ความทรงจำกลับคืน

ความรู้สึกแปลกๆ แผ่กระจายไปทั่วร่างกายของอวี้เสวี่ยหนิง ความร้อนที่ไหลเวียนจากศีรษะลงมาถึงปลายเท้าทำให้นางรู้สึกถึงพลังที่ไม่คุ้นเคย

ภาพความฝันในคืนก่อนปรากฏขึ้นในหัวอีกครั้ง ราวกับว่ามันไม่ได้เป็นเพียงภาพลวงที่เกิดขึ้นในจิตใจ แต่เป็นความทรงจำที่กลับมาอย่างชัดเจน

“หากข้าคือสืออิ่งจริงๆ ข้าควรทำอย่างไรต่อไป?”

คำถามนี้ดังก้องอยู่ในใจของนางไม่หยุด จู่ๆ แสงเรืองรองสีฟ้าก็ส่องสว่างขึ้นจากร่างของนาง

อวี้เสวี่ยหนิงสะดุ้งเล็กน้อย นึกถึงวันนั้นที่เดินทางไปยังศาลเจ้าหลงซานทันที ที่นั่นหญิงสาวได้พบกับหินขนาดเล็กก้อนหนึ่งที่ส่องแสงอย่างลึกลับก่อนจะหายวับไป

ในตอนนั้นที่หินก้อนนั้นหายไป อวี้เสวี่ยหนิงรู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่ถูกปลดปล่อยออกมา แต่นางกลับไม่ใส่ใจมากนักจนมาถึงตอนนี้

ในกระท่อมที่ห่างไกลจากความวุ่นวายของจวนของเจ้าเมือง อวี้เสวี่ยหนิงนั่งอยู่บนเบาะผ้าปักลายดอกไม้ที่วางอยู่บนพื้นห้อง

กลิ่นหอมจางๆ ของกำยานไม้กฤษณาที่ถูกจุดไว้ในมุมห้องแผ่ซ่านให้ความรู้สึกสงบ แต่นางไม่อาจหยุดความวุ่นวายในใจได้เลย

ดวงตาสีนิลของอวี้เสวี่ยหนิงจับจ้องไปที่หลงอวี่ นักพรตหนุ่มผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า สายตาเย็นชาของเข