บทที่ 5 เป้าหมายใหญ่กับเด็กตัวเล็ก (1)

“คุณหนู วันนี้คุณหนูจะให้พวกเราทำอะไรกันอย่างนั้นหรือ” เสียงร้องตะโกนมาแต่ไกลจากเด็กหญิงวัยสิบสองปีที่วิ่งนำลิ่วมาแต่ไกล ตามมาด้วยเด็กๆ อายุตั้งแต่หกถึงสิบห้าปีอีกสิบสองสิบสามคนที่ต่างก็พากันวิ่งมารวมตัวกันตามที่ได้นัดหมายกันเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน

ย้อนความกลับไปเมื่อหลายวันที่แล้ว ด้วยชุดที่เย่หัวสวมใส่อยู่อาจจะเป็นเสื้อผ้าที่ค่อนข้างพิเศษหรือเพราะอะไรก็ตามแต่ แต่ตลอดหลายวันที่ผ่านมานางสวมใส่เสื้อผ้าเนื้อดีเพียงแค่ชุดเดียว แต่ก็เหมือนกับว่าเสื้อผ้าชุดนี้สามารถทำความสะอาดตัวเองได้อย่างไรอย่างนั้น 

ถึงแม้เนื้อตัวของนางจะมอมแมมไปบ้างในหลายๆ ครั้งหลายๆ หน แต่นางก็ยังคงมีผิวพรรณที่ขาวสะอาดกับเสื้อผ้าหรูหราเกินกว่าเด็กๆในหมู่บ้าน

เพราะแบบนั้นเองที่ทำให้ใครสักคนเรียกนางว่า “คุณหนู” แล้วหลังจากนั้นเป็นต้นมาเด็กๆ ทุกคนในหมู่บ้านต่างก็เรียกนางว่าคุณหนูตามๆ กันมา ทั้งด้วยความแข็งแกร่งและใจดีของผู้คุ้มกันสี่ขา กับความเอื้อเฟื้ออาหารการกินสุดหรูหราให้กับเด็กๆ และผู้คนในหมู่บ้าน 

ถึงจะเป็นเพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆ เพียงแค่เดือนเดียว แต่คนในหมู่บ้านส่วนใหญ่ต่างก็รู้สึกรักและเอ็นดู “คุณหนู” เพียงหนึ่งเดียวของหมู่บ้านแห่งนี้

“พวกเจ้ามาถึงแล้วก็ไปนั่งพักกันก่อน เดี๋ยวข้าไปหาอะไรมาให้กิน” เย่หัวมองเด็กๆ ด้วยรอยยิ้ม “ดูท่าหลายคนยังไม่ได้กินข้าวกินปลามาเลยด้วยซ้ำละมั้ง”

ฮ่า ฮ่า ฮ่า

แฮ่ะๆ

.

.

.

เสียงหัวเราะเขินๆ กับท่าทางของเด็กๆ ที่ต่างก็มองมาด้วยความเกรงใจระคนหิวโหย ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความน่านักของพวกเขา แต่ถ้าหากมองดีๆ แล้วมันก็น่าสงสารมากเช่นเดียวกัน

“ว่าแต่ไอ้ตู้เย็นบ้านี้ก็ของน้อยเหลือเกิน ทั้งๆ ที่ดูจากภาพมันควรจะมีอะไรเยอะแยะมากมายแท้ๆ...” เมื่อเข้ามาถึงในบ้านนางก็อดที่จะหัวเสียกลายๆ ไม่ได้ ถึงจะเข้าใจดีว่าที่นางไม่สามารถใช้งานตู้เย็นได้ทั้งหมดก็เป็นเพราะว่านางเองที่อ่อนแอ ทำให้สิ่งของที่นางสามารถเอาออกมาจาก “ตู้เย็น” นั้นมีได้จำกัดเท่านั้น นั่นก็คือมันฝรั่งสดถุงเล็กๆ ราวครึ่งกิโลที่มีอยู่สามสี่หัว มันหวานสดอีกถุงขนาดเดียวกัน ท๊อฟฟี่ผลไม้รวมเม็ดเล็กๆ อีกถุง หมูสามชั้นหนึ่งกิโล น้ำโค๊ก1.5ลิตรอีกขวดหนึ่ง ที่สำคัญก็คือยังมีไฟแช็คกับมีดทำครัวที่อยู่บนหลังตู่เย็นอีกสองอย่างที่นางพอจะเอาออกมาได้

หลายวันมานี้อาหารหลักของนางจึงเป็นมันต้มเสียเป็นส่วนใหญ่ ถึงจะไม่มีเครื่องปรุงรสอะไรก็ยังพอกินได้ ส่วนหมูสามชั้นนางต้มกับมันบ้างไปตากแห้งบ้าง แจกจ่ายให้คนที่มาช่วยงานบ้าง 

โดยสิ่งที่เด็กๆ ชอบมากที่สุดคงจะหนีไม่พ้นท๊อฟฟี่ผลไม้กับโค๊กที่ไม่เคยกินที่ไหนมาก่อนนี่แหละ ทำให้เด็กๆ จะติดนางเป็นพิเศษ

“นี่ข้าขอคนเข้าไปช่วยข้ายกของหน่อยสิ” หลังจากที่เตรียมน้ำให้ทุกคนคนละแก้วที่ทำจากกระบอกไม้ไผ่ มันต้มหนึ่งหม้อ แล้วก็ท๊อฟฟี่อีกคนละสองสามเม็ดเรียบร้อยแล้ว นางก็ออกมาเรียกเด็กที่ตัวโตให้ไปช่วยนางหน่อย 

แล้วก็เหมือนจะรู้งานเด็กๆ ที่ตัวโตกว่าสามสี่คนเข้าไปช่วยกันยกหม้อใบโตที่ไม่รู้ว่าชาวบ้านตั้งใจหรือเพราะเป็นเรื่องบังเอิญ จนมันเป็นหม้อที่ถ้าหากใส่อาหารจนเต็มสามารถจุมันต้มได้เป็นสิบกิโลเลย

“อย่าลืมล่ะก่อนที่จะกินน้ำหวานกับลูกอมหวานๆ พวกเจ้าต้องกินมันต้มก่อนเข้าใจไหม” เมื่ออาหารมาถึงก็เหมือนทุกครั้งที่จะมีเด็กน้อยพยายามรีบแย่งกินลูกอมก่อนใคร แต่นางก็จะพยายามปรามทุกครั้ง เพราะอย่างไรก็ต้องกินอาหารอย่างอื่นไปก่อน ไม่อย่างนั้นเด็กๆ ก็จะติดน้ำตาลจนไม่ทานอย่างอื่น...

นางที่เคยมีลูกสาวมาก่อนย่อมเข้าใจสิ่งเหล่านี้ดี...

 “เข้าใจไหม”

“ขอรับคุณหนู”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

เด็กๆต่างก็ตอบรับกันเป็นอย่างดี แล้วเริ่มกินมันต้มร้อนๆ ด้วยดวงตาที่เป็นประกาย สำหรับพวกเขาแล้วเพียงแค่มันต้มธรรมดาๆ ยังเป็นอะไรที่มีรสอร่อยกว่าอาหารที่พวกเขากินมากนัก

“ถ้าอย่างนั้นพวกเรามากินไปคุยกันไปก่อนจะเริ่มงานก็แล้วกัน”

  

……………………