สิ่งที่ผิดพลาด

สิรินทร์นอนมองชายที่เขายอมมอบสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตให้ ถึงแม้ว่าชายตรงหน้าจะไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกันกับเขาก็ตาม สิรินทร์ค่อยๆถอดหน้ากากมหาโจรของคุณอาพิพัฒน์ออก ใบหน้าที่หล่อเหลาของคุณอาที่ทำให้เขาหลงรักมาตั้งแต่มหาวิทยาลัย รวมทั้งนิสัยใจคอและความเป็นผู้ใหญ่ สิรินทร์ถอดหน้ากากขนนกของตัวเองออกวางไว้ข้างเตียง ก่อนที่จะซุกเข้าหาอกกว้าง และหลับลงไปพร้อมกัน

เช้าวันต่อมา พิพัฒน์ตื่นขึ้นเขาขยับตัวอย่างเมื่อยขบ เมื่อคืนเป็นบทรักที่มีความสุขมาก เขาไม่เคยน็อทมาก่อน แต่เมื่อคืนเขาน็อทติดกับโอเมก้า จนหลับลงไปตอนไหนไม่รู้ พอพิพัฒน์ขยับตัวเขารู้สึกได้ว่ามีร่างหนึ่งนอนทับแขนเขาอยู่ เขาจึงเปิดผ้าห่มออกดู ก่อนที่จะชะงักไป

"เฮ้ย!!!!"

พิพัฒน์ถึงกับตะโกนลั่น เพราะภาพตรงหน้าที่เห็นคือหลานชายของเขา ลูกชายของไอ้สิงหลเพื่อนสนิทของเขาเอง

"เสือ!!!!"

ความเสียงดังทำให้สิรินทร์รู้สึกตัว เขาลืมตามองคุณพิพัฒน์ที่ตอนนี้เบิกตากว้าง 

"morning ครับคุณอา"

เสือขยับตัวลุกขึ้นใช้หลังพิงกับหัวเตียงก่อนที่จะเอ่ยอรุณสวัสดิ์ตอนเช้ากับผู้เป็นอา

"สะ ..เสือ!!มานอนในห้องอาได้ยังไง!!"

พิพัฒน์ตะลึงงั้นกับภาพที่เห็นตรงหน้า เมื่อคืนเขามีอะไรกับโอเมก้าที่มีนัยย์ตาสีม่วง ผมสีม่วง และใส่หน้ากากขนนกสีม่วงไม่ใช่เหรอ  แต่พอพิจารณาดีๆ สิรินทร์นัยน์ตาสีม่วง แถมผมก็สีม่วง และที่สำคัญมีหน้ากากขนนกวางไว้คู่กันกับหน้ากากมหาโจรของเขา ทำให้พิพัฒน์ถึงกับนิ่งสนิท

"คุณอาจำไม่ได้เลยเหรอครับ"

สิรินทร์ยิ้มให้กับคุณอาพิพัฒน์ของเขา แต่ดูเหมือนว่าผู้เป็นอาจะไม่ได้สนุกด้วยเลย

"แสดงว่าคนเมื่อคืนที่อา....คือเสืองั้นเหรอ!!"

"ใช่ครับ คนที่หาเอาเมื่อคืนคือเสือเอง!"

ตอนนี้พิพัฒน์รู้สึกสับสนวุ่นวายใจไปหมด เขาดันมีอะไรกับหลานของตัวเอง ถึงแม้ว่าสิรินทร์จะไม่ใช่หลานแท้ๆ แต่ก็เป็นลูกชายของเพื่อนสนิทของเขา ซึ่งมันไม่เหมาะสมเลยสักนิดเดียวที่จะทำเรื่องแบบนี้ ถ้าเมื่อคืนเขามีสติมากพอแล้วดึงหน้ากากออก เหตุการณ์มาบ้าๆนี้มันก็จะไม่เกิดขึ้น

"อาขอโทษนะ!"

พูดจบพิพัฒน์ก็รีบลุกออกจากเตียงทันที โดยมีสายตาของสิรินทร์มองตามไป พิพัฒน์เดินเข้าห้องน้ำก่อนจะปิดประตูเงียบอยู่ในห้องน้ำ ตัวสิรินทร์รู้ว่าคุณอากำลังสับสน เขาจึงไม่ได้ตามไป คงต้องให้เวลาคุณอาปรับตัวสักเล็กน้อย สิรินทร์ลุกออกจากเตียง เขาใส่เสื้อผ้าที่เขาใส่มาเมื่อคืนกลับเข้าที่เดิม ก่อนจะเดินออกจากห้องของคุณอาไปอย่างเงียบๆ

พิพัฒน์อยู่ในห้องน้ำ เขายืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจก เขาทำเรื่องที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตลงไปแล้วโดยการมีอะไรกับกับลูกชายของเพื่อนสนิท เขาควรจะแก้ไขยังไงดี ถ้าสิงหลรู้เรื่องนี้จะต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่นอน เพราะสิงหลรักครอบครัวเป็นอย่างมาก ถ้ารู้ว่าเขาทำร้ายลูกชายคนโตของมัน ตัวเขาเองก็คงไม่พ้นที่จะถูกมันฆ่าตายแน่นอน พิพัฒน์ใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานมาก เพราะความสับสนของตัวเอง กว่าจะเดินออกมาจากห้องน้ำก็ใช้เวลาร่วม 3 ชั่วโมง พอเขาเดินออกมาตั้งใจว่าจะคุยกับสิรินทร์ แต่โอเมก้ากลับไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว พิพัฒน์ถอนหายใจ ดีแล้วที่ไม่เจอกันตอนนี้ เอาไว้เขาจะนัดเจอกับสิรินทร์เพื่อขอโทษ แล้วมันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำขึ้นอีก

สิรินทร์เดินทางกลับมาที่คฤหาสน์เลิศรัตนวรชัย เขานั่งลงที่โต๊ะอาหารเพื่อรอให้แม่ทำอาหารว่างมาให้เหมือนทุกเช้า

"ทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้านล่ะเสือ งานหนักมากเหรอ"

แสนดีเอ่ยถามผู้ชาย เสือมีคอนโดอยู่ข้างนอก ถ้าวันไหนไม่กลับบ้านเสือจะโทรมาบอกเสมอ

"เสือกำลังเหนื่อยๆนะครับ ว่าแต่สิงโตไปไหนครับแม่"

"น้องยังไม่ลงมานะ ส่วนคุณพ่อก็น่าจะใกล้มาถึงแล้ว เห็นว่าไปธุระที่ต่างจังหวัด โทรมาบอกแม่เมื่อวานว่ากำลังออกมาป่านนี้ก็ใกล้จะถึงแล้วแหละ"

สิรินทร์พยักหน้าให้กับมารดา เขานั่งไปสักพักนึงน้องชายตัวนี้ของเขาก็เดินลงมาพร้อมกับชุดนักศึกษา 

"เมื่อคืนทำไมไม่กลับบ้านวะเสือ เดี๋ยวนี้แรดใหญ่นะมึงอ่ะ"

สิรินทร์ชินแล้วกับคำหยาบคายของน้องชาย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยพูดคำหยาบคายตอบกลับน้องเลยแม้แต่คำเดียว แต่ถึงน้องชายเขาจะเป็นคนที่พูดหยาบคาย แต่ก็เป็นน้องชายคนเดียวที่เขารักมากที่สุด

"พี่มีธุระนิดหน่อย ว่าแต่สิงโตเถอะ แต่งตัวให้มันเรียบร้อยหน่อยเป็นนักศึกษาน่ะ แต่งตัวเหมือนเป็นนักเลงเชียวนะ"

"ก็แล้วกูเป็นลูกใครล่ะ กูเป็นลูกมาเฟียครับ ก็ต้องเท่เหมือนลูกมาเฟียหน่อยสิ"

สิรินทร์หัวเราะเบาๆให้กับคำพูดของน้องชาย ครอบครัวเขามีความสุขมาก มีพ่อแม่น้องชายแล้วก็เขา ส่วนในครัวมีคุณยายประไพและคุณน้ากะหล่ำรวมทั้งคุณน้าเกรียงไกร ครอบครัวของเขาอบอุ่นมาก และรักกันมากด้วย