บทที่ 6 เป้าหมายใหญ่กับเด็กตัวเล็ก (2)

“คุณหนูจะให้พวกเราทำอะไรหรือเจ้าคะ?” จางหลัวเด็กหญิงวัยสิบสองปีที่เหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มเด็กในหมู่บ้านเป็นผู้เอ่ยถามขึ้นก่อนใคร ทั้งนี้ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะนางแข็งแกร่งหรือมีอายุมากกว่าคนอื่น แต่นางเป็นเพียงแค่หนึ่งในไม่กี่คนที่ได้รับการยอมรับจากพี่เบิ้มอย่าง ‘เจ้าสัง’ และเป็นคนริเริ่มเรียกเย่หัวว่า ‘คุณหนู’ “เห็นคุณหนูพูดแบบนี้มาสองสามวันแล้วเจ้าค่ะ”

“นั่นสิขอรับ” 

จางซิวผู้มีอายุมากที่สุดกล่าวเห็นด้วย ส่วนเด็กคนอื่นๆ ต่างก็ลดจังหวะความเร็วในการเคี้ยวลง แล้วเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ

“ก่อนอื่นข้าอยากฟังเรื่องของพวกเจ้าก่อน ก่อนที่เราจะเริ่มพูดคุยสิ่งที่จะทำต่อไป เพราะข้าเองก็ไม่มั่นใจว่าสิ่งที่ข้าอยากจะทำมันจะสำเร็จไหม”

“อะไรหรือเจ้าคะ”

“ก่อนหน้านี้เหมือนข้าจะได้ยินเรื่องที่ว่าก่อนหน้านี้หมู่บ้านไม่ได้มีปัญหาเรื่องอาหารการกินอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้” เย่หัวพยายามทบทวนความคิดของตัวเองหลังจากที่ได้รวบรวมข้อมูลมาระยะหนึ่งแล้ว “พวกเจ้าพอจะเล่าให้ข้าฟังได้ไหม ทั้งรายละเอียดเรื่องอาหารการกินและภัยแล้งอะไรนั่นที่พวกผู้ใหญ่คุยกัน”

“พี่ใหญ่เป็นคนเล่าให้ฟังดีกว่า พี่ใหญ่น่าจะเป็นคนที่รู้เรื่องนี้ดีกว่าพวกเราทุกคน” จางต้าพังเด็กอ้วนประจำหมู่บ้านผู้มีอายุเกือบจะมากสุดในกลุ่มหันไปทางพี่คนโตสุดในกลุ่ม

“ใช่ๆ”

“จริงด้วย ถ้าหากเป็นเรื่องนั้นพี่ใหญ่น่าจะรู้เรื่องมากที่สุดแล้ว”

“ตอนนั้นที่เกิดเรื่องขึ้นพวกเราส่วนใหญ่ยังไม่เกิดเลยด้วยซ้ำ”

“...”

“...”

“...”

เด็กๆ หลายๆ คนต่างก็เห็นด้วย เพราะว่าเรื่องราวที่ว่ามามันเป็นเรื่องเมื่อราวสิบปีก่อน ซึ่งในที่แห่งนี้ถ้าหากจะมีใครรู้เรื่องนี้มากที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นจางซิวที่มีอายุมากกว่าใครเพื่อน

“ทุกคนว่ามาอย่างนั้น” 

เย่หัวหันไปหาคนอายุมากที่สุดในกลุ่มเป็นเชิงเห็นด้วย พลางอดที่จะคิดคำนวณในใจไม่ได้ ถึงอายุของอีกฝ่าย เพราะถ้าหากตีกลมๆ ว่าแต่ละปีที่นี่เท่ากับหกสิบปีในโลกที่นางจากมา...

โดยปกติแล้วตามแบบฉบับนิยายทะลุมิติอะไรเทือกนั้น คนที่ไปเกิดใหม่หรือทะลุมิติไปก็จะต้องมีอายุมากที่สุด มีความรู้มากที่สุดอะไรแบบนั้น 

แต่กลับกลายเป็นว่าต่อให้รวมอายุของนางทั้งหมดในชีวิตที่ผ่านมากว่าห้าสิบปี กับในโลกนี้อีกเดือนเศษๆ มันก็ยังไม่ถึงเสี้ยวหนึ่งของคนที่เด็กที่สุดด้วยซ้ำ ไม่ต้องนับคนที่อายุมากที่สุดที่นั่งอยู่ที่นี้ เด็กชายผู้ที่เพิ่งจะผ่านอายุสิบห้าปีที่โตที่สุดในกลุ่ม ถ้าคูนด้วยหกสิบเข้าไปแล้วล่ะก็เด็กชายที่อายุเพิ่งครบทำบัตรประชาชนจะมีอายุได้เก้าร้อยปี...

เป็นโคตรพ่อโคตรแม่โคตรบรรพบุรุษของนางเลยก็ยังได้!!

‘ไม่ชินกับความต่างของวันเวลาของที่นี่สักทีเลยให้ตายสิ...’

“อย่างที่ข้าได้บอกไปว่าข้าแทบไม่มีความทรงจำจากก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย จำได้ลางๆ เพียงแค่ไม่กี่อย่างเท่านั้น ถ้าเป็นไปได้ข้าก็อยากจะรู้รายละเอียดบ้าง เพราะสำหรับข้าแล้วข้าหิวทุกครึ่งชั่วยามเลย แต่เห็นพวกเจ้าแทบจะเที่ยวเล่นได้ทั้งวันโดยไม่ต้องกินอะไรด้วยซ้ำ”

“จริงๆ แล้วถ้าหากเป็นก่อนหน้านี้ก่อนที่ภัยพิบัติจะเกิดขึ้นพวกเราก็จะกินอาหารมื้อใหญ่ๆ กันวันละสองมื้อขอรับ มื้อเช้ากับมื้อค่ำ แล้วในระหว่างวันถ้าหากเป็นพวกผู้ใหญ่ที่ออกไปทำงานก็จะกินในทุกๆ ชั่วยาม ส่วนเด็กๆ ก็จะกินขนมที่ทำขึ้นเองหรือของที่ซื้อหามาจากข้างนอกขอรับ”

“ทุกชั่วยาม...” 

‘หนึ่งชั่วยามก็ราวๆ ยี่สิบชั่วโมง แทบไม่ต่างจากพระวัดป่าเลยมั้งนั่น อยู่กันได้ยังไง...’ 

“ขอรับ แต่ด้วยหลายปีมานี้ภัยแล้งมาเยือนพวกเรา ลำธารที่เคยอุดมสมบูรณ์ก็มีเพียงแค่สายน้ำเล็กๆ ที่เพียงพอแค่ให้ดื่มกินกับใช้ในยามจำเป็นเท่านั้น ไม่เพียงพอให้ทำไร่ทำสวนอีกต่อไปขอรับ อีกทั้งผืนดินที่เคยอุดมสมบูรณ์เองก็ค่อยๆ เสื่อมลงทำให้ผลผลิดที่เพาะปลูกได้น้อยลงมาก ทำให้สิบปีที่ผ่านมาอาหารการกินของคนในหมู่บ้านลดลงมาก จนผู้คนต่างก็ผอมแห่งอย่างที่คุณหนูได้เห็นนั่นแหละขอรับ”

“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมอยู่ดีๆ หมู่บ้านถึงได้กลายมาเป็นแบบนี้กัน”

“เรื่องนั้นไม่มีใครรู้เช่นกันขอรับ พวกผู้ใหญ่พยายามหาสาเหตุหลายครั้งหลายหนหมดเงินทองไปก็ไม่น้อย แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลยขอรับ”

“ถ้าอย่างนั้นแล้วทำไมทุกคนถึงไม่ย้ายไปอยู่ที่อื่นล่ะ เห็นว่าข้างนอกหุบเขาแห่งนี้ยังมีที่อีกมากมายที่สามารถสร้างบ้านได้นี่ หรือจะย้ายออกไปในเมืองที่อยู่ไกลออกไปก็ได้”

“มันก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละขอรับ เพราะก็มีผู้คนบางส่วนที่ตัดสินใจย้ายออกไป” เด็กชายยิ้มออกมาด้วยร้อยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความภาคภูมิใจ “แต่จะให้พวกเราทิ้งบ้านเกิดที่อยู่มาหลายชั่วอายุคนไปแบบนั้นพวกเราขอตายที่นี่เสียดีกว่าขอรับ”

“ใช่แล้วขอรับ”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ”

เด็กๆ คนอื่นๆที่ฟังบทสนทนามาตั้งแต่ต้นต่างก็ตอบรับอย่างพร้อมเพรียงกัน 

ถึงพวกเขาทุกคนที่นี่จะไม่ได้สูงส่งมาจากที่ไหน หรือไม่ได้ร่ำรวยมีกินมีใช้ แต่ถึงอย่างนั้นสิ่งหนึ่งที่จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไป ก็คือพวกเขาจะไม่มีทางทอดทิ้งผืนดินที่ให้กำเนิดพวกเขาไปอย่างเด็ดขาด

ต่อให้ต้องทิ้งชีวิตเอาไว้ก็ตาม...

เย่หัวที่ได้เห็นปฏิกิริยาของเด็กๆ เป็นแบบนั้นแล้วนางก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มยออกมา 

ถ้าหากผู้คนในยุคของนางหลายๆ คนได้มาได้ยินได้ฟังสิ่งที่เด็กๆ พวกนี้บอกกล่าวแล้วล่ะก็ อาจจะหัวเราะเยาะและหาว่าพวกเขาทุกคนโง่เง่า

แต่สำหรับคนที่ครั้งหนึ่งในชีวิตต้องอาศัยอยู่ในดินแดนที่ผู้คนต่างพูดจาไปต่างๆ นาๆ ว่าไม่ปลอดภัยบ้างละ ดินแดนของผู้ก่อการร้ายบ้างละ ดงระเบิดบ้างละ อย่างจังหวัดยะลาในประเทศไหนสักแห่งอย่างนางแล้ว 

นางเข้าใจความรู้สึกของเด็กๆ พวกนี้ดีเชียวละ!

“ตกลง ถึงจะไม่รู้ว่าสิ่งที่ข้าจะทำหลังจากนี้มันจะพอช่วยเหลือพวกเจ้าได้มากน้อยแค่ไหน แต่ข้าก็จะลองดูสักตั้งก็แล้วกัน!”

  ……………………..