ตอนที่ 4 โดนรังแก

ความรู้สึกหนักอึ้งไปทั่วร่างกายทำให้เสียนเปารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาจากฝัน แสงแดดในยามเช้าลอดผ่านม่านกระโจมเข้ามากระทบเรือนร่างที่เปลือยเปล่าเต็มไปด้วยรอยบอบช้ำ ความเจ็บแสบที่บริเวณช่วงล่างทำให้ใบหน้างดงามบิดเหยเก พอร่างบางก้มลงมองเบื้องล่างของตนเองก็ถึงกับตกใจ อยากจะกรีดร้องจนเสียสติได้เสียให้ได้

เจ้าบ้าพวกนี้ ไม่คิดจะถนอมกันบ้างหรือไง! กำปั้นเล็กทุบลงบนฟูกนอน ในแววตาเต็มไปด้วยความคับข้องขุ่นหมองใจ แม้ว่าเมื่อคืนนางจะสูบพลังชีวิตของพวกนั้นมาได้เยอะ แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าพวกนั้นเป็นพวกไม่รู้จักอิ่ม กินแล้วกินอีกเสียจนนางแทบขยับไม่ได้ อีกอย่างนางก็ไม่กล้าจะดูดพลังชีวิตเจ้าพวกนั้นจนถึงตาย หากความแตกมีหวังโดนจับเผาทั้งเป็นแน่ ไม่คุ้ม!...ไม่คุ้มเลยที่ต้องมาเจ็บตัวเช่นนี้!

ในขณะที่หญิงสาวสบถออกไปอย่างหัวเสีย ก็พลางสำรวจรอยช้ำตามเนื้อตัวอย่างขุ่นเคือง ถึงนางจะสามารถโคจรพลังเพื่อรักษาร่องรอยฟกช้ำตามตัวบางส่วนให้หายดี แต่ความเจ็บปวดจากศึกเมื่อคืนยังคงหลงเหลือทิ้งไว้อยู่ทุกส่วน เสียนเปากัดฟันพลางพยายามลุกจากเตียงอย่างทุลักทุเล ความเจ็บแสบบริเวณช่วงล่างยิ่งทวีความรุนแรงยามที่สองเท้าทรงตัวอยู่บนพื้น โดยเฉพาะทางด้านหลัง! ค่อยดูเถอะก้งฉือ หากเจ้าอยู่คนเดียวเมื่อไหร่ข้าจะจัดการเจ้าแน่!

ระหว่างที่เสียนเปาคิดหาวิธีแก้แค้น นางก็เดินไปเอาเสื้อของตนมาสวมใส่ จู่ ๆ เสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ดังใกล้เข้ามาจากนอกกระโจม เสียงเลิกผ้าม่านกระโจมดังขึ้นเป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างบางรีบหันไปมองอย่างวิตก

เจ้าพวกนั้นคงไม่คิดจะมาปู้ยี่ปู้ยำนางอีกใช่หรือไม่ นางจะไม่ไหวแล้วนะ!

ทว่าโชคยังเข้าข้าง คนที่เข้ามาในกระโจมนั้นกลับเป็นหวังเหว่ย เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ได้มาทำเรื่องอย่างว่ากับนางเลยเมื่อคืนนี้ หญิงสาวมองสำรวจอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างระวังตัว แต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะอย่างเยาะเย้ยที่ยิ่งชวนให้หงุดหงิด

"เจ้าหัวเราะอะไร"

"เมื่อคืนเจ้าคงมีความสุขไม่น้อย" หวังเหว่ยพูดพลางใช้สายตาคมกริบมองสำรวจตามเรือนร่างของนาง ครั้นเห็นว่าเรือนร่างของหญิงสาวตรงหน้ามีรอยฟกช้ำเพียงเล็กน้อย ไม่สมกับที่โดนเคี่ยวกรำมาตลอดทั้งคืน ชายหนุ่มก็เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนอกสนใจ เสียนเปารู้สึกไม่ชอบสายตาคู่นั้นเอาเสียเลย

เมื่อเห็นว่าคนตัวน้อยเลือกไม่ตอบ หวังเหว่ยจึงละความสนใจจากนางมาสำรวจภายในกระโจม กลิ่นอายร่วมรักยังคงลอยอบอวลจนทำเอาจิตใจของชายหนุ่มเองก็เกิดความหวั่นไหว ของข้าวเครื่องใช้กองกันอย่างระเกะระกะ บนฟูกเต็มไปด้วยคราบน้ำใคร่ "คงเจอศึกหนักมาพอสมควร" ชายหนุ่มเอ่ยสิ่งที่คิดออกไปตรง ๆ 

"ท่านมาเพื่อพูดเรื่องไร้สาระแค่นี้หรือ" หญิงสาวไม่จำเป็นต้องเสแสร้งเป็นสตรีใสซื่ออีกต่อไป โดยเฉพาะต่อหน้าคนผู้นี้ยิ่งไม่ควรเอาเสียเลย

ดวงตาสุกสกาวของเสียนเปาจ้องมองชายตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง คนผู้นี้คิดว่าตนเป็นใครถึงได้กล้าทำให้ขัดใจมาตั้งแต่เมื่อวาน! ผู้คนตั้งมากต่างหลงใหลนางอย่างไม่โงหัว อย่างเขานี่ถือว่าเป็นตัวอะไรไปได้ นางอุตส่าห์ใช้หน้าตาใสซื่อล่อลวง แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่สนใจ

หวังเหว่ยจ้องมองหญิงสาวที่ยืนกอดอกตรงหน้า ท่าทีเอาเรื่องของนางมิได้ทำให้เขาหวาดกลัวแม้แต่น้อย กลับกันเขายิ่งหมั่นไส้ในความพยศไม่รู้จักเกรงกลัวของอีกฝ่าย ชายหนุ่มหมุนตัวเตรียมจะเดินออกไปจากกระโจมเพราะคร้านจะมองหน้านาง แต่ยังไม่วายทิ้งถ้อยคำน่ารังเกียจที่ทำเอาหญิงสาวถึงกับโกรธจนลมออกหู "เก็บปากเจ้าไว้ครางต่อคืนนี้เถอะ"

ครั้นร่างสูงหายลับไป เสียนเปาเหมือนจะเพิ่งรู้สึกตัว ใบหน้านางเริ่มแดงเรื่อขึ้นมาทุกขนัด ทำได้เพียงชี้นิ้วด่าตามหลังอีกฝ่ายแม้จะไม่เห็นเงาแล้วก็ตาม เมื่อเห็นว่าคำด่าของตนไม่ได้ผลจึงกระทืบเท้าเพื่อระบายโทสะที่อัดแน่นในใจ ทว่าหญิงสาวก็ต้องร้องออกมาเมื่อโดนความเจ็บปวดที่ช่วงล่างจู่โจมใส่ จนนางต้องเอามือกุมท้องไว้

ครางบ้าบออะไรของเจ้า! ใครจะไปอยู่ให้เจ้าพวกนั้นรุมทึ้งอีกกัน!

แต่พอคิดจะหนีก็ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะเล่นตลกไม่ค่อยเข้าข้างนางสักเท่าไหร่ เพราะอู่หางสั่งคนให้มาเฝ้านางเอาไว้ตั้งแต่เช้า เพราะหลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนเกิดขึ้นแล้วเขาคงคิดว่านางจะต้องหนีไปเป็นแน่ ทำให้ตลอดทั้งวันเสียนเปาเหมือนจะมีกรงขังเล็ก ๆ ที่มองไม่เห็นขังนางเอาไว้ จะเดินเพ่นพ่านก็ทำไม่ได้ กระทั่งเวลาล่วงเลยเข้ายามพลบค่ำ งานก็เข้านางอีก!

วันนี้ดูเหมือนจะมีงานเลี้ยง ในขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งคิดหาวิธีจะหลบหนี เจ้าตัวปัญหาอู่หางที่ไม่เห็นหัวมาทั้งวันพลันโผล่หน้ามาให้เห็นพร้อมรอยยิ้มแป้นจนเสียนเปาหมั่นไส้ เขาโยนเสื้อผ้าที่นำติดมือมาด้วยลงบนเตียง "ใส่นี่ซะ เจ้านี่จะพาเจ้าไปที่งานเลี้ยง" คนที่อู่หางหมายถึงคือคนที่จับตาดูนางมาตลอดทั้งตั้งแต่เช้ายันบ่าย

หญิงสาวมองเสื้อผ้าน้อยชิ้นบนเตียงพลางขมวดคิ้วอย่างคับข้องใจ "งานเลี้ยงอะไร ทำไมข้าต้องไปด้วย" สีหน้าของนางชัดเจนว่าไม่ยินยอม จนอู่หางอดคิดไม่ได้ว่าเหตุใดสตรีใสซื่อคนเมื่อวานที่โดนพวกเขารังแกถึงได้เปลี่ยนไปถึงเพียงนี้ ส่วนใหญ่ที่ตนเคยเห็นก็มีแต่พวกที่คิดสั้นฆ่าตัวตาย ไม่ก็ร้องห่มร้องไห้จนน่าหนวกหูเสียนี่ แต่สตรีผู้นี้ไม่มีท่าทีเกรงกลัวพวกเขาทั้งยังไม่มีวี่แววว่าจะเสียใจ ทว่ารูปโฉมงดงามกลับทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิดสาวน้อยไม่ลง ร่างสูงสาวเท้าเข้าไปจนประชิดร่างเนียนนุ่ม พลางใช้มือลูบไล้นวลแก้มของอีกฝ่าย

"ลูกพี่ใหญ่แค่กลัวเจ้าหิว อยู่ที่นี่เจ้าไม่มีอาหารกินนะ"

ลูกพี่ใหญ่? เขาอีกแล้ว!

เสียนเปาปัดมือที่อยู่ไม่สุขของบุรุษหน้าบากออก ทำเอาสีหน้าของอู่หางเริ่มดูไม่ดี แต่ต่อให้เป็นเช่นนี้นางกลับไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวต่อเขา  "ข้าไม่ใส่" ไม่มีกินบ้านเจ้าสิ คิดว่าข้าจะอยู่ที่นี่นานนักหรือไง มีสิทธิ์อะไรมาบังคับข้าให้ใส่ชุดพวกนี้ เศษผ้าพวกนี้เรียกว่าชุดได้หรือ!

อู่หางเริ่มขมวดคิ้วกับท่าทีดื้อรั้นแกมพยศ นิ้วยาวเอื้อมไปสัมผัสใบหน้างดงามก่อนจะลากไล้ลงมาถึงลำคอระหงอย่างหลงใหล "เจ้าจะไม่ใส่ก็ได้ แต่ถ้าทำเช่นนั้นเจ้าคงต้องเปลือยกายนั่งอยู่ในงานเลี้ยงเสียแล้ว"

หญิงสาวขบริมฝีปากเข้าหากันเมื่อได้ยินถ้อยคำถือดี นางปัดมือที่เลื่อนต่ำลงจวนจะสัมผัสอกอวบอิ่มทิ้งไป ก่อนจะตอบกลับไปอย่างเข่นเขี้ยว "ใส่ก็ใส่สิ"

ข้าไม่อยู่ที่นี่ให้พวกเจ้ารังแกนานนักหรอก!