ฉันเงียบไม่ตอบ “แล้วดูเธอแต่งตัว ชุดดีๆ กว่านี้มันไม่มีรึไงวะ จะโชว์ทำเชี้ยไร!!” พี่คริสมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วก็ขบกรามแน่น สีหน้าบงบอกชัดเจนว่ากำลังโจมโห“ทำไม ชุดนี้ก็สวยดีออก” ฉันยิ้มให้พี่คริส“แรด!!” พี่คริสพูดคำๆนี้ออกมาใส่หน้าฉันได้ยินแบบนี้ฉันปรี๊ดเลย ฉันยิ่งเมาๆ อยู่ด้วยอารมณ์ยิ่งเดือดไปกันใหญ่“เออ แรดแล้วไงมันไปหนักส่วนไหนของพี่ห๊ะ!! เลิกกันไปแล้วก็อย่ามายุ่งสิ” ฉันตะคอกใส่หน้าพี่คริสเสียงดัง“ปล่อยหนูเถอะ อย่าทำแบบนี้เลยจบกันด้วยดีเถอะอย่าให้หนูต้องเกลียดพี่เลย!!” ฉันแข็งใจพูดออกไปพี่คริสเงียบเอาแต่ยืนจ้องฉันตาเขม็ง ฉันแกะมือที่พี่คริสจับแขนฉันออก แล้วลุกขึ้นจะออกจากห้องพรึ่บ~เดินไปได้ไม่กี่ก้าวร่างฉันก็ถูกพี่คริสกระชากกลับมาที่เดิม“ใครให้เธอออกไป !!”“ทำไมหนูจะออกไปแล้วจะทำไม พี่จะต้องให้หนูพูดอีกกี่ครั้งว่าเลิกยุ่งกับหนูสักที ห๊ะ!”“พี่ต้องการอะไรจากหนูอีก!!” ฉันพูดเสียงดัง ใครมันก็ไม่โอเคทั้งนั้นแหละ ยิ่งใจฉันตอนนี้มันไม่ไหวจริงๆ“ต้องการตัวเธอไง ให้ฉันได้ไหม หึ...!!”พอได้ยินพี่คริสพูดทำเอาฉันโหโมมากขึ้นไปอีก บวกกับกินเหล้าไปด้วยมันยิ่งทำให้ฉันอารมณ์ร้อนง่าย
ขอตัดมาวันกลับจากเที่ยวเลยนะ ไปเที่ยวครั้งนี้สำหรับฉันมันไม่สนุกเอาซะเลย...เพราะพี่คริสคอยจ้องการกระทำของฉันอยู่ตลอดเวลา วันก่อนก็ลากฉันไปมีอะไรด้วย ฉันคงเป็นเหมือนสิ่งของสำหรับเขาสินะ เหนื่อยฉันเหนื่อยความรู้สึกมันชินชาไปเเล้วตอนนี้ ถามว่ารักไหม..มันก็รัก (น้อยลง) มันเจ็บมากกว่า เจ็บที่เลิกกันไปแล้วพี่คริสไม่ยอมปล่อยฉันไปสักทีณ บ้านของฉัน วันนี้เป็นวันอาทิตย์“ยาย ป้านาไปไหนไม่เจอหลายวันแล้ว !!”“มันก็คงจะไปเล่นการพนันที่บ่อนตามปะสามันนั้นแหละคะนิ้งเอ้ย”“เดี๋ยวเงินหมดมาขอจะไม่ให้สักบาทเลยคอยดู”“เอ่อ เอ็งไปซื้อหมากกับพลูให้ยายหน่อย”“จ๊ะ ยาย”ฉันออกจากบ้านปั่นจักรยานไปตลาด หลังจากกลับจากตลาดมีความรู้สึกเหมือนมีคนตาม อีกแล้ว หรือว่าฉันจะระแวงไปเอง ตั้งแต่โดนรถชนตอนนั้นเวลาออกมาตลาดทีไรฉันก็ระแวงทุกทีฉันเร่งฝีเท้าปั่นจักรยานเร็วขึ้นเป็นเท่าตัวแล้วก็หันไปมองด้านหลังตลอด พอหันหน้ากลับมาอีกที“กรี๊ด!!!” (ปัก)“....โอ้ย เชี้ย ! ไม่มีตารึไงวะ”ฉันปั่นจักรยานไปชนใครก็ไม่รู้ไม่ทันมองห่วงแต่มองด้านหลังเลยไม่รู้ว่าข้างหน้ากำลังมีคนเดินอยู่ โชคดีที่ฉันไม่ล้ม แต่คนที่ปั่นจักรยานชนเขานี่สิ ล
พี่คริสเดินมาหาฉันแล้วก็เอามือมากระชากแขนฉันจนฉันเซแล้วก็ออกแรงบีบแขนฉันแรงๆ“โอ้ย หนูเจ็บนะ!!!”“เธอ ไป ไหน มา คะนิ้ง” พี่คริสตวาดถามเน้นคำฉันเงียบ...“ตอบดิวะ!!” พอฉันไม่ตอบพี่คริสก็เสียงดัง “แล้วเมื่อกี้ใครมาส่ง!!”“พูดเบาๆ ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวยายได้ยิน”“ใครมาส่งเธอคะนิ้ง !!”พี่คริสออกแรงบีบแขนฉันแรงกว่าเดิมฉันหายใจเข้าลึกๆ แล้วจ้องหน้าพี่คริส“ใครจะมาส่งมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่ พี่อย่าลืมสิว่าเราเลิกกันแล้ว !!”พี่คริสเงียบไปสักพักเอาแต่มองหน้าฉันอย่างเดียว “ฉัน...!! ฉันไม่เลิก”ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ฉันคงรู้สึกดีกับคำๆ นี้ของพี่คริสนะ แต่ตอนนี้ถึงฉันจะยังรู้สึกดีกับพี่คริสอยู่...แต่ไม่รู้สิ ฉันไม่อยากกลับไปเจ็บอีกแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงจะเป็นเวลาสั่นๆ แต่ฉันก็เจ็บเพราะเขามาเยอะมากจริงๆ “มาพูดตอนนี้ทำไม..พูดให้มันได้อะไรขึ้นมา!!” ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดต่อ “พี่ต้องการอะไร ที่ผ่านมาที่พี่ทำกับหนูมันยังไม่สาแก่ใจพี่อีกหรอพี่คริส พี่จะเอาอะไรกับหนูอีก !!”พี่คริสค่อยๆ คลายมือที่จับแขนฉันออก แขนฉันเป็นรอยแดงช้ำเลย“ฉัน...ขอโทษ” พี่คริสดึงแขนฉันไปดู แต่ฉันชักแขนออก“แค่นี้ไม่ตายหรอกค
[ Talk...Khanink]เช้าวันใหม่....วันนี้เป็นวันเสาร์ฉันไม่ต้องไปเรียนวันนี้ฉันดูรนๆ ระแวงหน้าระแวงหลังมากกว่าทุกวัน เพราะเมื่อวานพี่คริสบอกว่าวันนี้จะมาหาฉัน ยิ่งอยู่บ้านคนเดียวอยู่ด้วยบรื่น~ เสียงรถมาจอดหน้าบ้านสัมผัสได้ทันทีว่าต้องเป็นรถของพี่คริสแน่ๆ ฉันที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่รีบทิ้งสายฉีดน้ำแล้ววิ่งไปปิดก๊อกน้ำ พุ่งไปที่หน้าประตูบ้านเตรียมจะก้าวเท้าเข้าบ้าน...แต่...ไม่ทันคะ พี่คริสเร็วกว่าที่ฉันคิด ตอนนี้พี่คริสกำลังรั้งตัวฉันไว้ไม่ให้เข้าไปในบ้านฉันหันไปมองหน้าพี่คริส หน้าเขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เหมือนไปมีเรื่องชกต่อยกับใครมา แต่ฉันจะไปสนใจทำไมกัน ใจแข็ง ฉันต้องใจแข็ง “ปล่อยหนู เมื่อวานหนูบอกพี่ไปแล้วไม่ใช่รึไง ว่าอย่ามายุ่งกับหนู...!!!” ฉันพยายามสะบัดแขนออกจากมือพี่คริส แต่พี่คริสไม่ยอมปล่อย“ไปเก็บเสื้อผ้า เธอต้องไปอยู่คอนโดกับฉัน ยายเธอกลับมาเมื่อไหร่ฉันจะมาส่งเธอที่บ้านเอง”“หนูไม่ไป!!” ฉันพูดเสียงแข็ง“เธอต้องไปคะนิ้ง...!!”“ก็บอกว่าไม่ไปไง ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง!!”“เธอจะไปเก็บของเองหรือให้ฉันไปเก็บให้...!!”“เลิกบังคับหนูสักที!! เมื่อไหร่จะปล่อยให้หนูเป็นอิสระ หนูเบื่อ ได้
เช้าวันอาทิตย์....ก๊อกๆ ก๊อกๆ....(เสียงเคาะห้องดังขึ้นถี่ๆ)“คะนิ้งตื่นหรือยัง ออกมากินข้าวได้แล้วมันสายแล้วนะ”จริงๆ ฉันตื่นแล้วแหละ แต่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่ในห้องก๊อกๆ ก๊อกๆ...ฉันลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องด้วยความรำคาญแล้วก็ทำหน้าหงุดหงิดใส่คนที่กำลังเคาะห้องอยู่ ไม่รู้จะเคาะทำไมหนักหนา พอพี่คริสเห็นฉันเปิดประตูออก พี่คริสยิ้มหน้าบานทันที“ไปกินข้าวกัน” พี่คริสจูงมือฉันไปนั่งที่โต๊ะอาหาร แล้วก็จัดการตักข้าวใส่จานฉันแล้วก็ตักใส่จานตัวเอง แล้วก็นั่งลงตรงข้ามกับฉัน“วันนี้ไปสนามแข่งรถกับฉันนะ”ฉันทำท่าคิดสักพัก ก็ดีเหมือนกันถ้าไป บางทีฉันอาจจะหาทางหนีได้ ขืนให้อยู่แต่ในห้องแบบนี้คงหนีไปไหนไม่ได้หรอก เพราะหน้าห้องก็มีลูกน้องพี่คริสคอยเฝ้าอยู่ “ค่ะ ไปก็ไป”หลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็เข้าห้องนอนไปอาบน้ำแต่งตัว เสร็จแล้วก็ออกมาจากห้องพี่คริสนั่งรออยู่ตรงโซฟา พอพี่คริสเห็นชุดที่ฉันใส่ก็ทำหน้าแบบไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่“ทำไมแต่งตัวแบบนี้ !!” พี่คริสมองชุดที่ฉันใส่แบบไม่สบอารมณ์“ทำไม อย่ามายุ่งหนูจะแต่งตัวยังไงมันก็เรื่องของหนู”พี่คริสถอนหายใจออกมา ยาวๆ สีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด“อื้ม...ก็ได้ๆ ไ
ภายในรถ...“พี่ไม่สบายหรอ ?” ฉันหันหน้าไปถามพี่สิงห์ เพราะตอนนี้พี่สิงห์ปิดแมทที่หน้าอยู่พี่สิงห์พยักหน้าตอบแล้วก็ขับรถ“อื้อ พี่มาทำไมแถวนี้อะ ?” ฉันถามอย่างแปลกใจพี่สิงห์หันมามองฉันแต่ไม่ตอบอะไรแล้วก็หันหน้ากลับไปมองถนนต่อ อะไรของเขากัน ถามก็ไม่ตอบ นั่งไปสักพักมันรู้สึกง่วงขึ้นมาซะงั้นจากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย.....ฉันรู้สึกตัวอีกทีเหมือนได้ยินเสียงคนคุยกัน...ร่างกายฉันขยับไปไหนไม่ได้เลย หรือว่า หรือว่า ฉะ ฉันจะโดนผีอำฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น ตอนนี้ตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ ตัวถูกมัด ที่นี่มันที่ไหน นี่ไม่ใช่บ้านของฉันมีผู้ชายใส่ชุดดำกำลังยืนทำอะไรไม่รู้ เขาไม่ได้หันมามองฉัน ฉันจำได้ครั้งล่าสุดคือฉันนั่งรถมากับพี่สิงห์จากนั้นฉันก็ไม่รู้อะไรอีกเลยแกร็ก~เสียงประตูถูกเปิดเข้ามาในห้อง ผู้ชายชุดดำสองคนที่อยู่ในห้องก่อนแล้ว โค้งตัวให้คนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเล็กน้อย คนที่เดินเข้ามาเขาคือ...พี่สิงห์“ตื่นแล้วหรอครับคนสวย...”รอยยิ้มที่พี่สิงยิ้มให้ฉันมันทำเอาฉันขนลุกไปทั้งตัว มันไม่เหมือนกับพี่สิงห์ที่ฉันเคยรู้จักเลย แต่ช่างเถอะตอนนี้ต้องบอกให้พี่สิงห์แก้มัดให้ก่อน“พี่สิ
วันต่อมา....เมื่อวานพี่สิงห์ฉีดยานั่นให้ฉันไม่รู้กี่รอบ ตอนนี้ฉันรู้สึกต้องการ ต้องการยาบ้าฉันที่พี่สิงห์ฉีดให้ ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องคนเดียวอาการฉันเริ่มอยู่ไม่นิ่ง ใจฉันสั่นรัว มือไม้ปัดป่ายไปทั่ว พยายามลื้อของหายาที่พี่สิงห์เอาฉีดฉัน“ยะ..ยา ยาอยู่ไหน..!!” ฉันมองไปรอบๆ ห้องหายใจเข้าออกถี่ๆแรงๆ ราวกับคนเป็นโรคหอบแกร๊ก! เสียงประตูห้องเปิดเข้ามา...ฉันรีบหันขวับไปทางประตูห้องทันที พอเห็นว่าคนที่เข้ามาคือพี่สิงห์ฉันก็รีบวิ่งไปหาพี่สิงห์ทันที“พะ..พี่ พี่สิงห์ ขะ..ขอ..”“ว่าไงขออะไรหื้ม”“ขะ..ขอยา..หนู..ขะ..ขอยาหน่อย” ฉันแบมือตรงหน้าพี่สิงห์ไม่ไหวแล้วตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนคนที่กำลังใจจะขาดถ้าฉันไม่ได้ยาฉันต้องบ้าตายแน่ๆ“ฮ่าๆๆ ได้สิ สำหรับเธอฉันให้ได้อยู่แล้วคะนิ้ง”ฉันคลี่ยิ้มออกมาอย่างดีใจ พี่สิงห์หันไปสั่งลูกน้องพี่เฝ้าอยู่หน้าประตูห้องให้ไปเอายามาให้ฉัน จากนั้นไม่นานลูกน้องพี่สิงห์ก็เอายามาให้พี่สิงห์ พี่สิงห์จัดการฉีดเข้าไปในร่างกายฉัน จากที่ฉันร้อนรนกระวนกระวาย ตอนนี้สงบลงแล้วตอนนี้ฉันกำลังนอนอยู่บนเตียงสายตาจ้องไปที่เพดาห้อง สายตาเหม่อลอย แต่กลับรู้สึกมีความสุขแบบบอกไม่ถูก“ไง มี
[Talk... Chris] พอมาถึงฮ่องกง ที่แรกที่ผมไปก็คือบ้านของไอ้สิงห์ ปัง! ผมยิงปืนที่อยู่ในมือสาดกระสุนใส่ลูกน้องของไอ้สิงห์ที่มาขวางทางผม “ไปตามลูกพี่มึงมา” ลูกน้องไอ้สิงห์รีบวิ่งไปทันที “ถ้าไม่เจอคะนิ้งละวะ!!” ไอ้คลาสถามไม่นานไอ้สิงห์ก็เดินมาหาพวกผม ใบหน้ามันยิ้มมาแต่ไกล ไอ้นี่มันโรคจิต ผมเล็งปืนจ่อไปที่กลางกบาลของมัน“เมียกูอยู่ไหน !!”“หึ!.ฮ่าๆ” มันหัวเราะออกมาเสียงดัง “มันจะหัวเราะทำเหี้ยอะไรวะ”“ไอ้นี่สงสัยหลอนยาว่ะ” ไอ้คลาสพูดเบาๆ ปั่ง! ผมยิงผ่านเส้นผมของไอ้สิงห์ไปถ้ามันยังกวนผมอีกครั้งนี้ผมยิงเจาะกระโหลกมันแน่“กูถามว่าเมียก็อยู่ไหน”“เมียมึงหาย? แล้วมึงมาตามหากับกูทำไมวะ”“มึงอย่ามาเล่นลิ้นกับกูไอ้สิงห์”“ถ้ามึงไม่เชื่อ มึงก็เข้าไปค้นดูเอาเองสิ!!”“หึ! เข้าไปค้นให้ทั่วทุกซอกทุกมุม !!” ผมสั่งลูกน้องผมให้เข้าไปค้นบ้านไอ้สิงห์“ครับนาย !!”“ถ้าเมียกูอยู่กับมึง มึงไม่ตายดีแน่ไอ้สิงห์ คนอย่างมึงมันเกินจะเยียวยาแล้วจริงๆ”“หึ!”สักพักลูกน้องผมวิ่งออกมาจากในบ้านของไอ่สิงห์ “นายครับ ไม่เจอเลยครับ!!”“มึงว่าไงนะ”“ไม่เจอคุณคะนิ้งเลยครับ พวกผมหาหมดทุกซอกทุกมุมแล้วครับนาย”“กูบอกแล้