LOGINShare
ท้าทาย 2/2
Last Updated:
2024-11-13 18:59:35เช้าวันหนึ่ง อวี้เสวี่ยหนิงจำใจเดินออกมาในตัวเมืองตามคำขอของบิดา ใจจริงนางไม่ได้อยากมา แต่เมื่อบิดาอ้อนวอนให้นางมาช่วยชาวบ้านที่กำลังเผชิญกับภัยแล้ง หวังให้เกิดความสมานฉันท์ระหว่างนางกับพวกเขา หญิงสาวจึงยอมทำตามอย่างไม่เต็มใจ
เมื่อมาถึงอวี้เสวี่ยหนิงก็พยายามเขาหาชาวบ้าน หวังว่าจะทำให้ชาวบ้านรู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง
นางเดินเข้าไปถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกับผู้คน หวังจะช่วยแบ่งเบาภาระหรือหาทางออกให้พวกเขา แต่ทันทีที่ชาวบ้านเห็นหญิงสาวก็พลันพากันถอยหนี บางคนหลบสายตา บางคนเร่งเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
“อวี้เสวี่ยหนิง นางมาทำอะไรอีก?”
ชาวบ้านต่างพากันจ้องมองนางด้วยสายตาหวาดระแวงราวกับนางเป็นปีศาจที่อาจทำลายสิ่งใดที่ขวางหน้า
ทันใดนั้นเอง นางก็เดินไปชนแผงขายผลไม้โดยไม่ตั้งใจ ทำให้ผลไม้หล่นกระจัดกระจาย แม่ค้าร้องออกมาอย่างตกใจ รีบก้มเก็บผลไม้ด้วยใบหน้าตื่นตระหนก
"โอ๊ย! แม่นางอวี้! ขอร้องหล่ะอย่าเข้าใกล้ร้านของข้าอีกเลย พังสิ้นไปหมดแล้ว!"
หลังคำพูดของแม่ค้าชาวบ้านที่ยืนอยู่รอบๆ ต่างขยับถอยห่างขึ้นไปอีก อวี้เสวี่ยหนิงคือตัวปัญหาที่ไม่มีใครอยากยุ่งเกี่ยว แม้จะเป็นบุตรสาวเจ้าเมือง แต่ชาวบ้านต่างปฏิบัติกับนางราวกับเป็นตัวร้ายที่ไม่สมควรมีอยู่ในในโลกใบนี้
ไม่ใช่เพียงเพราะพิธีบวงสรวงเจ้าวารีที่นางเคยทำพังไป แต่เพราะทุกครั้งที่นางพยายามช่วยงาน มักเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นเสมอ
ข้าวของเสียหายบ้าง ภาชนะตกแตก หรือกระทั่งบ้านเรือนบางหลังพังลงเมื่อมีนางเข้าไปเกี่ยวข้อง
อวี้เสวี่ยหนิงมองไปรอบๆ พลางถอนหายใจอย่างปลงตก รู้ดีว่าไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน ชาวบ้านก็ยังคงมองนางเป็นตัวปัญหาและไม่อาจลดความกลัวที่มีต่อนางได้
ระหว่างที่อวี้เสวี่ยหนิงเดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายอยู่นั่นเอง เสียงของคนเฒ่าคนแก่ที่นั่งรวมกลุ่มพูดคุยกันบริเวณริมแม่น้ำก็ดึงดูดความสนใจของนาง
“เจ้าเคยได้ยินตำนานของศาลเจ้าหลงซานหรือไม่?” เสียงของชายชราคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า
“ที่ลึกเข้าไปในป่าฝั่งทิศตะวันตกใช่หรือไม่? ข้าเคยได้ยินว่ามันเป็นที่สถิตของมังกรทิศประจิมผู้ยิ่งใหญ่ ผู้มีพลังในการควบคุมน้ำและหมอก หากใครไปกราบไหว้ ขอพรอย่างจริงใจ มังกรอาจจะช่วยดลบันดาลให้ฝนตกลงมาได้” ชายชราอีกคนตอบกลับ ดวงตาของเขามองไปยังฝั่งทิศตะวันตกของป่า
อวี้เสวี่ยหนิงมองชายชราที่พูดท้าทายด้วยแววตาเย้ยหยันเล็กน้อย ริมฝีปากของนางกระตุกยิ้มเบา คำพูดเหล่านี้ทำให้อวี้เสวี่ยหนิงแค่นหัวเราะในใจ
“ศาลเจ้าหลงซานอย่างนั้นหรือ? ข้าไม่เชื่อหรอกว่ามังกรมีจริง จะให้ข้ากราบไหว้ขอพรเหมือนพวกเจ้าก็คงไม่มีวัน” นางพึมพำด้วยน้ำเย้ยหยัน
ชายชราเลื่อนสายตาจากทิศทางของศาลเจ้ามาหยุดที่อวี้เสวี่ยหนิง จากนั้นจึงแค่นหัวเราะอย่างเย็นชา
“เจ้าว่าศาลเจ้าหลงซานเป็นเพียงเรื่องเล่าไร้แก่นสาร แต่นั่นก็เพราะเจ้าไม่มีความกล้าพอที่จะไปทดสอบด้วยตนเองต่างหากล่ะ หรือว่าเจ้ากลัวว่าตำนานจะกลายเป็นจริงขึ้นมา?”
อวี้เสวี่ยหนิงยืดคอตรง ดวงตาสีอำพันของนางจ้องกลับไปด้วยความมุ่งมั่น “ท่านหมายความว่าอย่างไร? ข้าแค่ไม่คิดหลงงมงายในสิ่งไร้สาระเช่นนี้!”
นางแค่นหัวเราะพร้อมยกคางขึ้นสูง “ท่านคิดว่าข้ากลัวหรือ? ก็แค่ศาลเจ้าลึกลับกลางป่า ข้าไม่กลัวเรื่องพวกนั้นหรอก”
ชายชราแสยะยิ้มก่อนกล่าวเพื่อจี้จุดในใจของอวี้เสวี่ยหนิง
“หรือว่าเจ้ารู้อยู่ในใจว่ามังกรแห่งทิศประจิมน่ะมีจริง… และบางทีเขาอาจจะยังคงโกรธแค้นเจ้า ที่บังอาจลบหลู่และทำลายพิธีศักดิ์สิทธิ์ เจ้ากล้าพอจะไปหาและขอขมามังกรหรือไม่ล่ะ?”
ข้าไม่เชื่อว่าเรื่องพวกนี้เป็นจริง ข้าจะพิสูจน์ให้คนอย่างท่านเห็นว่ามังกรหรือเทพเจ้าไม่สามารถข่มขวัญข้าได้
อวี้เสวี่ยหนิงสบตาชายชรา “ได้ ข้าจะไปศาลเจ้าหลงซาน ทุกคนจะได้รู้เสียทีว่าไม่มีมังกรหรือเทพเจ้าหน้าไหนที่สามารถช่วยมนุษย์ได้จริง!”
Related chapters
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร เขาหลงซาน
อวี้เสวี่ยหนิงยืนจัดข้าวของเตรียมพร้อมกับหันไปมองหลินจื่อเฟยที่ยืนอยู่ข้างกัน แต่ตอนนี้สหายของนางดูอึดอัดเล็กน้อย มองไปรอบๆ ราวกับกำลังหาทางเลี่ยงอย่างไรอย่างนั้น“อาเฟย ไปกับข้าเถอะ ข้าไม่อยากไปคนเดียว”หลินจื่อเฟยชะงักนิดหน่อย ก่อนจะสบตาและแสร้งถอนหายใจเสียงเบา “อาหนิง ข้าพึ่งนึกได้ว่าข้ายังต้องเตรียมของอีกหลายอย่างนะ… เสบียงหรืออุปกรณ์ก็ยังไม่ครบเลย”อวี้เสวี่ยหนิงแอบขำเล็กน้อย เพราะเห็นความกังวลที่ร่างบางพยายามซ่อนแต่ไม่ว่าอย่างไรมันก็ซ่อนไม่มิด“เจ้ากลัวผีล่ะสิ หลินจื่อเฟย?” อวี้เสวี่ยหนิงยิ้มอย่างรู้ทัน หลินจื่อเฟยสะดุ้งเล็กน้อย รีบหัวเราะกลบเกลื่อน พลางกอดอกและทำหน้าครุ่นคิด “ใครว่าข้ากลัว ข้าก็แค่…ไม่ชอบอากาศหนาว ในป่าอากาศหนาวจะตายไป เจ้าไม่หนาวหรือสหาย”อวี้เสวี่ยหนิงส่ายหัว “ถ้าอย่างนั้นข้าจะล่งหน้าไปก่อน เจ้าเตรียมตัวเสร็จเมื่อไหร่ก็ตามข้ามาก็ได้”หลินจื่อเฟยยิ้มเจ้าเล่ห์ รู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องตามสหายไป “ได้เลย อาหนิง ไว้ข้าเตรียมตัวพร้อมเมื่อไหร่จะตามไป…” แต่ในใจนั้นนางกำลังแอบขอโทษขอโพย“ข้าน่ะกลัวผีจะตาย ข้าไม่ยอมเดินป่าเด็ดขาด นั่งเล่นหมากล้มกับชาวบ้านอยู่ที่นี่ยังจะส
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร พรากดวงชะตาแห่งมังกร
ท่ามกลางป่าทึบที่ปกคลุมด้วยหมอกเบาบาง ตรงหน้าของอวี้เสวี่ยหนิงคือศาลเจ้าสีขาวสว่าง ตกแต่งด้วยหยกเขียวอ่อนและเส้นขอบทองคำที่วิจิตรบรรจง ทุกมุมมองเปี่ยมด้วยความงามที่ดูแปลกตา ทว่าให้ความรู้สึกเงียบเหงาและลึกลับในเวลาเดียวกัน คล้ายกับสถานที่ที่ไม่ค่อยมีผู้ใดเข้ามาเยือนนานแล้ว บรรยากาศโดยรอบเย็นสงัด ลมที่พัดผ่านเบา ๆ ยิ่งทำให้รู้สึกถึงความลึกลับของสถานที่แห่งนี้นางเดินเข้าไปในเขตของศาลเจ้า ทอดสายตามองรายละเอียด หยกเขียวที่ประดับตามเสาหินฉายแสงระยับท่ามกลางหมอก บางจุดยังมีเถาวัลย์เลื้อยประดับไว้ตามธรรมชาติ บ่งบอกว่าที่แห่งนี้ผ่านกาลเวลามาอย่างยาวนานอวี้เสวี่ยหนิงเดินสำรวจรอบศาลเจ้า ตะโกนเรียกหาผู้คน “มีใครอยู่ที่นี่ไหม?” เสียงที่สะท้อนกลับมามีเพียงความเงียบ นางถอนหายใจ พึมพำกับตัวเองเบา ๆ อย่างหงุดหงิด “บอกแล้วว่าพวกชาวบ้านเพ้อเจ้อ…”ขณะที่อวี้เสวี่ยหนิงกำลังจะหันหลังกลับ พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับแสงวาววับบางอย่าง มันส่องประกายออกมาจากฐานของรูปปั้นมังกรหินหยกที่ถูกแกะสลักอย่างงดงาม นางหยุดยืนมองด้วยความสงสัย ก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้ แสงสีน้ำเงินสดใสส่องออกมาจากช่องใต้ฐานรูปปั้นมังกรอวี้เสวี
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร หรือจะเป็นนาง
จู่ๆ หลงอวี่รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ผิดปกติ ราวกับพลังบางอย่างที่ว่ายวนอยู่ในร่างกายกำลังแผ่วลงอย่างผิดธรรมชาติ ทันใดนั้น เขาสัมผัสได้ถึงกระแสความเยียบเย็นแทรกเข้ามาในร่างกาย คล้ายเตือนถึงเหตุร้ายที่กำลังก่อตัวขึ้น ความรู้สึกไม่สบายใจแผ่ไปทั่วจนเขาต้องขบกรามแน่นไห่เฟิงที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องด้านในหลังจากเสร็จกิจกับนางฟ้าน้อย แต่ทันทีที่เห็นสีหน้าของหลงอวี่ เขาก็หยุดชะงัก รอยยิ้มค่อยๆ เลือนหายไป"มีอะไรเกินขึ้นหรือ สหาย?" ไห่เฟิงถามพลางจ้องมองสหายสนิทอย่างผิดสังเกตหลงอวี่ส่ายหน้าช้าๆ "ไม่แน่ใจ... แต่ข้ารู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น ราวกับพลังของข้าถูกกรีดออกไปทีละนิด"หลงอวี่พยายามรวบรวมพลังเพื่อแปลงกายและเหาะขึ้นไป เขาขมวดคิ้ว พลางสังเกตได้ว่าพลังบางอย่างในร่างกายร่วงโรยลงทีละน้อยจนเขาไม่อาจขยับได้ตามใจนึก แล้วความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว“หินดวงชะตาของข้า…”ไห่เฟิงที่ยืนอยู่ข้างกันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขารู้ดีว่าหินดวงชะตามีความสำคัญขนาดไหน มันไม่ใช่ของที่จะหายไปง่ายดายเช่นนั้น ถ้าไม่มีดวงชะตาผูกกันจะไม่สามารถของเห็นมันหรือหยิบจับมันได้ สีหน้าของไห่เฟิงเต็มไปด้วยความกังวล
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร เป็นเจ้านี่เอง
หลังจากภัยแล้งอันยาวนาน ในที่สุดฝนก็โปรยปรายลงมา อวี้เสวี่ยหนิงกลับมาถึงเมืองไป๋หลินท่ามกลางความชุ่มฉ่ำของสายฝน ชายชราผู้เคยท้าทายนางให้ไปที่ศาลเจ้าหลงซานยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มชาวบ้าน ใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างภาคภูมิใจ เขาเปล่งเสียงดังออกมาอย่างตื่นเต้นจนดังไปทั่วหมู่บ้าน“เห็นหรือไม่ ข้าเคยบอกแล้วว่าศาลเจ้าหลงซานศักดิ์สิทธิ์เพียงใด นางไปขอพรแล้วฝนก็ตกจริงๆ อย่างที่พวกเจ้าทุกคนเห็น!”ชาวบ้านหันไปมองชายชรา บ้างก็พยักหน้ารับคำพูดอย่างเชื่อถือ บางคนแม้จะยังไม่แน่ใจ แต่เมื่อเห็นว่าฝนตกลงมาหลังจากการเดินทางของอวี้เสวี่ยหนิง ทุกคนก็เริ่มพูดคุยถึงความศักดิ์สิทธิ์ของศาลเจ้า เสียงกระซิบเกี่ยวกับอำนาจลึกลับและการขอพรของอวี้เสวี่ยหนิงที่ศาลเจ้าหลงซานนั้นค่อยๆ แพร่กระจายไปทั่วหมู่บ้าน ผู้คนต่างหันมามองนางด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป บางคนเต็มไปด้วยความชื่นชม ขณะที่บางคนยังคงมีแววสงสัย ทว่าทุกคนต่างตระหนักว่านางอาจมีส่วนสำคัญที่ทำให้ฝนตกลงมาหลังจากช่วงเวลาแห่งความแห้งแล้งที่ยาวนานพวกเขาพากันนำถังและโอ่งออกมาเก็บน้ำฝนเพื่อตุนไว้ แต่ทว่าดินที่แห้งแตกจากความแห้งแล้งนั้นกลับทำให้น้ำซึมลงสู่พื้นดินอย่างรวดเร็ว แ
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร ความขัดแย้ง
ในห้องโถงที่มืดสลัว อวี้เสวี่ยหนิงกำลังยืนเผชิญหน้ากับอวี้เจียหรงบิดาของนางหลังจากที่กลับมาจากการช่วยชาวบ้านทำที่เก็บน้ำ โดยมีฮูหยินอวี้ผู้เป็นแม่เลี้ยงที่นางเกลียดชังนั่งอยู่ข้างกัน ใบหน้าของฮูหยินอวี้ฉายแววเยาะเย้ยขณะที่กำลังเสริมคำพูดของสามีนางอย่างจงใจ“ท่านพี่ ลูกสาวของเรายิ่งดื้อรั้นเช่นนี้ ข้าเกรงว่าชื่อเสียงของครอบครัวจะป่นปี้เสียก่อนที่นางจะหาคู่ได้พอดี ท่านพี่มีอะไรก็พูดกับนางตรงๆเถอะเจ้าค่ะ” คำพูดนั้นทำให้อวี้เสวี่ยหนิงรู้สึกร้อนรุ่มในอกยิ่งขึ้น“ข้าไม่ต้องการออกเรือน! ท่านพ่อไม่เข้าใจหรือ?” อวี้เสวี่ยหนิงตะโกนออกมาด้วยเสียงกร้าว ดวงตาของนางเป็นประกายแข็งกร้าวด้วยโทสะ ก่อนที่มือจะสะบัดปัดของตกแต่งบนโต๊ะให้ตกลงแตกกระจาย “เพล้ง!” เสียงแก้วแตกดังสะท้อนก้องทั่วห้อง อวี้เจียหรงผงะเล็กน้อย ขณะที่ฮูหยินแสร้งทำท่าตกใจ แต่ริมฝีปากของนางกลับเผยรอยยิ้มบางที่แฝงความพอใจ “หนิงเอ๋อร์!” อวี้เจียหรงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้ม หวังจะควบคุมสถานการณ์ แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ อวี้เสวี่ยหนิงก็ชี้หน้าฮูหยินอวี้ด้วยสายตาที่เดือดดาล“เป็นเจ้านี่เองนางโลมแพศยา ที่คอยยุแยงทุกอย่าง ทำให้ท่านพ่อตั
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร หัวใจเย็นชา
อวี้เสวี่ยหนิงวิ่งออกมาจากบ้านด้วยความหงุดหงิดจนถึงป่าที่เงียบสงบ นั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่พลางโยนก้อนหินเพื่ออารมณ์ที่กำลังปะทุอยู่ภายในอก หลังจากโยนก้อนหินเล่นไปหลายครั้ง จิตใจของนางเริ่มสงบลงบ้าง“แม่นางน้อย ใยเจ้ามานั่งโยนหินเล่นที่นี่ เจ้ามีสิ่งใดในใจหรือไม่?” เสียงทุ้มเยือกเย็นดังขึ้นจากที่ไม่ไกลนัก มันช่างเย็นชา แต่กลับมีเสน่ห์ที่ทำให้นางต้องหันไปมองอวี้เสวี่ยหนิงหันตามเสียงไป แทบหยุดหายใจ นักพรตหนุ่มผู้มีรูปลักษณ์งดงามดั่งเทพเซียนยืนอยู่ตรงหน้า เขามีใบหน้าคมคาย ผมยาวดำสีหมึกสนิทพลิ้วไหวตามลม และดวงตาสีอำพันที่จับจ้องมาที่นางราวกับจะอ่านใจ นางอดคิดไม่ได้ว่านี่เป็นมนุษย์จริงหรือเป็นเทพเซียนที่แปลงกายมาดวงตาสีอำพันคู่นั้นทำให้อวี้เสวี่ยหนิงนั้นแทบลืมหายใจ สายตาที่เขาจ้องมองมาราวกับสามารถทะลุผ่านความรู้สึกที่ปกปิดอยู่ในใจของนางได้ ทุกอย่างรอบข้างดูเหมือนจะเงียบสงบลงชั่วขณะ และหัวใจของหญิงสาวก็เต้นผิดจังหวะโดยไม่ทันตั้งตัวแต่ความรู้สึกที่แฝงแววหลงใหลนั้นกลับถูกดับลงอย่างรวดเร็วด้วยความโมโหที่ยังคงก้องอยู่ในอก ความโกรธที่บิดาและแม่เลี้ยงพยายามจับนางแต่งงานยังไม่จางหาย อวี้เสวี่ยหนิงขบก
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร ท่ามกลางสายฝน
หลงอวี่ไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงมองนางด้วยสายตาที่แฝงความห่วงใยโดยที่ตัวเขาเองก็ไม่อาจเข้าใจได้ว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนั้นกับคนตรงหน้า“เจ้าจะรู้สึกอย่างไรถ้าหากว่าวันหนึ่งเจ้ากลับมีพลังอำนาจบางอย่างที่ไม่อาจควบคุมได้ และพลังนั้นอาจจะก่อให้เกิดภัยแก่ตนเองและผู้อื่นได้ เจ้าจะยอมละทิ้งมันไปหรือไม่เมื่อวันนั้นมาถึง?”“พลังอันใดกันที่ข้าจะมี? หากข้ามีพลังยิ่งใหญ่ถึงขั้นก่อภัยได้จริง ชาวบ้านคงคลานมากราบแทบเท้าแล้วมั้ง! แต่ในเมื่อไม่มีใครรู้ว่าข้าเป็นใคร ข้าก็ไม่จำเป็นต้องปล่อยอะไรทิ้งไป เพราะถือมันเป็นพลังของข้า…แล้วท่านล่ะ มาถามข้าทำไม หรือว่าท่านคิดว่าตัวเองเป็นนักพรตผู้ศักดิ์สิทธิ์จนถึงขั้นมาสั่งสอนคนอย่างข้าหรือ”หลงอวี่รู้ดีว่าการทำให้นางเข้าใจและยอมคืนดวงชะตานั้นจะไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ส่วนอวี้เสวี่ยหนิงนั้นกลับสะบัดหน้าหนีพลางแสดงท่าทีไม่แยแสต่อคำพูดของหลงอวี่และเดินจากไปหลงอวี่และไห่เฟิงในคราบนักพรตไร้สังกัดพากันเข้าพักอาศัยในกระท่อมร้างท้ายเมือง กระท่อมที่ดูเก่าแก่ถูกปกคลุมด้วยเถาวัลย์และไม้ผุจนดูราวกับเป็นส่วนหนึ่งของป่าโดยรอบ เสียงใบไม้เสียดสีกันเบาๆ จากสายลมที่พัดผ่านทำให้เกิดบรรยากาศ
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร บททดสอบ
ในจวนของเจ้าเมืองไป๋หลิน บรรยากาศเต็มไปด้วยความคึกคัก ชาวบ้านหลายคนมารวมตัวกันที่ลานหน้าจวนเพื่อพูดคุยถึงเหตุการณ์ฝนตกครั้งล่าสุดที่ชุ่มฉ่ำไปทั่วเมืองในกลุ่มชาวบ้านนั้นกลับมีนักพรตหนุ่มสองคนที่ดูสง่างามแต่แปลกตาเข้าร่วมด้วย หลงอวี่และไห่เฟิงยืนพูดคุยกับเจ้าเมืองอวี้เจียหรง ใบหน้าของหลงอวี่ดูเยือกเย็นและน่าเกรงขาม ขณะที่ไห่เฟิงกลับแสดงท่าทีเป็นมิตรและมีชีวิตชีวามากกว่าทำให้ชาวบ้านและคนของเจ้าเมืองเลือกที่จะมาปรึกษาเขาแทน“ด้วยความแปลกประหลาดของฝนที่ตกลงมาอย่างไม่คาดคิด ข้าเห็นว่าการจัดพิธีบวงสรวงเพื่อแสดงความขอบคุณต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์เป็นสิ่งที่ควรทำอย่างยิ่ง”ไห่เฟิงกล่าวโดยมีหลงอวี่ที่ยืนอยู่ข้างกัน“และข้าเองก็ยังมีความเห็นว่า นักพรตที่มากด้วยประสบการณ์เช่นสหายของข้าคนนี้ เหมาะสมที่สุดที่จะเป็นผู้ทำพิธีมากที่สุด พวกท่านว่าอย่างไรกันบ้าง”อวี้เจียหรงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพยักหน้าช้าๆ “นั่นเป็นความคิดที่ดีมากท่านนักพรต ข้าต้องขอรบกวนพวกท่านแล้ว”ไห่เฟิงแอบยิ้มพึงพอใจเมื่อเห็นทุกอย่างเริ่มเข้าทาง แต่ไม่ทันไร เสียงฝีเท้าของอวี้เสวี่ยหนิงดังขึ้นมา“ท่านพ่อ ทำไมถึงต้องมีการทำพิธีบวงสรว
Latest chapter
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร รักนิรันดร์
อวี้เสวี่ยหนิงเริ่มฝึกฝนการบำเพ็ญเพียรทุกวันโดยมีหลงอวี่คอยแนะนำและช่วยเหลือ บางครั้งเมื่อเสวี่ยหนิงเหนื่อยอ่อนจากการฝึก หลงอวี่ก็จะยื่นน้ำชาถ้วยเล็กให้กับนาง“พักสักหน่อยเถอะหนิงเอ๋อร์ ฝึกหนักไปเจ้าจะเหนื่อยล้า” เสวี่ยหนิงรับจอกน้ำชามาจิบเบาๆ ก่อนจะเงยหน้ามองเขาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน“ข้ารู้… ขอบใจที่อยู่ข้างข้าเสมอ อวี่เอ๋อร์”นอกจากการทำสมาธิเพื่อฝึกวิชาเซียนแล้ว พวกเขายังทำการบำเพ็ญเพียรคู่โดยการซวงซิวกันเพื่อผสมผสานของพลังหยินและหยาง ช่วยให้เกิดความกลมกลืนและเสริมพลังของกันและกัน“หนิงเอ๋อร์ เจ้างามมาก” ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ส่องกระทบลงมายังลาดไหล่ขาวเนียนที่กำลังนั่งสางผมอยู่หน้ากระจก เขาไม่สามารถละสายตาออกไปจากร่างบางได้เลยส่วนอวี้เสวี่ยหนิงที่ได้ยินดังนั้น ลอบมองสามีของนางผ่านกระจก สายตาของทั้งสองสบกัน ก่อนที่จะรู้ตัวร่างบางของนางก็ถูกอุ้มขึ้นมาและพาไปยังเตียงนอนและวางนางลงอย่างแผ่วเบาใบหน้างามขึ้นสีแดงระเรื่อ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีนางก็ยังไม่ชินกับใบหน้าที่งดงามของคนตรงหน้าเสียที“อวี่เอ๋อร์”“ขอบคุณที่เจ้ากลับมา ไม่ว่าจะสืออิ่งหรือเสวี่ยหนิงแต่เจ้าก็คือเจ้า ขอบคุณที่เจ้ารักและมอบ
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร การลาจาก
"หนิงเอ๋อร์" หลงอวี่กระซิบเสียงนุ่มเบาข้างหูของหญิงสาว “ข้าเข้าใจ... หากเจ้าต้องการเลือกเส้นทางของตนเอง เจ้าเป็นคนเดียวที่รู้หัวใจตัวเองดีที่สุด”“อวี่เอ๋อร์...”“หนิงเอ๋อร์ ไม่ว่าจะเลือกเส้นทางไหน ข้าก็จะอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ ”อวี้เสวี่ยหนิงหันมองหลงอวี่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสับสน "ข้าเคยคิดว่าชีวิตที่ได้อยู่กับท่านพ่อก็เพียงพอแล้ว แต่เมื่อได้พบท่าน ข้ากลับรู้สึกว่ามีอีกเส้นทางที่เรียกร้องให้ข้าเดินไป"หลงอวี่กระชับมือของนาง "เจ้ารู้หรือไม่ว่าการที่เจ้ามีโอกาสเป็นเซียนนั้นไม่ใช่เรื่องที่ใครๆ จะได้สัมผัส หากเจ้าเลือกที่จะเดินเส้นทางนี้ ข้าสัญญาว่าข้าจะอยู่ข้างเจ้าเสมอ มิใช่ว่าเจ้าจะกลับมาหาท่านพ่อของเจ้าไม่ได้อีกเสียหน่อย"นางพยักหน้าอย่างช้าๆ "ข้ารู้... แต่ท่านพ่ออาจจะเสียใจที่ข้าต้องจากท่านไปไกล ข้ายังมีหลายสิ่งที่ยังไม่ได้ตอบแทน และข้าไม่รู้ว่าจะบอกท่านอย่างไรดี"ในขณะนั้นเอง อวี้เจียหรงก็ปรากฏกายออกมาจากเงามืด เมื่อเขาได้ยินถึงความตั้งใจของบุตรสาว ดวงตาที่เคยเข้มแข็งก็สั่นไหวเล็กน้อย"หนิงเอ๋อร์... หากการเลือกเส้นทางนี้คือความสุขของเจ้าพ่อก็จะสนับสนุนอย่างเต็มที่ เจ้าต
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร เผชิญหน้าครั้งสุดท้าย 2/2
ในช่วงวินาทีที่ม่อหลี่พุ่งเข้าหาอวี้เสวี่ยหนิงด้วยความโกรธที่ถูกหญิงสาวหลอกล่อจนมังกรที่ตนอุตส่าห์ปลุกขึ้นมาถูกผนึกลงอีกครั้งหลินจื่อเฟยที่เป็นเพียงคนธรรมดาก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่คาดคิด นางกระโจนเข้าสู่ลานพิธีอีกครั้ง พลางผลักอวี้เสวี่ยหนิงให้พ้นรัศมีการโจมตีของม่อหลี่“ข้าไม่ยอมให้เจ้าทำร้ายสหายของข้าหรอกนะ นางมารร้าย!” หลินจื่อเฟยพุ่งเข้าไปขวางม่อหลี่ทันที ในใจไร้ซึ่งความกลัวใดๆสายตาของหลินจื่อเฟยประสานกับไห่เฟิงที่อยู่ใกล้ที่สุด ราวกับส่งสัญญาณให้เขาช่วยหลอกล่อม่อหลี่อีกแรงไห่เฟิงสบตานางเพียงเสี้ยววินาที ความเงียบกลับหนักแน่นอย่างน่าประหลาด ก่อนที่เขาจะรู้ตัวรอยยิ้มจางๆ ก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา ดวงตาที่เคยคมดุดันอ่อนลงอย่างไม่คาดคิด ขณะที่เขามองหลินจื่อเฟย ราวกับว่าเขาจะเผลอลืมทุกสิ่งรอบตัวไปเสียแล้ว“ตั้งสติหน่อยสิ ท่านนักพรต!”“ข้าขอโทษ...แม่นางน้อย ข้าจะทำเดี๋ยวนี้แหละ”ไห่เฟิงส่งคลื่นวารีโจมตีใส่ม่อหลี่ นางจึงเสียสมดุล ท่ามกลางแรงกดดันจากการโจมตีประสานของไห่เฟิงและหลงอวี่ไห่เฟิงเคลื่อนไหวอย่างปราดเปรียว เขาร่ายกระแสพลังน้ำด้วยฝ่ามือข้างหนึ่งส่งกระแสวารีโถมเข้าใส่ม่อหลี่ นา
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร เผชิญหน้าครั้งสุดท้าย 1/2
หลงอวี่ไม่รั้งรอให้ม่อหลี่ทำการปลุกมังกรฉินเฟิงจนเสร็จสิ้น เขาและไห่เฟิงพุ่งเข้าจู่โจมพร้อมกัน รัศมีพลังของพวกเขาประสานกันจนเปล่งแสงราวสายฟ้าฟาดไห่เฟิงเริ่มโจมตีด้วยกระบวนท่าที่รวดเร็วและใช้พลังลมกรรโชกที่รุนแรง ทำให้ม่านพลังรอบตัวม่อหลี่สั่นสะท้าน รอยร้าวค่อยๆ ปรากฏขึ้นตามแนวพลังที่ม่อหลี่สร้างขึ้นเพื่อป้องกันตัวขณะที่หลงอวี่ควบคุมกระแสน้ำพุ่งเป็นเกลียวรอบลานพิธีเพื่อล้อมม่อหลี่ไว้ไม่ให้หลบหนีม่อหลี่หันมาแสยะยิ้มใส่ ขณะที่การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด ม่อหลี่ได้ซ่อนแผนการอันร้ายกาจไว้ระหว่างที่หลงอวี่และไห่เฟิงมุ่งโจมตีและพยายามป้องกันไม่ให้นางหลบหนี ม่อหลี่ก็แอบร่ายมนตร์ต้องห้ามบทหนึ่งที่นางได้ศึกษาจากคัมภีร์โบราณ นางร่ายมนตร์นี้อย่างเงียบเชียบโดยใช้เลือดของนางเอง สร้างพันธะระหว่างตัวนางและมังกรโบราณ“พวกเจ้า…คิดว่าข้านั้นมีแค่ตัวคนเดียวหรือ?”เลือดของม่อหลี่หยดลงบนพื้นและซึมลงในดิน บิดเบี้ยวเป็นลวดลายประหลาดที่เชื่อมโยงเข้ากับผนึกโบราณที่กำลังแตกออกทันใดนั้นเสียงกัมปนาทดังก้องทั่วลานพิธี ผนึกโบราณที่บิดเบี้ยวกลับแตกออก กลิ่นอายมืดดำเย็นเยียบแผ่ซ่านออกจากรอยร้าวที่ขยายตัว ก้อนห
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร ให้อภัย
อวี้เถียนเถียนมองดูอวี้เสวี่ยหนิงและหลงอวี่ที่เคียงข้างกัน ประคับประคองและบอกรักกันอย่างจริงใจ ภาพนั้นยิ่งทำให้นางปวดใจมากความอิจฉาและความเกลียดชังที่เคยฝังลึกพลันสลายไป แทนที่ด้วยความรู้สึกผิดและสำนึกในสิ่งที่ได้ทำลงไป"นี่ข้าทำอะไรลงไป…ข้าไม่อยากเป็นคนเลวเลยสักนิด"อวี้เถียนเถียนพึมพำด้วยเสียงสั่น ก่อนจะตัดสินใจรวบรวมความกล้าและวิ่งไปผลักม่อหลี่ที่กำลังใช้สมาธิเปิดประตูนรกม่อหลี่เซไปเล็กน้อยเมื่อถูกผลัก จนประตูที่นางกำลังเปิดกลับหยุดชะงักก่อนที่จะปิดลงอีกครั้ง ความโกรธพลุ่งพล่านในดวงตาของม่อหลี่"เจ้าบังอาจขัดขวางข้าอย่างนั้นหรือ? ทำแบบนี้แล้วข้าจะปล่อยเจ้าไปหรือ?" ม่อหลี่เอ่ยเสียงกร้าว มือข้างหนึ่งยกขึ้นหมายจะทำร้ายอวี้เถียนเถียนอวี้เสวี่ยหนิงเห็นเหตุการณ์นั้นจึงรีบเข้าไปยืนขวางหน้าอวี้เถียนเถียน" เจ้าเกลียดน้องสาวของเจ้ามาตลอดไม่ใช่หรือ แล้วจะปกป้องมันทำไม?"อวี้เสวี่ยหนิงหันมองอวี้เถียนเถียนด้วยแววตาอ่อนโยนที่นางเองไม่เคยคาดคิดจะมี"เพราะข้ารู้แล้วว่าการปล่อยวางความแค้นคือหนทางเดียวที่จะนำไปสู่ความสงบ ข้าไม่ต้องการเห็นการสูญเสียอีกแล้ว แม้ว่าข้าจะเคยโกรธและเกลียดพวกเขามาก แต่
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร คืนดวง
“เถียนเอ๋อร์ เจ้าทำสิ่งใดลงไปเจ้ารู้ตัวหรือไม่” อวี้เจียหรงเอ่ยด้วยความเสียใจ แม้จะรู้ดีว่าเขาเองเป็นต้นเหตุของความบาดหมางนี้ เพราะเป็นเขาที่รักบุตรทั้งสองไม่เท่ากัน ทำให้พวกนางต้องผิดใจกันมาตลอดอวี้เถียนเถียนหลับตาลง ดวงตาของนางแดงก่ำ น้ำตาเอ่อไหลออกมาราวกับปิดกั้นความรู้สึกไม่ไหวอีกต่อไป“ท่านพ่อ แล้วท่านเคยรักข้าบ้างหรือไม่? ท่านเอาแต่ตามใจพี่สาวจนข้านั้นเหมือนคนไร้ตัวตน ข้าโตมาใต้เงาของนาง ท่านรักบุตรทั้งสองไม่เท่ากัน ท่านทำให้ข้ารู้สึกเหมือนไม่เคยเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเลย”นางกลืนสะอื้นลงคอแล้วกล่าวต่อ “แม้แต่มารดาของข้าเอง นางไม่ได้สนใจความรู้สึกของข้าด้วยซ้ำ วันๆ เอาแต่พร่ำเรื่องสมบัติ เรื่องวิธีการที่จะครอบครองทรัพย์สินของท่าน นางไม่เคยให้ข้ารู้สึกว่าข้ามีคุณค่าเพียงพอสำหรับนาง”“เถียนเอ๋อร์ แม่ขอโทษ” ฮูหยินอวี้ตกใจเป้นอย่างมากกับคำพูดของบุตรสาว ที่ผ่านมานางถูกความโลภเข้าครอบงำจนเผอทำร้ายจิตใจของบุตรสาวโดยที่ไม่รู้ตัว“ข้าเพียงแค่อยากให้ใครสักคนรักข้า สักครั้งหนึ่ง...แต่แม้แต่ท่านนักพรตหลงอวี่ก็ไม่เคยแลข้าเลย ข้าทำทุกอย่างเพื่อให้เขามองมาที่ข้า ให้เขาสนใจในตัวข้า แม้จะเป็นเ
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร แย่งชิง
ในที่สุดก็ถึงเวลาทำพิธี หลงอวี่ยืนอยู่ท่ามกลางลานพิธี เขาเริ่มสวดบทสวดซึ่งถ้อยคำและน้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นราวกับว่าเขากำลังปลุกพลังบางอย่างให้ตื่นขึ้นเพื่อต่อต้านอำนาจชั่วร้ายที่อาจคืบคลานเข้ามาข้างกายของเขา ไห่เฟิงเองก็จับจ้องไปรอบๆ ราวกับพยายามมองหาสิ่งที่ซ่อนเร้นอยู่ภายใต้เงามืด“ข้ารู้สึกได้...เหมือนมีสายตากำลังจับจ้องพวกเราอยู่”หลงอวี่หยุดชั่วครู่ ก่อนจะหันไปสบตากับไห่เฟิง ทั้งสองเพียงพยักหน้าให้กันเบาๆ โดยไม่ต้องเอ่ยคำใดแม้พิธีกรรมนี้จะถูกกล่าวขานว่าเป็นการเรียกฝนให้เมืองไป๋หลินรับพรแห่งความอุดมสมบูรณ์ตามฤดูกาล แต่ในสายตาของพวกเขาทั้งสอง การประกอบพิธีนั้นมีจุดประสงค์ที่ลึกซึ้งกว่านี้ทั้งสองรู้ดีว่าเมื่อเสียงสวดโบราณของพวกเขาจบลง มันไม่เพียงเพื่อทำให้ท้องฟ้าสงบตามที่กล่าวไว้เท่านั้น แต่มันยังช่วยเสริมแรงผนึกอันซับซ้อนที่กักขังบางสิ่งที่อยู่ใต้พื้นที่พวกเขากำลังเหยียบอยู่ สิ่งชั่วร้ายที่ไม่ควรถูกปลุกขึ้นมาจู่ๆ สายลมที่กลับพัดแรงขึ้น เมฆมืดเข้าครอบคลุมท้องฟ้าทันที ทุกคนในลานพิธีพากันมองไปรอบด้านด้วยความหวาดหวั่นม่อหลี่ปรากฏตัวออกจากเงามืด ร่างของนางโอบล้อมด้วยไอมืดที่หนาแน่
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร พิธีกรรม
หลังจากดำเนินแผนการได้สำเร็จลุล่วงไอวี่เถียนเถียนก็รีบกลับเข้าห้องนอนของนางทันที โดยหวังว่าจะไม่มีใครเห็นนางวิ่งออกมาจากห้องนอนของพี่สาวร่างบางยอบกายลงนอนกับเตียงนุ่ม พลางคิดถึงใครบางคนที่นางแอบคะนึงหามาได้สักพักวันหนึ่งในยามที่ฝนโปรยปราย อวี้เถียนเถียนได้ขออนุญาตจากมารดาออกมาเที่ยวเล่นตามประสาเด็กสาวที่เพิ่งพ้นวัยปักปิ่นมาไม่นานขณะนั้นเอง นางเห็นอวี้เสวี่ยหนิงกำลังช่วยชาวบ้านสร้างที่เก็บน้ำฝน ทำไมพี่สาวของนางจึงสนิทกับชาวบ้านถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่นางจำได้ว่าชาวบ้านเคยรังเกียจชังพี่สาวของตนมากแค่ไหนตั้งแต่จำความได้ สตรีตรงหน้านั้นชอบทำตัวร้ายกาจต่ออวี้เถียนเถียนและมารดาของนาง ทั้งๆ ที่อวี้เสวี่ยหนิงก็ได้รับความรักจากท่านพ่อและผู้คนในจวนอย่างล้นหลาม แต่สตรีผู้นี้ก็ยังชอบทำตัวน่ารังเกียจอยู่เสมอขณะที่อวี้เถียนเถียนกำลังจะเดินจากไป ฝนที่ทำให้ถนนลื่นกลับทำให้นางเสียหลักล้มลง ทว่าก่อนที่ใบหน้าจะกระแทกพื้น ก็มีมือหนายื่นมาประคองไว้ทัน“ระวังทางเดินด้วย คุณหนูน้อย” เสียงทุ้มเอ่ยเตือนดรุณีน้อยตรงหน้าอย่างอ่อนโยนเถียนเถียนเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มผู้นั้น ก่อนจะลอบกลืนน้ำลายด้วยความตกใจ ชายหน
เมื่อสตรีเช่นข้าขโมยดวงจ้าวมังกร เงาริษยา
ม่อหลี่เดินเข้ามากลางโถงใหญ่ มือเรียวเล็กของนางกำลังถือหินผนึกเทียมสีดำสนิทก้อนหนึ่ง ขณะที่ม่อหลี่จ้องมองมัน แววตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยแผนการใหม่ที่สลับซับซ้อน นางยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางหรี่ตามองหินผนึกที่สั่นสะเทือนราวกับต้องการที่จะปลดปล่อยพลังของมันออกมาม่อหลี่เริ่มคิดถึงแผนการลวงเพื่อให้ได้มาซึ่งผนึกของสืออิ่งที่อยู่ในหินดวงชะตาของหลงอวี่ นางรุ้มาบ้างว่าอวี้เสวี่ยหนิงร่างใหม่ของสืออิ่งนั้นมีสายสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีกับครอบครัวสักเท่าไหร่ “อวี้เถียนเถียน…นางเป็นคนที่เหมาะที่สุด” ม่อหลี่พูดพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ม่อหลี่สะบัดผ้าคลุมสีดำตัดแดงของตนก่อนก้าวออกจากห้องโถง มุ่งหน้าไปยังจวนของเจ้าเมืองอวี้เจียหรงเพื่อดำเนินแผนการล่อลวงเหยื่อให้มาติดกับเมื่อมาถึงจวนของตระกูลอวี้ ม่อหลี่ค่อยๆ ก้าวเข้าไปใกล้ร่างบางที่กำลังยืนทำหน้าบึ้งตึงอยู่ในสวนอย่างเงียบเชียบ ดูท่าทางคงจะหงุดหงิดเรื่องของพี่สาวต่างมารดาเป็นแน่“แม่นางอวี้เถียนเถียน”อวี้เถียนเถียนหันมาด้วยความประหลาดใจและสงสัย “เจ้าเป็นใคร? เข้ามาที่นี่ได้อย่างไร ถ้ายังไม่หยุดเดินเข้ามาจ้าจะตะโกนเรียกคนมาช่วยเดี๋ยวนี้!”“อย่าโวยวายไป ข้ารู้
