บทที่ 17 วันที่แสนวุ่นวาย

บทที่ 17 วันที่แสนวุ่นวาย

“เป็นอย่างไรบ้าง พอจะกินกันได้ไหม” เย่หัวถามเด็กๆ ทั้งหมดที่กำลังกินมันหวานต้มกับเนื้อเป็นมื้อเช้า

“อร่อยมากเลยขอรับ/เจ้าค่ะ”

เด็กๆ ทุกคนตอบอย่างพร้อมเพรียงกันด้วยรอยยิ้มที่ริมฝีปากยังคงมันแผลบเนื่องจากความมันของน้ำซุป

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเด็กเล็กตั้งแต่เจ็ดขวบลงไปพากันไปวิ่งเล่นกันก่อนก็ได้ ส่วนคนที่อายุมากกว่านั้นเดี๋ยวอยู่ช่วยกันเก็บล้างจานก่อน เดี๋ยวหลังจากนี้เราจะไปแยกกอมันฝรั่งกัน”

ด้วยที่มีเด็กๆ หกสิบกว่าคนที่มาพร้อมกันทั้งหมู่บ้านแบบนี้ ทำให้แผนการต่างๆ ของนางต้องเปลี่ยนแปลงไปมากพอสมควร อีกทั้งมันฝั่งเองที่นางจำวิธีปลูกดูแลได้แค่ลางๆ ดันโตเร็วไปกว่าที่นางคิดมากโขเลยต้องเร่งแยกกอก่อนกำหนด

แต่ก็นั่นแหละอาจจะเพราะผู้คนที่โลกนี้ยังไม่ได้ถูกปรุงแต่งด้วยสือหรือสังคมที่โหดร้าย ทำให้เด็กๆ เองต่างก็ยังคงเป็นผ้าขาวที่ไม่ได้ถูกย้อมแต่อย่างใด ทำให้นางมีแรงงานเด็กโตยี่สิบกว่าคนที่อายุตั้งแต่แปดขวบถึงสิบห้าขวบปีมาช่วยกันทำสิ่งต่างๆ โดยที่ตัวเด็กๆ เองต่างก็ยินดีทำตามโดยมิเกี่ยงงอน

หลังจากนั้นกิจกรรมในช่วงเช้าก็จะเป็นการที่เด็กๆ ช่วยกันทำโน่นทำนี่ไปเรื่อยเปื่อย มีเล่นสนุกกันบ้าง แบ่งกันทำงานบ้าง โดยที่มีเด็กโตอายุสิบสี่สิบห้าขวบชายกันยกร่องแยกต้นมันฝรั่งที่มากเกินในแต่ละกอออกไปเป็นจำนวนหนึ่งต่อสี่...

ทั้งๆ ที่นางเคยจำได้ว่าปกติแล้วมันฝรั่งแต่ละหัวจะแตกกอราวๆ สิบต้นหรือสิบกว่าต้นนี่แหละ แต่ทำไมมันแต่ละกอของนางถึงได้แตกกอดกกว่านั้นสี่ห้าเท่าเห็นจะได้ ทำให้สุดท้ายแปลงมันฝรั่งที่แต่เดิมก็มากกว่ามันหวานอยู่แล้วก็เพิ่มจำนวนขึ้นกว่าเดิมอีกสี่เท่า!

ไม่เพียงแค่นั้น มันหวานเองก็แตกกอไปอีกหลายสิบต้น จนพันกันแทบจะรกไปหมด จนสุดท้ายหลังจากที่ถามความเห็นจากเด็กโตหลายๆ คนที่พอมีประสบการการทำสวนอยู่บาง จนจบที่ทุกคนต่างก็เห็นด้วยให้ทำการยกร่องใหม่แล้วแยกกอมันหวานด้วยเช่นกัน มันจะได้ไม่แออัดกันจนเกินไป

ที่สำคัญก็คือดูเหมือนมันหวานเองก็โตเร็วมากทั้งยังแต่ละเถายังกินพื้นที่พอสมควร สุดท้ายแล้วทั้งจำนวนมันหวานและมันฝรุ่งเองต่างกันเพิ่มจำนวนแปลงไปพอๆ กัน

เป็นแปลงมันฝรั่งสามสิบแปลงและแปลงมันหวานอีกสามสิบแปลง จากแต่เดิมมีแค่มันหวานสามแปลงกับมันฝรั่งเพียงแค่ห้าแปลงเท่านั้น

เพราะเหตุนี้เองทำให้เด็กๆ แหละตัวเย่หัวเองต่างก็ต้องช่วยทำงานกันจนแทบจะเกิดกว่าวัยของพวกเขาไปแล้ว แต่ไม่รู้เพราะการแบ่งหน้าที่ได้ดี โดยมีพวกผู้หญิงที่โตหน่อยช่วยกันทำอาหารมาคอยแบ่งกัน พวกผู้ชายก็ไปจัดการงานที่หนักกว่าอย่างการเตรียมดินเตรียมแปลง ส่วนเด็กๆ เองก็ไม่อยู่เฉยๆ ช่วยพี่ๆ ถอนต้นกล้าอย่างเบามือแล้วนำไปปลูกตามตำแห่งที่มีกิ่งไม้ปักเอาไว้ และช่วยกันนำกระบอกไม้ไผ่ไปตักน้ำมาช่วยกันรดต้นอ่อนที่ถูกปลูกลงไป

กว่าจะเสร็จงานกันก็เวลาล่วงเลยไปมาก จนดวงตะวันบ่ายคล้อยจนจวนจะลับขอบฟ้าไปในเวลาไม่นาน

แต่ถึงอย่างนั้นเย่หัวก็ไม่ลืมให้ทุกคนกินอาหารกันอย่างอิ่มหนำ ซ้ำยังมีของติดไม้ติดมือกลับไปฝากคนที่บ้านเหมือนในทุกๆ ครั้งที่มาที่นี่

วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ทั้งเย่หัวเองและเด็กๆ ทุกคนทั้งเหนื่อยกันแทบจะหายใจหายคอไม่คล่อง แต่ทุกคนเองต่างก็สนุกกับการที่ได้ทำสิ่งใหม่ๆ เช่นเดียวกัน

เมื่อทำงานหนักและกินอิ่มก็เป็นธรรมดาที่เมื่อกลับบ้านแล้วหัวถึงหมอน เด็กๆ แทบทุกคนต่างก็หลับเป็นตาย ไม่เว้นแม้แต่ตัวเย่หัวเองก็เหมือนกัน นางเองก็เหนื่อยไม่แพ้คนอื่นๆ

ถึงจะไม่ต้องไปใช้แรงงานขุดดินกลางแดด หรือต้องไปก้มหน้าหลังขดหลังแข็งทำอาหารในครัว แต่นางก็ต้องวิ่งเข้าวิ่งออกระหว่างที่บ้านเพื่อหยิบวัตถุดิบออกมาจาก “ตู้เย็น” แล้วยังต้องไปตามเสียงแรกของเด็กๆ ที่ให้ไปตรวจงานที่แปลงมัน สุดท้ายแล้วร่างของเด็กหญิงวัยแปดปีก็ต้องวิ่งไปวิ่งมาตลอดวันจนหมดเรี่ยวหมดแรงไปในท้ายทีสุด แล้วก็หลับเป็นตายไปตลอดทั้งคืนโดยไม่แต่แต่จะอาบน้ำล้างหน้าล้างตาด้วยซ้ำ

แต่ถึงจะเหนื่อยขนาดนั้นมันก็เป็นค่ำคืนที่นางมีความสุขมากๆ อยู่ดี

.................................