บทที่ 25 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(4)

บทที่ 25 เซียนน้อยแห่งหุบเขาธิดาสวรรค์(4)

“เจ้าว่ายังไงนะ” 

ในทันทีที่ได้ยินคำกล่าวของเพื่อนบ้าน จางหลงก็รู้สึกหวาดวิตกในทันที ด้วยหลายๆสิ่งหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นในตลอดระยะช่วงเวลาที่ผ่านมา ต่อให้เขาจะไม่ได้เชื่อที่เด็กๆพูดทั้งหมด แต่อีกใจหนึ่งเขาก็เชื่อบ้างแล้วว่าอย่างน้อยที่สุดเด็กหญิงผู้มาใหม่ผู้นี้คงไม่ใช่เด็กธรรมดาทั่วไป เพราะต่อให้โง่สักแค่ไหน 

ลองคิดดูง่ายๆว่าแค่จำนวนอาหารที่เด็กหญิงนำออกมา ให้คนในหมู่บ้านสามารถดื่มกินกันอย่างฟุ่มเฟือยในตลอดระยะเวลาเดือนเศษนี้ ซึ่งมีทั้งเนื้ออย่างดี พืชหัวที่นางเรียกว่ามันฝรั่งกับมันหวาน ที่แม้จะไม่ได้รับการปรุงแต่ก็ยังสามารถให้รสอร่อยกับผู้ที่กินมันได้ แล้วยังมีลูกอมกับน้ำสีดำนั้นอีก

ไม่ว่าจะเป็นในด้านของสติปัญญาที่ล้ำเลิศกว่าผู้คนในหมู่บ้าน ทั้งความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ มีจิตใจเมตตาสงสารผู้คนจำนวนมาก สามารถแจกจ่ายสิ่งมีค่าเหล่านั้นให้กับพวกเขาอย่างไม่เสียดาย

ลำพังเพียงเท่านั้นมันก็เกินกว่าคนทั่วไปไปมากแล้ว...

เพราะต่อจะให้เป็นคนที่ร่ำรวยมากแค่ไหน ก็ไม่มีใครที่จะมอบสิ่งของที่ตนเองมีให้กับคนอื่นมากมายขนาดนี้อย่างง่ายดาย แต่ดูเหมือนนางจะไม่ได้รู้สึกรู้สากับสิ่งที่นางได้มอบให้ผู้คนด้วยซ้ำ ทำราวกับว่าสิ่งที่นางทำนั้นเป็นเรื่อง ปกติธรรมดาเสียอย่างนั้น ไม่มีแต่แม้แต่สักครั้งเดียวที่นางจะแสดงออกถึงความเสียดาย กับอาหารปริมาณมากมายที่นางสามารถเอาไปขายทำเงินได้อย่างมหาศาล

“เจ้าแน่ใจใช่ไหมว่าไม่ได้ทำผิด หรือไม่ได้ตั้งใจใส่ร้ายพวกมัน”

“หัวหน้าก็รู้ว่าข้าเป็นคนเช่นไร ถึงข้าจะไม่ใช่คนกล้าหาญหรือคนดีมากนัก หรือต่อให้พวกมันจะเป็นคนที่นิสัยไม่ดี คอยรบกวนชาวบ้านอยู่เสมอ แต่สำหรับข้าแล้วไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำเช่นนั้นเลยไม่ใช่หรือ ข้าจะโป้ปดใส่พวกมัน แล้วให้พวกมันมาหาเรื่องข้าในภายหลัง ข้าไม่ทำอย่างนั้นอย่างแน่นอน”

“นี่ก็เริ่มจะมืดแล้วด้วยสิ” จางหลงแหงนมองท้องฟ้าที่เริ่มจะเปลี่ยนสีไปทุกๆที หมู่ดาวเองก็เริ่มมีประดับประดาอยู่บนท้องฟ้าบ้างแล้ว “ถ้าอย่างนั้นเรารีบกลับกันเถอะ เผื่อว่าจะทันก่อนที่พวกมันจะทำอะไรกับสิ่งที่ขโมยไป อย่างน้อยที่สุดถ้าสามารถนำมาคืนได้ ก็คงจะไม่ทำให้นางโกรธมากนัก”

“แต่หัวหน้าก็รู้ดีนี่ว่าพวกมันเป็นคนเช่นไร ยิ่งมีน้องชายของท่านค่อยให้ท้ายแบบนี้แล้ว...”

“ข้ารู้ดีว่าเจ้าหมายความว่าอย่างไร...”

เมื่อนึกถึงน้องชายหัวแก้วหัวแหวนที่เคยเป็นเด็กดีของบ้าน ที่ยิ่งผ่านเวลาไปเนิ่นนานเท่าไรก็ยิ่งเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ จนในตอนนี้แทบจะไม่สามารถมองหน้ากันดีๆได้ด้วยซ้ำ

เขารู้ดีว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้น้องชายเปลี่ยนไปมาก พยายามที่จะทำตัวใจใหญ่แบ่งปันสิ่งของที่มี หวังว่าจะได้รับการยอมรับจากคนในหมู่บ้าน ทั้งที่ลับหลังแล้วเขากระทำอะไรเอาไว้บ้างคนส่วนใหญ่ก็รู้ดีเช่นเดียวกัน ไม่ว่าเขาจะพยายามสักแค่ไหนก็ไม่เคยไปถึงฝั่งฝันของตนเองสักที

‘ทั้งๆที่เจ้าสามารถมาขอพี่ได้ตรงๆ แท้ๆ ถ้าหากเป็นสิ่งที่เจ้าอยากได้พี่ก็ให้เจ้าเสมอมาไม่ใช่หรือ’

“เอาเป็นว่าพวกเรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวข้าจะเป็นคนล่วงหน้าไปก่อน เจ้าไปแจ้งทุกคนว่าให้ไปรวมตัวกันที่บ้านของข้า เดี๋ยวหลังจากที่เข้าไปคุยกับพวกมันแล้วจะมาปรึกษากับพวกเจ้าอีกทีนึง เผื่อว่าตอนนี้มันยังไม่สายเกินไป” มัวแต่คิดเรื่องเก่าก่อนไปก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ จางหลงจึงทำได้เพียงแค่อยู่กับปัจจุบัน และพยายามแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นตรงหน้า

“เข้าใจแล้วหัวหน้า หัวหน้ารีบไปเถอะ จะอย่างไร หัวหน้าก็เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่บ้าน ต่อให้พวกมันจะดีจะชั่วอย่างไร มันก็ควรจะฟังนักรบระดับสองดาวอยู่บ้าง”

“ถ้าอย่างนั้นตกลงตามนี้... อ้อ แล้วก็อย่าลืมบอกทุกคนว่าอย่าเพิ่งไปแจ้งเรื่องนี้กับคุณหนูเย่หัวเป็นอันขาด ถ้าเป็นไปได้ข้าก็อยากให้พวกมันทุกคนเอาสิ่งของที่ขโมยไปมาคืน แล้วมาขอโทษนางเสีย ก่อนที่ทุกอย่างจะไม่สามารถกลับมาแก้ไขได้อีก”

“ได้หัวหน้า ยังไงเราก็ออกมาจากเรือนของนางก่อนแล้ว คงไม่มีใครก็กลับไปแจ้งนางแน่นอนหัวหน้าสบายใจได้”

“ถ้าอย่างนั้นเราแยกกันตรงนี้ ข้าขอล่วงหน้าไว้ก่อน” กล่าวจบแล้วจางหลงก็พุ่งตัวหายลับไปท่ามกลางความมืดที่เริ่มคืบคลานเข้ามา

และไม่นานนักจางหลงก็เดินทางมาถึงบ้านของหัวหน้ากลุ่มของกลุ่มกลุ่มนี้ ตามที่ได้ยินได้ฟังมาว่าพวกมันจะมาแบ่งของกันที่นี่

“จางเจี๋ยออกมาพบข้าหน่อย...” ในทันทีที่มาถึงจางหลงก็รีบตะโกนเรียกเจ้าของบ้านในทันที “ข้าให้เวลาเจ้าสิบลมหายใจถ้ายังไม่ออกมาข้าจะบุกเข้าไปเอง”

“ท่านหัวหน้า” เพียงแค่ไม่กี่อึดใจเท่านั้นผู้ที่ถูกเรียกขานก็รีบพุ่งออกมาจากบ้านในทันที จะอย่างไรจางหลงก็เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่บ้าน ต่อให้เขาจะไม่ได้หวั่นเกรงมากนัก แต่ก็ยังคงหวาดกลัวในพลังนั้นอยู่

“เจ้าได้ทำมันลงไปจริงๆใช่ไหม” ไม่มีการอ้อมค้อมแต่ประการใด จางหลงเข้าเรื่องในทันที “ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไปรีบไปเอาของที่เจ้าขโมยมาเสีย แล้วข้าจะเป็นคนนำของไปคืนนางพร้อมกับคำขอโทษเอง”

“ไม่ทันแล้วขอรับท่านหัวหน้า พวกข้าแบ่งกันแล้วเอาไปปลูกเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้พวกเราทุกคนจะมีแปลงมันอยู่หลังบ้าน หน้าหนาวปีนี้ข้าจะไม่ยอมให้ครอบครัวของพวกข้าอดตายอย่างเด็ดขาด”

 .................................