บทที่ 3 เริ่มต้นชีวิตใหม่

หลายวันผ่านพ้นไป...

“เฮ้อ...” ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ร่างเล็กของเย่หัวถอนหายใจออกมาแบบนี้ เนื่องจากในตอนที่ก่อนหน้านี้ที่นางได้หมดสติไปนั้น นางก็ได้รับจดหมายจากเพื่อนเก่าที่ฝากเอาไว้ในห้วงแห่งความฝัน ที่จ่าหน้าซองเอาไว้ว่าถ้าหากนางสามารถรอดพ้นมาได้ก็แสดงว่านางนั้นจะสามารถใช้ชีวิตต่อไปจริงๆ ได้ ซึ่งในจดหมายฉบับนี้จะมีสิ่งที่นางจะต้องรู้เอาไว้

ซึ่งสิ่งที่มันได้เขียนเอาไว้ก็เป็นอะไรที่คนธรรมดาๆ อย่างนางเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ที่พอจะสามารถจับใจความได้คร่าวๆ ก็คือ...

อย่างแรกก็คือโลกนี้เป็นโลกอีกใบหนึ่งที่ไม่ใช่โลกเดิมของนาง เนื่องจากช่วงเวลามันผ่านไปนานหลายภัทรกัปแล้ว และในโลกนี้นั้นเป็นช่วงเวลาขาลงของโลกที่มนุษย์จะมีอายุไขยาวนานราวสองร้อยสิบปี โดยที่แต่ละวันของโลกนี้จะยาวนานกว่าโลกเดิมของเราถึงสิบเท่า ส่วนแต่ละปีนั้นยาวนานกว่าหนึ่งพันสองร้อยวัน

ในตอนที่กวาดสายตาอ่านเจอคำพวกนี้คราวแรกนางก็ออกจะมึนๆ งงอยู่บ้าง แต่พอได้รู้รายละเอียดเรื่องของเวลาในโลกใบนี้นางก็ถึงกับอ้าปากค้าง

ถ้าอย่างนั้นที่นางอายุแปดขวบมันก็เท่ากับเท่าไหร่?...

เป็นคำถามแรกที่ผุดขึ้นมาในใจ ซึ่งพอนางลองคำนวณคร่าวๆ แล้วก็ แต่ละชั่วโมงจะนานขึ้นสิบเท่า เท่ากับกว่าแต่ละวันยาวนานกว่าสองร้อยสี่สิบชั่วโมง แล้วถ้าแต่ละปีมีพันสองร้อยวันคิดคร่าวๆ ก็...

สองแสนแปดหมื่นแปดพันชั่วโมง...

หรือเท่ากับหมื่นสองพันวัน...

แล้วในตอนนี้นางอายุแปดขวบกับกี่เดือนไม่รู้มันก็เท่ากับว่าในตอนนี้นางมีอายุมาแล้วเก้าหมื่นหกพันวัน...

ถ้าตีให้มากเอาไว้ก่อนแล้วคิดแค่ให้แต่ละปีมีสามร้อยหกสิบหกวัน...

สองร้อยหกสิบกว่าปี!

นางที่ตัวเล็กๆ แบบนี้ถ้าหากเทียบกับโลกเดิมนั้นเท่ากับว่านางเป็นคุณทวดของทวดของทวดไปแล้วด้วยซ้ำ!!

นั่นว่าน่าตกใจมากแล้วแต่ที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือว่าถ้าหากว่าสิ่งที่เพื่อนตัวแสบเขียนเอาไว้ในจดหมายฉบับนี้เป็นความจริงแล้วล่ะก็คนทั่วไปยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้อย่างยาวนานกว่าสองร้อยสิบปีเป็นค่าเฉลี่ย ซึ่งเท่ากับว่ามันยังสามารถอยู่ได้นานกว่านั้น...

นั่นก็เท่ากับว่าถ้าหากนางสามารถมีชีวิตอยู่อย่างยืนยาวไปได้สักสองร้อยยี่สิบปีที่สูงกว่าค่าเฉลี่ยนิดหน่อย นั่นมันก็เท่ากับว่านางสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกนี้ได้ยาวนานกว่าเจ็ดพันสองร้อยวันหากเทียบเวลาของโลกเดิม...

แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว

ยังไม่รวมที่เนื้อหาในจดหมายได้บอกเอาไว้ว่า โลกนี้ยังเป็นโลกที่อยู่ในช่วงที่โลกยังอุดมสมบูรณ์อยู่ในระดับหนึ่ง ทำให้โลกนี้ยังมีพลังงานสวรรค์และโลกอุดมสมบูรณ์มากพอที่จะฝึกฝนลมปราณและบรรลุวรยุทธ์ในระดับสูง ซึ่งยิ่งถ้าหากบรรลุในระดับสูงขึ้นได้ก็จะสามารถมีชีวิตได้นานขึ้นเรื่อยๆอีกสิบปีร้อยปีหรือแม้แต่พันปี...

ถ้าหากไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปลี่ยนแปลงไปนางก็ไม่ได้อยากที่จะฝึกฝนอะไรพวกนั้น แล้วเป็นแค่คนธรรมดาๆ ที่มีชีวิตอย่าสงสงบสุขก็พอแล้ว

อย่างที่สองที่ในจดหมายได้เขียนเอาไว้ก็คือหลังจากที่นางตื่นขึ้นมาถ้าหากนางเห็นหมาตัวโตๆคล้ายหมาทิเบตันมาสทิฟฟ์ก็ไม่ต้องตกใจไป ถึงจะไม่เหมือนสักเท่าไหร่แต่มันเป็นดวงจิตเดียวกับ “อีสัง” มูสัง(อีเห็น) ตัวเดิมของนางที่มาเกิดอยู่บนโลกใบนี้นานแล้ว ในระหว่างที่นางหมดสติมาอ่านจดหมายอยู่นี้มันที่รู้สึกคุ้นเคยกับดวงจิตเดิมของทิพย์ก็ได้มาดูแล เป็นหนึ่งในของขวัญที่เขามอบให้

อย่างสุดท้ายเป็นภาพวาดห่วยๆ เป็นตู้สี่เหลี่ยมสามมิติที่มีรูปคนเล็กๆสูงไม่ถึงหนึ่งในสิบของตู้เย็น โดยที่ตู้เย็นใบนี้มีของพะรุงพะรังทั้งข้างบนที่มันวาดอะไรเอาไว้ก็ไม่รู้ แล้วยังมีคำกำชับเอาไว้ว่าของในตู้เย็นนั้นเขาใส่ของที่จำเป็นเอาไว้ครบหมดแล้วและถ้าปิดเปิดใหม่ของจะเติมให้เองอัตโนมัติ แต่ถ้าหากนางไม่ยอมฝึกฝนก็จะไม่สามารถใช้งานตู้เย็นทั้งหมดได้ ส่วนตำรานางสามารถหยิบมันได้ตลอดเวลาเพียงแค่คิดถึง

ซึ่งมันยังคงเป็นคำอธิบายสั้นๆ ห้วนๆ แทบจะไม่เข้าใจเหมือนเดิม และนั่นคือข้อมูลทั้งหมดที่เพื่อนเก่าได้ทิ้งเอาไว้ให้ โดยที่ยังมีส่วนสุดท้ายเป็นปล.ของจดหมายเอาไว้ท้ายสุด

“นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่กูจะให้มึงได้แล้วจริงๆ แล้วก็ถ้าเป็นไปได้กูไม่อยากให้มึงไปยึดติดกับสิ่งที่พบเจอไปก่อนหน้านี้ อย่างที่มึงรู้ช่วงเวลาไม่กี่ลมหายใจตอนนั้นมันเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวหนึ่ง

ส่วนอดีตของมึงตอนนี้มึงยังจำไม่ได้หรอก แต่สักวันหนึ่งถ้ามึงแข็งแกร่งพอมึงจะจำมันได้เอง แล้วเมื่อเวลานั้นมาถึงมึงจะตัดสินใจอย่างไรค่อยว่ากัน

กูอยากให้มึงโฟกัสกับในปัจจุบันนี้ มีชีวิตอยู่ต่อไปในแบบที่มึงอยากมี กูรู้ว่ามึงดูซีรี่ย์มาก็ไม่น้อย นิยายที่กูส่งไปให้มึงก็หลายแนว มึงจะใช้ชีวิตแบบพวกนั้นหรือแบบที่มึงอยากทำก็ได้

กูแค่หวังว่ามึงจะมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขในแบบของมึง และเหมือนที่กูบอกกับมึงตลอดมา ไม่ว่ามึงจะทำอะไรก็ตาม แค่มึงสามารถยอมรับสิ่งที่ตามมาได้ก็พอ เพราะไม่ว่ายังไงทุกการกระทำย่อมมีผลที่ตามมาเสมอ”

หลายวันมานี้นางยังคงทบทวนหลายๆ สิ่งหลายๆ อย่างโดยมีเจ้าหมาทิเบตันตัวเขื่องเมื่อเทียบกับร่างเล็กๆคอยเฝ้าดูไม่ห่าง จนในที่สุดในตอนนี้เองที่นางสามารถตัดสินใจได้เสียที

“เอาวะ ไหนๆ ก็ไหนๆ ลองใช้ชีวิตใหม่ดูสักครั้งก็ได้ ถึงยังไงก็กลับไปไม่ได้อยู่แล้วนี่...ขอบใจมากนะไอ้ชา ที่ช่วยให้กูได้มีชีวิตอีกครั้ง กูรับรองว่าจะมีชีวิตอยู่ในถานะ “เย่หัว” ในแบบของกูให้ดีที่สุด”

……………………