที่นั่นจนกระทั่งฟ้าใกล้สว่าง ไฟในห้องผ่าตัดจึงดับลง ทั้งสามคนลุกขึ้นพร้อมกัน แล้วเดินไปรอที่หน้าประตูหมอเดินออกมาจากห้อง ถอดหน้ากากออกฟู่ซิวเป่ยถามก่อนใคร "เป็นยังไงครับ? เธอเป็นยังไงบ้าง?"หมอถอนหายใจ บอกว่า "ขาดออกซิเจนเป็นเวลานานเกินไป ถึงแม้จะช่วยยื้อชีวิตได้ แต่เกรงว่าคุณหลีอาจตื่นขึ้นมาได้ยากแล้ว..."ดวงตาฟู่ซิวเป่ยเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เสียงสั่นเครือ "คุณ... คุณว่าไงนะ?""ประธานฟู่ครับ ด้วยเทคโนโลยีทางการแพทย์ของเราที่มีอยู่ในตอนนี้ เราไม่สามารถทำอะไรได้จริง ๆ คุณหลีอาจกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา""เป็นไปไม่ได้!"หลีหรานพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ"น้องสี่จะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราได้ยังไง เป็นไปไม่ได้" เขาไม่เชื่อว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นแบบนี้หลีหานในเวลานี้ก็ถึงกับใจสลาย"...ไม่มีทางอื่นแล้วจริง ๆ เหรอ"หมอทำเพียงส่ายหัว ราวกับตัดสินโทษประหารชีวิตให้พวกเขา!แต่แล้วเขาก็พูดต่อ"อาจจะมีคนหนึ่งที
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 297 ไป๋สี่เจี้ยนลงมือ
ไป๋สี่เจี้ยนไม่เคยได้ยินฟู่ซิวเป่ยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขนาดนี้มาก่อน ท่าทางเจ้าชู้บนใบหน้าของเขาหายไปในทันที "พี่ใหญ่ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?""ช่วยคน!"คำพูดสองคำง่าย ๆ ไป๋สี่เจี้ยนก็เข้าใจในทันที วางสายแล้วลุกขึ้น สาวสวยข้างหลังตะโกนไล่หลัง "คุณไป๋ จะไปแล้วเหรอคะ"ไป๋สี่เจี้ยนไม่มีเวลาสนใจ“ต่างคนต่างไปเถอะ"พูดจบก็ไม่สนใจท่าทางออดอ้อนของสาวสวย สั่งให้คนจัดเตรียมเครื่องบินส่วนตัวหลังจากใช้เวลาบินลัดฟ้าอยู่สองชั่วโมงครึ่ง ไป๋สี่เจี้ยนก็มาถึงโรงพยาบาลตานตง"หมอ… หมอไป๋นี่นา""โอ้โฮ ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม?""หมอไป๋จริง ๆ ด้วย""..."ไป๋สี่เจี้ยนไม่สนใจสายตาและน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจของทีมแพทย์บนเครื่องบิน เขาดูรายงานการตรวจวินิจฉัยต่าง ๆ ของหลีเกอแล้ว ในหัววางแผนการผ่าตัดไว้หมดแล้วเช่นกันดังนั้นเมื่อเครื่องลงจอด เขาจึงเปลี่ยนไปสวมชุดผ่าตัดและเดินเข้าห้องผ่าตัดทันทีไฟในห้องผ่าตัดสว่างขึ้นอีกครั้ง"หมอคนนี้มีฝีมือจริง ๆ เหรอ" หลีหรานสงสัยหลีหานพูดเอง “ขึ้นชื่อว่า ‘ไป๋สี่เจี้ยน’ ไม่มีคำว่าราคาคุย ทุกเคสที่ผ่านมือเขายังไม่เคยมีเคสไหนล้มเหลว ถ้าแม้แต่เขายังช่ว
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 298 พ้นขีดอันตราย
"หายห่วงได้เลย ไม่มีเคสไหนที่ล้มเหลวคามือผม คุณหนูหลีไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว เชื่อว่าอีกไม่นานก็จะฟื้น"เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนก็โล่งใจฟู่ซิวเป่ยยื่นมือไปตบไหล่เขา "เหนื่อยไหม..."ใครจะรู้ว่าในวินาทีต่อมา ท่าทางของเขาจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ไป๋สี่เจี้ยนเอียงศีรษะไปถูกับไหล่เขา "พี่ใหญ่ ฉันทุ่มเทขนาดนี้ แค่ชมเชยไม่กี่คำก็จบแล้ว ไม่ยุติธรรมเลย"ฟู่ซิวเป่ยจับหัวเขาไว้แล้วพูดว่า "อยากได้อะไรก็พูดมา แม้แต่ดวงจันทร์บนท้องฟ้า ฉันก็จะสอยลงมาให้นาย"ไป๋สี่เจี้ยนดีใจ "พี่ใหญ่ พี่พูดเองนะ อย่าผิดคำพูดล่ะ"พูดจบ ไป๋สี่เจี้ยนก็อ้าปากหาววอด "ผ่าตัดมาตั้งนาน ผมง่วงจะแย่อยู่แล้ว ขอไปนอนก่อน วันหลังค่อยมาขอรางวัลจากพี่"ฟู่ซิวเป่ยพยักหน้า บอดี้การ์ดข้างหลังก็เดินเข้ามาพาไป๋สี่เจี้ยนไปพักผ่อนกลับมาที่เดิมในห้องผ่าตัด แพทย์ที่สวมชุดกาวน์สีขาวต่างก็ส่งเสียงชื่นชม"นี่… เป็นไปได้ยังไง สมองคนไข้ขาดออกซิเจนเป็นเวลานานขนาดนั้น ตอนนี้กลับมาเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น""นี่มันปาฏิหาริย์ทางการแพทย์ชัด ๆ""หมอไป๋สุดยอดจริง ๆ""ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะใช้เคสนี้เป็นข้อมูลอ้างอิงสำหรับเขียนว
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 299 การพบกันครั้งแรกสมัยวัยรุ่น
"คุณหลี ผมจะอยู่ที่นี่หรือไม่อยู่ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณนี่?"ฮั่วจิ้นเฉิงแสดงจุดยืนของเขาหลีหานรู้ว่าพูดไปก็ไร้ประโยชน์ จึงเตือนเพียงประโยคเดียว "ประธานฮั่ว เวลาคนเราตกรถไฟก็ยังรู้จักปล่อยผ่านแล้วซื้อตั๋วขึ้นขบวนถัดไป เพราะคนฉลาดจะรู้ว่าถึงจะจมจ่อมอยู่กับขบวนที่ตัวเองพลาด รถไฟก็ไม่วิ่งย้อนกลับมา ประโยคนี้ประธานฮั่วคงจะเข้าใจ"พูดจบ หลีหานก็พาหลีหรานเดินจากไป"พี่ใหญ่ จะปล่อยให้เขาอยู่เฝ้าแบบนี้น่ะเหรอ?"หลีหรานยังไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่หลีหานกลับพูดว่า "ถ้าเขาไม่ไปซะอย่าง เราจะทำอะไรได้""แต่น้องสี่ไม่อยากเจอหน้าเขานะ!""เราต้องเชื่อใจน้องสี่ เธอมีจิตสำนึกเพียงพอ ต้องรู้ว่าใครคือคนที่คู่ควรจะฝากชีวิตไว้"หลีหรานฟังคำพูดนี้แล้วก็ใจเย็นลงบ้าง "ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ!"การนอนหลับครั้งนี้ หลีเกอรู้สึกเหมือนตัวเองหลับไปนานมาก เธอฝันย้อนไปยาวนานทีเดียวเธอฝันถึงเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อน ตอนที่เธอได้เจอกับฮั่วจิ้นเฉิงเป็นครั้งแรกตอนนั้นเธอยังเรียนปริญญาโทอยู่ที่คณะออกแบบในมหาวิทยาลัยโคลอมเบีย เธอห่างบ้านไปอยู่ต่างประเทศเป็นครั้งแรก ตระกูลหลีทั้งบ้านต่างก็เป็นห่วง"น้องสี่ พี่ซื้อบ้าน
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 300 เขาเป็นห่วงเธอ
กว่าจะได้เจอกันอีกครั้งก็ผ่านไปกว่าหนึ่งเดือนหลีเกอเรียนวิชาเอกเสร็จ ออกมาจากอาคารเรียน ก็ได้ยินเสียงคนกลุ่มหนึ่งหัวเราะเยาะกันระนาวจากนั้นก็มีเสียงพูดเป็นภาษาอังกฤษด้วยความหยาบคาย "พวกคนจีนนี่โง่จริง ๆ เหมือนหมาเร่ร่อนเลย""เมื่อก่อนพวกแกเป็นแค่คนกากของเอเชียตะวันออก ตอนนี้ก็ยังกากอยู่เหมือนเดิม""ผ่านมาหลายปี พวกคนจีนก็ยังถูกเราเหยียบย่ำอยู่ใต้เท้า""..."หลีเกอได้ยินดังนั้น คิ้วขมวดมุ่น เปลวไฟในอกลุกโชนสุดขีด คนต่างชาติพวกนี้เป็นบัดซบอะไรกันกล้าด่าพวกเราแบบนี้ได้ยังไง!เธอกำลังจะเดินไปโต้แย้งแต่ยังไม่ทันได้เดินถึงสองก้าว ก็ได้ยินเสียงต่อยกันและเสียงร้องโอดโอยของผู้ชายส่วนใหญ่ พร้อมกับเสียงตะโกนอย่างไม่ยอมแพ้"บ้าอะไรวะ กล้าดียังไงมาต่อยกู!" ยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนชกเข้าที่ใบหน้าอีกครั้ง"สมน้ำหน้า! อยากปากหมาด่าพวกเราเอง วันนี้เดี๋ยวจะประเคนให้รู้จักว่ากังฟูจีนแท้ ๆ เป็นยังไง!"ชายหนุ่มพูดจบก็ต่อยเข้าที่ใบหน้าของเขาอีกครั้งได้ยินเสียงร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดหลีเกอเดินเข้าไป เห็นเด็กหนุ่มผิวเหลืองคนหนึ่งกำลังจัดการกับชาวต่างชาติกลุ่มนั้น ท่าทางของเขาคล่องแคล่วเหมือนสาย
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 301 ยืนหยัดเพื่อความถูกต้อง
รูมเมทเห็นผู้ชายตามมาส่งเธอ จึงซุบซิบนินทาว่า "เมื่อกี้ผู้ชายคนนั้นใครเหรอ แฟนหรือเปล่า? หล่อจังเลย!""จริงด้วย กล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ ดีจัง มาดแมนสุด ๆ ไปเลย!""เธอมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ทำไมฉันไม่เห็นรู้เลย""..."เมื่อเผชิญกับคำถามมากมายของรูมเมท หลีเกอรีบอธิบาย "เขาไม่ใช่แฟนฉัน อย่าคิดไปเองสิ""ไงนะ? ไม่ใช่แฟนเธอ แล้วเขาชื่ออะไรล่ะ พอจะแนะนำให้ฉันรู้จักได้ไหม?"คำถามนี้ทำเอาหลีเกออึ้งไปเลย พวกเขาเจอกันมาสองครั้งแล้ว แต่เธอยังไม่รู้จักชื่อเขาเลย"เอ่อ ไว้ครั้งหน้าฉันจะถามเขาแล้วมาบอกพวกเธออีกทีนะ"รูมเมทดูผิดหวังเล็กน้อย ส่วนหลีเกอก็ขมวดคิ้วไม่คลายในใจคิดว่าครั้งต่อไปจะต้องถามให้รู้เรื่องแน่ ๆ ว่าเขาชื่ออะไร เรียนคณะอะไร... ข้อมูลส่วนตัวอื่น ๆ ก็ต้องถามให้หมดอย่างไรก็ตาม การพบกันครั้งต่อไปที่หลีเกอรอคอยมาถึงเร็วกว่าที่คิดวันรุ่งขึ้น หลีเกอก็ได้พบกับเขาอีกครั้ง"หลีเกอ นั่นไม่ใช่ผู้ชายที่พาเธอมาส่งเมื่อวานเหรอ? ทำไมเขาโดนเรียกไปที่ฝ่ายกิจการนักศึกษาล่ะ?"รูมเมทดึงเธอเข้ามาแล้วถามซักไซ้!หลีเกอแปลกใจรีบตามไปทันที เธอแอบอยู่ที่หน้าห้องฝ่ายกิจการนักศึกษา เห็นชาวต่างชาต
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 302 พบกันอีกครั้งแต่เหมือนไม่รู้จัก
หลีเกอยิ้มแย้ม "ไม่เป็นไรหรอก คุณเป็นผู้พิทักษ์ความยุติธรรม เมื่อวานพวกมันพูดจาเกินเลยขนาดนั้น ถ้าเป็นฉันเองก็คงจะซ้อมพวกเขาให้เจ็บแสบ"แต่ชายหนุ่มกลับพูดว่า "ผู้หญิงไม่ควรลงมือทำอะไรแบบนี้ เรื่องแบบนี้ปล่อยให้ผู้ชายทำดีกว่า!"จากนั้นชายหนุ่มก็หยุดเดินน้ำเสียงครึ่งหนึ่งเหมือนหยอกเล่น อีกครึ่งหนึ่งจริงจัง ถามว่า "ลืมถามคุณไปเลย คุณชื่ออะไรล่ะ?""หลีเกอ หลีรุ่งอรุณ เกอบทเพลง"ชายหนุ่มร้องอืมเสียงหนึ่ง "จะจำไว้"หลีเกอรีบถาม "แล้วคุณล่ะชื่ออะไร ฉันจะได้ไม่ต้องเรียกคุณว่า เฮ้ ในครั้งหน้า"ชายหนุ่มหัวเราะ ดวงตาที่อยากรู้อยากเห็นของเขามองเธอเขม็ง จากนั้นก็พูดว่า "อยากรู้ชื่อผมเหรอ งั้นบ่ายสามโมงครึ่งวันมะรืน เจอกันที่ประตูฝั่งตะวันตกของมหาวิทยาลัย อย่าลืมนะ แล้วผมจะบอกชื่อ"หลีเกอโมโห "อะไรกันเนี่ย!"แต่ชายหนุ่มโบกมือให้เธอ "บ่ายสามโมงครึ่งวันมะรืน อย่าลืมล่ะ ไว้เจอกัน!"หลีเกอเม้มริมฝีปาก ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ แต่ในใจก็อดคาดหวังไม่ได้เวลาผ่านไปช้ามาก ช้ากว่าการเคลื่อนที่ของหอยทากเสียอีก หลีเกอรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ในที่สุดก็ถึงวันมะรืนเธอแต่งตัวและแต่งหน้าตั้งแต่เช้า เลือกชุดที
Latest chapter
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 340 กุหลาบมีหนาม
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 339 เอาชีวิตมาทิ้งหรือไง
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 338 ธุรกิจมืด
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 337 ค้นพบห้องลับ
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 336 คนที่ทำให้ขายหน้า
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 335 ฉายแสงเจิดจ้า
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 334 ได้รับเชิญให้ขึ้นเวที
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 333 ตีงูต้องตีที่หัว
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 332 ต้องการอะไร
