บทที่ 14 จิตใจที่กำลังเติบโต

บทที่ 14 จิตใจที่กำลังเติบโต

ย้อนกลับไปเดือนเศษๆ ก่อนหน้าที่เย่หัวจะลืมตาตื่นขึ้นมา ณ เนินเขาที่อยู่เหนือขึ้นมาตามสายลำธารของหมู่บ้าน เด็กหญิงรู้เพียงแค่ว่าผู้คนต้องพยายามปากกัดตีนถีบเพื่อที่จะมีชีวิตรอด เนื่องด้วยความแห้งแล้งที่กลืนกินหุบเขา ซึ่งเป็นสถานที่ตั้งของหมู่บ้านแห่งนี้มาหลายชั่วอายุคน

ซึ่งภูมิประเทศโดยรวมแห่งนี้เป็นหนึ่งในหุบเขาขนาดใหญ่ที่ไม่ค่อยมีผู้คนสัญจรไปมาเท่าไรนัก นานๆ สักครั้งถึงจะมีผู้คนผ่านเข้ามาสักที เนื่องจากหุบเขาที่รายล้อมแอ่งกระทะที่กินพื้นที่กว่านับร้อยลี้แห่งนี้นั้น ด้านหนึ่งเป็นเทือกเขาสูงที่อยู่ไกลออกไปด้านหลังบ้านของเย่หัว เป็นเทืองเขาที่สูงลิ่วจนคนธรรมดาๆ ไม่สามารถปี่นป่ายขึ้นไปได้ ส่วนอีกด้านหนึ่งซึ่งเป็นด้านตรงข้าม แล้วยังเป็นทิศทางที่นางจากมา ก็ยังเป็นเทือกเขาสูงอีกแห่งที่เป็นภูเขาลูกใหญ่ที่ขวางกันพวกเขากับโลกภายนอกเอาไว้

มีเพียงแค่ช่องเขาเล็กๆ ที่พวกเขาสามารถลัดเลาะลำน้ำตามออกไปจนกว่าจะพ้นเขตแดนของหุบเขาแห่งนี้ก็กินระยะทางไกลนับร้อยลี้!

ยังไม่รวมกับตำนานสัตว์ปีศาจทั้งสองตนที่ครองยอดเขาแต่ละด้าน ว่ากันว่าพวกมันทั้งสองเป็นหนึ่งในสัตว์อสูรที่เกือบจะบรรลุขั้นเซียนในตำนาน แต่ทั้งสองเกิดการต่อสู้กันเองเสียก่อนเมื่อนานมาแล้ว

แล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีใครพบเห็นหรือได้ข่าวพวกมันทั้งสองตนอีกเลย แต่ก็ยังไม่มีใครกล้ารุกล้ำเข้าไปบนดินแดนของมันอยู่ดี

จนกระทั่งเมื่อวันหนึ่งเมื่อสิบปีก่อน ที่เกิดปรากฏกาลสุริยคราสขึ้นตามมาด้วยพายุฝนตกหนักกลางวันแสกๆ บนยอดเขาด้านหลังบ้านของนาง แล้วตั้งแต่นั้นมาจึงเป็นจุดเริ่มต้นของภัยแล้งของหุบเขาแห่งนี้

การการมาถึงของเย่หัวผู้คนในหมู่บ้านบางส่วนค่อยๆ บาดเจ็บล้มตายจากการพยายามขึ้นไปบนเขาเพื่อหาของป่ามาขาย บางส่วนที่ไม่เห็นหนทางสำหรับการอยู่ที่นี่ต่อไปก็ทยอยย้ายออก

จนสุดท้ายจากหมู่บ้านขนาดใหญ่กว่านี้เป็นเท่าตัวก็ค่อยๆ เล็กลงๆ ยังดีที่มีน้องชายของหัวหน้าหมู่บ้านที่ค่อนข้างมีความเป็นอยู่ที่ดีกว่าคนอื่น คอยให้คำแนะนำคอยช่วยเหลือผู้คนในหมู่บ้านเป็นระยะๆ ทำให้คนที่ยังยิดติดอยู่กับบ้านเกิดยังพอที่จะทนอยู่ได้

แต่ถึงอย่างนั้นหลายๆ ครัวเรือนก็เสียคนสำคัญๆ ภายในครัวเรือนไป เด็กๆ ค่อยๆ ผอมแห้งอ่อนแรงลง แทบไม่มีใครออกมาเล่นเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว เพราะว่าต้องออมแรงเอาไว้เพื่อประหยัดอาหารที่มีอยู่น้อยนิดให้สามารถมีชีวิตต่อไปอย่างลืมๆ แล้งๆ เพื่อเฝ้ารอว่าสักวันสวรรค์จะเมตตาพวกเขา

สองสามีภรรยาทั้งสองคนที่กำลังช่วยเย่หัวทำครัวเองก็สูญเสียคนสำคัญในครอบครัวไปด้วยเหมือนกัน พวกเขาทั้งคู่ต่างสูญเสียบิดาไปจากการหายสาบสูญจากการขึ้นเขาไปหาของป่า ส่วนลูกๆ ของพวกเขาสองคนกับมารดาของทั้งสองก็ประสบอุบัติเหตุตายไปจากการตกเขาหลังจากที่พยายามที่จะนำทรัพย์สมบัติเก่าแก่ที่มีออกไปขายเพื่อแลกกับข้าวฟ้าข้าวโพด

สุดท้ายแล้วทั้งคู่จึงเหลือกันอยู่เพียงแค่สองคน...

จนกระทั่งเมื่อสามเดือนก่อนหน้านี้ น้าผู้หญิงเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองตั้งครรภ์อีกครั้งหนึ่ง ดีใจก็ส่วนดีใจแต่การที่มาตั้งท้องเอาในตอนที่ทั้งหมู่บ้านกำลังอยู่ในช่วงเลวร้ายที่สุดก็ไม่ต่างจากพยายามให้กำเนิดเขาออกมาแล้วตกอยู่ในนรกทั้งเป็น

ทั้งคู่ต่างก็ภาวนาให้มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นเพื่อเปลี่ยนแปลงหมู่บ้านแห่งนี้ เพราะว่าต่อให้ทั้งสองอยากจะย้ายออกไปแต่พวกเขาเป็นเพียงแค่คนบ้านนอกที่ไม่มีอะไรเลย ทรัพย์สมบัติทั้งหมดที่มี แม่ของเขาก็พาออกไปสูญหายจนหมดสิ้นแล้ว

ชีวิตของพวกเขาและคนอื่นๆ ต่างก็ตกอยู่ในความสิ้นหวังไม่แตกต่างกันเลย

จนกระทั่งการมาถึงของเย่หัว ที่ทำให้ผู้คนที่ใกล้ที่จะจำนนต่อความตายที่ใกล้เข้ามาทุกขณะ ค่อยๆ ผุดหน่ออ่อนแห่งความหวังขึ้นมา ถึงพวกเขาจะคิดว่ามันเป็นเพียงแค่ดอกไม้ก่อนเข้าหน้าหนาวที่จะบานอยู่ไม่นาน แต่อย่างน้อยความเป็นจริงที่สุดก็คือในตอนนี้พวกเขาทุกคนต่างก็มีความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป ได้เห็นเด็กๆ ในหมู่บ้านหลายๆ คนที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาเล่นด้วยกันกับเย่หัวสามารถกลับไปที่บ้านได้ด้วยรอยยิ้มกับอาหารติดไม้ติดมือไปอีกไม่น้อย...

ต่อให้นางจะคิดว่าตนเองไม่ได้ทำอะไรมากมาย และเป็นเพียงแค่เด็กหญิงวัยแปดขวบธรรมดาๆ คนหนึ่ง แต่สำหรับผู้คนในหมู่บ้านแล้วนางไม่ต่างอะไรจากเทพเซียนที่ลงมาโปรดพวกเขาด้วยซ้ำ

และการที่ทุกคนเรียกนางว่าคุณหนูนั้นมิได้เป็นเพราะทุกคนต้องการประจบประแจงแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะทุกคนนั้นเคารพในตัวนางและสิ่งที่นางทำจริงๆ

‘สิ่งที่ข้าทำลงไปมันดีขนาดนั้นเลยเชียวหรือ’

.................................