ลิขิตบนเส้นขนาน

มีตำนานเล่าขานสืบต่อกันว่าพื้นดินแต่ละทิศและมหาสมุทรแต่ละแห่งนั้นจะมีมังกรสถิตอยู่ ซึ่งมังกรแต่ละตัวนั้นจะมี “หินดวงชะตาแห่งชีวิต” ซึ่งเป็นดั่งขุมพลังและหัวใจแห่งชีวิตอมตะ

ว่ากันว่าหินนี้ไม่เพียงเป็นแหล่งที่มาของพลัง แต่ยังเป็นดั่งหัวใจดวงที่สอง ซึ่งหากสูญเสียมันไปก็หมายถึงการสิ้นสุดของอำนาจและชีวิตอมตะของมังกรแต่ละตน

สำหรับเหล่ามังกรแล้วการปกป้องหินดวงชะตานั้นเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่ง มังกรแต่ละตัวมักจะซ่อนหินนี้ไว้ในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ปกป้องอย่างแน่นหนา ไม่ให้ผู้ใดเข้าถึงได้ 

เพราะหากผู้ใดได้ครอบครองหินนี้ พวกเขาเหล่านั้นก็จะได้รับพลังอำนาจเกินมนุษย์ รวมถึงความสามารถในการควบคุมธาตุประจำตัวของมังกรนั้นๆ อีกด้วย

ณ กลางดินแดนทิศตะวันตกอันเงียบสงบ ชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางหมอกหนาที่ลอยคลุมป่า  รูปร่างของเขาสง่างามดั่งเทพเซียน ผิวขาวดุจหยกเนื้อดีที่ตัดกับเสื้อคลุมสีฟ้าเข้มที่เขาสวม ใบหน้าคมคายดั่งรูปสลัก บริสุทธิ์ไร้ตำหนิ ริมฝีปากบางเม้มสนิทที่สามารถตรึงผู้ที่พบเห็นให้ต้องจ้องมองอย่างละสายตาไม่ได้

เส้นผมยาวสีดำขลับ ดุจน้ำหมึกไหลผ่านบ่ากว้าง เสริมความงดงามที่ลึกลับ หากใครได้พบสบตา พวกเขาคงรู้ทันทีว่าชายผู้นี้ย่อมมิใช่มนุษย์ธรรมดา

หมอกหนาปกคลุมศาลเจ้าเมื่อ หลงอวี่ ก้าวออกมา แต่ใบหน้าของเขากลับไร้แววตื่นเต้น เสื้อคลุมสีฟ้าเข้มที่เขาสวมปลิวไปตามสายลม เขาหยุดชั่วครู่หนึ่งก่อนจะหันมองกลับไปยังศาลเจ้าที่เงียบสงบเบื้องหลัง ราวกับว่าที่นั่นเป็นที่ที่เขาอยากอยู่ต่อมากกว่าการต้องเดินทางไปร่วมวงสุราในค่ำคืนนี้

“ข้าเกลียดงานเลี้ยงเช่นนี้ที่สุด" เขาคิดในใจ 

หลงอวี่ตัดสินใจแล้วว่าเมื่อไปถึงงานเลี้ยงเขาจะเพียงแค่ร่วมพิธีการและแสดงความเคารพที่จำเป็น ก่อนจะถอยตัวกลับศาลเจ้าของตนทันทีที่มีโอกาส

ขณะที่เดินผ่านเมืองไป๋หลินซึ่งเป็นเมืองที่อยู่ไม่ไกลศาลเจ้าของเขามากนัก สายตาคมกริบของชายหนุ่มเที่ยวกวาดมองผู้คนที่มารวมตัวกันที่ลานกว้าง 

ชาวบ้านต่างพากันทำพิธีบวงสรวงเทพวารี จุดธูปเทียน ขอโชคลาภและความอุดมสมบูรณ์ ดวงตาของเขาแฝงแววขบขันเบาๆ ขณะที่มองภาพตรงหน้า 

"มนุษย์หนอ… ช่างมีกิเลสหนายิ่งนัก ล้วนแต่โลภอยากครอบครองในสิ่งที่ไม่คู่ควรเป็นของตน" 

ความคิดนี้ลอยขึ้นในใจในขณะที่เขามองภาพชาวบ้านอ้อนวอนขอพรต่อเทพเจ้า ราวกับการบูชาเพียงหนึ่งครั้งจะสามารถเปลี่ยนชะตาชีวิตให้สุขสมหวังได้ตามใจหมายอย่างไรอย่างนั้น

ท่ามกลางแสงแดดรำไรร่างของชายหนุ่มผู้มีสายตาเย็นชากลับมีการเปลี่ยนแปลง ร่างกายสะท้อนแสง ผิวขาวดุจหยกสลักกลายเป็นเกล็ดสีเงินวาววับราวกับสีของกระแสน้ำอย่างไรอย่างนั้น

ชั่วพริบตามังกรสีฟ้าเหลือบเงินก็พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า หางของมันสะบัดผ่านหมอกบาง เสียงคำรามดังก้องไปทั่วทั้งเมือง แต่ทว่าไม่มีชาวบ้านคนใดได้ยินเสียงคำรามหรือเห็นร่างของมังกรแต่อย่างใด

เงาสีฟ้าครามนั้นกำลังสะท้อนเข้าดวงตาสีนิลของหญิงสาวที่มองขึ้นไปอย่างสงสัย “อวี้เสวี่ยหนิง” ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพึมพำ

“แสงอะไรสีฟ้า… หรือว่าเราจะตาฝาดไปเอง?”