37 - ทำไมต้องเป็นเขา

ขอตัดมาวันกลับจากเที่ยวเลยนะ

ไปเที่ยวครั้งนี้สำหรับฉันมันไม่สนุกเอาซะเลย...เพราะพี่คริสคอยจ้องการกระทำของฉันอยู่ตลอดเวลา วันก่อนก็ลากฉันไปมีอะไรด้วย ฉันคงเป็นเหมือนสิ่งของสำหรับเขาสินะ เหนื่อยฉันเหนื่อยความรู้สึกมันชินชาไปเเล้วตอนนี้ ถามว่ารักไหม..มันก็รัก (น้อยลง) มันเจ็บมากกว่า เจ็บที่เลิกกันไปแล้วพี่คริสไม่ยอมปล่อยฉันไปสักที

ณ บ้านของฉัน วันนี้เป็นวันอาทิตย์

“ยาย ป้านาไปไหนไม่เจอหลายวันแล้ว !!”

“มันก็คงจะไปเล่นการพนันที่บ่อนตามปะสามันนั้นแหละคะนิ้งเอ้ย”

“เดี๋ยวเงินหมดมาขอจะไม่ให้สักบาทเลยคอยดู”

“เอ่อ เอ็งไปซื้อหมากกับพลูให้ยายหน่อย”

“จ๊ะ ยาย”

ฉันออกจากบ้านปั่นจักรยานไปตลาด หลังจากกลับจากตลาดมีความรู้สึกเหมือนมีคนตาม อีกแล้ว หรือว่าฉันจะระแวงไปเอง ตั้งแต่โดนรถชนตอนนั้นเวลาออกมาตลาดทีไรฉันก็ระแวงทุกทีฉันเร่งฝีเท้าปั่นจักรยานเร็วขึ้นเป็นเท่าตัวแล้วก็หันไปมองด้านหลังตลอด พอหันหน้ากลับมาอีกที

“กรี๊ด!!!” (ปัก)

“....โอ้ย เชี้ย ! ไม่มีตารึไงวะ”

ฉันปั่นจักรยานไปชนใครก็ไม่รู้ไม่ทันมองห่วงแต่มองด้านหลังเลยไม่รู้ว่าข้างหน้ากำลังมีคนเดินอยู่ โชคดีที่ฉันไม่ล้ม แต่คนที่ปั่นจักรยานชนเขานี่สิ ล