ดูแลประดุจดั่งเจ้าหญิง

สิรินทร์มีไข้สูง เขานอนซมอยู่บนเตียงโดยมีคุณหมอพิพัฒน์เป็นคนดูแล พิพัฒน์ที่กำลังเช็ดตัวให้กับโอเมก้า เขาตะแคงหูฟังเพราะโอเมก้าพึมพำเบาๆอย่างคนไม่มีสติ

"ผมรักคุณอานะครับ"

พิพัฒน์ได้ยินถึงกับอึ้งไป เขาไม่รู้เลยว่าหลานชายตัวน้อยของเขาแอบหลงรักเขา เขาคิดกับโอเมก้าเพียงแค่หลานมาตลอดระยะเวลาที่รู้จักกัน ตอนที่สิรินทร์เกิดเขาอยากได้ไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล และได้อุ้มหนูน้อยของเขาด้วยซ้ำ

"แล้วอาจะทำอย่างไรต่อไปนะเสือ อาควรทำยังไงดี"

พิพัฒน์ยืนดูโอเมก้าที่ตอนนี้หลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาที่เขาฉีดให้ เขาคิดไม่ตกเลย ไหนจะกลัวเพื่อนสนิทรู้ ไหนจากอนาคตของหลาน อายุที่ห่างกัน สิรินทร์กับเขาอายุห่างกันถึง35 ปีเลยทีเดียว มันไม่ใช่ระยะห่างที่น้อยๆ เขาสามารถเป็นพ่อของสิรินทร์ได้ พิพัฒน์นั่งอยู่ในห้องจนถึงเย็น กว่าที่โอเมก้าจะฟื้นขึ้น เขาก็ทำอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว 

สิรินทร์เดินออกจากห้องนอน เขานึกว่าคุณอากลับไปแล้ว แต่พอเขาออกมา ก็ได้กลิ่นอาหารลอยมาเตะจมูกทันที 

"ตื่นแล้วเหรอ อาทำข้าวต้มไว้ให้มาทานเร็วจะได้ทานยา"

พิพัฒน์ยิ้มให้กับโอเมก้าที่เดินออกมาจาก ห้อง เขาถือวิสาสะใช้ห้องครัวของโอเมก้าในการทำอาหาร พิพัฒน์เดินมาที่สิรินทร์ที่ยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับก้มลงช้อนขาของโอเมก้าขึ้นในท่าอุ้มเจ้าสาวเหมือนเดิมแล้วอุ้มมาที่โต๊ะอาหาร

"ผมเดินเองได้นะครับคุณอา"

"เสือยังเจ็บอยู่ให้อาอุ้มเถอะ"

สิรินทร๋ยิ้มทันทีอย่างน้อยๆคุณอาพิพัฒน์ก็ไม่ได้ใจร้ายกับเขา ยังดูแลเขาเหมือนเขาเป็นเจ้าหญิงคนหนึ่ง อย่างที่อาเคยพูดไว้ตอนที่เขายังเด็ก ว่าเขาเหมือนเจ้าหญิงที่น่าทะนุถนอม

"ทานข้าวต้มก่อนนะ อาเพิ่งทำเสร็จเมื่อกี้ยังร้อนอยู่ เดี๋ยวอาไปเตรียมยาไว้ให้"

อัลฟ่าวางถ้วยข้าวต้มลงตรงหน้าโอเมก้าพร้อมกับกำลังจะหันหลังแต่โดนดึงแขนเอาไว้

"ขอบคุณนะครับคุณอาที่ดูแลผม"

"อาเป็นคนทำให้เสียเจ็บ ถึงอาจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ มันเป็นสิ่งที่อาทำผิดพลาด อาก็ต้องรับผิดชอบ"

คำพูดของพิพัฒน์ทำให้สิรินทร์ถึงกับอึ้งไป ก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆไหลออกจากดวงตาของโอเมก้า

"คุณอาทำไปเพราะหน้าที่สินะครับ"

พิพัฒน์มองหน้าสิรินทร์ก่อนที่จะตกใจเพราะโอเมก้ากำลังร้องไห้

"เสือ!!! ร้องไห้ทำไม อย่าร้องไห้นะ อาทำผิดอะไรไหนบอกอาสิ"

"คุณอากลับไปได้แล้วครับ ผมอยากอยู่คนเดียว"

"ไม่!! อาไม่กลับ อาพูดอะไรผิด  ทำไมเสือถึงร้องไห้!!!"

"..."

สิรินทร์ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเลือกจะลุกจากโต๊ะอาหารก่อนที่จะเดินเข้าห้องของตัวเองและล็อคห้องทันที การกระทำของโอเมก้าทำให้พิพัฒน์ถึงกับงง จนถึงตอนนี้เขายังไม่รู้เลยว่าคำพูดไหนของเขาทำให้หลานชายถึงกับร้องไห้

"เสือ!!!เปิดประตูให้อาหน่อย ออกมาคุยกันก่อน"

ภายในห้องยังคงเงียบสนิททำให้พิพัฒน์หนักใจ เขาไม่ได้คิดว่าคำพูดของเขาจะทำร้ายใจของสิรินทร์เลย เพราะสิ่งที่เขาพูดออกมามันเป็นความจริงทั้งนั้น

"เสือ!!ออกมาคุยกับอาก่อน"

สิรินทร์มองบานประตูที่ถูกเคาะ เขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันผิด เขาเป็นคนเสนอตัวให้กับคุณอาพิพัฒน์เอง คุณอาไม่ได้ผิดอะไรเลย คนผิดคือเขาคนเดียว เขาก็ต้องรับกรรมที่ก่อด้วยตัวเอง

พิพัฒน์กลับมานั่งที่โซฟาในห้องรับแขก เขามองไปยังบานประตูที่ถูกปิดสนิท เขาไม่เข้าใจโอเมก้าในสักนิด ทำไมถึงโกรธทั้งๆที่ไม่ได้มีอะไรน่าโกรธเลย เขาไม่ได้ออกไปไหนเลย ถึงแม้ว่าสิรินทร์จะไม่ได้ออกมาก็ตาม เขารู้สึกเป็นห่วงมากเพราะว่าสิรินทร์ยังไม่ยอมทานยา แถมยังขังตัวเองไว้ในห้องอีกต่างหาก เขาพยายามเคาะหลายครั้งแล้วแต่คนด้านไหนก็ยังคงเงียบสนิท เขาจึงทำได้เพียงนั่งเฝ้าอยู่ในห้องรับแขกเท่านั้น

ภายในห้องสิรินทร์เองก็ไม่ได้หลับเลยแม้แต่นิดเดียว เขารู้สึกเสียใจกับคำพูดของอัลฟ่า ที่บอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ความผิดพลาด ทั้งๆที่เขาตั้งใจให้มันเกิดขึ้น ตอนนี้เขาเริ่มคิดแล้วว่า เขาคิดถูกไหมที่มอบหัวใจให้กับคุณอาพิพัฒน์ ก็เหมือนว่าคุณอาจจะไม่ได้สนใจหรืออยากเป็นคู่พันธะกับเขาเลย สิรินทร์ซบหน้าลงกับหมอนพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่  เขาควรทำอย่างไรดี ควรจะหายไปจากชีวิตของคุณอาดีไหม เพราะถ้าเขายังฝืนต่อไป เขาอาจจะเจ็บมากกว่านี้ก็ได้ นี่ขนาดว่าได้กันแล้วคุณอายังไม่สนใจเขาเลย ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ที่ดีที่สุดแล้วว่า ต่อให้มีอะไรกันก็ดึงใจคุณอาไว้ไม่ได้ เพราะฉะนั้นสิ่งที่เขาสมควรทำที่สุดตอนนี้คือถอยออกมา ถอยออกมาดูแลใจตัวเอง และสู้ใหม่อีกครั้งกับคนที่พร้อมจะเดินไปด้วยกันกับเขา ตอนนี้สิรินทร์สามารถตัดสินใจได้แล้วว่า เขาจะถอยใจออกจากคุณหมอพิพัฒน์ คนที่เขาหลงรักมาหลายปี ปล่อยเรื่องราวของคืนวันไนท์สแตนด์ ให้เป็นเพียง 1 คืนก็พอ ไม่อย่างนั้นแล้ว หัวใจเขาก็จะเจ็บอยู่แบบนี้ตลอดไป