บทที่ 20 เศร้าหมอง

บทที่ 20 เศร้าหมอง

หน้าหนาว...

หนึ่งในฤดูที่เลวร้ายที่สุดสำหรับผู้คนในหมู่บ้านแห่งนี้ ก่อนหนี้ไม่กี่สิบปีก่อนอาจจะไม่มีอะไรที่เป็นเรื่องใหญ่โตอะไร เนื่องจากหมู่บ้านแห่งนี้เป็นหมู่บ้านที่ห่างไกล และมีลำธารไหลพาดผ่านหลายสายใหญ่บ้างเล็กบ้างแล้วแต่ต้นน้ำว่ามาจากจุดไหน

แต่หลังจากที่ภัยพิบัติได้เริ่มขึ้นเมื่อสิบปีก่อน จากฤดูหนาวธรรมดาๆ ที่เพียงแค่มันจะกินเวลานานบ้างเร็วบ้าง แต่มันก็เพียงแค่ต้องเตรียมพร้อมเสบียงอาหารให้มากขึ้นก็เท่านั้น กลายเป็นฤดูหนาวที่เลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ ในทุกๆ ปี เพราะว่าไม่ว่าจะเป็นผลผลิตที่ลดลงตามความแห้งแล้งจนแทบไม่ได้เลยในปีหลังๆ มานี้ เป็นสิ่งที่ทำให้เพิ่มจำนวนคนตายมากขึ้นในทุกๆ ปี...

สำหรับหน้าหนาวที่ค่ำคืนจะยาวนานกว่ากลางวัน ในช่วงที่นานที่สุดอาจจะกินเวลากลางวันเกินไปถึงสองชั่วยาม เป็นช่วงเวลาที่ผู้เฒ่าผู้แก่ที่มีอายุยืนยาวที่ไม่มีอาหารมากเพียงพอตายไปอย่างเงียบๆ ยิ่งเป็นหน้าหนาวที่ต้องประหยัดเนื่องจากไม่สามารถหาเสบียงอาหารได้อีก จะมีแค่นานๆ สักครั้งที่พวกเขาสามารถล่าสัตว์อสูรได้บ้าง แต่มันก็ไม่เพียงพอที่จะดูแลผู้คนในหมู่บ้านอยู่ดี โดยเฉพาะปีที่ผ่านมาผู้เฒ่ายายชราหลายสิบชีวิตได้นัดรวมกันเพื่อแอบไปหนาวตายรวมกันอย่างเงียบเชียบ เพียงเพื่อหวังว่าอาหารที่เหลืออยู่เพียงแค่น้อยนิด จะสามารถช่วยให้ครอบครัวหลุดพ้นจากหน้าหนาวที่ยาวขึ้นกว่าทุกปีให้ใด

ซึ่งเมื่อผู้คนในหมู่บ้านได้ยินเรื่องที่เด็กๆ เล่าให้ฟัง ต่างก็พากันยินดี แม้แต่บ้านที่มีแค่เด็กน้อยหรือบ้านที่ไม่มีเด็กเล็กเลย ก็ยังไปสอบถามข่าวคราว

เพราะแบบนี้เองที่ทำให้ในวันต่อมาผู้คนแทบจะทั้งหมดในหมู่บ้านต่างก็มาช่วยกันอย่างมืดฟ้ามัวดิน ชนิดที่ขนาดที่นั่งที่ทุกๆ คนได้เรียมเอาไว้เกือบๆ สองร้อยที่นั่งยังไม่เพียงพ่อต่อจำนวนคนที่มา ยังต้องระเห็จไปนั่งรอบๆ บ้าน จนบริเวณบ้านที่เคยกว้างขาวกลับแน่นขนัดไปทันตา

ถึงอย่างไรด้วยช่วงอายุขัยที่ยาวนาน บ้านที่ยังพอมีความสามารถที่จะดูแลคนในบ้านได้ อาจจะมีประชากรได้ถึงห้าหรือหกชั่วรุ่น ทำให้บ้านที่มีจำนวนคนมากที่สุดนั้นสามารถมีได้มากถึงครึ่งร้อยเลยทีเดียว

แต่ก็ใช่ว่าทุกบ้านจะโชคดีแบบนั้น เพราะบางบ้านถึงขั้นเหลือเพียงแค่ผู้เฒ่าที่ช่วยเหลือตัวเองแทบไม่ได้อยู่แค่สองสามคนก็มี

เมื่อผู้คนมาพร้อมกันแล้วเย่หัวที่ได้ตระเตรียมกับเด็กๆ ตั้งแต่เมื่อวาน ก็ได้ให้เด็กๆ เอามันต้มทั้งสองสีไปแจกแก่ผู้คนในหมู่บ้านนับพันคน ที่กำลังรอฟังสิ่งที่นางพูดอยู่ ซึ่งในระหว่างนั้นนางก็ได้นำ ‘จางหลง’ ไปดูที่แปลงมันทั้งสองชนิด พร้อมทั้งอธิบายวิธีการปลูกคร่าวๆ ที่นางกับเด็กๆ ช่วยกัน 

โดยที่ไม่ลืมกล่าวถึงความเร็วในการเติบโตของมันทั้งสองที่มากมายมหาศาลจนแม้แต่นางเองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี ทำได้เพียงแค่บอกว่าตัวนางเองยังไม่รู้เหมือนกัน

แล้วนอกจากนั้นนางก็ไม่ลืมที่จะบอกเล่าถึงสิ่งหนึ่งที่จางซิวสงสัย นั่นก็คือความชื้นและความอุดมสมบูรณ์ของดินที่เพิ่มขึ้น และที่สำคัญที่สุดก็คือลำธารที่วันแรกเคยแห้งขอดก่อนที่จะปลูกมันทั้งสอง แต่เพียงแค่สามวันให้หลัง ในลำธารก็มีน้ำไหลจนเห็นได้ชัดแม้จะอยู่ที่หน้าบ้านที่อยู่เหนือจากลำธารขึ้นมาเกือบครึ่งลี้

และก่อนที่จะกลับมาให้หัวหน้าหมู่บ้านเป็นคนกล่าวกับผู้คนในหมู่บ้าน นางไม่ลืมพากลับไปที่แปลงมันหวานอีกครั้ง และขุดลงไปในรอยปริแตกของดินที่หมายตาไว้เมื่อวานนี้

“...เป็นไปไม่ได้” แม่แต่เย่หัวก็แทบไม่เชื่อสายตา หัวมันหวานเปลือกสีม่วงอมแดงเข้มจัดที่มีขนาดเท่ากับกำปั้นของนางแล้ว มันอาจจะดูเป็นมันหัวเล็กๆ หัวหนึ่ง

แต่มันดันเป็นพืชหัวชนิดหนึ่งที่ปลูกไปเพียงแค่ไม่ถึงสามวันดีด้วยซ้ำ!

“...” ส่วนจางหลงนั้นใบ้กินไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าเด็กหญิงผู้นี้แทบจะไม่ต่างจากเทพธิดาในตกนาน ที่ลงมาโปรดพวกเขา แต่การที่พืชที่สามารถกินได้สักชนิด สามารถเติบโตจนสามารถที่จะเก็บเกี่ยวได้ภายในสามวันห้าวันแบบนี้ ต่อให้เขาตายแล้วเกิดใหม่สักกี่ครั้งก็ไม่รู้ว่าจะเจอไหม ที่สำคัญแม้จะเป็นมันหวานที่เพียงแค่มองก็รู้แล้วว่ายังไม่ถึงเวลาเก็บเกี่ยวดี เพียงแค่มองมันก็รู้สึกได้ว่ามันคงจะต้องอร่อยมากแน่ๆ

“คะ...คุณหนู ไม่ทราบว่ามันจะเป็นการเสียมารยาทหรือไม่ ถ้าหากข้าจะขอเอาหัวมันหัวนี้ไปให้ทุกๆ คนดูในตอนที่ข้าอธิบายทุกอย่างให้ฟัง”

“ได้สิเจ้าคะ ทำไมหรือเจ้าคะ”

“ถึงสิ่งที่คุณหนูทำเพื่อพวกเรามันจะวิเศษและยากเกินกว่าจะอธิบายว่าพวกเราติดหนี้คุณหนูมากเท่าไหร่ แต่สุดท้ายแล้วในจำนวนคนมากมายก็ยังมีคนที่ไม่เชื่อเมื่อได้ยินข่าวที่เด็กๆ ไปแจ้งเมื่อวานนี้ และมีหลายคนที่ยังคลางแคลงใจ...”

“ไม่ปีปัญหาเจ้าค่ะ จะอย่างไรข้าก็เป็นเพียงแค่เด็กแปดขวบ ที่จำอะไรไม่ได้มากนัก ข้าไม่ได้คาดหวังให้ทุกๆ คนเชื่อในตัวข้าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” เย่หัวยิ้มออกมา แต่ถึงจะยิ้มแต่ก็เป็นรอยยิ้มที่หมองลงสักสองส่วน ก่อนที่จะกลับมายิ้มอีกครั้ง เพราะไม่อยากทำลายบรรยากาศ “ข้าเพียงแค่หวังว่าสิ่งที่ข้าพอจะทำได้นั้นจะสามารถที่จะช่วยให้เด็กๆ มีรอยยิ้มต่อไปได้ แม้ในวันที่ข้าไม่อยู่แล้วก็ตาม...ท่านลุงจางหลงไปอธิบายให้ทุกคนฟังเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าจะไปดูในครัวหน่อยว่ามีอะไรขาดเหลือบ้าง”

“ขอรับ...ขอบคุณมากนะขอครับคุณหนู”

“ไม่เป็นไร...ไปเถอะเจ้าค่ะ”

กล่าวจบเด็กหญิงก็เดินก้มหน้าไปทางหลังบ้าน ที่เป็นจุดศูนย์รวมของแม่ครัว ที่กำลังเตรียมอาหารกันอย่างขะมักเขม้น โดยที่จางหลงมองไปทางเด็กหญิงอย่างรู้สึกผิด แต่เขาก็ทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วเหมือนกัน แต่เขาเชื่อว่าอย่างน้อยเมื่อวันเวลาผ่านไป ผู้คนก็จะมองเห็นความตั้งใจของเย่หัวด้วยตัวของพวกเขาเอง

 .................................