บทที่ 7 เป้าหมายใหญ่กับเด็กตัวเล็ก (3)

“...?”

“...”

“...”

“ช่วย...ยังไงหรือขอรับ”

“ช่วยอย่างไรหรือเจ้าคะ” เด็กๆ ที่ได้ยินต่างก็สงสัยกับคำกล่าวของเย่หัว “ทุกวันนี้คุณหนูก็ได้ช่วยเหลือพวกเราเอาไว้มากแล้วนะเจ้าคะ”

“ใช่แล้วขอรับ ถึงจะไม่มีใครมากล่าวต่อคุณหนูโดยตรง แต่สำหรับพวกเราในหมู่บ้านตระกูลจางต่างก็รู้สึกขอบคุณคุณหนูจากใจ เพราะสำหรับพวกเราแล้วอาหารที่คุณหนูมอบให้มันมากเกินกว่าค่าแรงสำหรับคนจนๆอย่างพวกเราสามารถหาได้ไปไกลโขแล้วขอรับ”

“...” เย่หัวมองเด็กๆ ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

“พี่ใหญ่กับหัวหน้าไม่ได้กล่าวผิดไปแม้แต่นิดเดียวขอรับ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเนื้อสัตว์ที่คุณหนูมักจะมอบให้กับผู้คนที่แวะเวียนมาช่วยงาน หรือหัวมันแปลกๆ ที่พวกเราไม่เคยพบเห็นมาก่อนที่คุณหนูมอบให้ทุกคนได้กินกันนั้นมันคือสิ่งใด แต่เท่าที่พวกเรารู้อย่างน้อยที่สุดเนื้อสัตว์และพืชหัวที่ทั้งมีรสชาติดีและให้พลังงานอย่างเต็มที่แบบนี้ มันมีราคาสูงมากเลยขอรับ” เจ้าอ้วนกล่าวสำทับอีกคนหนึ่ง 

เพราะสำหรับตัวมันที่ไม่ได้อดหยากเท่ากับคนอื่น เพราะที่บ้านค่อนข้างมีฐานะพอสมควร ทำให้ได้เห็นและได้กินอะไรมากพอสมควร ถึงในตอนที่เริ่มเกิดความแห้งแล้งขึ้นตัวมันจะจำเรื่องราวไม่ได้มากนัก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังจดจำอาหารการกินในช่วงเวลาต่างๆ ได้เป็นอย่างดี 

ไม่อย่างนั้นตัวมันคงไม่ได้ชื่อว่า “เจ้าอ้วนใหญ่” หรอก

ถึงแม้เนื้อสัตว์กับพืชหัวนั่นอาจจะไม่ได้มีราคาสูงจนเกินเอื้อม แต่ที่แน่ๆ สิ่งที่เรียกว่าลูกอมหวานๆ หลากรสชาติกับน้ำสีดำๆ ที่กินแล้วสดชื่นนั่นมันไม่เคยเห็นหรือได้ยินจากที่ไหนมาก่อนเลยในชีวิต

ทั้งรสชาติ กลิ่น รสสัมผัส 

ล้วนแล้วแต่เป็นเลิสอย่างยิ่ง!

“มันก็อาจจะจริงแต่ข้าไม่รู้ว่าข้าจะสามารถนำมันออกมาได้อีกมากแค่ไหน หรือว่าตัวข้าจะยังสามารถอยู่ที่นี่ได้อีกเนิ่นนานสักเท่าไหร่...” ถึงจะไม่อยากที่จะทำลายความฝันของเด็กๆ ทุกคน แต่มันก็คือความเป็นจริงที่ไม่มีใครสามารถที่จะรับรู้ได้ว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ถึงแม้ว่าในตอนนี้นางจะรู้สึกดีกับหมู่บ้านแห่งนี้สักแค่ไหน...

แต่นางก็ไม่มีทางรับรู้ได้เลยว่าในวันที่นางได้รับความทรงจำกลับคืนมานางจะยังอยากอยู่อย่างสงบที่นี่ไหม หรือแม้แต่ถ้าหากว่าวันหนึ่งผู้คนที่ตามล่านางได้กลับมาอีกครั้ง...นางก็ต้องไปจากที่นี่อยู่ดี

“...”

“...”

“...”

ทุกคนที่ได้ยินคำนี้ต่างก็พากันเงียบไป ถึงแม้จะไม่เคยพูดมันออกมา แต่มันก็คือสิ่งที่เด็กๆ ต่างก็หวาดกลัวที่สุด

“ไม่ใช่ว่าข้าอยากที่จะจากที่นี่ไป แต่ไม่มีใครรู้ได้ว่าในกาลข้างหน้ามันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง” เมื่อได้เห็นท่าทางเหมือนหมาหงอยของทุกคนนางก็ใจอ่อนยวบ “เอาเป็นว่าถ้าเป็นไปได้ข้าก็ไม่ได้อยากที่จะจากพวกเจ้าไปจนกว่าพวกเจ้าจะเป็นผู้ขับไล่ข้าออกไปเอง”

“ไม่มีทาง!”

“ไม่ไม่ทางเกิดขึ้นเป็นอันขาด”

“ใช่แล้วสำหรับพวกข้าไม่มีทางที่จะมีใครคิดร้ายหรืออยากขับไล่คุณหนูไปเป็นแน่ข้าสาบานได้!!”

“...”

“...”

“...”

เด็กๆ ต่างก็ร้องแรกแหกกระเชิงทันทีเมื่อได้ยินคำกล่าวของเย่หัว ทั้งขุ่นเคืองทั้งน้อยใจ เพราะขนาดหมาที่เป็นเดรัจฉานถ้าหากได้กินข้าวสักคำน้ำสักถ้วยยังไม่มีวันลืมบุญคุณคนให้ข้าวให้น้ำ

แต่พวกเขาทั้งหมู่บ้านที่ได้รับความช่วยเหลือจากนางจนมีผู้คนมากมายที่ร่างกายแข็งแรงขึ้นกว่าแต่ก่อน หรือแม้กระทั่งผู้ใหญ่บางคนที่ไม่ต้องเดินทางขึ้นเขาไปหลายสิบลี้เพื่อหาของป่ากับล่าสัตว์ ทำให้ลดการตายไปได้มากโขเลยทีเดียว...

“ขอบคุณนะ ขอบคุณพวกเจ้าทุกคนมากๆ” เย่หัวถึงกับน้ำตาซึม เพราะมันเป็นความรู้สึกของการได้รับการยอมรับ และสิ่งที่นางได้ทำลงไปมันมีความหมายต่อผู้คนมากมาย มันเป็นสิ่งที่นางไม่เคยได้รับเลยในชีวิตที่ผ่านมา

“เอาเป็นว่าข้าขอโทษจริงๆ ถ้าหากว่าคำพูดของข้าไปทำร้ายจิตใจพวกเจ้า แต่ข้าตั้งใจที่จะช่วยเหลือให้ทุกคนได้มีอาหารกินต่อไป ถึงแม้ว่าวันหนึ่งจะไม่มีข้าหรือว่าต่อให้ยังแก้ปัญหาไม่ได้ก็ตาม พวกเจ้ารออยู่นี่เดี๋ยวข้าไปเอามาดูก่อน เพราะข้าเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่ามันจะได้ผลหรือไม่”

………………..