Mag-log inShare
บทที่ 27 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(6)
Huling Na-update:
2025-02-22 23:12:55บทที่ 27 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(6)
“ท่านหัวหน้าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วขอรับ!!”
“อะไรอะไร...มีเรื่องอะไรกัน” จางหลงที่ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายมาจากหน้าบ้าน ก็รีบลุกออกจากเตียงไม้ในทันที เนื่องจากเมื่อวานทุกคนเหนื่อยกันมาก แล้วเขาเองก็ต้องมาเหนื่อยใจกับคนในหมู่บ้านอีก ทำให้เมื่อคืนกว่าที่เขาจะหลับได้ก็ดึกแล้ว แล้วนี่ยังต้องมาตื่นตั้งแต่ยังไม่เช้าอีก... “มีอะไรกันตั้งแต่ยังไม่สว่างเนี่ย”
“ท่านหัวหน้าช่วยพวกเราด้วยขอรับ”
“พวกเราผิดไปแล้วขอรับ”
“ท่านหัวหน้าช่วยพาพวกเราไปขอโทษนางเซียนน้อยหน่อยได้ไหมขอรับ”
“พวกเราจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วหรับ”
“ได้โปรดให้อภัยพวกเราสักครั้งเถอะนะขอรับ”
“พวกเราสัญญาว่าจะไม่ให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก”
“หลังจากนี้ไปข้าจะดูแลลูกๆของข้าให้ดี จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกข้าสัญญา”
“พวกเราไม่รู้เรื่องเลยนะ ขอรับแต่พวกมันดันมาทำเรื่องเลวทรามแบบนี้พวกเราไม่รู้จริงๆขอรับ”
“ใช่แล้วเจ้าค่ะพวกเราไม่รู้อะไรเลย จริงๆนะเจ้าคะ”
“จริงด้วยเจ้าค่ะ เมื่อวานกว่าที่พวกเราจะกลับมา ก็ค่ำมืดแล้วพวกเราไม่รู้เลยว่าพวกมันไปทำระยำอะไรไว้”
“ถ้าพวกเรารู้พวกเราไม่มีทางให้พวกมันทำเช่นนั้นแน่”
“ท่านหัวหน้าหมู่บ้านช่วยพวกเราด้วยนะเจ้าคะ ข้าไม่อยากให้คุณหนูเข้าใจข้าและคนอื่นๆผิด”
“...”
“...”
“...”
เสียงร้องระงมของผู้คนหลายสิบคน ที่ตอนนี้มารวมตัวกันหน้าบ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นทั้งเด็กคนแก่ผู้ใหญ่ผู้หญิงผู้ชายทุกเพศทุกวัย ล้วนแล้วแต่ยืนรวมกันเต็มไปหมด ต่างคนต่างก็แย่งกันพูด จนจางหลงแทบจับใจความไม่ได้เลยว่าพวกเขาต้องการที่จะสื่ออะไร
“เดี๋ยวก่อนทุกคน ตอนนี้ข้างงไปหมดแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ก่อนที่ข้าจะสามารถช่วยเหลือพวกเขาได้ อย่างน้อยที่สุดข้าต้องเข้าใจก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมพวกเจ้าถึงได้มารวมตัวกันมากมายขนาดนี้”
“แปลงมันขอรับ แปลงมันที่พวกเราได้แอบขโมยมาปลูกเมื่อวานนี้ ตอนนี้มันทั้งหมดได้เน่าเสียส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งเต็มไปหมด และไม่เพียงแค่เฉพาะส่วนของหัวมันเท่านั้น รวมไปถึงแปลงดินโดยรอบก็เกิดการเน่าเสียเช่นเดียวกัน พวกข้าไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...” หนึ่ง ในกลุ่มคนที่เป็นผู้ไปขโมยมันมาจากบ้านของเย่หัวเมื่อวานนี้ ได้เป็นคนกล่าวความขึ้นมา
“...” จางหลงมองไปทางผู้พูด เขาหลับตาลงแล้วระบายลมหายใจออกมาอย่างช้าๆ เขาไม่ได้มีความรู้สึกอยากที่จะช่วยเหลือพวกมันเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่ว่ามองไปยังคนในครอบครัวของพวกมันที่มิได้เกี่ยวข้อง ก็อดที่จะต้องถอนหายใจออกมายาวๆมิได้“จะเอาเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรืออย่างไร ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม พวกเจ้าจะเป็นคนรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นมาเองมิใช่หรือ”
“...”
“...”
“...”
กลุ่มคนทั้งยี่สิบคนที่เป็นผู้ช่วยกันกระทำความผิดเมื่อวานนี้ ต่างก็รวมตัวกันมาแล้วนั่งคุกเข่าลงต่อหน้าผู้นำของหมู่บ้าน เพราะจริงๆแล้วพวกเขาก็ไม่คิดว่าเรื่องมันจะรุนแรงถึงขนาดนี้ แรกเริ่มเดิมทีเขาก็คิดว่าบางทีนางเซียนน้อยก็อาจจะเพียงแค่ระบายโทสะออกมาบ้าง แต่นี่มันเกินกว่าขอบเขตการระบายโทสะแล้ว มันแทบจะเรียกได้ว่าเป็นการลงโทษของสวรรค์เลยก็ว่าได้
ในตอนแรกเองพวกเขาก็ไม่ค่อยอยากที่จะเชื่อเท่าไหร่นะ ที่พวกผู้ใหญ่และเด็กๆ ต่างก็กล่าวกันว่า เด็กหญิงผู้มาใหม่นั้นเปรียบเสมือนกับนางเซียนที่ลงมาโปรดพวกเขา ทำให้พวกเขากล้าที่จะกระทำสิ่งที่ลงมือไปเมื่อวานโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร
แต่สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เพียงแค่ชั่วข้ามคืนหัวมันที่ควรจะเริ่มแตกหน่อออกใบ กลับกลายเป็นเน่าเปื่อยลงในชั่วข้ามคืนเดียว และไม่ใช่เพียงแค่ส่วนของหัวมันเท่านั้นที่เน่าเปื่อย แต่ผืนดินแห้งแล้งโดยรอบที่ควรจะไม่สามารถพูดถึงคำว่าเน่าได้ด้วยซ้ำ...
ลำพังเพียงจะหาแค่ความชื้นยังหาได้ยากเลย แต่นี่พื้นดินโดยรอบแปลงมันทั้งหมดกลับเน่าเปื่อย และส่งกลิ่นเหม็นออกมาอย่างหนัก จนทำให้พวกเขาที่หลับฝันดี หวังว่าพรุ่งนี้จะมีแปลงมันขนาดใหญ่เป็นของตนเอง ตามที่ได้เห็นมาจากแหล่งของเด็กหญิงแปลกหน้า กลับกลาย เป็นว่าพวกเขาได้นำพาหายนะกลับมาที่บ้านเสียแล้ว
“ผู้ใดกระทำสิ่งนั้นไว้ ก็ย่อมได้รับผลของการกระทำนั้นเสมอ สิ่งนี้เป็นสิ่งที่พวกเราต่างก็รู้ดีมิใช่หรือ พวกเราใช้ชีวิตอยู่กับภาษิตที่ส่งทอดกันมาหลายชั่วอายุคนนี้ แล้วเจ้าจะบอกว่าให้ข้าไปช่วยบอกกล่าวกับนาง มิให้นางโกรธหรือกล่าวโทษพวกเจ้า พวกเจ้าคิดว่ามันเป็นไปได้หรือไม่”
“...”
“...”
“...”
“ถึงข้าจะเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน และเป็นผู้นำของพวกยาวมานานหลายปี แต่ถ้าจะให้พูดตามตรงแล้ว หากเรื่องนี้เกิดขึ้นกับข้าแล้วแล้วก็ ข้าจะไม่มีวันให้อภัยพวกเจ้าอย่างเด็ดขาด...” จางหลงสอดส่ายสายตาไปมองผู้คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาสำนึกผิด แล้วถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
“พวกเจ้าเอาความกล้ามาจากไหน ถึงได้กล้าขโมยของของผู้ที่มีคุณต่อพวกเราทั้งหมู่บ้าน มิใช่แค่พวกเจ้าเท่านั้นที่สามารถรอดชีวิตไปได้ แต่สิ่งที่นางทำคือความพยายามเพื่อให้พวกเราทุกคนรอดชีวิตผ่านหน้าหนาวที่จะถึงนี้ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าทุกคนได้สังเกตหรือไม่ แม้แต่นางจะเหนื่อยจนกระทั่งล้มลงหมดสติไป นางก็ยังพยายามช่วยเหลือพวกเจ้าอย่างถึงที่สุด แต่นี่คือสิ่งที่เจ้า...!
...พวกเจ้าทุกคนตอบแทนนางอย่างนั้นหรือ”
.................................
Kaugnay na kabanata
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 28 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(7)
บทที่ 28 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(7)“แต่นี่คือสิ่งที่เจ้า...! ...พวกเจ้าทุกคนตอบแทนนางอย่างนั้นหรือ”“...พวกข้า”“ข้าในตอนนี้ไม่มีสิทธิตัดสินพวกเจ้า และแม้ว่าข้าจะคิดเห็นประการใดมันก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือการที่คุณหนูเย่หัวคิดอย่างไรต่อ”“จางหลงอย่างน้อยเจ้าก็ช่วยไปพูดแทนพวกมันหน่อยเถอะ หากว่าคราวหน้าพวกมันกระทำความผิดซ้ำอีกครั้ง ข้าและคนอื่นๆจะไม่กล่าวถึงได้เลย ต่อให้เจ้าหรือว่านางเซียนน้อยจะฆ่าจะแกงพวกมันก็ตาม” หญิงชรานางหนึ่งเป็นผู้กล่าวขึ้น และนางก็คือคนเดียวกันกับหัวหน้าแม่ครัวที่ช่วยกันทำงานหนักในครัวเมื่อวานนี้ มาไม่คิดเลยว่าเล่นของนางจะกระทำชั่วช้าแบบนี้“ข้าก็ขอเป็นอีกเสียงหนึ่งที่อยากจะขอโอกาสให้พวกมันสักครั้ง แล้วก็เช่นเดียวกับนางเฒ่า หากว่าคราวหน้าพวกมันยังคงกระทำชั่วช้าแบบนี้อีกครั้ง ไม่ว่าเจ้าหรือนางเซียนน้อยจะเอามันไปต้มยำทำแกง เช่นไรก็แล้วแต่เถิด ถือเสียว่าครั้งนี้ให้พวกมันได้รู้ถึงว่า นางนั้นมิใช่คนธรรมดาอย่างเช่นพวกเรา” ชายชราอีกคนกล่าวขึ้น“ใช่แล้วล่ะในคราแรกที่ได้เจอกับนาง ข้าเองก็ไม่ได้คิดว่านางจะทำเพื่อพวกเราขนาดนี้ ไม่ว่าจะเป
Huling Na-update : 2025-02-23เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 0 ของฝากจากเพื่อนเก่า
ณ ห้วงแห่งความว่างเปล่า ดวงจิตดวงหนึ่งกำลังล่องลอยอย่างไร้ซึ่งจุดหมาย ราวกับว่ามันได้ถูกพรากออกมาจากเส้นทางที่ควรจะมุ่งไป แล้วกำลังล่องลอยอยู่อย่างนั้นมาได้ระยะเวลาหนึ่งแล้ว...“อีปลวก อีปลวก มึงได้ยินกูไหมเนี่ย” น้ำเสียงที่คุ้นหูคับคล้ายคับคลา ที่ส่งมาจากห้วงอากาศโดยรอบ ทำให้ดวงจิตดวงนั้นเริ่มก่อร่างกลายมาเป็นดวงจิตรูปร่างคล้ายมนุษย์เพศหญิง “เสียงใครเนี่ย...”“ก็กูไง!” เสียงนั้นตอบกลับมาดังลั่น จนสามารถบอกได้เพียงแค่ได้ยินว่าอีกฝ่ายนั้นดีใจมากแค่ไหน “นี่มึงจำเสียงกูไม่ได้จริงๆ หรอ”“ห๊ะ...”“ถ้าหน้ากูมึงจะไม่คุ้นเคยก็ไม่แปลกหรอก แต่เสียงกูมึงต้องคุ้นสิ ก็กูเป็นเพื่อนคนเดียวของมึงที่ด่ามึงยิ่งกว่าพ่อยิ่งกว่าแม่มึงอีก มึงจำกูไม่ได้จริงๆ อะ”“...”หลังจากที่นึกไปนึกมาอยู่ครู่หนึ่ง เสียงที่แสนคุ้นเคยกับสำเนียงเสียงพูดเล่นหัวไม่สนใจเพศและอายุที่เป็นเอกลักษณ์ ก็ทำให้ดวงจิตดวงนั้นค่อยๆ กระจ่างแจ้งว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร...แต่นั่นแหละที่มันไม่ควรที่จะเป็นไปได้แม้แต่น้อย เพราะเจ้าของเสียงมันตายไปตั้งแต่ปีที่แล้ว!‘เป็นไปไม่ได้!’“เป็นไปได้สิทำไมจะเป็นไปได้ ก็กูพูดอยู่เนี่ย”“...” “ถ้าอ
Huling Na-update : 2025-02-19เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ รายละเอียดหลักๆ ที่จะใช้ภายในเรื่องเพื่อความเข้าใจตรงกัน
ก่อนที่เราจะไปเข้าสู่เนื้อหาของเรื่องกัน เราจะมาพูดคุยกันก่อนนะ และเฉพาะในตอนนี้ถ้าหากใครมีคำถามอะไรสามารถถามมาได้เลย ผมจะกลับมาตอบให้จ้าเรื่องแรกที่อยากให้ทุกคนเข้าใจตรงกันก็คือ วัน-เวลา เนื่องจากผมจะสร้างโลกใบใหม่ที่แตกต่างจากโลกนี้โดยสิ้นเชิงเลย สิ่งแรกที่อยากจะทำความเข้าใจก็คือแต่ละวันนั้นจะยาวนานขึ้นสิบเท่า กล่าวคือในแต่ละชั่วยามจะยาวนานกว่า20ชั่วโมง และที่สำคัญก็คือแต่ละปีจะยาวนาน1200วัน(เดือนละ100วัน12เดือน) แต่ก็ยังยังคงแบ่งเป็น4ฤดูตามประเทศจีน และสกุลเงินเองก็เช่นเดียวกัน ส่วนเหตุผลทั้งหมดจะค่อยๆ อธิบายไปในเรื่องจ้า แต่เพื่อไม่ใช้นักอ่านงุนงงสงสัยเกี่ยวกับการเดินเรื่องที่อาจจะแปลกๆ ไปจากที่เคยผ่านตามา แต่รับรองว่าจะไม่งงแน่นอนจ้า ส่วนรายละเอียดของ เวลา ค่าเงิน และระยะทางก็ตามนี้เลยเวลาในสมัยโบราณ คนจีนจะแบ่งเวลา 1 วันเป็น 12 ชั่วยาม ดังนั้น เมื่อเทียบกับเวลาสากล 1 ชั่วยามจึงเท่ากับ 2 ชั่วโมง โดยจะเริ่มนับชั่วยามแรกตั้งแต่เวลา 00.01-02.00 น. และนับต่อไปเรื่อย ๆ จนครบ 12 ชั่วยามชั่วยาม (时辰：shíchén)ยามจื่อ (子：zǐ) คือ 23.00 – 24.59 น.ยามโฉ่ว (丑：chǒu) คือ 01.00 – 02.59 น.ย
Huling Na-update : 2025-02-19เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 1 เผชิญหน้ากับความตาย
“...”ร่างเล็กกระพริบตาถี่ๆ ทันทีที่รู้สึกตัวขึ้นมาก็รู้ตัวว่าตนเองกำลังนอนอยู่ที่ไหนสักแห่ง จึงได้พยายามที่จะลืมตาขึ้นมา แล้วลุกขึ้นนั่งเพื่อสำรวจรอบๆ“ไม่ยักกะเจ็บแฮะ ปกติถ้าตามนิยายที่ไอ้ชามันเอาให้อ่าน ถ้าไม่ปวดหัวเหมือนหัวจะแตก ก็ต้องบาดเจ็บเป็นไข้ใกล้ตายอะไรสักอย่าง แต่นี่ไม่เห็นรู้สึกแปลกๆอะไรเลย...”พูดได้เท่านั้นแหละนางก็ต้องหุบปากเงียบก่อนที่จะพยายามหาที่หลบให้มิดชิด เพราะตอนนี้ได้ยินเสียงเหมือนกับผู้คนจำนวนมากกำลังวิ่งมาทางนี้ แต่ก็เหมือนว่ามันจะไร้ผลเพราะไม่ว่านางจะพยายามสักแค่ไหนก็ไม่สามารถหลุดออกจากกำแพงอากาศโปร่งใสที่รายล้อมนางอยู่นี่ได้เสียที ทำได้แค่ก้มหน้าก้มตารับชะตากรรมที่กำลังจะมาถึง“ไอ้เพื่อนเวร ส่งมาทั้งทีทำไมไม่ส่งไปที่ที่ปลอดภัยหน่อยวะ...ห๊ะ” ในตอแรกนางก็ไม่ได้สังเกตเลยว่าเสียงของตัวเองเล็กลงอย่างน่าใจหาย แต่มันกลับหวานใสปานแก้วเนื้อดีไพเราะน่าฟังสมวัย แต่ก่อนที่นางจะทันได้คิดอะไร ก็ต้องหยุดชะงักเพราะในตอนนี้กลุ่มคนแปลกหน้าได้มาหยุดรายลอมนางเอาไว้เสียแล้ว“...” แต่คงเป็นเพราะกำแพงอากาศโปร่งใสนี่ทำให้คนพวกนั้นมองไม่เห็นนาง แล้วยังอยู่เยื้องออกมานิดหน่อย ทำให้
Huling Na-update : 2025-02-19เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 2 ความทรงจำที่ขาดหาย
บทที่ 2 ความทรงจำที่ขาดหายหลังจากที่กลุ่มคนจากไปจนหมดไม่เหลือใครเนิ่นนานหลายสิบหลายร้อยลมหายใจ กว่าที่ทิพย์จะหายจากอาการตกใจจนสามารถกลับมามีสติอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะภาพติดตาที่ยังคงชัดเจนหรือว่าเพราะอะไรกันแน่ นางก็สำรอกน้ำย่อยออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด กว่าครู่ใหญ่ที่นางจะสามารถกลับมาเป็นปกติได้“หนี!!”เป็นคำแรกที่หลุดออกมาจากปากของนาง หลังจากที่เหมือนว่านางลืมการพูดจาไปแล้วพักใหญ่ และสิ่งที่นางทำเป็นอย่างแรกก็คือการวิ่งไปยังทิศทางตรงกันข้ามกับทิศที่คนพวกนั้นเดินจากไปอย่างสุดชีวิต“ทำไมถึงได้แรงเยอะจัง...” เสียงเล็กๆ ที่หลุดออกมาจากปากของเด็กหญิงบ่งบอกได้ถึงความสงสัยอย่างไม่สามารถปกปิดได้ต้องย้อนกลับไปก่อนว่าแม้แต่ก่อนหน้าที่นางจะหลุดมายังโลกใบนี้ นางก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ ที่ไม่ได้แข็งแรงอะไรมากมาย ซ้ำยังมีโรคข้อเข่าที่เป็นมาตั้งแต่สาวๆ แล้ว ทำให้นางเดินเหินไม่ค่อยจะสดวกนักหรือต่อให้นี่เป็นร่างใหม่ที่เด็กลงมากว่าสมัยก่อนมาก ฟังแค่เสียงก็รู้แล้วว่าเด็กแค่ไหน ที่สำคัญต่อให้นางไม่มีความทรงจำเก่าๆ อยู่เลย แต่ดูจากปฏิกิริยาของชายชราและกลุ่มคนแล้ว ที่คนพวกนั้นบอกว่านางอายุแ
Huling Na-update : 2025-02-19เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 3 เริ่มต้นชีวิตใหม่
หลายวันผ่านพ้นไป...“เฮ้อ...” ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่ร่างเล็กของเย่หัวถอนหายใจออกมาแบบนี้ เนื่องจากในตอนที่ก่อนหน้านี้ที่นางได้หมดสติไปนั้น นางก็ได้รับจดหมายจากเพื่อนเก่าที่ฝากเอาไว้ในห้วงแห่งความฝัน ที่จ่าหน้าซองเอาไว้ว่าถ้าหากนางสามารถรอดพ้นมาได้ก็แสดงว่านางนั้นจะสามารถใช้ชีวิตต่อไปจริงๆ ได้ ซึ่งในจดหมายฉบับนี้จะมีสิ่งที่นางจะต้องรู้เอาไว้ซึ่งสิ่งที่มันได้เขียนเอาไว้ก็เป็นอะไรที่คนธรรมดาๆ อย่างนางเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ที่พอจะสามารถจับใจความได้คร่าวๆ ก็คือ...อย่างแรกก็คือโลกนี้เป็นโลกอีกใบหนึ่งที่ไม่ใช่โลกเดิมของนาง เนื่องจากช่วงเวลามันผ่านไปนานหลายภัทรกัปแล้ว และในโลกนี้นั้นเป็นช่วงเวลาขาลงของโลกที่มนุษย์จะมีอายุไขยาวนานราวสองร้อยสิบปี โดยที่แต่ละวันของโลกนี้จะยาวนานกว่าโลกเดิมของเราถึงสิบเท่า ส่วนแต่ละปีนั้นยาวนานกว่าหนึ่งพันสองร้อยวันในตอนที่กวาดสายตาอ่านเจอคำพวกนี้คราวแรกนางก็ออกจะมึนๆ งงอยู่บ้าง แต่พอได้รู้รายละเอียดเรื่องของเวลาในโลกใบนี้นางก็ถึงกับอ้าปากค้างถ้าอย่างนั้นที่นางอายุแปดขวบมันก็เท่ากับเท่าไหร่?...เป็นคำถามแรกที่ผุดขึ้นมาในใจ ซึ่งพอนางลองคำนวณ
Huling Na-update : 2025-02-19เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 4 เด็กหญิงประหลาดกับหมายักษ์
ณ หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง ที่อยู่ห่างไกลกับเมืองใหญ่พอสมควร เป็นเพียงแค่หมู่บ้านชายป่าที่มีประชากรรวมกันเพียงแค่ไม่ถึงร้อยครัวเรือน ซึ่งโดยส่วนใหญ่แล้วผู้คนนั้นจะอาศัยขึ้นไปหาของป่าที่ทิวเขาไกลออกไปหลายสิบลี้ เพราะว่าดินแดนแถบนี้ไปนั้นค่อนข้างแห้งแล้งและมีดินที่ไม่อุดมสมบูรณ์เท่าไรนัก ทำให้ไม่ค่อยเหมาะแก่การเพาะปลูกหัวเผือกหัวมันเท่าไรนัก ความเป็นอยู่ของผู้คนจึงลำบากมากพอตัวเลยทีเดียวถึงทิวเขาไกลออกไปหรือถ้าออกจากที่ดินผืนนี้ไปจะสามารถที่จะมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นได้ แต่ด้วยสำหรับพวกเขาทั้งหมดที่ดินผืนนี้เป็นที่ที่พวกเขาทุกคนอาศัยอยู่กันมาหลายชั่วอายุคน แม้ว่าจะไม่มีอะไรโดดเด่นมากมาย แต่พวกเขาก็สามารถมีชีวิตอยู่รอดปลอดภัยมาอย่างยาวนาน หากไม่ใช่เพราะเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา พวกเขาก็คงไม่ต้องลำบากเช่นนี้ยังไม่รวมถึงเหล่าชายฉกรรจ์อีกหลายคนที่ต้องไปทิ้งชีวิตเพื่อหาเลี้ยงครอบครัวแล้วด้วย สิริรวมแล้วสถานการณ์ของหมู่บ้านที่สุขสงบเช่นนี้ก็เริ่มจะไม่คอยดีมากนักจนกระทั่ง...เมื่อราวๆ หนึ่งเดือนก่อนหรือนานกว่านั้น เริ่มมีผู้คนที่เดินขึ้นไปตามลำธารที่แห้งขอด ก็เริ
Huling Na-update : 2025-02-19เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 5 เป้าหมายใหญ่กับเด็กตัวเล็ก (1)
“คุณหนู วันนี้คุณหนูจะให้พวกเราทำอะไรกันอย่างนั้นหรือ” เสียงร้องตะโกนมาแต่ไกลจากเด็กหญิงวัยสิบสองปีที่วิ่งนำลิ่วมาแต่ไกล ตามมาด้วยเด็กๆ อายุตั้งแต่หกถึงสิบห้าปีอีกสิบสองสิบสามคนที่ต่างก็พากันวิ่งมารวมตัวกันตามที่ได้นัดหมายกันเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวานย้อนความกลับไปเมื่อหลายวันที่แล้ว ด้วยชุดที่เย่หัวสวมใส่อยู่อาจจะเป็นเสื้อผ้าที่ค่อนข้างพิเศษหรือเพราะอะไรก็ตามแต่ แต่ตลอดหลายวันที่ผ่านมานางสวมใส่เสื้อผ้าเนื้อดีเพียงแค่ชุดเดียว แต่ก็เหมือนกับว่าเสื้อผ้าชุดนี้สามารถทำความสะอาดตัวเองได้อย่างไรอย่างนั้น ถึงแม้เนื้อตัวของนางจะมอมแมมไปบ้างในหลายๆ ครั้งหลายๆ หน แต่นางก็ยังคงมีผิวพรรณที่ขาวสะอาดกับเสื้อผ้าหรูหราเกินกว่าเด็กๆในหมู่บ้านเพราะแบบนั้นเองที่ทำให้ใครสักคนเรียกนางว่า “คุณหนู” แล้วหลังจากนั้นเป็นต้นมาเด็กๆ ทุกคนในหมู่บ้านต่างก็เรียกนางว่าคุณหนูตามๆ กันมา ทั้งด้วยความแข็งแกร่งและใจดีของผู้คุ้มกันสี่ขา กับความเอื้อเฟื้ออาหารการกินสุดหรูหราให้กับเด็กๆ และผู้คนในหมู่บ้าน ถึงจะเป็นเพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆ เพียงแค่เดือนเดียว แต่คนในหมู่บ้านส่วนใหญ่ต่างก็รู้สึกรักและเอ็นดู “คุณหนู” เพียงหนึ่งเดีย
Huling Na-update : 2025-02-19
Pinakabagong kabanata
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 28 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(7)
บทที่ 28 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(7)“แต่นี่คือสิ่งที่เจ้า...! ...พวกเจ้าทุกคนตอบแทนนางอย่างนั้นหรือ”“...พวกข้า”“ข้าในตอนนี้ไม่มีสิทธิตัดสินพวกเจ้า และแม้ว่าข้าจะคิดเห็นประการใดมันก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือการที่คุณหนูเย่หัวคิดอย่างไรต่อ”“จางหลงอย่างน้อยเจ้าก็ช่วยไปพูดแทนพวกมันหน่อยเถอะ หากว่าคราวหน้าพวกมันกระทำความผิดซ้ำอีกครั้ง ข้าและคนอื่นๆจะไม่กล่าวถึงได้เลย ต่อให้เจ้าหรือว่านางเซียนน้อยจะฆ่าจะแกงพวกมันก็ตาม” หญิงชรานางหนึ่งเป็นผู้กล่าวขึ้น และนางก็คือคนเดียวกันกับหัวหน้าแม่ครัวที่ช่วยกันทำงานหนักในครัวเมื่อวานนี้ มาไม่คิดเลยว่าเล่นของนางจะกระทำชั่วช้าแบบนี้“ข้าก็ขอเป็นอีกเสียงหนึ่งที่อยากจะขอโอกาสให้พวกมันสักครั้ง แล้วก็เช่นเดียวกับนางเฒ่า หากว่าคราวหน้าพวกมันยังคงกระทำชั่วช้าแบบนี้อีกครั้ง ไม่ว่าเจ้าหรือนางเซียนน้อยจะเอามันไปต้มยำทำแกง เช่นไรก็แล้วแต่เถิด ถือเสียว่าครั้งนี้ให้พวกมันได้รู้ถึงว่า นางนั้นมิใช่คนธรรมดาอย่างเช่นพวกเรา” ชายชราอีกคนกล่าวขึ้น“ใช่แล้วล่ะในคราแรกที่ได้เจอกับนาง ข้าเองก็ไม่ได้คิดว่านางจะทำเพื่อพวกเราขนาดนี้ ไม่ว่าจะเป
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 27 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(6)
บทที่ 27 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(6)“ท่านหัวหน้าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วขอรับ!!”“อะไรอะไร...มีเรื่องอะไรกัน” จางหลงที่ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายมาจากหน้าบ้าน ก็รีบลุกออกจากเตียงไม้ในทันที เนื่องจากเมื่อวานทุกคนเหนื่อยกันมาก แล้วเขาเองก็ต้องมาเหนื่อยใจกับคนในหมู่บ้านอีก ทำให้เมื่อคืนกว่าที่เขาจะหลับได้ก็ดึกแล้ว แล้วนี่ยังต้องมาตื่นตั้งแต่ยังไม่เช้าอีก... “มีอะไรกันตั้งแต่ยังไม่สว่างเนี่ย”“ท่านหัวหน้าช่วยพวกเราด้วยขอรับ”“พวกเราผิดไปแล้วขอรับ”“ท่านหัวหน้าช่วยพาพวกเราไปขอโทษนางเซียนน้อยหน่อยได้ไหมขอรับ”“พวกเราจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วหรับ”“ได้โปรดให้อภัยพวกเราสักครั้งเถอะนะขอรับ”“พว
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 26 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(5)
บทที่ 26 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(5)“...”จางหลงทำท่าเหมือนกับจะกล่าวอะไรบางอย่าง แต่ว่าเมื่อมองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปดี สำหรับพวกเขาที่อดอยากแทบตายมาหลายปีแล้ว มันคงจะไม่เป็นอะไรเลยถ้าหากว่าทุกคนไม่ได้ใช้วิธีการที่ผิด“ท่านหัวหน้ากลับไปก่อนเถิดขอรับ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นจากสิ่งที่พวกเราทุกคนได้ทำลงไป พวกเราก็พร้อมยินยอมที่จะรับผลที่ตามมา แต่หากว่า จะให้พวกข้าต้องเฝ้ารอความหวังลมลมแล้งแล้ง จนอาจทำให้ลูกเมียของพวกข้าต้องอดตายไปในปีนี้ ตัวข้านั้นยินยอมให้ทุกคนประณามเหยียดหยามเสียดีกว่า”เฮ้อ...จางหลงระบายลมหายใจออกมาอย่างยาวเหยียด สวัสดี ต่อให้ยากว่ากล่าวพวกมันสักเท่าไหร่ แต่ดูจากท่าทางของพวกมันแล้ว พวกมันก็คงจะเตรียมตัวมาก่อนหน้านี้แล้วเช่นเดียวกัน“ในเมื่อเจ้าพูดอย่างนั้นก็แสดงว่าข้าสามารถนำความท
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 25 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(4)
บทที่ 25 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(4)“เจ้าว่ายังไงนะ”ในทันทีที่ได้ยินคำกล่าวของเพื่อนบ้าน จางหลงก็รู้สึกหวาดวิตกในทันที ด้วยหลายๆสิ่งหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นในตลอดระยะช่วงเวลาที่ผ่านมา ต่อให้เขาจะไม่ได้เชื่อที่เด็กๆพูดทั้งหมด แต่อีกใจหนึ่งเขาก็เชื่อบ้างแล้วว่าอย่างน้อยที่สุดเด็กหญิงผู้มาใหม่ผู้นี้คงไม่ใช่เด็กธรรมดาทั่วไป เพราะต่อให้โง่สักแค่ไหนลองคิดดูง่ายๆว่าแค่จำนวนอาหารที่เด็กหญิงนำออกมา ให้คนในหมู่บ้านสามารถดื่มกินกันอย่างฟุ่มเฟือยในตลอดระยะเวลาเดือนเศษนี้ ซึ่งมีทั้งเนื้ออย่างดี พืชหัวที่นางเรียกว่ามันฝรั่งกับมันหวาน ที่แม้จะไม่ได้รับการปรุงแต่ก็ยังสามารถให้รสอร่อยกับผู้ที่กินมันได้ แล้วยังมีลูกอมกับน้ำสีดำนั้นอีกไม่ว่าจะเป็นในด้านของสติปัญญาที่ล้ำเลิศกว่าผู้คนในหมู่บ้าน ทั้งความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ มีจิตใจเมตตาสงสารผู้คนจำนวนมาก สามารถแจกจ่ายสิ่งมีค่าเหล่านั้นให้กับพวกเขาอย่างไม่เสียดาย
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 24 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(3)
บทที่ 24 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(3)สองชั่วยามผ่านไป...ตั้งแต่ตอนที่เย่หัวหมดสติ นางก็ฟื้นขึ้นมาอีกครั้งท่ามกลางผู้คนจำนวนมากที่รายล้อมนางอยู่ ด้วยความที่ไม่ชินกับการที่มีใครมาเป็นห่วงเป็นไยขนาดนี้ มันก็ทำให้นางรู้สึกเขินไม่ได้ จึงเอ่ยปากถามออกมาด้วยเสียงเบาๆ“...มีอะไรกันหรือเจ้าคะ”“คุณหนู...”“คุณหนูเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”“คุณหนูฟื้นแล้ว”“...”“...”“...”เด็กๆ ที่เฝ้ารออยู่ไม่ไกลต่างก็กรูเข้ามาบ้างดีอกดีใจ บ้างก็ร้องห่มร้องให้งอแงโผเข้ามากอดร่างเล็กจนแทบไม่มีช่องว่าให้หายใจเย่หัวที่เห็นทุกๆ คนเป็นห่วงขนาดนี้จากที่ตั้งใจที่จะผละออกไป กลับกลายเป็นยินยอมให้เด็กๆ
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 23 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(2)
บทที่ 23 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(2)“ตอนนี้แหละ!!”ทั้งกลุ่มที่ตอนนี้รวมตัวกันได้ราวยี่สิบคน แบ่งหน้าที่กันอย่างรวดเร็วที่เกิดความวุ่นวายขึ้น โดยที่มีการแบ่งเป็นกลุ่มๆ ตั้งแต่กลุ่มดูต้นทางที่จะวางเอาไว้เป็นจุดๆ เพื่อป้องกันการถูกพบเห็น ซึ่งมีเพียงแค่สี่คนเท่านั้นที่อาษาทำหน้าที่นี้ ถึงจะไม่ค่อยมีความเสี่ยงมากเท่ากับกลุ่มที่ไปขโมยหัวมัน แต่ก็ต้องยอมรับว่าพวกตนจะได้รับส่วนแบ่งน้อยลงตามไปด้วยกลุ่มที่สองเป็นกลุ่มที่เป็นกลุ่มที่ต้องเอาถุงกระสอบสานลวกๆ ไปช่วยกันขนมันเท่าที่ทำได้ ซึ่งคนที่เหลือทั้งหมดแบ่งกันเป็นกลุ่มเล็กๆ กลุ่มละสองคนโดยที่พวกเขาจะเอามันไปให้มากที่สุดเท่าที่กระสอบจะสามารถจุไหว แล้วค่อยสลับกันขนไปเป็นช่วงๆ แล้วแยกย้ายกันหนีกลับไปที่หมู่บ้าน ซึ่งทุกคนต่างก็ให้สัญญากันเอาไว้ว่าถ้าหากใครถูกจับได้ก็จะไม่มีการซัดทอดอย่างเด็ดขาดและเมื่อเอากลับกันไปแล้วจะไปรวมตัวกันที่บ้านของหนึ่งในสมาชิกกลุ่มที่ห่างไกลออกไปจากหมู่บ้านเล็กน้อย แล้วค่อยแบ่งกันในคืนนี้...แล้วเมื่อจัดการแบ่งสันปันส่วนหน้าที่รับผิดชอบของตนเองกันแล้ว โดยไม่สนว่าผู้คนในหมู่บ้านต่างก็พากันไปดูเด็กหญิงด้วยความเป็นห
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 22 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(1)
บทที่ 22 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(1)“...”ท่ามกลางห้วงแห่งความว่างเปล่า ดวงจิตของเย่หัวตื่นขึ้นมาบนห้วงอากาศที่สูงขึ้นไปเหนือท้องฟ้า ที่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ก้อนเมฆรูปร่างต่างๆ เต็มไปหมด แต่ไม่มีอะไรมากหรือน้อยไปกว่านั้น“สงสัยอะดิ ว่าที่นี่คือที่ไหนแล้วมึงมาทำอะไรตรงนี้...”“ไอ้ชา!”“‘ไอ้ชา!’ มึงจะตะโกนเรียกชื่อกูแบบนี้ใช่ไหมล่ะ แต่กูบอกเลยว่านี่เป็นระบบอัตโนมัติที่จะทำงานในตอนที่มึงใช้พลังไปจนหมดเป็นครั้งแรก ในกรณีที่มึงไม่ยอมฝึกฝนลมปราณเลย”“แล้ว...”“กูรู้ว่ามึงมีเรื่องมากมายที่จะถาม แต่ก็เหมือนกับจดหมายที่เคยเขียนหรือตอนที่กูส่งมึงมาที่นี่ กูมีเวลาจำกัดมากๆ เพราะฉะนั้นแล้วกูของให้มึงช่วยฟังได้อย่างเดียวสได้ไหม ถือว่ากูขอละกัน
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 21 เนื้อเน่า
บทที่ 21 เนื้อเน่าแต่ดูเหมือนว่าความตั้งใจของหัวหน้าหมู่บ้านนั้นจะไม่ทันเสียแล้ว...“จะดีหรือ” ในระหว่างที่ผู้คนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ก็มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังนั่งจับกลุ่มพูดคุยกันไกลออกไปเล็กน้อย “แต่ถ้าถูกจับได้มันจะไม่ดีเอานา...”“แล้วมันจะเป็นอะไรไปเล่า จะอย่างไรคนพวกนั้นก็ไม่ได้ห้ามสักหน่อยนี่”“ใช่แล้ว อีกอย่างเราแค่จะแอบเอาไปสักหน่อยแล้วเอาไปลองปลูกที่แถวๆ บ้านเราตามคำแนะนำของจางเว่ยเท่านั้นเอง ไม่ได้ทำอะไรเสียหนายสักหน่อย”“แล้วอีกอย่างถ้าหากว่าเจ้าหัวมันกองนั้นสามารถนำไปปลูกได้จริง แล้วมันโตเร็วเหมือนที่เด็กๆ บอกเล่าแล้ว อย่างน้อยก็รับประกันได้ว่าหน้าหนาวในปีนี้ครอบครัวของพวกเราจะอยู่รอดได้ไม่ใช่หรืออย่างไร แล้วจะลังเลไปทำไมกัน”
เยว่หัว แม่ครัวจิ๋วแสบสะท้านภพ บทที่ 20 เศร้าหมอง
บทที่ 20 เศร้าหมองหน้าหนาว...หนึ่งในฤดูที่เลวร้ายที่สุดสำหรับผู้คนในหมู่บ้านแห่งนี้ ก่อนหนี้ไม่กี่สิบปีก่อนอาจจะไม่มีอะไรที่เป็นเรื่องใหญ่โตอะไร เนื่องจากหมู่บ้านแห่งนี้เป็นหมู่บ้านที่ห่างไกล และมีลำธารไหลพาดผ่านหลายสายใหญ่บ้างเล็กบ้างแล้วแต่ต้นน้ำว่ามาจากจุดไหนแต่หลังจากที่ภัยพิบัติได้เริ่มขึ้นเมื่อสิบปีก่อน จากฤดูหนาวธรรมดาๆ ที่เพียงแค่มันจะกินเวลานานบ้างเร็วบ้าง แต่มันก็เพียงแค่ต้องเตรียมพร้อมเสบียงอาหารให้มากขึ้นก็เท่านั้น กลายเป็นฤดูหนาวที่เลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ ในทุกๆ ปี เพราะว่าไม่ว่าจะเป็นผลผลิตที่ลดลงตามความแห้งแล้งจนแทบไม่ได้เลยในปีหลังๆ มานี้ เป็นสิ่งที่ทำให้เพิ่มจำนวนคนตายมากขึ้นในทุกๆ ปี...สำหรับหน้าหนาวที่ค่ำคืนจะยาวนานกว่ากลางวัน ในช่วงที่นานที่สุดอาจจะกินเวลากลางวันเกินไปถึงสองชั่วยาม เป็นช่วงเวลาที่ผู้เฒ่าผู้แก่ที่มีอายุยืนยาวที่ไม่มีอาหารมากเพียงพอตายไปอย่างเงียบๆ ยิ่งเป็นหน้าหนาวที่ต้องประหยัดเนื่องจ
