บทที่ 10 ค่ำคืนอันยาวนาน

บทที่ 10 ค่ำคืนอันยาวนาน 

“เฮ้อ...มืดอีกแล้ว” 

หลังจากที่เด็กๆ กลับไปจนหมด กว่าที่ฟ้าจะมืดก็ยาวนานนับสิบชั่วโมงเห็นจะได้ ซึ่งพอดวงตะวันลับขอบฟ้าลงไป ก็เหมือนกับในทุกๆ วันที่ผ่านมา ที่นางออกมานั่งถอนหายใจมองท้องฟ้าข้างๆ กองไฟเหมือนทุกวัน

เดือนกว่าๆ...

เหมือนกับว่ามันอาจจะเป็นเหมือนเวลาเพียงแค่สั้นๆ ไม่กี่วัน แต่ในละวันที่เนิ่นนานกว่าโลกเดิมถึงสิบเท่า แล้วแต่ละเดือนยังมีเวลาที่มากถึงร้อยวัน!

ในตอนแรกนางก็ยังคงพยายามนับวันเวลาอยู่บ้าง แต่สุดท้ายแล้วเมื่อเดินทางมาถึงตรงนี้ นางเริ่มเข้าใจที่ผู้คนเริ่มไม่นับวันเวลากันไปแล้ว ถ้าเช้าก็แค่ตื่นนอน ใช้ชีวิตในยามที่มีแสงตะวันเหมือนปกติทั่วไป หิวเมื่อไหร่ก็กินเพราะถึงยังไงนางก็มีของกินมากพอที่จะให้กินไปชั่วชีวิตอยู่แล้ว ไม่ได้เดือดเนื้อร้อนใจอะไร

ก็มีแต่ในช่วงเวลากลางคืนที่แสนจะยาวนานนี่แหละที่นางไม่คุ้นชินสักที...

“คนที่นี่เขานอนยังไงกันทีนึงเป็นสิบวันกันนะ ก็จริงแหละที่โลกนี้เวลามันต่างกันมาก แต่โลกเก่าของพวกเราวันนึงมันมีแค่ยี่สิบสี่ชั่วโมงเองนะสัง ถ้าคิดเป็นเวลาของที่นี่ก็สิบสองชั่วยาม แต่ชั่วยามนึงมันควรจะแค่สองชั่วโมงเหมือนในหนังจีนสิ ไม่ใช่ยี่สิบชั่วโมงแบบนี้” 

นางบ่นพลางล้มตัวลงกอดเจ้าหมาทิเบตันมาสทิฟฟ์ตัวใหญ่ยักษ์ ที่ไม่ว่าจะคลุกฝุ่นไม่อาบน้ำมานานมากแล้ว แต่ขนของมันก็ยังนุ่มลื่นและมีกลิ่นหอมอ่อนๆ อยู่เสมอ 

“...”

เจ้าตูบตัวโตไม่ได้ตอบสิ่งใดกลับมา เพียงแค่เอาหัวของมันไซ้เด็กหญิงเบาๆ ก่อนที่จะกลับไปนอนต่อเหมือนกับทุกๆ วัน เพราะเย่หัวเองก็มักจะบ่นเรื่องทำนองนี้เหมือนกันในทุกๆ วันที่ผ่านพ้นไป

หลังจากนั้นหนึ่งคนหนึ่งหมาก็พูดคุยกัน...

ไม่ใช่สิต้องบอกว่าเป็นเย่หัวที่พูดคุยเพียงแค่ฝ่ายเดียว โดยจะมีเจ้าสังคอยร้องครางอูมๆ ตอบรับเป็นระยะๆ บ้างก็ผงกหัวหรือคลอเคลียนางเป็นระยะๆ ตั้งแต่ดวงจันทร์ดวงแรกโผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้าจนดวงจันทร์ดวงที่สองและสามตามมา 

จนเวลาล่วงเลยไปนานเท่าไหร่ก็ไม่อาจจะทราบได้สุดท้ายเด็กหญิงนอนหลับไปโดยที่ก็ยังกอดเจ้าเพื่อนตัวโตอยู่นอนแอ้งแม้งอยู่แบบนั้น แล้วจะมีท่อนฟืนที่ถูกเก็บเอาไว้หลังบ้าน “ลอย” ลงมาเติมในกองไฟเองเป็นระยะๆ

จนกระทั่ง...

“...!” 

จู่ๆ เจ้าสังก็ผงกหัวขึ้นมาอย่างแรงมองไปทางชายป่าที่มืดมิด แล้วแยกเขี้ยวครางฮูออกมา แต่เมื่อมันรับรู้ถึงแรงขยับของเด็กหญิงมันก็กลับไปสงบอีกครั้ง โดยที่ยังมองไปทางชายป่าไกลๆ ไม่ว่างตา 

“หูดีนักนะมึง!” 

ณ ชายป่าที่ไกลออกไปไกลลิบ มีชายผู้นึ่งสบถออกมาอย่างหัวเสีย พลางมองกองไฟที่ยังคงติดอยู่ก่อนที่จะเดินหายลับไปท่ามกลางความมืดยามค่ำคืนที่ไม่ได้มืดขนาดนั้นเนื่องจากแสงจันทราถึงสามดวง

ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้.... 

ตั้งแต่ในตอนที่ “บุตรชาย” ของเขาได้บอกเล่าว่าเด็กๆ ได้ทำอะไรบ้างในวันนี้เขาก็รู้สึกร้อนรุ่มและหงุดหงิดเป็นอย่างมาก ไม่สิต้องบอกว่าเขารู้สึกไม่ดีตั้งแต่ที่เด็กหญิงก้าวเข้ามาในหมู่บ้านแห่งนี้แล้วด้วยซ้ำ!

ยิ่งเมื่อนางเริ่มแจกจ่ายอาหารให้แก่ผู้คนในหมู่บ้านแลกกับการทำงานเพียงแค่เล็กๆ น้อยๆ แต่นางกลับมอบเนื้อสัตว์ที่ล้ำค่าหาได้ยากและพืชหัวอะไรสักอย่างที่ให้พลังงานสูงให้กับคนในหมู่บ้าน เขาก็ยิ่งอัดแน่นไปด้วยความโกรธเกี้ยวจนแทบจะไม่สามารถที่จะควบคุมการแสดงออกทางใบหน้าได้เสียด้วยซ้ำ

เขาจึงพยายามที่จะไม่พูดคุยหรือเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องราวของ “คุณหนู” คนใหม่ของหมู่บ้านแห่งนี้ถ้าหากไม่มีความจำเป็นจริงๆ

ในช่วงแรกเขาก็คิดว่าไม่นานอาหารที่เด็กหญิงผู้นั้นมอบให้กับคนในหมู่บ้านจะหมดลง แต่ทุกอย่างมันกลับไม่เป็นไปตามที่เขาคาดหวังเอาไว้

เพราะมันกลับแตกต่างจากที่เขาคิดอย่างสิ้นเชิง!

ย้อนกลับไปในช่วงแรกๆ ที่เด็กหญิงออกปากขอความช่วยเหลือของคนในหมู่บ้าน นางเพียงแค่จ้างวานด้วยหัวมันเผาเพียงแค่ไม่กี่หัวเท่านั้น แลกกับการสร้างที่พักเล็กๆ ให้กับนางและหมาตัวโตของนาง

สำหรับนางนั้นอาจจะเพียงแค่มันไม่กี่หัว แต่สำหรับผู้คนในหมู่บ้านที่แทบจะไม่มีอะไรดีๆ กินมานานแล้ว การที่ได้กินมันเผาที่ทั้งหวานทั้งนุ่มซ้ำยังทำให้ผู้ที่กินมันมีเรี่ยวมีแรงขึ้นอย่างมาก ทั้งยังค่าจ้างในคราแรกครานั้นก็ยังมากพอที่จะให้พวกเขากินอิ่มทั้งครอบครัวด้วยการทำเพียงแค่งานง่ายๆ

จากนั้นมาข่าวคราวนั้นก็ได้ถูกกระจายไปทั่วหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว ราวไฟลามทุ่ง!

 .................................