ท่ามกลางสายฝน

หลงอวี่ไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงมองนางด้วยสายตาที่แฝงความห่วงใยโดยที่ตัวเขาเองก็ไม่อาจเข้าใจได้ว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนั้นกับคนตรงหน้า

“เจ้าจะรู้สึกอย่างไรถ้าหากว่าวันหนึ่งเจ้ากลับมีพลังอำนาจบางอย่างที่ไม่อาจควบคุมได้ และพลังนั้นอาจจะก่อให้เกิดภัยแก่ตนเองและผู้อื่นได้ เจ้าจะยอมละทิ้งมันไปหรือไม่เมื่อวันนั้นมาถึง?”

“พลังอันใดกันที่ข้าจะมี? หากข้ามีพลังยิ่งใหญ่ถึงขั้นก่อภัยได้จริง ชาวบ้านคงคลานมากราบแทบเท้าแล้วมั้ง! แต่ในเมื่อไม่มีใครรู้ว่าข้าเป็นใคร ข้าก็ไม่จำเป็นต้องปล่อยอะไรทิ้งไป เพราะถือมันเป็นพลังของข้า…แล้วท่านล่ะ มาถามข้าทำไม หรือว่าท่านคิดว่าตัวเองเป็นนักพรตผู้ศักดิ์สิทธิ์จนถึงขั้นมาสั่งสอนคนอย่างข้าหรือ”

หลงอวี่รู้ดีว่าการทำให้นางเข้าใจและยอมคืนดวงชะตานั้นจะไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ส่วนอวี้เสวี่ยหนิงนั้นกลับสะบัดหน้าหนีพลางแสดงท่าทีไม่แยแสต่อคำพูดของหลงอวี่และเดินจากไป

หลงอวี่และไห่เฟิงในคราบนักพรตไร้สังกัดพากันเข้าพักอาศัยในกระท่อมร้างท้ายเมือง กระท่อมที่ดูเก่าแก่ถูกปกคลุมด้วยเถาวัลย์และไม้ผุจนดูราวกับเป็นส่วนหนึ่งของป่าโดยรอบ เสียงใบไม้เสียดสีกันเบาๆ จากสายลมที่พัดผ่านทำให้เกิดบรรยากาศ