บทที่ 12 ข่าวดี

บทที่ 12 ข่าวดี

โฮ้ง โฮ้ง

“ทุกคนรีบมาดูนี่เร็ว!!” 

หลังจากที่ผ่านไปไม่นานนัก หลังจากที่ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีของแปลงผัก เย่หัวก็เฝ้ารอให้เด็กๆ มาถึงด้วยความตื่นเต้นดีใจ เมื่อมองเห็นเด็กๆ กำลังเดินเป็นกลุ่มมาแต่ไกลตามเสียงเห่าเสียงใหญ่ๆ ของเจ้าสังที่มองไปยังทิศทางที่เด็กๆ กำลังเดินมา

“มีอะไรหรือขอรับคุณหนู”

“มีอะไรหรือเจ้าคะ”

เด็กๆ ที่ได้ยินเสียงเรียกด้วยความตื่นเต้นของเจ้าของสถานที่ ก็รีบวิ่งแจ้นมาหาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะรองถามเด็กหญิงวัยแปดขวบที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้าง

“ทุกคนรีบมาดูนี่สิ” ไม่รีรออะไรเย่หัวรีบพาเด็กๆ ไปที่แปลงผักอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะชี้ให้ทุกคนได้ดูหน่ออ่อนสีเขียวที่เริ่มแตกกอสวยงามขึ้นมา “มันที่พวกเราลงมือลงแรงช่วยกันปลูกไปเมื่อวานนี้เริ่มแตกหน่อออกมาเต็มไปหมดเลย”

“…!”

“...!”

เด็กๆ ที่อายุน้อยอาจจะไม่เข้าใจเท่าไรนัก แต่สำหรับเด็กที่โตขึ้นมาหน่อย ต่างก็ตกใจเป็นอย่างมากกับสิ่งที่ได้ยิน

“เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางที่จะมีพืชอะไรที่จะสามารถโตเร็วได้ขนาดนี้...” จางซิวที่โตกว่าใครเอ่ยออกมาอย่างเลื่อนลอย “หมู่บ้านของพวกเราก็ปลูกผักปลูกหญ้าหากินกันมาหลายชั่วอายุคน ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องเล่าเรื่องไหนแม้แต่นิทานเรื่องใดที่กล่าวถึงพืชที่โตไวขนาดนี้”

“นั่นสิ...ข้าเองก็ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้เหมือนกัน” จางต้าพังเอยสำทับอีกคนหนึ่ง

“ที่สำคัญที่สุดทุกคนดูนี่สิ” จางหลัวชี้ไปที่ผืนดินรอบๆ แปลงมัน ที่ตอนนี้สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ถึงความชื้นของดินที่มากขึ้นจนแทบจะเทียบได้กับดินที่ถูกรดน้ำใหม่ๆ อย่างไรอย่างนั้น “ดินมันชื้นขึ้นกว่าตอนที่เราเพิ่งจะรดน้ำเสร็จเสียด้วยซ้ำ”

“ไม่ใช่แค่นั้น...ดินรอบๆ กอมันฝั่งกับมันหวานต่างก็ร่วนขึ้นไม่แข็งเหมือนกับเมื่อวานด้วย” 

ถึงจะเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ทั้งเด็กเล็กเด็กโตต่างก็กุลีกุจอรีบไปดูแปลงมันทั้งสองชนิดที่พวกเขาทุกคนต่างก็ลงมือลงแรงทำด้วยกันเมื่อวานนี้

จนกระทั่งผ่านไปกว่าครู่ใหญ่เด็กๆ ต่างก็เริ่มหันไปมองทางเย่หัวเป็นตาเดียว

‘ที่แน่ๆ ตอนนี้พิสูจน์ได้อย่างชัดเจนแล้วว่าคุณหนูไม่ใช่ปีศาจ ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถทำให้ผืนดินฟื้นคืนชีพมาได้เช่นนี้แน่ๆ’ จางหลัวคิดพลางมองไปยังเพื่อนๆ ที่อายุเกินสิบสองปี ซึ่งทุกคนต่างก็มอบตอบกลับมาแล้วก็พยักหน้าให้กับนาง 

โดยไม่ต้องสื่อสารอะไรกันมากมาย ทุกคนหันไปมองเด็กหญิงตัวน้อยวัยแปดขวบอีกครั้ง แต่ในครั้งนี้เต็มไปด้วยความเคารพความเทิดทูนอย่างออกนอกหน้ายิ่งกว่าแต่ก่อนอีกหลายเท่า

“แฮ่ะๆ” เย่หัวยิ้มแหยๆ เมื่อเห็นใบหน้าและดวงตาของเด็กๆ ที่มองมา 

เพราะถึงอย่างไรนางก็เป็นแม่คนที่เลี้ยงลูกมาตั้งแต่เล็กจนโตมีบ้านมีครอบครัวไปแล้ว ทำไมนางจะไม่เข้าใจแววตาเหล่านั้นกัน

เมื่อหวนย้อนนึกไปถึงเรื่องราวเก่าๆ ใบหน้าของนางก็หมองลงไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่จะส่ายหัวเบาๆ เปลี่ยนความเศร้าเป็นกำลังใจแทน 

‘ถึงไม่รู้ว่าตายได้ยังไงหรือตอนนี้ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง แต่อย่างน้อยถ้าได้ดูแลเด็กพวกนี้ไปจนโตผลบุญอาจจะส่งไปถึงพวกนั้นบ้างก็ได้’

“เอาหละๆ ในเมื่อวันนี้เป็นวันดีๆ ที่มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นถ้าอย่างนี้พวกเรามาเลี้ยงฉลองกันดีกว่า” ไม่ว่าเปล่านางปรบมือแปะๆ เรียกทุกคนมารวมตัวกัน “ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ววันนี้เรามาลองทำอะไรกินกันเลี้ยงฉลองกับคนทั้งหมู่บ้านดีไหม”

“ดีขอรับ”

“ดีเจ้าค่ะ” 

“...”

“...”

“...”

“มันก็ดีอยู่หรอกขอรับ แต่ว่าทั้งหมู่บ้านมีคนเกือบร้อยครัวเรือน มันจะไม่เป็นไรจริงๆ หรือขอรับ”

“จางซิว เจ้าเป็นพี่ใหญ่ ถ้าอย่างนั้นข้าขอรบกวนพวกเจ้าหน่อยได้หรือไม่...” โดยไม่สนใจคำค้านของพี่ใหญ่ประจำกลุ่ม “เจ้าด้วยต้าพังกับจางหลัว ข้าขอแรงพวกเจ้าทั้งสามคนได้หรือไม่”

“เฮ้อ...ว่ามาเลยขอรับอยากให้พวกข้าทำอะไร”

“น่า น่า มันเป็นสิ่งที่ข้าตัดสินใจแล้วเจ้าไปต้องสนใจหรอก รับรองว่าข้ามิทำอะไรเกินตัวอย่างแน่นอน” เย่หัวยิ้มน้อยๆ “เดี๋ยววันนี้เจ้ากลับไปที่หมู่บ้านขอแลกน้ำผึ้งมาให้ข้าหน่อย เห็นว่าเหมือนจะมีคนเก็บเอาไว้อยู่บ้าง บอกคนในหมู่บ้านว่าข้าขอแลกน้ำผึ้งหนึ่งไหกับเนื้อสามสี่ชั่ง ข้าขอวันนี้ก่อนสักไห ส่วนที่เหลือถ้าหาได้ไม่เกินอีกสิบหรือยี่สิบไห ให้เอามาให้ข้าในอีกหกวันนับจากนี้”

“น้ำผึ้งสิบไห...เอาน้ำผึ้งตั้งมากมายขนาดนั้นไปทำไม”

“เอาเป็นว่าไปแจ้งข่าวตามที่ข้าบอกเอาไว้ก็พอ ว่าอีกเจ็ดวันนับจากนี้ข้าขอเชิญทุกคนมาร่วมฉลองกันที่นี่ และถ้าเป็นไปได้ข้าอยากขอแรงทุกคนมาช่วยกันเตรียมอาหารด้วยในช่วงเช้า เพราะข้าคงไม่สามารถทำอาหารเลี้ยงทุกคนได้ด้วยตัวเอง”

“เลี้ยงทุกคนเลยหรือเจ้าคะ?”

“ใช่แล้ว แจ้งข่าวไปยังทุกคนเลยว่าเรามีทั้งเนื้อและมันเผามากพอจะให้ทุกคนกินจนท้องแตกตายกันไปเลย แล้วยังมีน้ำสีดำที่พวกเจ้าเคยกินรวมไปถึงลูกอมแจงให้กับทุกคน ขอแค่มาช่วยกันก็พอ”

 .................................