ท้าทาย 2/2

เช้าวันหนึ่ง อวี้เสวี่ยหนิงจำใจเดินออกมาในตัวเมืองตามคำขอของบิดา ใจจริงนางไม่ได้อยากมา แต่เมื่อบิดาอ้อนวอนให้นางมาช่วยชาวบ้านที่กำลังเผชิญกับภัยแล้ง หวังให้เกิดความสมานฉันท์ระหว่างนางกับพวกเขา หญิงสาวจึงยอมทำตามอย่างไม่เต็มใจ

เมื่อมาถึงอวี้เสวี่ยหนิงก็พยายามเขาหาชาวบ้าน หวังว่าจะทำให้ชาวบ้านรู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง

นางเดินเข้าไปถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกับผู้คน หวังจะช่วยแบ่งเบาภาระหรือหาทางออกให้พวกเขา แต่ทันทีที่ชาวบ้านเห็นหญิงสาวก็พลันพากันถอยหนี บางคนหลบสายตา บางคนเร่งเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว 

“อวี้เสวี่ยหนิง นางมาทำอะไรอีก?” 

ชาวบ้านต่างพากันจ้องมองนางด้วยสายตาหวาดระแวงราวกับนางเป็นปีศาจที่อาจทำลายสิ่งใดที่ขวางหน้า

ทันใดนั้นเอง นางก็เดินไปชนแผงขายผลไม้โดยไม่ตั้งใจ ทำให้ผลไม้หล่นกระจัดกระจาย แม่ค้าร้องออกมาอย่างตกใจ รีบก้มเก็บผลไม้ด้วยใบหน้าตื่นตระหนก 

"โอ๊ย! แม่นางอวี้! ขอร้องหล่ะอย่าเข้าใกล้ร้านของข้าอีกเลย พังสิ้นไปหมดแล้ว!"

หลังคำพูดของแม่ค้าชาวบ้านที่ยืนอยู่รอบๆ ต่างขยับถอยห่างขึ้นไปอีก อวี้เสวี่ยหนิงคือตัวปัญหาที่ไม่มีใครอยากยุ่งเกี่ยว แม้จะเป็นบุตรสาวเจ้าเมือง แต่ชาวบ้านต่างปฏิบัติกับนางราวกับเป็นตัวร้ายที่ไม่สมควรมีอยู่ในในโลกใบนี้

ไม่ใช่เพียงเพราะพิธีบวงสรวงเจ้าวารีที่นางเคยทำพังไป แต่เพราะทุกครั้งที่นางพยายามช่วยงาน มักเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นเสมอ 

ข้าวของเสียหายบ้าง ภาชนะตกแตก หรือกระทั่งบ้านเรือนบางหลังพังลงเมื่อมีนางเข้าไปเกี่ยวข้อง 

อวี้เสวี่ยหนิงมองไปรอบๆ พลางถอนหายใจอย่างปลงตก รู้ดีว่าไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหน ชาวบ้านก็ยังคงมองนางเป็นตัวปัญหาและไม่อาจลดความกลัวที่มีต่อนางได้ 

ระหว่างที่อวี้เสวี่ยหนิงเดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายอยู่นั่นเอง เสียงของคนเฒ่าคนแก่ที่นั่งรวมกลุ่มพูดคุยกันบริเวณริมแม่น้ำก็ดึงดูดความสนใจของนาง

“เจ้าเคยได้ยินตำนานของศาลเจ้าหลงซานหรือไม่?” เสียงของชายชราคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแหบพร่า

“ที่ลึกเข้าไปในป่าฝั่งทิศตะวันตกใช่หรือไม่? ข้าเคยได้ยินว่ามันเป็นที่สถิตของมังกรทิศประจิมผู้ยิ่งใหญ่ ผู้มีพลังในการควบคุมน้ำและหมอก หากใครไปกราบไหว้ ขอพรอย่างจริงใจ มังกรอาจจะช่วยดลบันดาลให้ฝนตกลงมาได้” ชายชราอีกคนตอบกลับ ดวงตาของเขามองไปยังฝั่งทิศตะวันตกของป่า 

อวี้เสวี่ยหนิงมองชายชราที่พูดท้าทายด้วยแววตาเย้ยหยันเล็กน้อย ริมฝีปากของนางกระตุกยิ้มเบา คำพูดเหล่านี้ทำให้อวี้เสวี่ยหนิงแค่นหัวเราะในใจ

“ศาลเจ้าหลงซานอย่างนั้นหรือ? ข้าไม่เชื่อหรอกว่ามังกรมีจริง จะให้ข้ากราบไหว้ขอพรเหมือนพวกเจ้าก็คงไม่มีวัน” นางพึมพำด้วยน้ำเย้ยหยัน 

ชายชราเลื่อนสายตาจากทิศทางของศาลเจ้ามาหยุดที่อวี้เสวี่ยหนิง จากนั้นจึงแค่นหัวเราะอย่างเย็นชา 

“เจ้าว่าศาลเจ้าหลงซานเป็นเพียงเรื่องเล่าไร้แก่นสาร แต่นั่นก็เพราะเจ้าไม่มีความกล้าพอที่จะไปทดสอบด้วยตนเองต่างหากล่ะ หรือว่าเจ้ากลัวว่าตำนานจะกลายเป็นจริงขึ้นมา?”

อวี้เสวี่ยหนิงยืดคอตรง ดวงตาสีอำพันของนางจ้องกลับไปด้วยความมุ่งมั่น “ท่านหมายความว่าอย่างไร? ข้าแค่ไม่คิดหลงงมงายในสิ่งไร้สาระเช่นนี้!”

นางแค่นหัวเราะพร้อมยกคางขึ้นสูง “ท่านคิดว่าข้ากลัวหรือ? ก็แค่ศาลเจ้าลึกลับกลางป่า ข้าไม่กลัวเรื่องพวกนั้นหรอก”

ชายชราแสยะยิ้มก่อนกล่าวเพื่อจี้จุดในใจของอวี้เสวี่ยหนิง

“หรือว่าเจ้ารู้อยู่ในใจว่ามังกรแห่งทิศประจิมน่ะมีจริง… และบางทีเขาอาจจะยังคงโกรธแค้นเจ้า ที่บังอาจลบหลู่และทำลายพิธีศักดิ์สิทธิ์ เจ้ากล้าพอจะไปหาและขอขมามังกรหรือไม่ล่ะ?”

ข้าไม่เชื่อว่าเรื่องพวกนี้เป็นจริง ข้าจะพิสูจน์ให้คนอย่างท่านเห็นว่ามังกรหรือเทพเจ้าไม่สามารถข่มขวัญข้าได้

อวี้เสวี่ยหนิงสบตาชายชรา “ได้ ข้าจะไปศาลเจ้าหลงซาน ทุกคนจะได้รู้เสียทีว่าไม่มีมังกรหรือเทพเจ้าหน้าไหนที่สามารถช่วยมนุษย์ได้จริง!”