บทที่ 203 ขายขี้หน้าไม่เหลือชิ้นดี

"แม่ ฉันจะทำยังไงดี ฉันจะทำยังไงดี" ฮั่วซินถามซ้ำ ๆ พร้อมกับร้องไห้

หลี่ซูฉินสงสารลูกสาวมาก พยายามพูดปลอบโยนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"ไม่เป็นไรนะลูก ไม่ต้องกังวล อีกสองวันแม่จะส่งลูกไปอยู่ต่างประเทศ ไปหลบอยู่ที่นั่นสักสองสามปี รอให้เรื่องนี้เงียบก่อน ทุกคนลืมแล้วค่อยกลับมา"

"ฮือฮือฮือฮือ... แม่คะ หนูไม่อยากไปต่างประเทศ หนูไม่อยากไป..."

"ลูกเอ๋ย ตอนนี้เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าลูกไม่ไปต่างประเทศก็ไม่มีทางอื่นแล้ว ดีนะที่ตอนนี้หนูลาออกจากมหาวิทยาลัยปินเฉิงแล้ว แม่จะให้พี่ชายลูกหาช่องทางให้สมัครเรียนต่อมหาวิทยาลัยในต่างประเทศ ไปแล้วต้องตั้งใจเรียนให้ดีนะ"

หลี่ซูฉินถอนหายใจ

น้ำตาคลอเบ้า

ฮั่วซินร้องไห้จนตาบวม แต่แล้วก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้จึงหยุดร้องทันที "แม่ เป็นฝีมือนังหลีเกอ ต้องเป็นฝีมือนังหลีเกอแน่ ๆ มันเป็นคนทำให้หนูตกอยู่ในสภาพนี้"

หลี่ซูฉินไม่เชื่อ

"พูดอะไรนะ หลีเกอเหรอ?"

ฮั่วซินมัวแต่เสียใจจนไม่ทันคิดว่าทำไมเรื่องราวถึงกลับตาลปัตรเป็นแบบนี้ไปได้ ตอนนี้เมื่อใจเย็นลงแล้วถึงค่อย ๆ นึกทบทวน เห็นได้ชัดว่าคนที่ควรจะนอนอยู่ในโรงแรมแทนเธอคือหลีเกอต่างหาก

ทำไมถึงกลายเป็นเธอกับกู้หว่านชิ