27 - เย็นชา

เช้า...

พี่เค้กกลับบ้านเห็นว่าตอนบ่ายจะมาหาฉันใหม่

เมื่อคืนฉันแทบไม่ได้นอนเลยเกือบทั้งคืน สภาพจิตใจตอนนี้มันแย่มากจริงๆ ภาพพี่คริสกับพี่เค้กและคำพูดทุกคำพูดของพี่คริสยังคงวนเวียนอยู่ในหัวฉัน ฉันเหมือนคนจิตตก เหม่อลอย ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากนอนนิ่งๆ แล้วมองไปที่เพดานห้อง น้ำตายังคงไหลลงมาอาบแก้มไม่หยุด

การร้องไห้ที่ไม่มีเสียงสะอื้น ฉันเพิ่งรู้ว่ามันทรมานมากกว่าร้องไห้ออกมาดังๆ สะอีก

"พี่ไม่สน...พี่..พี่..ยังชอบเค้กอยู่นะ พี่ไม่เคยลืมเค้ก "

"พี่จะเลิกกับคะนิ้ง"

คำพูดของพี่คริส ทำไมถึงพูดได้แบบไม่ลังเลขนาดนี้นะ ที่ผ่านมาไม่เคยรักฉันเลยหรอ แล้วที่ขอฉันคบที่มาหวงมาหึงฉัน มันคืออะไร มาหลอกให้ฉันรักแล้วจะมาทิ้งกันง่ายๆแบบนี้หรอ ไม่ถามฉันหน่อยหรอว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันอยากเลิกรึป่าว

ถ้าถามฉันตอนนี้ฉันคงตอบได้แบบไม่ลังเลว่า ฉันรักพี่คริส ฉันไม่อยากให้พี่คริสไปจากฉัน ถึงมันจะเจ็บที่ฉันรับรู้เรื่องเมื่อคืน แต่ฉันยอม ฉันยอมโง่ บางทีพี่คริสอาจจะแค่สับสนก็ได้...

แกร็ก(เสียงประตูห้องเปิดเข้ามา)

ฉันรีบปาดน้ำตาออกจากแก้มตัวเอง แล้วมองไปตรงประตู ภาพที่เห็นคือพี่คริสกำลังเดินตรงมาที่ฉัน เห็นหน