29 - เฉยชาขึ้นทุกวัน

เช้าวันใหม่....

ตื่นมาก็ไม่เจอพี่คริสแล้ว ฉันรีบหยิบโทรศัพท์มาดูเผื่อว่าพี่คริสจะส่งข้อความอะไรมาบอกว่าไปไหน แต่ไม่เลย พี่คริสไม่ได้ส่งข้อความอะไรมาให้ฉันเลย

ณ มหาวิทยาลัย...

ลูกน้องของพี่คริสเป็นคนขับรถมาส่งฉันที่มหาวิทยาลัยจริงๆ ฉันยังไม่หายดีเท่าไหร่หรอกยังเจ็บขานิดหน่อย แต่ไม่อยากหยุดเรียนหลายวันกลัวว่าจะเรียนตามเพื่อนไม่ทัน

“นี่ชีดรายงานทั้งหมดฉันเก็บไว้ให้” มินยื่นกระดาษมาให้ฉัน

“แต้งกิ้วมากนะ” ฉันยิ้มจางๆ “อื้อ อลินกับอลันละ ไปไหน ?”

“เห็นอลินบอกว่าจะไปเยี่ยมญาติที่ฮารีซูสหนะ อลันก็ไปด้วย คงจะหยุดเรียนสักอาทิตย์”

“อ๋อ...”

“หายเร็วแบบนี้คงได้กำลังใจดีละสิแก คิดแล้วก็อิจฉาอีคะคิ้งผู้ที่ครอบครองหัวใจของพี่คริส”

“นั่นดิ ผู้ชายที่พวกเราต่างพากันแย่งชิงสุดท้ายเสร็จอีคะนิ้งทำบุญมาด้วยอะไร”

พอได้ยินพวกมันพูดแบบนี้แล้วโคตรจะจุกเลย ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงยิ้มร่าที่ได้ยินแบบนี้ แต่ตอนนี้ฉันต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ ฉันไม่อยากให้พวกมันรู้ว่าตอนนี้ระหว่างฉันกับพี่คริสมันไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว

“คะนิ้ง แกเป็นอะไร?” มินเขย่าตัวฉัน เบาๆ ทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย

“เหม่อถึงผัวอยู่ละสิ โอ้ยฉันอิจๆๆๆๆ”