พิพัฒน์มาทำงานที่โรงพยาบาลด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น วันนี้ทั้งวันเขาไม่มีสมาธิเลย พยายามมองหาโอเมก้าที่เป็นหลานของตัวเองแต่ก็ไม่เจอ
"วันนี้คุณหมอสิรินทร์ มาทำงานหรือเปล่า" พิพัฒน์เคยถามนางพยาบาลที่ทำงานกับสิรินทร์ "วันนี้คุณหมอสิรินทร์ลาป่วยนะคะคุณหมอ ถ้ามีอะไรจำเป็นโทรที่เบอร์ส่วนตัวได้เลยค่ะ" พิพัฒน์พยักหน้ารับ ก่อนที่จะกดเบอร์ออกไป เขารอเสียงอยู่ชั่วครู่ปลายสายจึงตอบกลับมา "ฮัลโหล!" เสียงแหบพล่าบ่งบอกปลายสายกำลังป่วย ทำให้พิพัฒน์ถึงกับขมวดคิ้ว "เสือป่วยเหรอ?!" "ครับ" พิพัฒน์คิดถึงเรื่องของเมื่อคืน ถ้าเขาจำไม่ผิดโอเมก้าถูกเขากระทำเป็นคนแรก จึงไม่แปลกที่จะมีไข้ "ตอนนี้เสืออยู่ที่ไหน อยู่ที่คฤหาสน์เลิศรัตนวรชัยใช่ไหม" "อยู่ที่คอนโดครับอา" พิพัฒน์ไม่สบายใจเลยเมื่อรู้ว่าสิรินทร์อยู่ที่คอนโด หลังจากที่วางสายแล้วเขาลางานทันที และตรงไปยังคอนโดของหลาน เขาเป็นคนทำให้หลานต้องป่วยเพราะฉะนั้นเขาจำเป็นต้องรับผิดชอบ พิพัฒน์เป็นคนที่ไม่ได้มีฐานะดีอะไรมากมาย เขามีกินมีใช้เพราะการทำงาน มีรถธรรมดาๆขับ 1 คันและไม่ได้มีหนี้สินอะไรแค่นี้ก็บุญแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะมีเพื่อนรวยอย่างสิงหล แต่เขาก็ไม่เคยที่จะไปเดือดร้อนเพื่อนเลย ใช้เวลาเพียงไม่นานรถพิพัฒน์ก็มาถึงคอนโดหรูของสิรินทร์ เขาสามารถเข้าไปได้เลยเพราะสิรินทร์โทรบอกไว้เรียบร้อย แล้ว เขามาหยุดที่หน้าประตูห้องห้องหนึ่ง เคาะเพียงไม่กี่ครั้งประตูก็เปิดออก "คุณอา!" "ทำไมหน้าซีดแบบนี้ แล้วป่วยขนาดนี้ทำไมมาอยู่ที่บ้าน มานอนป่วยคนเดียวทำไมที่นี่ ถ้าเกิดอันตรายขึ้นมาจะทำยังไง!" พิพัฒน์เอ่ยถามในขณะที่เดินตามเจ้าของห้องเข้ามาภายใน "แล้วคุณอาจะให้ผมตอบป๊ากับแม่ว่ายังไง บอกว่าผมโดนคุณอาเอาจนไม่สบายเหรอ?" สิรินทร์เป็นคนที่พูดจาโผงผางตามแบบฉบับของป๊าของเขา แต่พิพัฒน์ถึงกับหน้าแดงกับคำพูดของหลาน "แล้วนี่ทานยาหรือยัง ไหนมาให้อาตรวจดูซิ" สิรินทร์ขยับตัวเข้าไปใกล้กับผู้เป็นอา พร้อมกับเอียงหน้าเข้าไปหา เขารู้ว่าคุณอาเขินมากจนหน้าแดง และนี่เป็นสิ่งที่เขาตั้งใจทำ "ผมปวดหัวมากเลยครับคุณอา ตรงนั้นก็ระบมด้วย" พิพัฒน์ที่หน้าแดงก่ำ กับคำพูดตรงไปตรงมาของสิรินทร์ เขารู้ว่าตรงนั้นของสิรินทร์แปลว่าอะไร แต่เขาเขินมากจนไม่กล้าขอตรวจดู ถ้าเป็นคนไข้ทั่วไปเขาคงตรวจดูแบบไม่เคอะเขินแบบนี้ แต่นี่สิรินทร์เจ็บเพราะเขาเป็นคนทำ "อาเอายามาด้วย เดี๋ยวเสือทานยาแล้วพักผ่อนนะ อาลางานมาครึ่งวัน เดี๋ยวอาดูแลเสือเอง" "ในฐานะอะไรครับ!?" สิรินทร์ถามคำถามที่พิพัฒน์ไม่กล้าตอบ แต่เขาก็ยังถามอีกรอบ "ผมถามว่าคุณอาจะมาดูแลผมในฐานะอะไร" "สถานะพี่เสือเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทอาไง" สิรินทร์ถึงกับไม่พอใจกับคำตอบของพิพัฒน์ มาดูแลในฐานะที่เป็นลูกชายของเพื่อนสนิท คำตอบน่าตลกเสียจริง "งั้นก็ไม่ต้องครับ ขอบคุณ ผมดูแลตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องให้เพื่อนสนิทของพ่อดูแลหรอก" สิรินทร์ตอนไปทันที ทำให้พิพัฒน์ต้องคว้าแขนขาวของโอเมก้าไว้ "แล้วเสือจะให้อาตอบยังไง ก็เสือเป็นลูกของเพื่อนสนิทอาจริงๆ อาขอโทษกับเรื่องเมื่อคืน อารับรองว่าจะมันจะไม่เกิดขึ้นอีก!!" คำพูดของพิพัฒน์ยิ่งทำให้สิรินทร์ไม่พอใจ เขาพยายามสะบัดมือแกร่งที่จับข้อแขนเขาไว้ แต่มันก็ไม่หลุดเลยแม้แต่นิดเดียว "ถ้าคุณอาจะได้ผมแล้วทิ้งแบบนี้ คุณอาก็ไม่ต้องมาดูแลผมหรอกครับ ผมเป็นคนเต็มใจเสียตัวให้คุณอาเอง คุณอาไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดอะไร เชิญคุณอากลับไปเถอะครับผมจะพักผ่อน!!" พิพัฒน์มองหลานชายที่ตอนนี้นั่งหันหลังให้เขา สถานการณ์แบบนี้เขาควรทำอย่างไรดี เขาพยายามทำให้มันดีขึ้นเต็มที่แล้วแต่เหมือนมันจะแย่ลงทุกที "ไม่เอาแบบนี้สิเสือ ตอนนี้เสือป่วย เดี๋ยวให้เสือหายดีก่อนเราค่อยมาพูดเรื่องนี้กันอีกทีได้ไหม ตอนนี้เสือให้อาดูแลก่อน แล้วเราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันทีหลัง" พิพัฒน์พยายามหว่านล้อมให้สิรินทร์ยอมให้เขารักษา เขาเป็นคนทำให้สิรินทร์เจ็บ เขาก็อยากรับผิดชอบ ส่วนเรื่องที่มีอะไรกัน คงต้องรอให้สิรินทร์หายป่วยก่อนแล้วค่อยคุยกัน เพราะเขารู้ดีว่าคนป่วยมีสติสัมปชัญญะไม่ครบหรอก พูดอะไรไปตอนนี้ก็ไม่มีผล รอให้สถานการณ์มันดีขึ้นกว่านี้แล้วค่อยมานั่งเคลียร์กันว่าควรทำอย่างไรต่อไป "งั้นคุณอาก็สัญญามาสิครับ ว่าคุณอาจะรับผิดชอบเสือ" "ครับ ตอนนี้มาให้อารักษาก่อนนะ ถ้าเสือไม่รักษาเดี๋ยวมันจะอักเสบ อาเป็นห่วงจริงๆ" สิรินทร์มองผู้เป็นอาก่อนที่จะพยักหน้าให้ เขาทำหน้าอ้อนให้คุณอาพิพัฒน์อุ้มเขาเพื่อนำไปวางที่เตียง โดยการชูมือออกทั้งสองข้าง พิพัฒน์มองการกระทำก็รู้ว่าโอเมก้าต้องการให้เขาอุ้ม เขาจึงตามใจ อุ้มโอเมก้าในท่าเจ้าหญิงเดินเข้าไปในห้องนอนทันทีสิรินทร์มีไข้สูง เขานอนซมอยู่บนเตียงโดยมีคุณหมอพิพัฒน์เป็นคนดูแล พิพัฒน์ที่กำลังเช็ดตัวให้กับโอเมก้า เขาตะแคงหูฟังเพราะโอเมก้าพึมพำเบาๆอย่างคนไม่มีสติ"ผมรักคุณอานะครับ"พิพัฒน์ได้ยินถึงกับอึ้งไป เขาไม่รู้เลยว่าหลานชายตัวน้อยของเขาแอบหลงรักเขา เขาคิดกับโอเมก้าเพียงแค่หลานมาตลอดระยะเวลาที่รู้จักกัน ตอนที่สิรินทร์เกิดเขาอยากได้ไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล และได้อุ้มหนูน้อยของเขาด้วยซ้ำ"แล้วอาจะทำอย่างไรต่อไปนะเสือ อาควรทำยังไงดี"พิพัฒน์ยืนดูโอเมก้าที่ตอนนี้หลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาที่เขาฉีดให้ เขาคิดไม่ตกเลย ไหนจะกลัวเพื่อนสนิทรู้ ไหนจากอนาคตของหลาน อายุที่ห่างกัน สิรินทร์กับเขาอายุห่างกันถึง35 ปีเลยทีเดียว มันไม่ใช่ระยะห่างที่น้อยๆ เขาสามารถเป็นพ่อของสิรินทร์ได้ พิพัฒน์นั่งอยู่ในห้องจนถึงเย็น กว่าที่โอเมก้าจะฟื้นขึ้น เขาก็ทำอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว สิรินทร์เดินออกจากห้องนอน เขานึกว่าคุณอากลับไปแล้ว แต่พอเขาออกมา ก็ได้กลิ่นอาหารลอยมาเตะจมูกทันที "ตื่นแล้วเหรอ อาทำข้าวต้มไว้ให้มาทานเร็วจะได้ทานยา"พิพัฒน์ยิ้มให้กับโอเมก้าที่เดินออกมาจาก ห้อง เขาถือวิสาสะใช้ห้องครัวของโอเมก้าในการทำอาหาร พิพัฒน
ณ ผับแห่งหนึ่ง เสียงเพลงที่ทำให้แขกอยู่ในร้านต่างโยกย้ายสายสะโพกกันไปมา บรรยากาศในร้านดูครื้นเครง แล้วที่เป็นจุดเด่นมากก็คือ ที่ผับแห่งนี้ ทุกคนจะต้องอยู่ภายใต้หน้ากาก มันเป็นจุดเด่นของร้านนี้ แขกที่มาสามารถค้นหาคู่นอนแบบ one night stand โดยไม่จำเป็นต้องรู้จักกัน หลายคู่ที่เจอคู่นอนของตัวเองแล้วก็สามารถเปิดห้องชั้นบนทำกิจกรรมกันได้ทันทีเด็กหนุ่มสายพันธุ์โอเมก้า ภายใต้หน้ากากขนนกสีม่วง เขามีผมสีม่วง แววตาสีม่วง กลิ่นฟีโรโมนดอกลาเวนเดอร์ กำลังนั่งอยู่ในโซน VIP เขานั่งไขว่ห้างมองทุกคนที่อยู่ในร้านอย่างเรียบนิ่งโดยไม่คิดที่จะหาอัลฟ่ามาเป็นคู่นอน สายตาของเขาจับจ้องไปเพียงคนที่นั่งจิบเบียร์อยู่ที่เคาน์เตอร์โดยใส่หน้ากากมหาโจรสีดำ เขาจำได้ดีว่าคนที่อยู่ภายใต้หน้ากากนั้นเป็นใคร "สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณมีคู่แล้วหรือยัง"สิรินทร์เงยหน้าจากแก้วไวน์ที่เขากำลังจิบก่อนจะมองไปยังอัลฟ่าที่ยืนอยู่ไม่ห่าง"มีแล้วครับ"สิรินทร์ตอบคำถามไปแบบไม่เร่งรีบอะไร คำตอบของโอเมก้าทำให้อัลฟ่าที่ถามถึงกับเดินหนีไปทันที ที่นี่มีกฏห้ามบังคับขืนใจกันโดยเด็ดขาดสิรินทร์ เลิศรัตนวรชัย อายุ 22 ปี โอเมก้าฟีโรโมนกลิ่นลาเ
ใช้เวลาเพียงไม่นานเสื้อผ้าของสิรินทร์ก็ถูกถอดออกจากเรือนร่าง พิพัฒน์เห็นความขาวผ่อง ฟีโรโมนกลิ่นลาเวนเดอร์ถูกปล่อยออกมาผสมไปกับฟีโรโมนกลิ่นมิ้นของเขา พิพัฒน์ลากลิ้นยาวตั้งแต่ต้นคอลงมาจนถึงยอดอกของโอเมก้า เนื้อตัวของโอเมก้าหอมมาจากข้างใน ไม่ได้มีกลิ่นของน้ำหอมผสมอยู่เลย"ผมไม่เคยเจอใครแบบคุณเลย"สิรินทร์ยิ้มกว้างภายใต้หน้ากาก หน้าตาของเขาเห็นเฉพาะดวงตาและปากเท่านั้น ทำให้สามารถจุมพิตกับอัลฟ่าได้"ทำไมหอมแบบนี้!"สิรินทร์ไม่ได้ตอบคำถามของอัลฟ่า ภายใต้เรือนร่างเปล่าเปลือยที่อยู่ต่อหน้าของพิพัฒน์ ตัวสิรินทร์เองก็มีความอาย เขาไม่ได้มีประสบการณ์ในเรื่องเซ็กซ์เลย แต่เพราะความรักล้วนๆทำให้เขายอมพิพัฒน์ใช้ลิ้นร้อนลากไปจนถึงหน้าท้องที่แบนราบ เรียกเสียงครางหวานๆจากโอเมก้าได้ไม่ขาดปาก"อือออ..อ๊ะ!"พิพัฒน์รู้สึกว่าโอเมก้าคนนี้กระตุ้นอารมณ์ของเขาได้ง่ายมาก ตอนนี้ลูกชายตัวน้อยของเขาตื่นเต็มที่ทั้งๆที่โอเมก้ายังไม่ได้แตะต้องเลยแม้แต่นิดเดียว"ผมขอเข้าเลยได้ไหม ผมรู้สึกไม่ไหว""....." ไร้เสียงตอบรับจากโอเมก้า แต่ใบหน้าขาวก็พยักหน้าให้เพียงเล็กน้อย เป็นเชิงว่าอนุญาตพิพัฒน์แหวกขาของโอเมก้าออกเพียงเล็
สิรินทร์นอนมองชายที่เขายอมมอบสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตให้ ถึงแม้ว่าชายตรงหน้าจะไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกันกับเขาก็ตาม สิรินทร์ค่อยๆถอดหน้ากากมหาโจรของคุณอาพิพัฒน์ออก ใบหน้าที่หล่อเหลาของคุณอาที่ทำให้เขาหลงรักมาตั้งแต่มหาวิทยาลัย รวมทั้งนิสัยใจคอและความเป็นผู้ใหญ่ สิรินทร์ถอดหน้ากากขนนกของตัวเองออกวางไว้ข้างเตียง ก่อนที่จะซุกเข้าหาอกกว้าง และหลับลงไปพร้อมกันเช้าวันต่อมา พิพัฒน์ตื่นขึ้นเขาขยับตัวอย่างเมื่อยขบ เมื่อคืนเป็นบทรักที่มีความสุขมาก เขาไม่เคยน็อทมาก่อน แต่เมื่อคืนเขาน็อทติดกับโอเมก้า จนหลับลงไปตอนไหนไม่รู้ พอพิพัฒน์ขยับตัวเขารู้สึกได้ว่ามีร่างหนึ่งนอนทับแขนเขาอยู่ เขาจึงเปิดผ้าห่มออกดู ก่อนที่จะชะงักไป"เฮ้ย!!!!"พิพัฒน์ถึงกับตะโกนลั่น เพราะภาพตรงหน้าที่เห็นคือหลานชายของเขา ลูกชายของไอ้สิงหลเพื่อนสนิทของเขาเอง"เสือ!!!!"ความเสียงดังทำให้สิรินทร์รู้สึกตัว เขาลืมตามองคุณพิพัฒน์ที่ตอนนี้เบิกตากว้าง "morning ครับคุณอา"เสือขยับตัวลุกขึ้นใช้หลังพิงกับหัวเตียงก่อนที่จะเอ่ยอรุณสวัสดิ์ตอนเช้ากับผู้เป็นอา"สะ ..เสือ!!มานอนในห้องอาได้ยังไง!!"พิพัฒน์ตะลึงงั้นกับภาพที่เห็นตรงหน้า เมื่อคืน
สิรินทร์มีไข้สูง เขานอนซมอยู่บนเตียงโดยมีคุณหมอพิพัฒน์เป็นคนดูแล พิพัฒน์ที่กำลังเช็ดตัวให้กับโอเมก้า เขาตะแคงหูฟังเพราะโอเมก้าพึมพำเบาๆอย่างคนไม่มีสติ"ผมรักคุณอานะครับ"พิพัฒน์ได้ยินถึงกับอึ้งไป เขาไม่รู้เลยว่าหลานชายตัวน้อยของเขาแอบหลงรักเขา เขาคิดกับโอเมก้าเพียงแค่หลานมาตลอดระยะเวลาที่รู้จักกัน ตอนที่สิรินทร์เกิดเขาอยากได้ไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล และได้อุ้มหนูน้อยของเขาด้วยซ้ำ"แล้วอาจะทำอย่างไรต่อไปนะเสือ อาควรทำยังไงดี"พิพัฒน์ยืนดูโอเมก้าที่ตอนนี้หลับสนิทเพราะฤทธิ์ยาที่เขาฉีดให้ เขาคิดไม่ตกเลย ไหนจะกลัวเพื่อนสนิทรู้ ไหนจากอนาคตของหลาน อายุที่ห่างกัน สิรินทร์กับเขาอายุห่างกันถึง35 ปีเลยทีเดียว มันไม่ใช่ระยะห่างที่น้อยๆ เขาสามารถเป็นพ่อของสิรินทร์ได้ พิพัฒน์นั่งอยู่ในห้องจนถึงเย็น กว่าที่โอเมก้าจะฟื้นขึ้น เขาก็ทำอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว สิรินทร์เดินออกจากห้องนอน เขานึกว่าคุณอากลับไปแล้ว แต่พอเขาออกมา ก็ได้กลิ่นอาหารลอยมาเตะจมูกทันที "ตื่นแล้วเหรอ อาทำข้าวต้มไว้ให้มาทานเร็วจะได้ทานยา"พิพัฒน์ยิ้มให้กับโอเมก้าที่เดินออกมาจาก ห้อง เขาถือวิสาสะใช้ห้องครัวของโอเมก้าในการทำอาหาร พิพัฒน
พิพัฒน์มาทำงานที่โรงพยาบาลด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น วันนี้ทั้งวันเขาไม่มีสมาธิเลย พยายามมองหาโอเมก้าที่เป็นหลานของตัวเองแต่ก็ไม่เจอ"วันนี้คุณหมอสิรินทร์ มาทำงานหรือเปล่า"พิพัฒน์เคยถามนางพยาบาลที่ทำงานกับสิรินทร์"วันนี้คุณหมอสิรินทร์ลาป่วยนะคะคุณหมอ ถ้ามีอะไรจำเป็นโทรที่เบอร์ส่วนตัวได้เลยค่ะ"พิพัฒน์พยักหน้ารับ ก่อนที่จะกดเบอร์ออกไป เขารอเสียงอยู่ชั่วครู่ปลายสายจึงตอบกลับมา"ฮัลโหล!"เสียงแหบพล่าบ่งบอกปลายสายกำลังป่วย ทำให้พิพัฒน์ถึงกับขมวดคิ้ว"เสือป่วยเหรอ?!""ครับ"พิพัฒน์คิดถึงเรื่องของเมื่อคืน ถ้าเขาจำไม่ผิดโอเมก้าถูกเขากระทำเป็นคนแรก จึงไม่แปลกที่จะมีไข้ "ตอนนี้เสืออยู่ที่ไหน อยู่ที่คฤหาสน์เลิศรัตนวรชัยใช่ไหม""อยู่ที่คอนโดครับอา"พิพัฒน์ไม่สบายใจเลยเมื่อรู้ว่าสิรินทร์อยู่ที่คอนโด หลังจากที่วางสายแล้วเขาลางานทันที และตรงไปยังคอนโดของหลาน เขาเป็นคนทำให้หลานต้องป่วยเพราะฉะนั้นเขาจำเป็นต้องรับผิดชอบ พิพัฒน์เป็นคนที่ไม่ได้มีฐานะดีอะไรมากมาย เขามีกินมีใช้เพราะการทำงาน มีรถธรรมดาๆขับ 1 คันและไม่ได้มีหนี้สินอะไรแค่นี้ก็บุญแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะมีเพื่อนรวยอย่างสิงหล แต่เขาก็ไม่เคยที่จะไปเดือด
สิรินทร์นอนมองชายที่เขายอมมอบสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตให้ ถึงแม้ว่าชายตรงหน้าจะไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกันกับเขาก็ตาม สิรินทร์ค่อยๆถอดหน้ากากมหาโจรของคุณอาพิพัฒน์ออก ใบหน้าที่หล่อเหลาของคุณอาที่ทำให้เขาหลงรักมาตั้งแต่มหาวิทยาลัย รวมทั้งนิสัยใจคอและความเป็นผู้ใหญ่ สิรินทร์ถอดหน้ากากขนนกของตัวเองออกวางไว้ข้างเตียง ก่อนที่จะซุกเข้าหาอกกว้าง และหลับลงไปพร้อมกันเช้าวันต่อมา พิพัฒน์ตื่นขึ้นเขาขยับตัวอย่างเมื่อยขบ เมื่อคืนเป็นบทรักที่มีความสุขมาก เขาไม่เคยน็อทมาก่อน แต่เมื่อคืนเขาน็อทติดกับโอเมก้า จนหลับลงไปตอนไหนไม่รู้ พอพิพัฒน์ขยับตัวเขารู้สึกได้ว่ามีร่างหนึ่งนอนทับแขนเขาอยู่ เขาจึงเปิดผ้าห่มออกดู ก่อนที่จะชะงักไป"เฮ้ย!!!!"พิพัฒน์ถึงกับตะโกนลั่น เพราะภาพตรงหน้าที่เห็นคือหลานชายของเขา ลูกชายของไอ้สิงหลเพื่อนสนิทของเขาเอง"เสือ!!!!"ความเสียงดังทำให้สิรินทร์รู้สึกตัว เขาลืมตามองคุณพิพัฒน์ที่ตอนนี้เบิกตากว้าง "morning ครับคุณอา"เสือขยับตัวลุกขึ้นใช้หลังพิงกับหัวเตียงก่อนที่จะเอ่ยอรุณสวัสดิ์ตอนเช้ากับผู้เป็นอา"สะ ..เสือ!!มานอนในห้องอาได้ยังไง!!"พิพัฒน์ตะลึงงั้นกับภาพที่เห็นตรงหน้า เมื่อคืน
ใช้เวลาเพียงไม่นานเสื้อผ้าของสิรินทร์ก็ถูกถอดออกจากเรือนร่าง พิพัฒน์เห็นความขาวผ่อง ฟีโรโมนกลิ่นลาเวนเดอร์ถูกปล่อยออกมาผสมไปกับฟีโรโมนกลิ่นมิ้นของเขา พิพัฒน์ลากลิ้นยาวตั้งแต่ต้นคอลงมาจนถึงยอดอกของโอเมก้า เนื้อตัวของโอเมก้าหอมมาจากข้างใน ไม่ได้มีกลิ่นของน้ำหอมผสมอยู่เลย"ผมไม่เคยเจอใครแบบคุณเลย"สิรินทร์ยิ้มกว้างภายใต้หน้ากาก หน้าตาของเขาเห็นเฉพาะดวงตาและปากเท่านั้น ทำให้สามารถจุมพิตกับอัลฟ่าได้"ทำไมหอมแบบนี้!"สิรินทร์ไม่ได้ตอบคำถามของอัลฟ่า ภายใต้เรือนร่างเปล่าเปลือยที่อยู่ต่อหน้าของพิพัฒน์ ตัวสิรินทร์เองก็มีความอาย เขาไม่ได้มีประสบการณ์ในเรื่องเซ็กซ์เลย แต่เพราะความรักล้วนๆทำให้เขายอมพิพัฒน์ใช้ลิ้นร้อนลากไปจนถึงหน้าท้องที่แบนราบ เรียกเสียงครางหวานๆจากโอเมก้าได้ไม่ขาดปาก"อือออ..อ๊ะ!"พิพัฒน์รู้สึกว่าโอเมก้าคนนี้กระตุ้นอารมณ์ของเขาได้ง่ายมาก ตอนนี้ลูกชายตัวน้อยของเขาตื่นเต็มที่ทั้งๆที่โอเมก้ายังไม่ได้แตะต้องเลยแม้แต่นิดเดียว"ผมขอเข้าเลยได้ไหม ผมรู้สึกไม่ไหว""....." ไร้เสียงตอบรับจากโอเมก้า แต่ใบหน้าขาวก็พยักหน้าให้เพียงเล็กน้อย เป็นเชิงว่าอนุญาตพิพัฒน์แหวกขาของโอเมก้าออกเพียงเล็
ณ ผับแห่งหนึ่ง เสียงเพลงที่ทำให้แขกอยู่ในร้านต่างโยกย้ายสายสะโพกกันไปมา บรรยากาศในร้านดูครื้นเครง แล้วที่เป็นจุดเด่นมากก็คือ ที่ผับแห่งนี้ ทุกคนจะต้องอยู่ภายใต้หน้ากาก มันเป็นจุดเด่นของร้านนี้ แขกที่มาสามารถค้นหาคู่นอนแบบ one night stand โดยไม่จำเป็นต้องรู้จักกัน หลายคู่ที่เจอคู่นอนของตัวเองแล้วก็สามารถเปิดห้องชั้นบนทำกิจกรรมกันได้ทันทีเด็กหนุ่มสายพันธุ์โอเมก้า ภายใต้หน้ากากขนนกสีม่วง เขามีผมสีม่วง แววตาสีม่วง กลิ่นฟีโรโมนดอกลาเวนเดอร์ กำลังนั่งอยู่ในโซน VIP เขานั่งไขว่ห้างมองทุกคนที่อยู่ในร้านอย่างเรียบนิ่งโดยไม่คิดที่จะหาอัลฟ่ามาเป็นคู่นอน สายตาของเขาจับจ้องไปเพียงคนที่นั่งจิบเบียร์อยู่ที่เคาน์เตอร์โดยใส่หน้ากากมหาโจรสีดำ เขาจำได้ดีว่าคนที่อยู่ภายใต้หน้ากากนั้นเป็นใคร "สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณมีคู่แล้วหรือยัง"สิรินทร์เงยหน้าจากแก้วไวน์ที่เขากำลังจิบก่อนจะมองไปยังอัลฟ่าที่ยืนอยู่ไม่ห่าง"มีแล้วครับ"สิรินทร์ตอบคำถามไปแบบไม่เร่งรีบอะไร คำตอบของโอเมก้าทำให้อัลฟ่าที่ถามถึงกับเดินหนีไปทันที ที่นี่มีกฏห้ามบังคับขืนใจกันโดยเด็ดขาดสิรินทร์ เลิศรัตนวรชัย อายุ 22 ปี โอเมก้าฟีโรโมนกลิ่นลาเ