บทที่ 11 พิเศษ

บทที่ 11 พิเศษ 

เพียงแค่ไม่กี่วันให้หลังผู้คนในหมู่บ้านต่างกรูกันไปให้เด็กหญิงใช้งานด้วยความเต็มใจ แล้วก็มีผู้คนมากเกินไปจนสุดท้ายแล้ว “พี่ชาย” ของเขาที่เป็นหัวหน้าหมู่บ้านจึงจัดส่งคนไปเป็นกลุ่มๆ เพื่อไม่ให้มีคนมากจนเกินไป จนไปสร้างความรำคาญให้กับเด็กหญิงตัวน้อยที่มาพร้อมกับผู้คุ้มกันสี่ขา จนนางเปลี่ยนใจไม่ช่วยเหลือมันก็อาจจะทำให้ผู้คนกลับไปลำบากเหมือนแต่ก่อน พี่ชายของเขาจึงพยายามให้นางมีความสุขที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป...

แม้แต่ในตอนที่เขาส่งลูกสมุนของเขาไปเพื่อแกล้งเป็นโจรปล้นอาหาร หมายจะเข่นฆ่าเด็กหญิงที่ทำให้แผนการของเขาเสียหายเสีย แต่มันก็ไม่ได้เป็นไปตามที่เขาคิด

‘มนุษย์มาร’ ที่ควรจะสามารถจัดการได้แม้แต่สัตว์อสูรระดับสองดาว ที่สามารถฆ่าคนทั้งหมู่บ้านได้อย่างไม่ยากเย็นด้วยตัวคนเดียว แต่กลับเป็นว่ามนุษย์มารทั้งหมดที่เขาสร้างขึ้นกลับถูกกำจัดจนสิ้นในค่ำคืนเดียว

ด้วยคมเขี้ยวของเจ้าหมายักษ์นั่น!

แผนการที่ดำเนินมากว่าสิบปีของเขาต้องมาพังลงอย่างง่ายได้เพียงเพราะแค่การมาถึงของเด็กคนเดียว!!

 “แล้วนี้ยังมีหน้ามาพยายามช่วยเหลือผู้คนภายในหมู่บ้านอีก แค่ในตอนนี้พวกมันกลับมาแข็งแกร่งได้เหมือนเมื่อก่อน...ไม่สิอาจจะแข็งแรงกว่าเมื่อก่อนภายในเวลาแค่เดือนเดียวมันก็หนักหนามากอยู่แล้ว มันไม่เท่ากับว่าที่ข้าทำมาตลอดมันไม่สูญเปล่าเลยหรือ” 

บิดาของจางต้าพังเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะอย่างปิดไม่มิด

“...”

“กว่าที่ข้าจะซื้อใจเจ้าพวกนั้นได้ข้าต้องใช้เวลานานตั้งขนาดไหนแล้วสูญเสียเงินทองไปตั้งเท่าไหร่กัน”

“...”

“แล้วยิ่งในตอนนี้อย่าว่าแต่พวกมันจะสำนึกในบุญคุณของข้า เชื่อในสิ่งที่ข้าพูดว่าให้ขึ้นเขาไปหาของป่าไปขายในเมือง แล้วพวกเราทุกคนจะผ่านเรื่องแบบนี้ไปได้ในสักวัน แล้วหลังจากนั้นข้าจะทำพิธีบูชาเทพแล้วให้ท่านถอนคำสาปออกไป ทำให้คนพวกนั้นไปกราบไว้บูชาท่าน ส่วนข้าก็จะกลายเป็นผู้น้ำแห่งจิตวิญญาณ กลายเป็นที่รักที่นับหน้าถือตาของผู้คน...”

“...”

“ท่านเคยให้สัญญากับข้าเอาไว้เช่นนั้นไม่ใช้หรืออย่างไร!!”

จางเว่ยยังคงพูดระบายโทสะออกมาแล้วเดินจากไป โดยไม่รู้เลยว่าในทุกๆ คำพูดในทุกๆ การกระทำที่เพิ่งจะเกิดขึ้นไปทั้งหมดได้อยู่ในสายตาคู่หนึ่งเสมอ...

รุ่งสาง

อาจจะเป็นเพราะที่แห่งนี้ยังเป็นธรรมชาติอยู่มาก และมีผู้คนอยู่เพียงน้อยนิดซ้ำยังอยู่ไกลออกไป ในทันทีที่ตื่นขึ้นมาเย่หัวก็ได้ยินเสียงนกร้องกับเสียงเหล่าแมลงขับขานยามเช้า โดยที่เจ้าตัวไม่ได้สังเกตเลยว่าในทุกๆ วันที่นางมาอยู่อาศัยในที่แห่งนี้ เหล่าสิงสาราสัตว์ค่อยๆ เพิ่มจำนวนมากขึ้นอย่างช้าๆ

หลังจากที่ล้างหน้าบ้วนปากด้วยน้ำเย็นเจี๊ยบจากตู้เย็น ยางก็ยืดแข่งยืดขาเบาๆ เป็นการออกกำลัง แล้วเดินไปที่หน้าบ้านเพื่อเฝ้ารอเด็กๆ ที่จะมาเล่นที่นี่ด้วยความเคยชิน

“หืม...” 

ในระหว่างที่ทอดสายตาออกไปไกลๆ เพื่อมองว่าเด็กๆ ได้มาถึงหรือยังนั้น หางตาของนางก็ได้มองเห็นบางสิ่งที่แปลกออกไป

“นี่แค่ผ่านไปเพียงคืนเดียวก็งอกออกมาแล้วหรอ เท่าที่จำได้มันก็ไม่น่าจะโตเร็วขนาดนี้นี่ ต่อให้แต่ละคืนจะยาวนานเท่ากับห้าวันของโลกก่อน แต่มันเป็นไปได้หรอที่เพียงแค่ห้าวันทั้งมันฝรั่งกับมันหวานจะโตขึ้นเป็นคืบแล้วแบบนี้!” 

มองไปที่แปลงมันที่เพิ่งจะปลูกไปเมื่อวานตอนเย็น ที่ตอนนี้พากันแทงยอดออกมาจากพื้นดินเรียงกันเป็นแถว บางหลุมก็มีหน่อเล็กๆ สลับกับหน่อที่อุดมสมบูรณ์ที่ขาวเพียงแค่ข้อนิ้วไปยันคืบหนึ่งก็ยังมี

“มันเป็นไปได้จริงๆ หรอ”

มันมีสิ่งหนึ่งที่นางไม่เอะใจเลยนั้นก็คือส่วนหนึ่งในคำบอกเล่าของเพื่อนเก่า ว่าโลกใบนี้นั้นยังสมบูรณ์อยู่มาก ทั้งพลังงานของโลกและพลังงานฟ้าดินที่มากกว่าโลกที่นางจากมาอย่างมหาศาล 

ต่อให้เป็นพื้นดินที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรในสายตาของคนในโลกใบนี้ แต่สำหรับหัวเผือกหัวมันที่เป็นพืชที่เรียกได้ว่าหากไม่เป็นดินไร้ปุ๋ยจนแข็งเป็นดินดาน มันก็ยังสามารถเติบโตมีหัวได้ จนในบางครั้งในที่ที่มีหญ้าคาขึ้นรกมาก คนสมัยก่อนที่ไม่มียาฆ่าหญ้ายังใช้หัวมันปลูกลงบนพื้นดินเพื่อดูดสารอาหารจนหญ้าคาไม่คอยเติบโตเลยด้วยซ้ำ

เมื่อมันจากโลกเดิมได้มาอยู่ในผืนดินที่เต็มไปด้วยพลังงานแบบนี้จึงสามารถเติบโตได้เร็วเกินเท่าตัวเลยทีเดียว

ยังไม่นับเรื่องที่ของที่มาจากตู้เย็นที่เพื่อนเก่าของนางมอบให้นั้นมันยังเป็นสิ่งที่ “พิเศษ” ยิ่งกว่ามันทั่วๆ ไป และยังมีความ “พิเศษ” ของสิ่งที่นำออกมาจากตู้เย็นเครื่องนั้นอีกหลายอย่างที่นางยังไม่รู้

 .................................