Share
บทที่ 220 จริง หรือ ท้า
Related chapter
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 221 ไฟไหม้
“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง ของหวานมาแล้วค่ะ…”พนักงานเสิร์ฟเดินมาวางของหวานตรงหน้าพวกเขาอย่างรวดเร็ว ทุกคนไม่ทันสังเกตเห็นอะไรหลังจากที่พนักงานเสิร์ฟเดินออกไป อีกฝ่ายก็จัดการล็อกประตูห้องเอาไว้กู้หว่านชิงถอดกุญแจออกจากเบ้า สีหน้ามืดมัวหลีเกอ แกไม่ให้ฉันมีชีวิตที่ดี ถ้าอย่างนั้นเราคงต้องตายกันไปข้าง...กู้หว่านชิงไปหยิบน้ำมันมาจากที่ไหนสักแห่งสาดน้ำมันไปทั่วประตูห้องและทางเดินของร้านคาราโอเกะโดยไม่ลังเลหลังจากที่ราดน้ำมันเสร็จ เธอก็หยิบไฟแช็กขึ้นมาแล้วโยนไปตรงน้ำมันทันทีภายในพริบตาไฟก็ลุกโชนขึ้นอย่างรวดเร็วกู้หว่านชิงระเบิดหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งหลีเกอ หลีเกอ วันนี้คือวันตายของแก!“กรี๊ด... ไฟไหม้... ไฟไหม้แล้ว…” พนักงานที่เดินผ่านมาเป็นคนแรกที่เห็นไฟไหม้ จึงรีบกดสัญญาณเตือนภัย!ชั่วพริบตาโถงทางเดินเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องและเสียงขอความช่วยเหลือ “ช่วยด้วย... ไฟไหม้... ทุกคนวิ่งหนีไปเร็ว”ในห้องส่วนตัวฟู่ซิวเป่ยเป็นคนแรกที่รู้สึกตัว “แย่แล้ว ไฟไหม้”พูดจบก็ดึงหลีเกอไปที่ประตูโดยไม่ลังเล!ทุกคนต่างก็ตกใจ รีบลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู“อะไรกันเนี่ย ประตูเปิดไม่ออก”
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 222 ช่วงเวลาวิกฤต
แต่เจินซินกลับสำลักไออย่างรุนแรงและส่ายหน้าน้ำตาไหลอาบแก้ม พูดอย่างยากลำบาก“หลีหราน จริง ๆ ฉันอยากบอกนายมานานแล้วว่า ฉัน... ฉันชอบนายมานานแล้ว นานมาก ๆ แล้วด้วย…”แต่หลีหรานกลับไม่ได้ยินคำพูดของเธอเห็นว่าเธอทรมานมาก จึงกอดเธอไว้ตลอดเวลาพูดแค่ว่า “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ตอนนี้ออกซิเจนน้อยลงเรื่อย ๆ ถ้าพูดต่อไปจะยิ่งหายใจไม่ออก”แต่เจินซินก็ไม่สนใจเธอกลับรู้สึกว่าความตายคืบคลานเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ...แม้ว่าจะไอรุนแรงจนแทบลืมตาไม่ขึ้น แต่เธอก็ยังคงกอดหลีหรานไว้แน่นแม้ว่าจะเป็นวินาทีสุดท้ายของชีวิต เธอก็ยังอยากอยู่กับเขาทุกคนต่างก็น้ำตาคลอเบ้าบรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุข กลับตกอยู่ในสภาวะเฉียดใกล้ความตาย...เวลานี้ฟู่ซิวเป่ยเห็นถังดับเพลิงบนผนังด้านนอก เขาไม่ลังเลเลยที่จะถอดเสื้อผ้าออก แล้วชุบน้ำคลุมหัวตัวเองไว้แล้ววิ่งออกไป“พี่ซิวเป่ย…”เนื้อตัวฟู่ซิวเป่ยถูกไฟเผาไหม้แต่เขาก็รีบหยิบถังดับเพลิงบนผนังลงมาอย่างรวดเร็ว เปิดฝาแล้วฉีดไปทางต้นเพลิง “หลีเกอ รีบออกมา… ทุกคนรีบออกมาเร็ว…”พร้อมกับเสียงของเขาทุกคนก็รีบวิ่งไปยังทางออกจนกระทั่งวินาทีสุดท้
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 223 ฟู่ซิวเป่ยช่วยเธอไว้
สายตาของหลีหานมองด้วยความเครียดแล้วพูดว่า “หลีเกอ คราวนี้เธอทำให้ทุกคนตกใจแทบแย่”“โดยเฉพาะคุณปู่ ท่านไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาสามวันแล้ว”หลีเกอหันไปมองหลีเจิ้งเฟยด้วยความรู้สึกผิด “คุณปู่ ขอโทษนะคะ”หลีเจิ้งเฟยจับมือเธอไว้ “เด็กคนนี้ ขอโทษปู่ทำไมกัน! เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นขนาดนี้ จะว่าบาดเจ็บสาหัสก็ว่าได้ โชคดีที่พ่อหนุ่มตระกูลฟู่ไม่กลัวตาย เข้าไปช่วยเธอออกมาจากกองเพลิง…”เมื่อพูดถึงฟู่ซิวเป่ยหลีเกอมองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นร่างของเขา จึงถามว่า “คุณปู่ พี่ซิวเป่ยอยู่ไหนคะ?”หลีหานกับหลีหรานที่ยืนอยู่ด้านหลังสบตากัน สุดท้ายหลีหานก็พูดว่า “วางใจได้ ฟู่ซิวเป่ยไม่เป็นอะไร! แค่แขนกับหลังมีแผลไฟไหม้นิดหน่อย ตอนนี้รักษาตัวอยู่ที่ห้องพักผู้ป่วยข้าง ๆ คุณป้าเฝ้าเขาอยู่น่ะ”หลีเกอทนนอนนิ่งไม่ไหวอีกต่อไปรีบลุกขึ้น “พี่ว่าไงนะ พี่ซิวเป่ยได้รับบาดเจ็บเหรอ?”พูดถึงเรื่องนี้หลีหรานก็รู้สึกผิดมาก ตอนนั้นเขามัวปกป้องเจินซิน แต่ไม่ได้ปกป้องหลีเกอ จึงถูกคุณปู่และบรรดาพี่ ๆ ตำหนิอย่างรุนแรงคราวนี้ต้องขอบคุณฟู่ซิวเป่ยเขาคือผู้มีพระคุณที่แท้จริงของตระกูลหลี“อย่าห่วงเลย หมอฝีมือดีที่สุดในโลกกำลังรั
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 224 ลงโทษกู้หว่านชิง
“งั้นก็ดีเลย แล่เนื้อเถือหนังเป็นชิ้นยังน้อยเกินไป เรื่องนี้ฝากพวกเธอจัดการแทนด้วย”ตระกูลหลีและตระกูลฟู่ตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยบทสรุปสุดท้ายของกู้หว่านชิงนั้นพอจะคาดการณ์ได้ตั้งแต่แรกแล้วภายในห้องที่ทั้งมืดและอับชื้นมือและเท้าของกู้หว่านชิงถูกมัดติดกันหมดอย่างแน่นหนา สองตาก็ถูกผ้าดำผืนหนึ่งคาดปิดไว้ ปากถูกยัดด้วยถุงเท้าเหม็นเน่า ทำให้พูดอะไรไม่ได้ ได้แต่ส่งเสียงอู้อี้...ในเวลานี้ประตูห้องมืดถูกเปิดออก เสียงฝีเท้าเดินตรงเข้ามาหา กู้หว่านชิงรู้สึกว่ามีคนเข้ามา ก็พยายามดิ้นรนร่างกายอย่างไม่หยุดหย่อน ปากส่งเสียงอู้อี้ราวกับจะขอร้องคนที่เข้ามาหลีเกอยืนอยู่ที่นั่น มองเธอจากมุมสูงด้วยสายตาเย็นยะเยือก สุดท้ายก็พูดว่า “...ฉันเอง หลีเกอ”เมื่อเสียงดังขึ้นการเคลื่อนไหวทั้งหมดของกู้หว่านชิงก็หยุดชะงักลงทันทีเธอหันไปทางหลีเกอ แต่มองไม่เห็นอะไรเลยหลีเกอเอื้อมมือไปแกะผ้าดำออก ทันใดนั้นดวงตาของกู้หว่านชิงก็เต็มไปด้วยความลนลานหวาดกลัว ร่างกายสั่นเทาไม่หยุดหลีเกอหัวเราะเยาะ“กลัวเป็นด้วยเหรอ ตอนวางเพลิงไม่เห็นจะกลัวเลย”กู้หว่านชิงส่ายหัวรัว ๆเพราะความกลัว ดวงตาคู่นั้นจึงเจิ่ง
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 225 อย่าเล่นกับเจ้าหญิงตระกูลหลี
สิ้นเสียงกรีดร้องกู้หว่านชิงก็เป็นลมไปทันทีนอกห้อง ทุกคนเห็นเหตุการณ์นี้ผ่านกล้องวงจรปิดหลีหรานอดหัวเราะเยาะไม่ได้ แววตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “งูตัวนี้ไม่มีพิษด้วยซ้ำ ดันกลัวจนเป็นลมไปซะได้”หลีลั่วอดถากถางไม่ได้“ธรรมชาติของผู้หญิงทุกคนกลัวงูอยู่แล้ว ต่อให้จะเป็นงูเหลือมธรรมดาก็เถอะ แต่วันนี้มันเพิ่งจะเริ่มต้น”“เราจะปล่อยงูเข้าไปทุกวัน ดูซิว่าเธอจะทนได้สักแค่ไหน!”“กล้ามาหาเรื่องเจ้าหญิงตระกูลหลี ถ้าไม่ทำให้เสียสติหรือโง่ไปเลย คงจะไม่สาสมกับสิ่งที่เธอกระทำ”“...”หลีหรานขนลุกซู่ไปทั้งตัว“ได้ งั้นทำตามแผนเลย”หลีเกอไม่สนใจเรื่องราวต่อจากนี้ของกู้หว่านชิง หลังจากมอบหมายให้พี่ชายทั้งสองจัดการต่อแล้วเธอก็ไม่ได้ถามอะไรอีก กลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อดูแลฟู่ซิวเป่ยอย่างใกล้ชิดที่จริงแล้วอาการของฟู่ซิวเป่ยไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้นแต่เพราะถูกพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายกวดขัน เขาจึงต้องนอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลกว่าครึ่งเดือนถึงจะออกมาได้หลีเกอที่อยู่ในประเทศ F ตลอด จึงไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองปินเฉิงจนกระทั่งหลีหรานส่งข่าวที่เห็นในอินเทอร์เน็ตให้อ่าน “นี่ไง งานแสดงแฟชั่นโ
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 226 ตรวจสอบไม่พบเบาะแส
แต่หลีหานกลับมองไปที่หลีเกอ“เสี่ยวเกอ! เมื่อกี้เจิ้งหลิ่วโทรมา…”เมื่อพูดถึงเจิ้งหลิ่ว หลีเกอก็เดาได้คร่าว ๆ ว่าเป็นเรื่องอะไร “เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในงานแสดงแฟชั่นโชว์หรือเปล่าคะ?”หลีหานพยักหน้า“เจอตัวคนร้ายที่ตัดชุดแล้ว เขาสารภาพว่าเข้าไปในห้องหลังเวที ใช้กรรไกรตัดชุดหลักที่ใช้เดินแบบ และสารภาพว่าซ่อนใบมีดไว้ในรองเท้าส้นสูงของนางแบบด้วย…”หลีเกอโกรธจนกัดฟันกรอด“แล้วไงต่อ”หลีหานพูดต่อ “แต่พี่เช็กแล้ว เขาเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีภาระและพันธะ ไม่มีอะไรเลย”“บัญชีธนาคารของเขามีเงินโอนเข้ามาหนึ่งล้านหยวนก่อนเกิดเหตุ แต่ตรวจสอบไม่ได้ว่ามาจากไหน”“และเขาก็เอาแต่ปิดปากเงียบ สารภาพแค่ว่าตัวเองทำเรื่องพวกนี้เอง แต่ไม่ยอมรับว่าใครเป็นคนสั่งให้ทำ…”“...”เมื่อได้ยินแบบนี้ หลีเกอก็เข้าใจได้คร่าว ๆ “หมายความว่าสาวไปหาต้นตอไม่ได้แล้วสินะ”หลีหานพยักหน้า“เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายซ่อนตัวอยู่ในที่มืดเพื่อจ้องเล่นงานเธอ แบบนี้ป้องกันได้ยาก ลองคิดแบบจริงจังดูซิว่าเธอเคยไปขัดขาใครบ้าง?”หลีเกอเกาหัว “อันนี้… ฉันก็ไม่รู้ค่ะ”“แต่คนที่ไม่ชอบฉันมีเยอะมาก”สีหน้าของหลีหานยิ่
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 227 เยาะเย้ย
หลีหานเห็นเธอพูดแบบนี้ จึงตกลงยอมให้เธอเดินทางไปจากประเทศ Fเมื่อกลับมาที่เมืองปินเฉิง สิ่งแรกที่หลีเกอทำคือไปเยี่ยมศาสตราจารย์โม่มหาวิทยาลัยปินเฉิง ห้องพักคณาจารย์ตอนนี้ศาสตราจารย์โม่กำลังพานักศึกษากลุ่มหนึ่งชมผลงานของหลีเกองานแฟชั่นโชว์ครั้งนี้“...ศาสตราจารย์โม่ งานแฟชั่นโชว์ครั้งนี้ประสบความสำเร็จอย่างมาก ส่วนใหญ่มาจากผลงานการออกแบบชุดหลักครั้งนี้” โจวผอ นักศึกษารายหนึ่งของศาสตราจารย์โม่กล่าวศาสตราจารย์โม่พยักหน้าเห็นด้วย“ใช่แล้ว การออกแบบครั้งนี้โดดเด่นมาก ภาควิชาของเราได้รับคำเชิญจากงานแสดงแฟชั่นระดับนานาชาติหลายแห่ง”“จริงเหรอคะ อาจารย์! งั้นพวกเรามีโอกาสไปดูงานแสดงแฟชั่นต่างประเทศด้วยหรือเปล่าคะ?” นักศึกษารายหนึ่งตาโตเป็นประกาย“แน่อยู่แล้ว! เพียงแต่โอกาสแบบนี้หายากนัก”“ก่อนหน้านี้วงการแฟชั่นนานาชาติมักปฏิเสธผลงานของเรา แม้กระทั่งดูถูกเราว่าเราออกแบบเสื้อผ้าคนละระดับกับแฟชั่นนานาชาติ แต่ตอนนี้เราได้แสดงให้เห็นถึงความสามารถของเราแล้ว”“ช่างน่าปลาบปลื้มใจจริง ๆ เลยค่ะ”...กลุ่มนักศึกษาอายุยี่สิบต้น ๆ ต่างก็ตื่นเต้นกันมากมีเพียงคนเดียวที่ไม่มีสีหน้ายินดีแม้แต่น
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 228 ฝากตัวเป็นศิษย์ของศาสตราจารย์โม่
“สวีชาง พูดอะไรน่ะ! พี่หลีเกอใช้ความสามารถที่แท้จริงของเธอเองในการคว้าตำแหน่งผู้ออกแบบหลักในครั้งนี้ งานแฟชั่นโชว์เพิ่งจบลงไป ผลตอบรับในสังคมก็ดีมาก แสดงให้เห็นถึงความสามารถของพี่หลีเกอ เธอที่ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังอะไรอย่ามาพูดพล่ามให้มาก”สวีชางไม่สนใจใบหน้าเกือบจะเขียนคำว่าดูถูกตัวโต ๆ เอาไว้แล้ว“ฮ่า ฮ่าเท่านั้นเองเหรอ เรื่องแบบนี้ใคร ๆ ก็ทำได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นหลีเกอคนเดียว!”“สวีชาง พอได้แล้ว!”โจวเทาเข้าไปขวางเขาไว้โดยตรง แต่สวีชางก็ไม่สะทกสะท้าน “หลีเกอ คุณกล้าพูดหรือเปล่าว่าคุณไม่ได้ใช้ฐานะและภูมิหลังของตัวเองเข้าช่วย”เมื่อคำถามนี้หลุดออกมาใบหน้าของหลีเกอกลับไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น เธอเงยหน้าขึ้นมองสวีชาง เธอไม่รู้จักเขาเลย และไม่เข้าใจว่าความเกลียดชังในดวงตาเขามีเหตุผลมาจากไหนแต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอต้องอธิบายให้ชัดเจน“การคัดเลือกผู้ออกแบบหลักในครั้งนี้ เป็นไปอย่างยุติธรรม ไม่มีกลเม็ดเด็ดพรายใด ๆ ตามที่คุณกล่าวหา”เมื่อสวีชางได้ยินก็ระเบิดหัวเราะออกมาสุดเสียง“ก็แค่คำพูด ใครจะเชื่อ พวกเธอเชื่อกันเหรอ?”ในเวลานี้ โจวเทาก็ปกป้องอีกครั้ง “สวีชาง ตำแหน่งผู้ออก
Latest chapter
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 340 กุหลาบมีหนาม
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 339 เอาชีวิตมาทิ้งหรือไง
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 338 ธุรกิจมืด
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 337 ค้นพบห้องลับ
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 336 คนที่ทำให้ขายหน้า
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 335 ฉายแสงเจิดจ้า
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 334 ได้รับเชิญให้ขึ้นเวที
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 333 ตีงูต้องตีที่หัว
เศรษฐีสาวขอเอาคืน บทที่ 332 ต้องการอะไร
