25 - หายไปไหนกัน !!

น้ำตาพี่เค้กไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง

“ไม่เลย..ไม่เจ็บแล้ว พี่เค้กอย่าร้องสิ”

“ไม่ต้องมาอวดเก่งเลย พี่รู้ว่าเราเจ็บ” พี่เค้กเอามือลูบหัวฉันเบาๆ

“หนูไม่อยากให้พี่เค้กคิดมากหนิ ไม่อยากให้พี่เค้กเป็นห่วง”

“จะไม่ให้พี่ห่วงได้ไง พี่เหลือแค่เรานะคะนิ้ง ตอนพี่รู้ว่าเราถูกรถชนพี่แทบอยากจะกลับไทยสะตอนนั้นเลย แต่ก็ทำไม่ได้เพราะติดเรียนแถมยังลางานกระทันหันไม่ได้ด้วย”

“หนูปลอดภัยแล้วนี่ไง ต่อไปหนูจะดูแลตัวเองดีๆหนูสัญญา” ฉันเอื้อมมือไปปาดน้ำตาออกจากแก้มพี่เค้ก

“ดีมากเจ้าเด็กดื้อของพี่” พี่เค้กเอานิ้วมาเขี่ยจมูกฉันเบาๆ

“พอหนุ่มแฟนเอ็งไปไหนแล้วละคะนิ้ง?” ยายถาม

“ไปธุระจ้ะยาย”

“จริงสิได้ข่าวว่าไปแอบมีแฟนไม่บอกพี่สักคำเลยนะ” พี่เค้กยืนกอดอกมองหน้าฉัน

“งื้อ หนูตั้งใจจะบอกพี่เค้กแล้วแต่ไม่มีเวลาสักที”

“เขาเป็นคนดีไหม ?”

คำถามนี้ตอบยากจังแหะ เป็นคนดีไหม มันก็ไม่ ไม่เชิงจะเป็นคนดี แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ถ้าตอนยังไม่คบกันก็เลวมาก เลวสุดๆ แต่พอได้คบกับพี่คริสแล้ว พี่คริสก็ดีกับฉันนะ ถึงเขาจะเย็นชามากๆๆๆ ก็เหอะ

“อื้ม..ดีสิเค้าดีกับหนูมากๆเลยแหละ ไม่เชื่อถามยายดูสิ”

พี่เค้กหันไปมองยาย ยายยิ้มแล้วพยักหน้าใ