ฉันเดินออกมาจากห้องของพี่คริส เดิน ทั้งๆ ที่ยังร้องไห้อยู่อย่างนั่นแหละ พี่คริสก็ไม่ได้ตามฉันออกมานะ มันก็ดีแล้วที่พี่คริสไม่ตามออกมา ให้มันจบแค่นี้แหละดีที่สุดแล้วฉันเดินออกจากคอนโด ด้วยสภาพที่แบบเดินไปด้วยร้องไห้ไปด้วย เดินไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะไปไหนแล้วก็ไม่รู้ว่าจะเดินไปเพื่ออะไร สมองตอนนี้มันคิดอะไรไม่ออกเลย มันพังมากจริงๆ ความรู้สึกฉันตอนนี้ระหว่างทางที่ฉันเดิน คนที่เดินผ่านไปมามองฉันราวกับฉันเป็นคนบ้า แต่ฉันไม่แคร์ใครจะมองฉันยังไงก็ช่างเขา รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้ว ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ทำไมความรักต้องมาพร้อมกับความทุกข์แล้วต้องจบด้วยน้ำตา ให้ฉันมีความสุขมากกว่านี้ไม่ได้หรือไง...กริ่ง~ โทรศัพท์ฉันเข้า เป็นเบอร์ของมะปรางโทรเข้ามาฉันตัดสินใจกดรับสาย แล้วก็เงียบฟังว่ามันพูดอะไรมะปราง: ไฮ..ชะนี อยู่ไหนคะ วันนี้ฉันกับเดอะแก๊งค์จะไปเที่ยวผับ ว่าไงชะนีติดผัวแบบนี้แกจะได้ไปด้วยรึป่าวพอได้ยินคำว่าชะนีติดผัวเท่านั้นแหละ..ฉันร้องไห้สะอื้นออกา ดังๆ เลยมะปราง: เฮ้ยย คะนิ้งแกเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม เสียงมะปรางมันดูจะตกใจมากที่ได้ยินฉันร้องไห้ฉัน: ฉันผิดอะไรแก...อึ
"....อีคะนิ้งงงง ~" เสียงพวกเพื่อนฉันตะโกนเรียก มะปราง จิน มิน มันวิ่งมาทางฉันหน้าตาตื่น พอมาถึงพวกมันก็หอบหายใจแรงๆ “อะไรของพวกแก เสียงดังทำไม”“ฉันก็คิดว่าแกหนีมากระโดดน้ำฆ่าตัวตาย !!” “นั่นสิ ตื่นมาก็ไม่เจอใจหายใจคว่ำหมด”“บ้า ฉันไม่คิดสั้นขนาดนั้นหรอก” “โล่งอกไปที !!” จินถอนหายใจออกมา ยาวๆ“กลับกันเถอะพวกแก ป่านนี้ยายคงเป็นห่วงฉันแย่แล้ว”“เออใช่ ป่านนี้แม่ฉันถือไม้เรียวรอหน้าบ้านแล้ว !!”“อื้อเครๆ กลับบ้านกัน” ณ บ้านของฉัน โชคดีที่วันนี้ไม่มีเรียน...“อ้าว คะนิ้ง เอ็งไปไหนมา ไปอยู่กับผัวมาไง” ได้ยินยายทักแบบนี้แล้วฉันถึงกับสะอึกเลย“ปะ..เปล่ายาย หนูไปทะเลกับเพื่อนมา หนูขอไปนอนก่อนนะรู้สึก เพลียๆ ยังไงไม่รู้” ฉันตอบอย่างขอไปที พูดจบฉันก็รีบเดินเข้าห้องนอน...ภายในห้องนอน...ฉันทิ้งตัวลงบนที่นอน แหงนหน้ามองเพดานบ้าน น้ำใสๆ ไหลออกจากตาช้าๆ เมื่อไรกัน เมื่อไหร่ที่ฉันจะลืมเขาได้สักที ความรู้สึกแบบนี้มันทรมารดีจัง ทำไมฉันอ่อนแอแบบนี้นะ พออยู่คนเดียวทีไรคิดฟุ้งซ่านทุกทีตัดมาวันจันทร์ช่วงวันหยุดที่ผ่านมา ฉันเก็บตัวเองอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหน ฉันนอนร้องไห้แทบทุกคืน ไม่สิทั้งวันทั
เพราะอะไรกัน..ทำไมถึงต้องมาทำแบบนี้อีก พี่คริสโคตรใจร้ายกับฉันเลย“ทำไมคะ หนูจะยุ่งกับอลันมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่เลยสักนิด !!” ฉันแข็งใจพูดออกไป ทั้งที่ข้างในใจแทบจะร้องไห้อยู่แล้วตอนนี้พี่คริสออกแรงบีบแขนฉันแรงกว่าเดิม“หนูเจ็บ..” ฉันพยายามแกะมือพี่คริสออก แต่แกะยังไงก็แกะไม่ออก“อลันมันมีคู่หมั้นแล้ว เลิกยุ่งกับมันซะ !!” พี่คริสผละฉันออกแรงมากจนฉันเซฉันตกใจนิดหน่อยที่พี่คริสบอกว่าอลันมีคู่หมั้นแล้วเพราะฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะยังไงอลันกับฉันก็เป็นแค่เพื่อนกันพี่คริสมองหน้าฉันสักพักก็เดินออกจากบ้านไป เขาต้องการจะมาพูดแค่นี้สินะ จริงๆ ในใจฉันแอบคิดนะว่าบางครั้งพี่คริสอาจจะมาง้อฉันก็ได้ แต่ไม่เลย ฉันคงเข้าข้างตัวเองเกินไป ฉันไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหลังจากพี่คริสเดินออกไป น้ำตาฉันมันก็ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง“คะนิ้งเอ็งร้องไห้ทำไม !!” ยายเดินเข้ามาในบ้านพอเห็นฉันร้องไห้ยานดูตกใจมาก ฉันวิ่งไปกอดยายแน่น แล้วก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง“ทะเลาะกันรึไง“อึก.. หนูเลิกกับพี่คริสแล้วยาย...หนูกับพี่คริสเลิกกันแล้ว อึก...ฮือๆ”ยายเอามือขึ้นมาลูบหัวฉันเบาๆ ยายเงี
“พี่คลาส...” พอฉันเห็นว่าเป็นพี่คลาสฉันรีบก้มหลบหน้าทันทีเมื่อก่อนฉันมองว่าพี่คลาสกับพี่คริสต่างกันนะถึงจะเป็นแฝด แต่ตอนนี้ฉันว่าเขาทั้งสองคนเหมือนกันมาก เห็นพี่คลาสแล้วมันเหมือนเห็นพี่คริสเลย ความรู้สึกเสียใจเมื่อกี้เริ่มปะทุเข้ามาในใจอีกครั้ง ทำไมต้องโผล่มาให้ฉันเห็นตอนนี้ด้วยนะ “เฮ้ย...เป็นไร !!” พี่คลาสถามอย่างตกใจ “ปะ เปล่าค่ะ” ฉันก้มหน้าตอบจู่ๆ พี่คลาสนั่งลงแล้วเอาหลังชนกับหลังฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร คนอื่นมาเห็นมันคงดูไม่ดี“พี่เข้าใจ ถ้าเลือกได้พี่ก็ไม่อยากเกิดมาหน้าเหมือนมันหรอกแต่ทำไงได้ล่ะว่าไหม”ฉันรู้ว่า "มัน" ที่พี่คลาสพูดถึงคือใคร แต่ฉันไม่เข้าใจเลยว่าพี่คลาสจะพูดแบบนี้ทำไมกัน ฉันได้แต่นั่งเงียบไม่ตอบอะไร“อากาศเย็นดีเนอะ”ฉันเงียบ...กริ่ง..โทรศัพท์พี่คลาสเข้า พี่คลาสลุกขึ้นเดินไปรับโทรศัพท์แต่ก่อนจะเดินไป พี่คลาสหันหน้ามายิ้มให้ฉันด้วย“เวลาเรายิ้มน่ะ สวยมากเลยนะตัวเล็ก” พูดจบพี่คลาสก็เดินไปรับโทรศัพท์เฮ้อ...ใครว่าฉันไม่อยากยิ้ม ถ้าเลือกได้ฉันก็ไม่อยากมานั่งอมทุกข์อยู่แบบนี้หรอกฉันนั่งต่อสักพัก จนได้ยินเสียงอาจารย์ประกาศให้ไปรวมตัวกัน ฉันก็ลุกขึ้นเตร
“อย่ายุ่งกับหนูอีกเลยค่ะ อย่าทำแบบนี้อีกเลยหนูขอร้องนะ” ฉันมองพี่คริสด้วยสายตาที่อ้อนวอน “...ไอ้คริส..กูพาสาวมาโคตรเด็ด....!!” เสียงตะโกนมาจากด้านนอกห้อง“ขอตัวก่อนนะคะ”พูดจบฉันก็เปิดประตูห้องออกไป ด้านหน้าห้องไม่เจอผู้หญิงคนนั้นแล้ว มีแต่พี่คลาสที่ยืนอึ้งอยู่เหมือนพี่คลาสกำลังจะถามอะไรฉันสักอย่างแต่ไม่ทันได้ถามเพราะฉันเดินหนีเข้าไปในห้องตัวเองสะก่อนภายในห้องวีไอพี1 ตอนนี้มีแค่ฉันคนเดียว พวกเพื่อนฉันยังไม่กลับเข้ามาในห้องฉันนั่งลงตรงโซฟาแล้วเอามือกุมหัวใจตัวเอง เมื่อไหร่ฉันจะตัดเขาออกจากใจฉันได้สักที ฉันเกรียดตัวเองจังอ่อนแอตลอดเลย ถึงปากฉันจะปฎิเสธพี่คริส แต่ใจฉันมันกลับต้องการเขา แกร็ก~เพื่อนฉันเปิดประตูเข้ามาในห้อง...ฉันพยายามทำตัวให้ปกติ“คะนิ้ง ตื่นแล้วหรอแก” มะปรางถาม “หลับอยู่มั้ง”“เห็นมินบอกว่าแกเฮิร์ทฉันอุตส่าห์เป็นห่วง ปากดีแบบนี้คงไม่เป็นไรแล้วมั้ง”“ฉันโอเคร”“ไปๆ เปลี่ยนชุดเล่นน้ำกัน”อลินเดินมานั่งข้างๆ ฉัน “คะนิ้ง คือโซนที่เราต้องจัดปาร์ตี้คืนนี้มันอยู่โซนเดียวกับพวกเฮียคริส คะนิ้งโอเครใช่ไหม ถ้าไม่โอเครเราไปปาร์ตี้รวมกับเพื่อนๆ ก็ได้นะ”อลินดูท่าทางจะเป็นห่ววควา
ฉันเงียบไม่ตอบ “แล้วดูเธอแต่งตัว ชุดดีๆ กว่านี้มันไม่มีรึไงวะ จะโชว์ทำเชี้ยไร!!” พี่คริสมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วก็ขบกรามแน่น สีหน้าบงบอกชัดเจนว่ากำลังโจมโห“ทำไม ชุดนี้ก็สวยดีออก” ฉันยิ้มให้พี่คริส“แรด!!” พี่คริสพูดคำๆนี้ออกมาใส่หน้าฉันได้ยินแบบนี้ฉันปรี๊ดเลย ฉันยิ่งเมาๆ อยู่ด้วยอารมณ์ยิ่งเดือดไปกันใหญ่“เออ แรดแล้วไงมันไปหนักส่วนไหนของพี่ห๊ะ!! เลิกกันไปแล้วก็อย่ามายุ่งสิ” ฉันตะคอกใส่หน้าพี่คริสเสียงดัง“ปล่อยหนูเถอะ อย่าทำแบบนี้เลยจบกันด้วยดีเถอะอย่าให้หนูต้องเกลียดพี่เลย!!” ฉันแข็งใจพูดออกไปพี่คริสเงียบเอาแต่ยืนจ้องฉันตาเขม็ง ฉันแกะมือที่พี่คริสจับแขนฉันออก แล้วลุกขึ้นจะออกจากห้องพรึ่บ~เดินไปได้ไม่กี่ก้าวร่างฉันก็ถูกพี่คริสกระชากกลับมาที่เดิม“ใครให้เธอออกไป !!”“ทำไมหนูจะออกไปแล้วจะทำไม พี่จะต้องให้หนูพูดอีกกี่ครั้งว่าเลิกยุ่งกับหนูสักที ห๊ะ!”“พี่ต้องการอะไรจากหนูอีก!!” ฉันพูดเสียงดัง ใครมันก็ไม่โอเคทั้งนั้นแหละ ยิ่งใจฉันตอนนี้มันไม่ไหวจริงๆ“ต้องการตัวเธอไง ให้ฉันได้ไหม หึ...!!”พอได้ยินพี่คริสพูดทำเอาฉันโหโมมากขึ้นไปอีก บวกกับกินเหล้าไปด้วยมันยิ่งทำให้ฉันอารมณ์ร้อนง่าย
ขอตัดมาวันกลับจากเที่ยวเลยนะ ไปเที่ยวครั้งนี้สำหรับฉันมันไม่สนุกเอาซะเลย...เพราะพี่คริสคอยจ้องการกระทำของฉันอยู่ตลอดเวลา วันก่อนก็ลากฉันไปมีอะไรด้วย ฉันคงเป็นเหมือนสิ่งของสำหรับเขาสินะ เหนื่อยฉันเหนื่อยความรู้สึกมันชินชาไปเเล้วตอนนี้ ถามว่ารักไหม..มันก็รัก (น้อยลง) มันเจ็บมากกว่า เจ็บที่เลิกกันไปแล้วพี่คริสไม่ยอมปล่อยฉันไปสักทีณ บ้านของฉัน วันนี้เป็นวันอาทิตย์“ยาย ป้านาไปไหนไม่เจอหลายวันแล้ว !!”“มันก็คงจะไปเล่นการพนันที่บ่อนตามปะสามันนั้นแหละคะนิ้งเอ้ย”“เดี๋ยวเงินหมดมาขอจะไม่ให้สักบาทเลยคอยดู”“เอ่อ เอ็งไปซื้อหมากกับพลูให้ยายหน่อย”“จ๊ะ ยาย”ฉันออกจากบ้านปั่นจักรยานไปตลาด หลังจากกลับจากตลาดมีความรู้สึกเหมือนมีคนตาม อีกแล้ว หรือว่าฉันจะระแวงไปเอง ตั้งแต่โดนรถชนตอนนั้นเวลาออกมาตลาดทีไรฉันก็ระแวงทุกทีฉันเร่งฝีเท้าปั่นจักรยานเร็วขึ้นเป็นเท่าตัวแล้วก็หันไปมองด้านหลังตลอด พอหันหน้ากลับมาอีกที“กรี๊ด!!!” (ปัก)“....โอ้ย เชี้ย ! ไม่มีตารึไงวะ”ฉันปั่นจักรยานไปชนใครก็ไม่รู้ไม่ทันมองห่วงแต่มองด้านหลังเลยไม่รู้ว่าข้างหน้ากำลังมีคนเดินอยู่ โชคดีที่ฉันไม่ล้ม แต่คนที่ปั่นจักรยานชนเขานี่สิ ล
พี่คริสเดินมาหาฉันแล้วก็เอามือมากระชากแขนฉันจนฉันเซแล้วก็ออกแรงบีบแขนฉันแรงๆ“โอ้ย หนูเจ็บนะ!!!”“เธอ ไป ไหน มา คะนิ้ง” พี่คริสตวาดถามเน้นคำฉันเงียบ...“ตอบดิวะ!!” พอฉันไม่ตอบพี่คริสก็เสียงดัง “แล้วเมื่อกี้ใครมาส่ง!!”“พูดเบาๆ ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวยายได้ยิน”“ใครมาส่งเธอคะนิ้ง !!”พี่คริสออกแรงบีบแขนฉันแรงกว่าเดิมฉันหายใจเข้าลึกๆ แล้วจ้องหน้าพี่คริส“ใครจะมาส่งมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่ พี่อย่าลืมสิว่าเราเลิกกันแล้ว !!”พี่คริสเงียบไปสักพักเอาแต่มองหน้าฉันอย่างเดียว “ฉัน...!! ฉันไม่เลิก”ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ฉันคงรู้สึกดีกับคำๆ นี้ของพี่คริสนะ แต่ตอนนี้ถึงฉันจะยังรู้สึกดีกับพี่คริสอยู่...แต่ไม่รู้สิ ฉันไม่อยากกลับไปเจ็บอีกแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงจะเป็นเวลาสั่นๆ แต่ฉันก็เจ็บเพราะเขามาเยอะมากจริงๆ “มาพูดตอนนี้ทำไม..พูดให้มันได้อะไรขึ้นมา!!” ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดต่อ “พี่ต้องการอะไร ที่ผ่านมาที่พี่ทำกับหนูมันยังไม่สาแก่ใจพี่อีกหรอพี่คริส พี่จะเอาอะไรกับหนูอีก !!”พี่คริสค่อยๆ คลายมือที่จับแขนฉันออก แขนฉันเป็นรอยแดงช้ำเลย“ฉัน...ขอโทษ” พี่คริสดึงแขนฉันไปดู แต่ฉันชักแขนออก“แค่นี้ไม่ตายหรอกค