ฉินเฟิง

ดวงตาของอวี้เสวี่ยหนิงเปิดขึ้นช้าๆ พร้อมกับแก้มสีแดงที่ร้อนผ่าว เผยให้เห็นความเขินอายเล็กน้อยที่ไม่อาจปกปิดได้ หลงอวี่ที่นั่งอยู่ข้างเตียงมองนางด้วยสายตาอบอุ่น ดวงตาสีอำพันของเขาสะท้อนความห่วงใยอย่างชัดเจน

“เจ็บหรือไม่?”

“ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว อวี่เอ๋อร์”

หลงอวี่คอยประคองนางให้ลุกขึ้นอย่างอ่อนโยน ท่าทีของเขาเต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย แต่เบื้องหลังดวงตาคู่นั้นกลับซ่อนความกังวลที่ไม่อาจปิดบังได้

ความคิดภายในใจของหลงอวี่กำลังกลัว ว่านางในดวงใจของเขาอาจจะต้องพบเจอกับม่อหลี่และอันตรายที่อาจมาถึงในเร็ววัน แต่เขากลับเลือกที่จะเก็บความกังวลนั้นไว้ในใจ และดูแลคนตรงหน้าให้ดีที่สุด

“เจ้าต้องพักผ่อนให้เพียงพอ หนิงเอ๋อร์ หากเจ้ารู้สึกไม่พร้อมที่จะกลับจวน ข้าจะไปแจ้งท่านเจ้าเมืองเอง” หลงอวี่กล่าวด้วยความห่วงใย

อวี้เสวี่ยหนิงยิ้มบางๆ แม้จะรู้ดีว่าตนเองคือสืออิ่งกลับชาติมาเกิด แต่ร่างกายนี้ก็ยังเป็นบุตรสาวของเจ้าเมืองอยู่ดี

“ไม่เป็นไรหรอก ข้ากลับไหว หากข้าไม่กลับไป ท่านพ่อคงเอาข้าตายแน่”

ตำนานเกี่ยวกับการกำเนิดของมังกรฉินเฟิงนั้น ว่ากันว่าเมื่อหลายร้อยปีก่อนได้มีสายฟ้าหลายเส้นผ่าลงมาทำเอาฟ้าร้อง