ตอนที่ 1 เสียงสะอื้น

โต๊ะไม้กลางห้องเต็มไปด้วยแก้วพลาสติก ซองขนม และขวดเครื่องดื่มที่ถูกเปิดทิ้งไว้ กลุ่มเพื่อนสนิทสี่คนนั่งล้อมวงกันอยู่ เสียงหัวเราะและบทสนทนาเติมเต็มค่ำคืนสบายๆ ของพวกเขา

ชายหนุ่มนั่งเอนหลังบนเก้าอี้ มือหนึ่งถือแก้วเครื่องดื่ม อีกมือพาดพนักอย่างผ่อนคลาย แต่แววตาของเขาเหมือนมีเรื่องราวที่ยังค้างคาอยู่ในใจ

"เรน นายไม่คิดจะตอบกลับอะไรเธอหน่อยเหรอ?”คีย์ถามขึ้น พลางยกแก้วจิบเล็กน้อย ใบหน้าเจือด้วยความสงสัย

“เรื่องของคุณหนูคนนั้นน่ะ…. เธออุตส่าห์ลดตัวเข้าหานายเลยน่ะ จะปล่อยผ่านไปจริงๆเหรอ?”

ชายหนุ่มได้ยินดังนั้น แต่เขาเพียงหัวเราะตอบเบาๆ ยกแก้วจิบช้าๆ ส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ

“ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย ผ่านไปสักเดือนเดี่ยวเธอก็ยอมแพ้ไปเอง”

“นายคิดอย่างงั้นจริงๆหรอ?” ท็อปพิงโซฟา ถามเสียงขรึม “นี่นายจำไม่ได้ หรือแกล้งทำเป็นลืมกันแน่?”

จุนที่นั่งข้างๆ พยักหน้าเสริม “ใช่ นายลืมทุกอย่างจริงๆ หรือไง? เกี่ยวกับเกาะร้าง และ ทริปทะเลนั่นอีก...”

คำพูดของพวกเขาทำให้ชายหนุ่มเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ก็อย่างที่เคยบอก จำได้แค่ว่าตกเรือ...แล้วก็หมดสติไป รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในโรงพยาบาลแล้ว”

คีย์วางแก้วลงบนโต๊ะ เสียงกระทบแก้วดังแผ่วในความเงียบ บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนไปทัน

“นี่จริงจังใช่ไหม? นายกับเธอติดเกาะร้างมาด้วยกันตั้งเดือนนึงเลยน่ะ แถมนายได้ช่วยชีวิตเธอไว้อีก จะปล่อยผ่านไปง่ายๆแบบนี้เลยหรอ?”

“ก็แค่ ‘เดือนนึง’ต่างหาก"เขาตอบกลับอย่างเรียบง่าย ไม่ว่าในช่วงเวลานั้นจะเกิดอะไรขึ้น แต่มันก็แค่ระยะเวลาสั้นๆ ที่ผ่านไปแล้วเท่านั้น 

“หรือจะให้ฉันแกล้งทำเป็นรู้จักเธอ พวกนายถึงจะพอใจ?”ชายหนุ่มพูดอย่างเย้ยหยัน ขณะที่ดื่มน้ำในแก้วจนหมด บรรยากาศเงียบลงในทันที  พวกเพื่อนๆรอบตัวต่างไม่พูดอะไร ทำให้เขาต้องออกมาพูดแก้สถานการณ์

“ฉันยอมรับว่าทำแบบนี้มันออกจะแย่เกินไปหน่อย… แต่แบบนี้ดีที่สุดแล้ว”

ชายหนุ่มวางแก้วที่ถือลงบนโต๊ะอย่างเงียบๆ ก่อนจะพูดต่อ

“ก็ิอย่างที่เห็น ฉันในตอนนี้จำอะไรเกี่ยวกับช่วงเวลานั้นไม่ได้เลย จะให้สานสัมพันธ์ต่อหน่ะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก แถมพวกเราสถานะก็ต่างกันเกินไป”

“แต่ว่าน่ะ” คีย์แทรกเสียงดังเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ

“ตอนที่เธอพูดว่า ‘นายลืมมันไปได้ยังไง?' ฉันยังจำสีหน้าของเธอได้เลย มันดูเจ็บปวดมากเลยน่ะ…. ปล่อยไว้แบบนี้จะดีจริงหรอ?”

คำพูดนั้นเขาได้ยินอย่างชัดเจน แต่ไม่ได้ตอบกลับอะไร จิบน้ำที่เพื่อนของเขาเทลงในแก้วเล็กน้อย ก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ในอดีตเมื่อเดือนที่แล้ว

ที่เช้าวันนึงในคณะ ขณะที่เขากำลังใช้ชีวิตอย่างปกติหลังออกจากโรงพยาบาลมาได้สักพัก ก็ได้เจอกับหญิงสาวคนนึง

ผมยาวสีขาวสลวยพลิ้วไหวไปตามสายลมอ่อนๆ ดวงตาสีฟ้าใสเปล่งประกายท่ามกลางผู้คนโดยรอบ ตัวตนของเธอเด่นสะดุดตา ยิ่งกว่าใครๆ

หญิงสาวกำลังมองไปรอบๆ เหมือนกับหาอะไรบางอย่าง ใบหน้าของเธอดูเงียบสงบ แฝงไปด้วยความโดดเดี่ยว

ในตอนที่สายตาของพวกเขาสบกัน ราวกับเวลาหยุดนิ่ง ใบหน้าที่ดูสงบกลับเปลี่ยนไป ดวงตาที่เคยแฝงความโดดเดี่ยวพลันอ่อนโยนลง รอยยิ้มบางๆผุดขึ้น เธอเดินก้าวตรงเข้ามา

"ในที่สุดก็เจอนายสักที ฉันตามหานายไปทั่วเลย" เธอพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นแฝงความด้วยความดีใจ

ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างงุนงง พร้อมกล่าวออกไปอย่างเรียบง่าย

“ขอโทษน่ะ...คุณทักคนผิดหรือเปล่า?”

“อะไรนะ?” เธอถามเสียงเบา แต่แววตาสั่นไหวเหมือนถูกทิ่มแทง

เขาขมวดคิ้ว มองเธอด้วยสายตางุนงง “ก็…ผมถามคุณว่าทักคนผิดรึเปล่า พวกเรารู้จักกันงั้นหรอ?”

เธอนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ดวงตาสีฟ้าจ้องเขานิ่ง คล้ายค้นหาคำตอบจากใบหน้าเขา ก่อนน้ำตาจะเริ่มเอ่อล้นที่ขอบตา

“ทำไมนายพูดแบบนั้น ก็พวกเราสองคน…..” เสียงเธอสั่นไหว ราวกับจะไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

ชายหนุ่มทำหน้าไม่เข้าใจ “ผมไม่รู้ว่าคุณหมายถึงอะไรน่ะ...แต่คุณรู้จักผมงั้นหรอ?”

เธอสูดลมหายใจลึก แต่แววตาเต็มไปด้วยความผิดหวังและโกรธปนเป

“นี่นายกำลังล้อเล่นใช่ไหม? หรือว่าโกรธที่ฉันพึ่งจะมาหา.."

เธอเว้นช่วงเล็กน้อย ราวกับกำลังคิดหาคำแก้ตัว ก่อนจะพูดต่อ

"คือว่าน่ะ ฉันพึ่งจะออกจากโรงพยาบาล ดังนั้น…”

แต่ก่อนที่เธอจะพูดต่อ ชายหนุ่มกลับถอยหลังด้วยความอึดอัด พร้อมทำสีหน้าที่ดูเหมือนจะไม่เข้าใจยิ่งกว่าเดิม

“ขอโทษด้วย แต่ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดอะไร”

หญิงสาวที่เห็นชายหนุ่มแสดงออกแบบนั้น ก็ยิ่งดูเหมือนจะสับสน ไม่เข้าใจสถานการณ์ เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆเห็นเหตุการณ์แล้วทนไม่ไหว รีบก้าวเข้ามาช่วยแก้ตัวให้ในทันที

“ขอโทษนะครับ เพื่อนผมเขาเสียความทรงจำหลังตกเรือไปน่ะ หลายๆเรื่องอาจจะจำไม่ได้”

เธอชะงัก หันไปมองเพื่อนเขา ก่อนกลับมามองชายหนุ่มอีกครั้ง

“เสียความทรงจำงั้นเหรอ?” เธอถามเสียงเย็น“เรื่องแบบนั้นมันลบได้ง่ายๆขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“โกหก” เธอพูดเสียงเบา แต่หนักแน่น “มันเป็นไปไม่ได้…”

เขาเห็นท่าทางของเธอแล้วรู้สึกเหมือนมีก้อนหินหนักถ่วงอยู่ในอก ดวงตาของเธอเริ่มเต็มไปด้วยน้ำตา มือของเธอกำแน่นจนสั่น ก่อนที่เสียงตะโกนจะดังขึ้นมา

“นายลืมมันไปได้ยังไง!” เสียงของเธอทั้งสั่นเครือและเจ็บปวด “ฉันไม่เชื่อ!”

เธอไม่รอคำตอบ รีบหันหลังเดินออกไป ผมสีขาวของเธอสะบัดตามแรงก้าว เหมือนจะหลุดลอยไปจากโลกของเขา

เขายืนมองเธอหายไปในฝูงชน สับสนและอึดอัดใจ แววตาเธอเหมือนภาพติดตาในหัวเขา

ขณะที่เขากำลังจมอยู่ในความคิด เสียงของเพื่อนๆ ก็ดึงเขากลับสู่ความเป็นจริง

“เรน!” เสียงเรียกดังขึ้น ทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อย หันไปมองเพื่อนๆที่นั่งอยู่ใกล้ๆบริเวณโดยรอบ

“โทษที เหม่อนิดหน่อย…” เขาพูดพลางยกมือขึ้นลูบต้นคออย่างเก้อเขิน  หยิบแก้วเครื่องดื่มที่ถูกเติมจนเต็มขึ้นมาดื่มทันที แต่ทันทีที่รสชาติเข้าปาก มันกลับขมปร่าและผิดปกติ

เขาชะงัก ย่นคิ้วด้วยความสงสัย“นี่...พวกนายแอบใส่อะไรลงไปหรือเปล่า?”

จุนหัวเราะกลบเกลื่อน “เปล่าหรอก นายคงเหนื่อยจนจินตนาการไปเอง”

“หรือไม่ก็ดื่มหนักไปหน่อย” ท็อปเสริม พร้อมหัวเราะเบาๆ

ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อย แม้จะยังไม่แน่ใจ เขายกแก้วขึ้นจิบอีกครั้ง แต่คราวนี้ความรู้สึกบางอย่างผิดปกติยิ่งกว่าเดิม ความร้อนวูบวาบแล่นผ่านร่างกาย ราวกับเลือดในตัวเดือดพล่าน

“นายโอเคไหม?” ท็อปถาม สีหน้าเปลี่ยนเป็นกังวล

เขาวางแก้วลงอย่างระมัดระวัง มือข้างหนึ่งยกขึ้นกุมขมับ ดวงตาเริ่มพร่ามัว “แปลก...ทำไมมันรู้สึก...เหมือน...”

ร่างกายของเขาเริ่มหนักขึ้นทุกขณะ หัวใจเต้นผิดจังหวะ ราวกับมีแรงบางอย่างกดทับเขาลงจนหายใจไม่ทั่วท้อง

คีย์เดินเข้ามาหา ยื่นแก้วที่ใส่น้ำเปล่าให้ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“สงสัยนายจะดื่มเยอะไปหน่อย ดื่มนี่แล้วไปพักก่อนเถอะ”

ชายหนุ่มพยายามยกมือขึ้นรับแก้ว แต่กลับรู้สึกถึงพลังงานที่ลดลงเรื่อยๆ “ไม่...ฉันว่า...มัน...แปลกไป...”

เสียงเขาขาดหายกลางประโยค สติเริ่มเลือนราง เสียงรอบข้างจางหาย กลายเป็นเสียงอู้อี้ที่จับใจความไม่ได้

ในขณะที่ทุกอย่างมืดมน เขาได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ แทรกเข้ามา เสียงนั้นใกล้จนเหมือนกระซิบอยู่ข้างหู

“ขอโทษด้วย...พอดีเธอจ่ายมาเยอะ...แต่อีกเดี่ยวนายก็ลืมล่ะน่ะ”

น้ำเสียงนั้นชัดเจนและเย็นเยียบ ราวกับมีความนัยแฝงเร้น ก่อนที่สติสัมปชัญญะของเขาจะดับวูบ ทุกสิ่งรอบตัวกลืนหายไปในความมืดมิด

หลังจากนั้นกลุ่มชายในสูทสีดำหลายคนจะเปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ พวกเขาอุ้มตัวชายหนุ่มขึ้นอย่างไร้เสียง แล้วพาออกจากห้องไปโดยที่เพื่อนๆของเขาไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านใดๆ